Rozdział 178

W Wałczu spędziliśmy niewiele ponad tydzień. Najwyższa pora było opuścić rodzinne strony Michała. Spodobało mi się to miejsce, które zdążyłam lepiej poznać podczas tych krótkich wakacji, jeśli mogę to tak nazwać. Kiedy nie było takich upałów, czyli przeważnie po południu chodziliśmy z Kubim na spacery. Pokazywał mi miejsca, gdzie lubił spędzać czas w dzieciństwie, bądź w szkole średniej, gdzie uczył się grać w siatkówkę, gdzie się uczył, nawet gdzie pierwszy raz pocałował dziewczynę, kiedy miał 8 lat i założył się o to z kolegą. Poznałam tego Miśka z czasów, kiedy się jeszcze nie znaliśmy. Dowiedziałam się różnych ciekawostek jego życiorysu. W domu pewnego wieczora razem z jego mamą oglądaliśmy albumy ze zdjęciami. Czasem leżałam ze śmiechu, widząc jego miny, czy kompromitujące sytuacje. Poczułam się tam po prostu jak w domu i wiedziałam, że związek z Kubiakiem był zdecydowanie najlepszą decyzją w moim życiu.

W Wieluniu przywitała nas jako pierwsza Olga. Przytuliła nas oboje i zaprowadziła do domu, gdzie przywitałam się z tatą. Byliśmy akurat na kolację, więc przyszła też ciocia z wujkiem. Daniel był poza Wieluniem, bo brał udział w jakimś wyścigu. Miał jednak się z nami przywitać następnego dnia.

- Blanka, jak ty się strasznie zmieniłaś – stwierdziła ciocia.

- Zgrubłam – wyszczerzyłam się.

- No gdzie? Tylko ci brzuszek fajnie urósł i do twarzy ci z nim. Po porodzie musicie się starać szybko o drugie – rzuciła. Myślałam, że się zakrztuszę sokiem.

- No chyba to za szybko – mruknęłam.

- Ale naprawdę promieniejesz przez tą ciążę – zachwycała się. Nie wiem nad czym kurde.

- Nie powiedziałabym – stwierdziłam.

- A ja popieram twoją ciocię – wtrącił Michał.

- Ty milcz, bo ty nawet odrostów nie potrafisz zauważyć – wywróciłam oczami.

- Jak Ty dajesz radę psychicznie z moja siostrą? – zapytała Olga, a ja zgromiłam ją spojrzeniem.

- Jak się zakochasz to zrozumiesz – czułam jak całuje mnie w skroń.

- Czemu mi się zawsze tak głupio odpowiada? – wywróciła oczami.

- Ale Olga, ty pamiętaj, że jesteś za mała na chłopaków – pogroził jej tata, a ja parsknęłam śmiechem. – Co cię tak bawi?

- Ty, tatku – wyszczerzyłam się. – Dzielnie broni swojej małej córeczki przed stadem wygłodniałych samców.

- No jedną mi już taki zabrał – tutaj spojrzał wymownie na mojego narzeczonego, a potem się zaśmiał.

- A ja tu pana rozumiem – stwierdził Michał. Spojrzałam na niego dziwnie. Właściwie to wszyscy tak spojrzeli. – Jak Pola urośnie to też będę jej pilnował jak oka w głowie.

- Widzę, że wziąłeś sobie słowa Krzyśka bardzo do serca – zaśmiałam się.

- Jakie słowa? – zainteresowała się moja siostra.

- Że jak ma się syna to się pilnuje tylko jego, a jak córkę to całego osiedla.

Wszyscy się zaśmiali, ale cóż taka była prawda. Dla taty zawsze byłyśmy oczkami w głowie i zapewne tak samo oszaleje Michał na punkcie kruszyny, która się niedługo pojawi na świecie. Będę pewnie ją musiała w przyszłości kryć, jak będzie chciała się umówić z chłopakiem. Już sobie to wyobrażam nawet. Zabawnie będzie.

Obudzić się w swoim dawnym pokoju – cudne uczucie. Taki jakby powrót do dzieciństwa. Ale jak otworzyłam oczy, to od razu to złudzenie mijało, bo po mojej lewej stronie spał pewien prawie dwumetrowy i cholernie przystojny siatkarz, a gdy spojrzałam przed siebie, leżąc, to miałam idealny widok na dość spory brzuch. Nie byłam już małą dziewczynką, która budziłam się beztrosko bez żadnych problemów. Byłam kobietą w zaawansowanej ciąży, która miała lada chwila założyć rodzinę i być za kogoś odpowiedzialną. Tamte lata nie wrócą.
Zerknęłam na zegarek. Była 6 rano. Nie wiedziałam, czemu tak wcześnie się obudziłam. Michał spał dalej jak zabity. Delikatnie starając się go nie obudzić, wstałam z łóżka. Wzięłam jakieś ubrania (link) i poszłam do łazienki się odświeżyć. Postanowiłam odwiedzić miejsce, w którym dawno nie byłam. Wyszłam z domu i spacerkiem zaczęłam kierować się w odpowiednim kierunku. Dobrze, że miałam lekką sukienkę, bo mimo wczesnej pory temperatura już była dość wysoka. Może nie był to upał, ale jak na wpół do 7 rano było bardzo ciepło. Po 15 minutach doszłam do celu. Akurat, gdy doszłam do bramy cmentarza, to starsza pani rozstawiała swój mały stragan ze zniczami. Kupiłam jeden większy i paczkę zapałek. Przeszłam kawałek alejkami aż doszłam do odpowiedniego grobu. Jak zwykle był zadbany. Tata zawsze dbał o porządek i żeby były świeże kwiaty na grobie. Uśmiechnęłam się, widząc czarno-białą fotografię przedstawiającą moją rodzicielkę. Zaczęłam jak zwykle rozmawiać z nią w myślach, mając nadzieję, że mnie słyszy. Chciałam żeby teraz przy mnie była, pomogła, wparła na duchu. Bałam się zwyczajnie tego, co będzie jak urodzi się Pola. Bałam się, że też trafię w to miejsce, gdzie moja matka po urodzeniu Olgi – 3 metry pod ziemię. Wiem, jak to jest wychowywać się bez matki, bo sama tego doświadczyłam. Wiedziałam, że mojej siostrze jest ciężej, bo nigdy jej nie poznała. Zawsze jej jednak dużo o niej opowiadałam. Mówiłam, co lubiła robić, jeść. Ja i Ola byłyśmy jej kopiami. Odziedziczyłyśmy jej cechy równo po połowie. Ja miałam pasję do fotografii, a Olga do pływania. Charakter także w połowie był ten sam. Tata nie raz się śmiał, że mamy te nasze złośliwości i wredne charakterki po niej. Oddałabym wiele byleby mama była teraz ze mną.
 - Kocham cię, mamusiu – szepnęłam. – I bardzo tęsknie.

Przeżegnałam się ostatni raz i wolnym krokiem ruszyłam do wyjścia z cmentarza. Po drodze do domu postanowiłam wstąpić do sklepu żeby kupić świeże pieczywo. Weszłam do piekarni i kupiłam chleb oraz kilka bułek. Zapłaciłam za zakupy. Przed budynkiem spotkałam Sebastiana.

- O, Blanka – zdziwił się i uśmiechnął. – Cześć!

- Hej, Seba – przytuliłam go.

- Co tam u ciebie słychać? Na długo przyjechałaś?

- Jakiś tydzień tu będę pewnie – odparłam. – A u mnie wszystko okej.

- Właśnie widzę. Pięknie wyglądasz – przyznał. – Dawno cię nie widziałem i bardzo się zmieniłaś.

- Po prostu przytyłam i tyle – zaśmiałam się. – A u ciebie co tam ciekawego?

- Nic takiego – wzruszył ramionami. - Sama przyjechałaś?

- Nieee. Z Michałem jestem.

- A on nie dostał przypadkiem powołania do reprezentacji? – zdziwił się.

- Leczy kontuzje niestety – westchnęłam. – Złamał 2 palce.

- Ups, to nie fajnie – skrzywił się. – Współczuję, pewnie wściekły był.

- Bardziej zdołowany. Ale już jest dobrze – uśmiechnęłam się. – Przepraszam, ale muszę już lecieć. Do zobaczenia!

Cmoknęłam go w policzek i ruszyłam w kierunku domu.

- Trzymaj się – puścił mi oczko i wszedł do piekarni.

Po kilkunastu minutach doszłam do domu . W środku było jakieś zamieszanie. Byłam ciekawa, o co chodzi. Michał chodził po kuchni z komórką w ręku i gdzieś wydzwaniał.

- Co wy tacy zdenerwowani? – spytałam, wchodząc do pomieszczenia. Tata z Miśkiem natychmiast na mnie popatrzyli. Kubiak podszedł szybko i mocno mnie przytulił.

- Blanka, gdzieś ty była? – zapytał, mając twarz w moich włosach.

- Na cmentarzu, a potem w sklepie – odparłam.

- Ale czemu nikomu nic nie powiedziałaś? – spytał z wyrzutem tata, a siatkarz się ode mnie odsunął i wziął reklamówkę, którą od razu odłożył na stół.

- Bo spaliście, a ja wstałam i tak mi do głowy przyszło – powiedziałam cicho.

- Od zmysłów tu odchodziłem – przyznał mój narzeczony.

- Komórki nie wzięłaś, a on i tak na nią wydzwaniał – dodał tata. Zaśmiałam się lekko i musnęłam policzek przyjmującego.

- Kochany jesteś. Spokojnie, nic mi nie jest, a mały spacer dobrze mi zrobił – uśmiechnęłam się.

- Następnym razem uprzedź – popatrzył na mnie wymownie. – Do grobu mnie kiedyś wpędzisz, kobieto.

- Takie sobie życie wybrałeś, Misiu – wyszczerzyłam się.

- Jadłaś chociaż coś?

- Nie, bo poszłam tylko na chwile – wzruszyłam ramionami.

- Wstaliśmy godzinę temu – wtrącił tata.

- Co? To która jest godzina? – zdziwiłam się.

- Wpół do 9 dochodzi – wyjaśnił, patrząc wcześniej na zegarek. – Olga już w szkole jest. Nie zauważyłaś jej braku tutaj?

- Faktycznie – mruknęłam. – Przepraszam, myślałam, ze góra pół godziny minęło.

- Na przyszłość uprzedzaj i bierz telefon  - wtrącił Michał, całując mnie w skroń. – A teraz mów co chcesz jeść.

- Ja zrobię, bo ty z tą ręką będziesz miał problem – powiedział tata. Kubi uśmiechnął się do niego w podziękowaniu. Dobrze, że temat złamanej ręki nie wywołuje już w nim smutku ani wściekłości. Usiedliśmy przy stole. Tata pokroił chleb i postawił przed nami masło, pomidory, ser, szynkę i inne produkty. Kanapkę mogłam sobie już sama zrobić. Zjedliśmy ze smakiem. Następnie Michał przyniósł mi z góry tabletki, które wzięłam.

Około południa usłyszałam trzask drzwi. Na powrót Olgi było chyba za wcześnie, ale nie chciało mi się wstać z kanapy żeby sprawdzić kto to. Sama w domu nie byłam, więc nie musiałam się bać, że to włamywacz.

- Witam moją kochaną kuzyneczkę – wyszczerzył się Daniel.

- Ciemny! – ucieszyłam się i jednak ruszyłam tyłek. Wstałam żeby przytulić Ciemnego. W tym momencie do salonu przyszedł Michał ze szklanką soku dla mnie. Odłożył ją na stół i uścisnął dłoń mojego kuzyna.

- I jak tam tydzień u teściów? – szturchnął mnie.

- Nie masz się z czego nabijać, bo uwielbiam rodziców Miśka – wystawiłam język.

- Zdążyłem zauważyć już w szpitalu – uśmiechnął się.

- Czasami odnoszę nawet wrażenie, że moja mama bardziej lubi Blankę ode mnie – jęknął Michał.

- Bo ja jestem fajniejsza, ładniejsza, mądrzejsza i w ogóle lepsza od ciebie – wyszczerzyłam się.

- I dużo skromniejsza – mruknął.

- Ja ci już kiedyś mówiłem w co się pakujesz, stary – zaśmiał się mój kuzyn.

- W co się pakuje? – uniosłam podejrzanie jedną brew.

- W piekło – puścił mi oczko, a ja go uderzyłam w ramię.

- A ja współczuję Wiolce takiego przyszłego faceta – mruknęłam.

- Yyy co? – zapytał zdezorientowany.

- O, ten też udaje, że nie wie o co nam chodzi – zaśmiał się Kubiak.

- No nie bardzo – podrapał się po głowie. W oczach miał jednak identyczny błysk jak  Wiola. To był jednoznaczny sygnał.

- Michał, wypad – rzuciłam do mojego faceta. Popatrzył na mnie zdezorientowany.

- Co? – pytał z niedowierzeniem.

- Weź Hektora na spacer, bo dwóch psów na raz nie utrzymasz – oznajmiłam.

- Ale czemu?

- Bo nie ma dżemu! Proszę cię – jęknęłam.

- Niech ci będzie – mruknął. Niechętnie wstał i wyszedł. Dopiero kiedy usłyszałam, ze z Hektorem opuścili dom, to zaczęłam rozmowę z kuzynem.

_____________

Narescie weekend <3