Rozdział 173

Minęło kilka dni. Doktor Sokal zadzwonił do mnie w piątek, że Michał musiał jednak przejść zabieg, bo w jednym palcu kość była złamana z przemieszczeniem. W niedzielę miał być już w Żorach. Mój narzeczony nie zadzwonił do mnie ani raz. Nie napisał, nie odezwał się. Podobno całe dnie przesiaduje w pokoju. Do lekarzy też się niewiele odzywa. Bałam się o niego. Nie wiedziałam, że aż tak mocno to przeżyje. Wyczekiwałam jego powrotu. Miałam nadzieję, że stanie w progu, uśmiechnie się choć lekko i powie to swoje ‘’Hej, śliczna’’. Więcej mi nie trzeba było. Chciałam tylko by wziął się w garść i był znowu moim dawnym Michałem.

Nadeszła niedziela. Wysprzątałam całe mieszkanie i zrobiłam na obiad ulubione danie Kubiego. Miałam nadzieję, że się ucieszy. W końcu usłyszałam wyczekiwane przekręcanie klucza w drzwiach. Wytarłam ręce w ścierkę i wręcz wybiegłam na korytarz. Uśmiechnęłam się szeroko i rzuciłam mu się na szyję. Objął mnie zdrową ręką, ale miałam wrażenie, że zrobił to strasznie sztywno.

- Stęskniłam się – wyszeptałam. – Wchodź.

Pociągnęłam go za rękę do środka.

- Zrobiłam twoje ulubione danie – powiedziałam z entuzjazmem.

- Nie jestem głodny – mruknął.

- Co? Ale tak się starałam..

- Odgrzeję sobie.

Wziął walizkę i ruszył do góry. Usiadłam na kanapie i schowałam twarz w dłoniach. Myślałam, że jego powrót będzie wyglądał inaczej. Nie obstawiałam, że od razu rzuci mi się w ramiona, ale nie sądziłam, że wciąż będzie taki oschły i zimny. Jednak nie wiedziałam, że to był tylko początek.

Następne dni moje rozmowy z Michałem ciężko określić mianem ‘’rozmowy’’. Ciągle oglądał telewizję, ale omijał kanały sportowe. Bolał mnie ten widok. Widziałam, że brakuje mu siatkówki, ale czym ja zawiniłam w tym? To nie na mnie się do cholery poślizgnął! 

Minął tydzień. Jak zwykle Michał po umyciu się, udał się do sypialni i położył się na samym skraju łóżka. Dalej męczyły mnie kłopoty ze snem. Irytowało go moje wiercenie się. Nawet nie zapytał, co mi jest. Wstałam więc i zeszłam na dół. Usiadłam na parapecie w salonie i po raz kolejny rozpłakałam się z bezsilności. Miałam tego już dość. Nie wysypiałam się z tych nerwów. Ewidentnie pogarszał się mój stan zdrowia, zarówno ten psychiczny, jak i fizyczny. Nawet pani Helenka zaczęła się o mnie martwić. Gdy dzwonił Igła, Zbyszek, czy dziewczyny to udawałam, że wszystko jest w porządku. Na szczęście żadnemu nie przyszło do głowy mnie odwiedzić. Nie miałam pojęcia, jak długo wytrzymam w tej atmosferze.

Zasnęłam na kanapie. Wstałam i rozmasowałam bolące plecy. Nie było to najwygodniejsze miejsce do spania, ale gdy poczułam senność, to nie patrzyłam gdzie idę spać. Zauważyłam, że Michał je w kuchni śniadanie i się mi przygląda.

- Czemu tu spałaś? – zapytał.

- Bo przeszkadzało ci moje wiercenie się – mruknęłam.

- Przecież cię nie wyganiałem.

- Ale chciałam pobyć sama.

Nic nie odpowiedział, tylko ugryzł kolejny kęs kanapki. Wstałam z miejsca i poszłam do łazienki. Zakręciło mi się w głowie, ale przytrzymałam się umywalki. Powinnam umówić się na wizytę u lekarza, ale wiedziałam, że znowu dostanę tylko opieprz za niestosowanie się do zaleceń. Przemyłam twarz i się ubrałam. Następnie poszłam do kuchni przygotować sobie śniadanie. Nasypałam musli do miski i zalałam jogurtem. Kubiak standardowo usadowił się na kanapie i skakał z kanału na kanał. Wiedziałam, że długo jego obojętności nie zniosę.

W końcu jednak i moja cierpliwość się skończyła. Nie wytrzymałam. Gdy po raz kolejny odmówił zjedzenia obiadu, który zrobiłam, rzuciłam talerzem o podłogę, który rozbił się na kilkadziesiąt kawałeczków.

- Co ty robisz? Zwariowałaś?! – krzyknął zdziwiony.

- Mam dość – powiedziałam, patrząc na niego znacząco.

- O co ci chodzi? – spytał.

- Mi? Mi, o co chodzi? – prychnęłam. – To ty się w końcu ogarnij! Traktujesz mnie jak powietrze, a nawet gorzej. Nie odzywasz się, tylko mruczysz coś pod nosem. Wiesz jak mnie to boli?!

- A wiesz, jak mnie boli to, ze kurwa siedzę tu, zamiast trenować?! – warknął. – Uwierz mi, ze wolałbym być teraz w Brazylii, niż tutaj!

Zabolało. I to cholernie. Dał mi do zrozumienia, że nie chcę być ze mną.

- Weź się w końcu w garść i zachowaj jak mężczyzna, a nie jak jakiś nadąsany bachor – warknęłam. – Pakuję się i wyjeżdżam.

Wyminęłam go i ruszyłam w kierunku schodów. Niestety po drodze zatrzymałam się i chwyciłam za brzuch, bo poczułam skurcz. Był tak mocny, ze ból mnie wręcz przeszył. Krzyknęłam, gdy skurcz znowu wystąpił. Zaczęłam głęboko oddychać. Kubiak wtedy wreszcie się ogarnął i mną przejął.

- Blanka, co się dzieje? – przytrzymał mnie w pasie.

- Nie wiem, boli – szepnęłam i znowu się skuliłam. Michał wezwał karetkę i zaprowadził mnie na kanapę. Siedział cały czas obok i głaskał po ramieniu. Skurcze przychodziły nagle, ale miałam wrażenie, ze mnie wręcz rozszarpują od wewnątrz.

- Błagam cię, wytrzymaj – mówił przejęty. Wreszcie zaczęłam zauważać w nim tego dawnego Dzika. Szkoda, że w takich okolicznościach, kiedy zwijałam się z bólu.

Sanitariusze szybko zjawili się w naszym mieszkaniu. Zostałam wyniesiona na noszach i przewieziona do szpitala. Cały czas miałam te skurcze, a w karetce dostałam krwotoku. Michał jechał z nami, bo przez gips nie mógł kierować samochodem. Widziałam w jego oczach strach. Sama też byłam przerażona. Bałam się o maleństwo. Nie darowałabym sobie, gdyby coś jej się stało.
W szpitalu zajął się mną mój lekarz prowadzący. Zawsze trafiam akurat wtedy, gdy ma dyżur.

- Akcja porodowa – powiedział.

- Co? Ale to za wcześnie! – odparł mój narzeczony.

- Musimy ją natychmiast zatrzymać. Pan zostaje na korytarzu.

Wtedy Michał zniknął mi z oczu.

- Ratujcie ją – wyszeptałam.

- Zrobimy wszystko, by córeczka została jeszcze trochę u pani w brzuchu – rzucił i zlecił coś pielęgniarce. Podano mi różne leki, podłączono kroplówkę oraz specjalne urządzenie, które monitorowało ciśnienie oraz bicie serce dziecka. W końcu te potworne skurcze ustały. Byłam wykończona. To były zdecydowanie najgorsze chwile w moim życiu.

- Udało się powstrzymać poród – oznajmił doktor. – Najprawdopodobniej wywołał go duży stres i zmęczenie. Pani Blanko..

- Tak, wiem – westchnęłam. – Dużo rzeczy mnie ostatnio przerosło.

Przymknęłam powieki by powstrzymać łzy.

- Ale wszystko z małą w porządku?

- Na razie tak. Nie ukrywam, że przy ciąży wysokiego ryzyka takie ‘’przygody’’ nie są wskazane. Przy żadnej nie są.

- Czyli zapewne będę tu przykuta dość długo?

- Niestety tak. Jeśli stan poprawi się na tyle, by mogła pani wyjść, to może udzielę zgody. Jednak nie będzie, to wcześniej, niż za 2 tygodnie. Pani organizm jest wyczerpany. Czy pani przebiegła maraton, czy jak?

- Przezywałam problemy, przez co miałam kłopoty ze snem – odparłam. – W dzień też nie miałam siły na nic.

- Nie będę pani dłużej męczyć. Poinformować narzeczonego o wszystkim?

- Dobrze, niech mu pan powie.

Po kilku minutach do pomieszczenia wszedł Michał. Miał skruszoną minę i bardzo smutne oczy. Nieśmiało chwycił mnie za dłoń.

- To wszystko moja wina – zaczął. – Byłem cholernym egoistą, który nie może pogodzić się ze zwykłym załamaniem ręki. Bardzo cię przepraszam. Mam nadzieję, ze mi wybaczysz.

- Wiesz, jak bolała mnie ta twoja obojętność? – spojrzałam na niego z wyrzutem.

- Jestem kretynem – syknął. Widziałam, że naprawdę był bardzo zły na siebie.

- Jesteś – potwierdziłam. Dalej czułam lekkie bóle, więc się skrzywiłam, chcąc poprawić sobie pozycję.

- Co jest? – zmartwił się.

- Nic – odparłam. - Chciałabym się przespać.

- Mam wyjść?

- Skoro ty mnie tyle dni  ignorowałeś, to ja raz tez mogę.

Odwróciłam się do niego plecami i przymknęłam oczy. Usłyszałam jego westchnięcie. Wstał z krzesła i poprawił mi kołdrę. Nachylił się nade mną i pocałował w czubek głowy. Bardzo dawno tego nie robił.

- Dobranoc, śliczna – powiedział i wyszedł z sali. Kiedy miałam pewność, że jestem sama, to się rozpłakałam. To już było za dużo. Najpierw ta złamana ręka Kubiaka, potem jego chłód i obojętność, a teraz przedwczesna akcja porodowa. Nie dawałam już rady. Mój stan psychiczny był w takiej rozsypce, w jakiej nigdy wcześniej. Poród w połowie 7 miesiąca nie był wskazany. Zaczęłam się bać, że nie uda mi się donosić tej ciąży. Przecież ja się załamię. Nie trzymałam Poli jeszcze w ramionach, ale już ją strasznie kochałam. Nie wiedziałam, jak to teraz będzie. Wszystko mnie przytłaczało.

Obudziłam się rano i wreszcie czułam lepiej, niż zwykle o takiej porze. Ból mi już nie dokuczał, a kroplówka mnie wzmocniła. Lekarz, który przyszedł na obchód także zauważył poprawę. Niestety o wyjściu nie było mowy. Jeśli za te 2 tygodnie w ogóle mi się to uda, to będzie dobrze. Zawsze trzeba mieć nadzieję.

- Cześć – zaczął nieśmiało Kubiak.

- Hej – powiedziałam cicho. Usiadł koło mnie na krześle. Trzymał coś w rękach za swoimi plecami.

- Chciałem kupić ci kwiaty, ale lekarz powiedział, że nie można tu ich trzymać – rzucił. – Więc mam to.

Wyciągnął zza pleców uroczego pluszaka (link).

- Proszę, dla ciebie – podał mi go. Uśmiechnęłam się lekko. Był naprawdę śliczny. Michał doskonale wiedział, że miałam słabość do maskotek.

- Dziękuję.

Napadła krępująca cisza. Przyjmujący szukał w głowie czegoś, co mógłby powiedzieć, żeby ją przerwać.

- Jak się czujesz? – spytał w końcu.

- Średnio – wzruszyłam ramionami. – Lepiej, niż ostatnio.

- Jak ja mogłem być tak ślepy i nie zauważyć, że coś ci jest? – zacisnął pięść z wściekłości. – Blanka, bardzo cię kocham. Przepraszam cię jeszcze raz.

Pogłaskał mnie po policzku. Spojrzałam w jego oczy, a w moich znowu zabłysły łzy.

-Nie płacz, kotek – otarł jedną, która spłynęła mi po twarzy.

- Nawet nie masz pojęcia, ile razy w ciągu ostatnich dni płakałam w poduszkę – odwróciłam twarz.

- Skarbie, naprawdę cholernie żałuję, że się tak zachowywałem. Przecież nie kończę kariery, a ręka niedługo się zrośnie, a ja się obraziłem na cały świat. Wybacz mi.

- Myślisz, że co? Że od razu ci w ramiona wskoczę? – prychnęłam. – Całymi dniami czułam się jak jakieś piąte koło u wozu u nas w domu. Traktowałeś mnie jak kogoś obcego. Starałam się żebyś w końcu wziął się w garść, a ty mnie olewałeś.

- Wiem i mam ochotę sam sobie porządnie nakopać – spuścił głowę.

- Dobrze, że chociaż z małą już lepiej – pogładziłam sobie brzuch. Michał położył swoją dłoń na mojej.

- Tego nie darowałbym sobie najbardziej. Dobrze, że z wami obiema jest już lepiej.

______________________

I mamy co co planowałam opisać w innych okolicznościach, ale przez kontuzję Michała, którą wplotłam w opowiadanie złączyło mi się to lepiej. Wiem, ze pewnie myślicie, że jakas wariatka ze mnie, bo jak ja mogę ją tak katować i to nie normalne tyle problemów na raz. Ale przypomnijcie sobie, co sie działo, gdy Blanka jeszcze nie wiedziała, że jest w ciąży. To sprawiło, ze teraz jest tak, a nie inaczej :P
Pozdrawiam ;*