Rozdział 165

Następne dni leciały mi bardzo szybko. Jastrzębianom znowu nie udało się wejść do finału. Zaowocowało to 2 ‘’cichymi dniami’’ z Kubim, bo oczywiście się posprzeczaliśmy. On był wściekły po porażce, a ja głupia zapomniałam, ze nienawidzi pocieszania. Od słowa do słowa przeszło w ciszę. Przeprosił mnie jednak wielkim bukietem kwiatów. Potem nadeszły mecze o 3 miejsce. Myślałam, że zejdę na hali na zawał. Dwa mecze i dwa tie-breaki. Trochę miałam potem problemy z ciśnieniem, ale dla siatkówki zawsze jestem gotowa się poświęcić. Michał pojechał do Kędzierzyna, a ja zostałam sama i cały czas siedziałam przy książkach i notatkach. W końcu egzaminy tuż, tuż. Przynajmniej te moje. Inni jeszcze mogli się obijać. 3 meczu o brąz nie miałam jak obejrzeć, bo niestety Polsat Sport nie był zainteresowany transmisją, a szkoda, bo mecze te były ciekawsze, niż finał, gdzie niestety moja Resovia, druga ukochana drużyna przegrywała. Byłam w kontakcie z Igłą i trochę go to podłamywało, ale miał nadzieję, że w Bełchatowie się odkują. Nie odkuli się, ale Resoviacy i tak cieszyli się z drugiego miejsca. Jak sami uznali, nie przegrali złota, tylko wygrali srebro. I tak 3 raz z rzędu w finale, to wyczyn. A Skra po dwóch latach przerwy wróciła na tron. Niedzielny, czwarty i jak się okazało ostatni już mecz mogłam obejrzeć, bo pojechałam do Kędzierzyna z Kingą, przyjaciółką Damiana. Chłopak wziął się ostro do roboty i stara się o dziewczynę i on jak zauważyłam, też nie jest jej obojętny. Można powiedzieć, że zakolegowałam się z blondynką. Świetnie mi się z nią rozmawiało. Byłyśmy nawet na zakupach. Powoli musiałam już kompletować rzeczy dla malucha. Pół szafy było już zapełnione. Wciąż mi jednak było mało. Ale wracając do Jastrzębskiego. Drugi raz z rzędu wywalczyli brązowy medal. Lekki zawód po takim sezonie, ale przynajmniej był zapewniony udział w Lidze Mistrzów w przyszłym sezonie. Michał w ostatnich spotkaniach znowu pokazywał na co go stać. Udowodnił, ze bez wątpienia był to sezon jego życia. Teraz pozostało mu podbić reprezentację.

Siatkarze przed zgrupowaniem dostali tydzień wolnego. Niewiele, ale zawsze to coś. Tak, jak mi to Kubiak obiecał miesiąc wcześniej, mieliśmy spędzić kilka dni tylko we dwoje. Gdzie? Nie mam zielonego pojęcia! Kazał mi się spakować. Próbowałam go podpytać, co mam wziąć, żeby choc trochę przybliżyło mi to nasz cel, ale odparł tylko: ‘’To, co uważasz, ze będzie ci potrzebne’’. Ale mi pomógł. Wzięłam więc tyle rzeczy, że moja dość duża walizka miała problemy z pomieszczeniem ich. Mieliśmy zatem spędził długo majowy weekend w bliżej nieokreślonym mi miejscu. Obiecałam sobie, ze będę się przyglądać w aucie trasie i może się domyślę, ale niestety zasnęłam. Kubiak obudził mnie, jak już dojechaliśmy. Nie miałam pojęcia gdzie jesteśmy. Dookoła tylko jakiś las.

- Jesteśmy – oznajmił siatkarz.

- Fajnie. A gdzie, że tak spytam? – mruknęłam.

- W Mikołajkach.

Wbiło mnie w fotel. Przejechaliśmy całą Polskę, jesteśmy na Mazurach, a ja spałam pewnie jakieś 10 godzin.

- Masz mocny sen – zaśmiał się, jakby czytał mi w myślach.

- Noo. Wieczór się już robi – zauważyłam.

- Idealnie na spacer brzegiem jeziora – puścił mi oczko.

Wysiedliśmy z samochodu. Byliśmy na parkingu przed hotelem. Michał wyciągnął nasze bagaże. Weszliśmy do budynku. Hol był urządzony w dobrym guście i bez przepychu. Podeszliśmy do recepcji.

- Dzień dobry – przywitaliśmy się z kobietą.

- Witam. W czym mogę pomóc? – uśmiechnęła się.

- Mamy tu rezerwację. Nazwisko Kubiak – powiedział przyjmujący. Recepcjonistka sprawdziła coś w komputerze.

- Przykro mi, ale nie ma takiej – odparła po chwili. Mój narzeczony bardzo się zdziwił.

- Jak to? Jeszcze tydzień temu dzwoniłem i potwierdzałem. Miał być apartament z widokiem na jezioro.

- W chwili obecnej nie dysponujemy tym apartamentem. Mogę zaoferować zwykły, dwuosobowy pokój.

- To chyba jakiś żart – mruknął. – Skoro dzwonię, rezerwuję, to wymagam rzetelnego wypełniania swoich obowiązków.

- Przepraszam, ale nie wiem, z kim pan rozmawiał. Takiej rezerwacji nie mam w bazie.

- Dobrze, weźmiemy ten pokój – wtrąciłam się. Nie chciałam żeby doszło do jakiejś kłótni.

- Pokój 34, pierwsze piętro – oznajmiła i podała nam kartę magnetyczną. – Zaraz poproszę kogoś żeby zaniósł państwa bagaże.

- Świetnie – mruknął niezadowolony wciąż Kubiak. Spojrzałam na kobietę przepraszająco. Nasze walizki wziął boy hotelowy i skierował się do windy. My natomiast poszliśmy schodami. Pierwsze piętro to nic takiego, a ja wind się bałam. Kubi nawet mnie na nią nie namawiał, bo wciąż pamiętał ostatnią sytuację z Zielonej Góry, kiedy utknęłam w toalecie. Klaustrofobia zdecydowanie nie sprzyja ciąży.

Weszliśmy do naszego pokoju. No cóż, nie był jakiś rewelacyjny. Przypominał ten spalski. Na środku było duże łóżko. Po jego bokach stały szafki nocne. Pod ścianą naprzeciwko stała duża szafa i stolik z telewizorem. Po lewej stronie były drzwi od łazienki. Szczerze, to po wyglądzie tego budynku, to spodziewałam się czegoś lepszego, ale nie dałam tego po sobie poznać. Podziękowaliśmy chłopakowi, który przyniósł nasze walizki. Widok z okna nie był zadowalający. Widać było tylko czubki drzew.

- Miałem ochotę rozszarpać tą babę – warknął wkurzony.

- Oj przestań – wywróciłam oczami. – Nie jest źle.

- Ale ja rezerwowałem pokój miesiąc temu, a tydzień temu dzwoniłem i potwierdzałem. Gość, z którym rozmawiałem powiedział, że wszystko jest i nie muszę się bać.

- Najwidoczniej przez przypadek coś źle kliknął. Przecież i tak nie będziemy siedzieć w pokoju. Daj spokój.

- Ale i tak jestem wkurzony, że pracują u tacy debile – syknął.

- Ciesz się urlopem, Miśku – cmoknęłam go w usta. – Idę się odświeżyć i pójdziemy się przejść. Okej?

- Mhm – mruknął.

Wzięłam szybki prysznic i narzuciłam na ramiona sweter. W dzień może i było ciepło, ale dochodziła 19 i w dodatku od wody było bardzo chłodno.

W końcu był jakiś plus. Od hotelu spacerkiem po 5 minutach byliśmy już nad jeziorem. Trzymając się za ręce spacerowaliśmy po piaszczystym brzegu. Na dłużej zatrzymaliśmy się na małym pomoście. Usiedliśmy na nim, ściągnęliśmy buty i zamoczyliśmy stopy w wodzie. Była zimna, ale po chwili nasze ciała się do tego przyzwyczaiły. Ułożyłam swoją głowę wygodnie na ramieniu przyjmującego, a on mnie objął. Wpatrywaliśmy się w Słońce, które w połowie było już schowane za lasami po drugiej stronie jeziora.

- Dziękuję, że mnie tu zabrałeś – podniosłam się na moment żeby ucałować jego policzek.

- Jak zawsze do usług, kotek – uśmiechnął się. – Trochę się tu uspokoiłem, bo ta baba w recepcji..

- Cii – zamknęłam mu usta namiętnym pocałunkiem. – Mamy odpoczywać, a nie się denerwować.

- Jesteś nadzwyczaj spokojna – pokręcił głową.

- Bo chcę się tu wyciszyć. Przynajmniej wyniki mi się poprawią – wyszczerzyłam się.

Posiedzieliśmy tam dopóki Słońce się całkowicie nie schowało i dopiero wtedy wstaliśmy i wolnym krokiem skierowaliśmy się odpowiednią ścieżką do hotelu. Najpierw postanowiliśmy zajrzeć do pokoju, bo Michał chciał zostawić bluzę, a potem udać się coś zjeść. Weszliśmy do środka. Było ciemno. Kubiak szukał włącznika. Wcisnął go. Światło na chwile się zaświeciło, ale po chwili znowu nastała ciemność.

- Kurwa – zaklął siatkarz. Pstrykał ten włącznik i pstrykał, ale na marne. Dziwne było to, że na korytarzu było jasno. – Ja tu zaraz zwariuję.

Zeszliśmy na dół. Wkurzony Michał chciał porozmawiać z szefem recepcjonistki. Przestraszona wściekłością w oczach mojego narzeczonego posłusznie poszła po mężczyznę, który pojawił się po 5 minutach.

- Państwo w sprawie tego braku prądu? – zapytał.

- Tak. Mogę wiedzieć, czy to jest hotel, czy do cholery jakiś burdel?! – warknął. Chwyciłam go za rękę, chcąc go uspokoić. Wyjaśniłam spokojnie o sprawie z brakiem rezerwacji.

- Przykro mi, że mieli tu państwo tyle problemów. W ramach przeprosin zapraszam do naszej restauracji. Szef kuchni zaserwuje specjalnie dla państwa jego specjalność.

Uśmiechnął się ciepło, co odwzajemniłam. Kubi się zgodził, bo w sumie nie miał nic do gadania. Ja byłam głodna, a w dodatku kucharz miał nam ugotować coś specjalnego.

W restauracji oczywiście Michał się nie uspokoił, bo na to cudowne danie czekaliśmy ponad pół godziny.

- Jeszcze chwila, a tu wszystko rozpierdole – wysyczał przez zęby.

- A ja umrę z głodu – skrzywiłam się. Powoli i ja zaczynałam się denerwować.

- Kolejna ich wpadka. Nosz ja pierdolę – zaczął strasznie przeklinać.

- Uspokój się, bo mi zaraz Pola brzuch kopniakami rozsadzi – wbiłam w niego wzrok i zaczęłam się głaskać po brzuchu. Zawsze to małą uspokajało, jak czuła moje ciepło. Reagowała bardzo na wszelkie negatywne bodźce z zewnątrz, a jej ojciec w tym momencie był wulkanem, który w każdej chwili mógł eksplodować.

W końcu na horyzoncie pojawił się kelner. Niósł tacę z dwoma talerzami z jakąś zupą-kremem. Obstawiałam coś z brokułami, bo tak mi pachniała. W dodatku była zielona, więc to na bank brokuły, które bardzo lubiłam. Kelner postawił danie najpierw przed Miśkiem, a potem przede mną. Niestety talerz wyślizgnął mu się z rąk i cała jego zawartość znalazła się na mojej białej bluzce.

- Przepraszam, naprawdę panią bardzo przepraszam – zaczął mówić przejęty kelner. Dla Michała to już było za dość.

- Wyjeżdżamy kurwa w tym momencie! – krzyknął chyba na cały hotel. Zgromił mężczyznę wzrokiem, pomógł mi wstać i szybkim krokiem skierował się do wyjścia.

- Misiek, muszę najpierw bluzkę przepłukać – powiedziałam. Zatrzymał się i wszedł ze mną do łazienki. Miałam nadzieję, że szybka interwencja wody z mydłem sprawi, że plama później się zmyje w pralce. Lubiłam tą bluzkę. Ciężko było znaleźć taką w moim, namiotowym rozmiarze. Po kilku minutach pocierania plama zbledła, ale wciąż była. Musiałam się przebrać. Koniec wakacji. Michał był tak wkurzony, jak jeszcze chyba nigdy w życiu. Weszliśmy do pokoju. Chciałam wziąć z walizki coś czystego, ale nigdzie jej nie zauważyłam.

- Misiu? – zaczęłam.

- No?

- Gdzie nasze bagaże?

Siatkarz rozejrzał się po całym pokoju.

- No kurwa zajebię ich – syknął. – Nie dość, ze już tyle złego zrobili, to jeszcze ukradli nam rzeczy!

Już miał wyjść, ale gdy otworzył drzwi, to na progu spotkał kierownik hotelu z bardzo przepraszająca miną.

- Zanim pan wybuchnie proszę przyjąć najszczersze przeprosiny – zaczął skruszony.

- No jeszcze czego –prychnął.

- Michał – skarciłam go.

- Właśnie do pana szedłem – rzucił szatyn, ignorując mnie. – Jestem bardzo ciekaw, co się stało z naszymi walizkami. Znając państwa, to pewnie są już za granicą!

- Właśnie w tej sprawie przychodzę. Jest nam bardzo przykro z powodu tych wszystkich niedogodności. Udało nam się znaleźć dla państwa w ramach rekompensaty wolny apartament i w dodatku z widokiem na jezioro i dużym balkonem. Dodam, że zapłacą państwo za niego jak za ten zwykły pokój i mają zapewnieni darmowe wyżywienie.

Kubi jakby się trochę uspokoił.

- Skąd mam mieć pewność, ze np. nie zlecę z tego balkonu, bo akurat barierka się zepsuje, jak się o nią oprę? – mruknął.

- Jest to nasz najlepszy pokój, zapewniam.

- Misiek, proszę cię, daj im ostatnią szansę – spojrzałam na niego oczami niemal jak kot ze Shreka. Westchnął zrezygnowany.

- Robię to tylko dla ciebie – powiedział.

- Dziękuję pani bardzo – dyrektor posłał mi ciepły uśmiech i spojrzenie.

Może w końcu naprawdę odpoczniemy? Mam nadzieję, że już nic złego się tu nie stanie, bo Michał by chyba pozabijał wszystkich.

______________

Pomysł zaczerpnęłam... no właśnie, wiecie może z czego? jeśli ktoś czasem ogląda telewizję to może zgadnie :P
Pozdrawiam ;*