Rozdział 188

Rozłożyłam swoje tłuste cielsko na kocu. Michał męczył się z rozłożeniem parasola, który miał nam dawać cień. Nie mogłam długo przebywać na takim skwarze, a lipiec tego roku był wyjątkowo upalny.

 - Zacięło się cholerstwo – klął pod nosem, siłując się dalej z tym przedmiotem. – Chińskie jakieś. Ja pierdole, sprzedają takie badziewia, a potem człowiek się musi męczyć z rozkładaniem.

 - Wyrobisz się przed zachodem słońca, czy lepiej już zaczniemy się zbierać? – zaśmiałam się cicho.

 - Nie denerwuj mnie – syknął.

 - A cóż to, Kubiak nie potrafi parasola rozłożyć? – zaśmiał się Igła, który dołączył do nas razem z Wroną i Winiarem, tak jak zapowiedzieli się już wcześniej.

 - Lepiej go nie denerwujcie – rzuciłam do nich.

 - Może daj to prawdziwemu mężczyźnie. Pokażę ci jak to się robi – drugi Michał wypiął klatę dumnie przed siebie. Misiek jedynie zgromił go spojrzeniem. W końcu udało mu się rozłożyć parasol i umieścić go nade mną. Chciałam zapytać, czy chce jakiś medal, ale tylko bym się niepotrzebnie naraziła. Na moje szczęście wyżył się na Ignaczaku, który nie darował sobie złośliwych komentarzy.

 - To mówcie, co tam słychać? – zagadał Andrzej.

 - Podpisałeś już umowę z Halkbankiem? – dodał Winiarski.

 - Wstępną już tak, a kontrakt podpiszę po Mistrzostwach – wyjaśnił Kubiak.

 - A jakie ładne mieszkanie będziemy mieć – poruszyłam brwiami.

 - Tylko ty tam uważaj na siebie, żeby Michał cię jakimś Arabom nie chciał opchnąć – szepnął Igła.

 - Spokojnie, kto by mi ją kupił? – zaśmiał się przyjmujący, a ja go uderzyłam w ramię z obrażoną miną.

 - Na wszelki wypadek jednak poucz się tureckiego – mrugnął do mnie okiem Libero. – I nie zapomnij o swoich przyjaciołach!

 - Nawet jakbym zapomniała, to o sobie przypomnicie – uśmiechnęłam się.

 - Ile tak w ogóle u tych Turków będziecie? – zagadał Wrona.

 - 3 lata, a potem powrót do Jastrzębia i jeśli Blanka będzie chciała, to budujemy dom i zostajemy na stałe – oznajmił dumnie Michał.

 - Naprawdę takie masz plany? – zdziwiłam się.

 - Tak sobie myślałem. Znaczy jak chcesz to możemy się wybudować gdzie indziej, nie ma problemu. Ty wybierasz – puścił mi oczko.

 - Wybudujmy dom tam, gdzie tobie będzie dobrze.

 - Mi jest najlepiej z tobą, kotek – uśmiechnął się. Rozczulił mnie w tamtym momencie. Skradłam mu krótkiego całusa żeby tamci się nie rzucali o nadmierną wymianę DNA z naszej strony.

 - Jacy wy rozkoszni jesteście – zachwycał się Ignaczak.

 - Jak zaczęłaś z nami pracować, Blanka, to myślałem, że wy się prędzej zabijecie, niż dogadacie – pokręcił głową środkowy.

 - Człowieku, ja przeżyłem mini zawał, jak zobaczyłem ich razem, idących i trzymających się za ręce! Nigdy tego nie zapomnę – zwierzył się Winiarski.

 - Pamiętam to – wyszczerzyłam się. – Od razy Piterowi zakablowałeś!

 - Bo w szoku byłem i myślałem, że mnie wkręcacie!

 - A ja i tak wiedziałem od początku, że wy macie się ku sobie – westchnął Krzysiek.

 - Krzysiu, nie wiedziałeś, dopóki ci nie powiedziałam w chwili słabości, kiedy to sobie uświadomiłam – wystawiłam mu język.

 - A ze mnie to cwaniak prawie siłą chciał wyciągać – wzdrygnął się Michał.

 - Nie przesadzaj i nie zmyślaj – obruszył się najstarszy. – Zagroziłem ci tylko, że powiem Blance, że się w niej zakochałeś, jeśli mi się sam nie przyznasz. To było niby siłą?

 - Przyznaj, że patrzyłeś na mnie tak sadystycznie…

 - Już nie wymyślaj – wywrócił oczami.

 - Wiecie co? – zagadałam. – Tak sobie czasami myślę, co by było gdybym nie dostała pracy w reprezentacji i nie zaczęła się przyjaźnić z Bartmanem.

 - Umarłabyś z nudów, moja droga – zaśmiał się Wronka.

 - I nie miałabyś teraz tak zajebistego narzeczonego – wyszczerzył się Kubiak.

 - I mnie byś nie poznała, a to oznaczałoby, że twoje życie jest, szare, smutne i ponure – wzruszył ramionami Ignaczak.

 - Ewentualnie miałabyś zdrową psychikę i normalnych znajomych – wtrącił Winiar, a reszta siatkarzy spojrzała na niego z mordem w oczach.

 - Uwielbiam was, chłopcy – spojrzałam na nich.

 - Ale mnie najbardziej ! – wtrącił Dziku.

 - No to przecież – cmoknęłam go w policzek.

Następnego dnia odbył się drugi mecz z Iranem, który biało-czerwoni wygrali w pięknym stylu. Iran nie ugrał ani jednego seta i jak zwykle wrócił z wyjazdu z zerowym dorobkiem punktowym. Polacy mieli szansę na finały we Włoszech, ale niestety musieli liczyć na innych. Miałam nadzieję, że w chociaż jednym z dwóch meczy Włochom uda się ugrać te 2 sety, które dadzą nam awans, a Brazylijczyków odeślą do domu. Przecież nie mogło być inaczej !
W poniedziałek skończyła się nasza krótka przygoda z Gdańskiem i czas było wracać do domu. Lot był trochę opóźniony, ale bezproblemowo dotarliśmy do Katowic. Samochód na nas czekał na parkingu, więc Michał zapakował bagaże do środka i mogliśmy ruszyć. W czasie jazdy poprosiłam raz przyjmującego żeby się zatrzymał, bo zrobiło mi się niedobrze. Korki na drodze wydłużały jazdę, więc nie była ona dla mnie komfortowa. Poza tym zaczynałam odczuwać drobne skurcze, do których w sumie zdążyłam się już przyzwyczaić. Kiedy weszliśmy do domu, to od razu się położyłam.

 - I jak się czujesz? – zapytał Michał, przychodząc do mnie po chwili.

 - Lepiej – uśmiechnęłam się.

 - Jakbym wiedział, że będą korki to bym pojechał inną trasą – pogłaskał mnie czule po głowie.

 - Spokojnie, jestem w 9 miesiącu ciąży, to normalne – odparłam. – Położysz się ze mną?

 - Wychodzę zaraz – westchnął.

 - Ale rehabilitacje masz dopiero o 17.

 - Obiecałem być w klubie wcześniej. Wiesz, pożegnać się z prezesem, sztabem i w ogóle – westchnął.

 - Aa, no tak.

 - Myślałem żeby do dziewczyn zadzwonić, to by wpadły żebyś tu sama nie siedziała…

 - Michał, to że zrobiło mi się niedobrze podczas jazdy, to nie znaczy, że musisz mi teraz opiekę załatwiać za każdym razem jak gdzieś wychodzisz – mruknęłam.

 - Po prostu wiesz, jaka jest sytuacja. Martwię się, że jak mnie nie będzie to coś się stanie – westchnął.

 - Jakoś do tej pory się tak nie stało. A poza tym senna jestem, więc pewnie prześpię całe popołudnie.

 - Okej, ale jakby co to telefon miej przy sobie i..

 - Michał, nie denerwuj mnie – warknęłam.

 - Też cię kocham – pocałował mnie w czoło i wyszedł z sypialni. Mogłam więc spokojnie przymknąć powieki i próbować zasnąć. Chociaż byłam śpiąca, to jakoś mi to nie wychodziło. Przewracałam się z boku na bok i nic. W dodatku Pola taka niespokojna była.

W końcu postanowiłam wstać, bo nawet leżenie nie było komfortowe. Powoli skierowałam się do łazienki. Jakoś dziwnie się czułam. Tak inaczej. W pewnym momencie przystanęłam i poczułam coś dziwnego. Przerażona spojrzałam w dół. Na podłodze powstała kałuża. Poczułam skurcz, więc się skuliłam. Mój oddech przyspieszył. Spanikowałam i nie wiedziałam co robić. Drżącymi dłońmi zaczęłam wybierać numer do Michała. Odebrał po dwóch sygnałach i radosnym głosem zapytał, czy się stęskniłam.

 - Wody – szepnęłam. – Wody mi odeszły…

Jęknęłam głośno, bo znowu poczułam skurcz.

 - Co zrobiły?! Jezu… już jadę i zabieram cię do szpitala. Nigdzie się nie ruszaj!

 - A gdzie mam się kurwa ruszać, jak rodzę idioto?! – krzyknęłam i znowu zwinęłam się z bólu. Rzuciłam telefon na podłogę i starałam się głęboko oddychać. Krzywiłam się co jakiś czas. Miałam wrażenie, że minęło wiele minut od tego telefonu zanim usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a patrząc na zegarek to było 5 minut.

 - Biorę torbę i jedziemy do szpitala – oznajmił,  zachowując zimną krew. Wybiegł do góry, z szafy wyciągnął torbę, która była spakowana od ponad miesiąca i zbiegł na dół. Wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu. Nie wiem, jak on to zrobił, ale chyba adrenalina dodała mu tyle siły.

 - Oddychaj – mówił w czasie jazdy. Na liczniku miał ponad stówę.

 - A co robię, kretynie?! – warknęłam, znowu jęcząc z bólu. To było straszne uczucie. Miałam wrażenie, że rozrywa mnie od środka. Nie panowałam już nad tym, co myślę, czy mówię. Chciałam żeby to się jak najszybciej skończyło. Praktycznie już zaczynałam płakać z bólu.

 - Już niedaleko, jeszcze kawałek – starał się mnie uspokoić, jednak na marne były te jego próby.

 - To wszystko twoja wina! – krzyknęłam, trzymając się mocniej na brzuch i łapiąc po chwili głęboki oddech. – Byłeś wiecznie niewyżyty, zrobiłeś mi dziecko, a ja się teraz kurwa męczę! Żebyś wiedział jak to kurwa boli!

Mówiłam, co mi ślina na język przyniesie. Zawsze śmiałam się z tych kobiet na filmach, które podczas porodu tak wyklinały mężów, czy partnerów. Jak widać każda ciężarna ma ten sam odruch w tej chwili.

W końcu dotarliśmy do szpitala. Od razu zajęli się mną lekarz i pielęgniarki. Wsadzili mnie na wózek i przewieźli na porodówkę. Jak zwykle mój lekarz był na dyżurze. Od razu stwierdził akcję porodową i zaczęli mnie przygotowywać. Marzyłam tylko o tym, żeby już było po i żeby mnie tak cholernie nie bolało. Wręcz skręcałam się z bólu. Kiedy już położna pomogła mi ściągnąć ubrania i założyć szpitalny fartuch, to przyszedł mój ginekolog. Okazało się, że rozwarcie ma na razie 4 cm, więc przeć nie będę. Myślałam, że tam oszaleję. To były najgorsze godziny w moim życiu. Kubiak trzymał się bardzo dzielnie przy moim boku. Głaskał mnie po głowie i cierpliwie znosił wszystkie obelgi, które kierowałam w jego stronę.

 - Nigdy więcej dzieci – wysyczałam przez zęby, gdy każdy kolejny silny skurcz pozbawiał mnie energii. Byłam wykończona, choć jeszcze nie zaczęłam przeć. Wiedziałam, że poród będzie ciężki i bolesny, ale nie wiedziałam, że aż tak. Najśmieszniejsze jest to, że podobno dostałam znieczulenie. Bolała mnie każda część ciała. Pot lał się ze mnie strumieniami. Zapewne wyglądałam jak siedem nieszczęść, ale w tamtej chwili obchodziło mnie tylko to żeby przestało tak cholernie boleć.

 - 10 cm – oznajmił doktor. – Teraz, pani Blanko, będziemy przeć.

 - Nie mam siły – szepnęłam, kręcąc głową.

 - Nawet pani nie wie, jakie są możliwości rodzącej kobiety – powiedział. – Na trzy-czte-ry będziemy przeć.

 - Dasz radę, mała – powiedział Misiek.

 - Nie dam, mam dość – mówiłam płaczliwym głosem.

Jakimś cudem udało mi się zmusić do parcia i to kilka razy. Słowa ‘’widać już główkę’’ dodatkowo mnie zmobilizowały. Zawsze byłam uparta i tym razem też tak było. W końcu usłyszałam płacz dziecka i poczułam jednocześnie ogromną ulgę i wszechogarniające szczęście. Wszyscy mieli ogromne uśmiechy na twarzy. Miśkowi aż zalśniły łzy w oczach, a kilka spłynęło po policzku. Mój wrażliwy duży Misio. Maluch został położony na moim brzuchu. Wreszcie mogłam jej dotknąć, lekko przytulić. Rozpłakałam się ze szczęścia. Malutka po chwili przestała płakać. Wyglądała jakby wsłuchiwała się w przyspieszony rytm mojego serca. Zapewne znała go doskonale, skoro spędziła pod nim 9 miesięcy.  Pielęgniarka dała Michałowi nożyczki do ręki. Przeciął pępowinę i wyglądał na niesamowicie dumnego. Pola została zabrana na badania. Dostała 10 punktów, czyli była wzorowym noworodkiem, choć ciąża nie należała do najłatwiejszych. Ważyła równe 3 kg i mierzyła 53 cm wzrostu. To były moje 53 cm szczęścia.

 - Kocham was – szepnął Michał, całując mnie w czoło. – Byłaś cholernie dzielna. 

_____________________

Tadadadaaaaaam!

Nadeszła wiekopomna chwila w życiu Kubiaków. Boziu, aż nie wierzę, że to już :O Chyba rzeczywiście opisywałam tę ciążę przez 9 miesięcy i tak mi teraz obco. Niestety zmartwię was, że już bardzo blisko końca, bo szczerze nie ma sensu robić z tego telenoweli. Fajnie by było przeczytać wasze opinie, więc gdyby się dało to pokomentujcie. Miło zobaczyć większą ilość komentarzy, niż 6 ;) Jeżeli rzeczywiście będzie zainteresowanie z waszej strony, to mogę stworzyć taką jakby drugą część tej historii, już jakiś czas po tych wydarzeniach. Mam kilka pomysłów, ale nie wiem, czy chcecie coś takiego przeczytać. A jak już się tak rozpisuję, to dodam, ze chyba zwariowałam bo zaczęłam kontynuować pewne stare opowiadanie, które zaczęłam jakiś rok temu, ale szybko straciłam wenę. Masakra, w takim tempie to ja nie wiem, kiedy napiszę coś na blogu o Zuzie :O
Pozdrawiam ;*