Rozdział 164

- Idziesz dziś na zajęcia? – obudził mnie głos przyjmującego.

- Mhm – wybełkotałam, poprawiając kołdrę.

- To musisz wstać – klepnął mnie w tyłek i podniósł się.

- 5 minut – mruknęłam.

- Zrobię śniadanie – rzucił i wyszedł z pokoju. Poleżałam jeszcze może z 2 minuty i wstałam leniwie, przytrzymując się z jednej strony szafki. Przeciągnęłam się, ziewając szeroko. Narzuciłam mój puchaty szlafrok, bo coś chłodno mi było.

- Oo, szybko ci poszło – zaśmiał się na mój widok na dole Michał. – Co jesz?

- Pola, na co masz ochotę? – zapytałam, spoglądając w dół i kładąc sobie dłoń na brzuchu. – Dobra, niech będą tosty.

- Yhym, Pola chce.. mamuśce się zachciewa – wystawił mi język.

- Spadaj – zrobiłam to, co on. Usiadłam przy stole, a po chwili stał przede mną talerz z tostami z serem. Podziękowałam uśmiechem i zaczęłam konsumować. Potem poszłam do łazienki doprowadzić się do porządku. Ubrałam się w coś wygodnego i lekkiego (link), bo pogoda była bardzo ładna. W dodatku temperatura miała dochodzić do 20 paru stopni. 

Duże lustro w łazience było idealnym pomysłem, bo nie musieliśmy się przepychać, by się w nim widzieć. Chcąc zaoszczędzić czas Michał się golił, a ja podkreślałam rzęsy tuszem i robiłam kreskę eyelinerem, czyli mój codzienny makijaż.

- Mam nadzieję, że szybko ci ten zarost się znowu pojawi – stwierdziłam, przyglądając się chłopakowi.

- Bo? – zaciekawił się.

- Bo jak jesteś taki gładki, to wyglądasz jak chłopiec – wyszczerzyłam się.

- Nie sądzę – mruknął. – W sklepie mnie o dowód nie pytają.

- Ale i tak jesteś przystojny – poklepałam go po policzku. – Ale wolę jak mnie tak drapie, jak dotykam.

- Dobrze wiedzieć – puścił mi oczko. – Ślicznie wyglądasz, kotek.

- Znalazłam jakąś starą sukienkę i jakimś cudem się wcisnęłam – zaśmiałam się.

- Serio ci ładnie – puścił mi oczko. – Wiesz, że uwielbiam patrzeć na ciebie z tym brzuchem?

- Lubisz hipopotamy?

- O rany, przecież nie jesteś gruba – wywrócił oczami. Objął mnie od tyłu w pasie, kładąc ręce na mojej wystającej części ciała, która rosła z dnia na dzień. Uwielbiałam, kiedy to robił.

- Ostatnio rzadko ci to mówię, ale wiesz, ze was kocham, prawda? – wymruczał mi przy uchu.

- Wiem, Misiu – uśmiechnęłam się. – My ciebie też.

Polcia jak na zawołanie kopnęła, co poczuliśmy oboje. Dziwne, że nie śpi. Zwykle rano nie czułam jej obecności. Za to w nocy jak najbardziej.

Zaparkowałam swoje BMW na moim dawnym osiedlu. Po zajęciach umówiłam się z dziewczynami. Miałyśmy spędzić miło popołudnie tylko we własnym towarzystwie – bez facetów. Takie babskie spotkanko. Wyszłam schodami do góry, co było dla mnie wyczynem, bo miałam z przodu niemały nadbagaż, który sprawiał, ze ostatnio szybciej się męczyłam. Weszłam do środka, bo drzwi były otwarte.

- Jestem! – krzyknęłam.

- No nareszcie – zaśmiała się Daga, która wyłoniła się z kuchni. – Nie uwierzysz, ale zrobiłam ciasto.

Otworzyłam szeroko oczy.

- I nie wywołałaś pożaru? – zdziwiłam się.

- Nie – odparła dumnie. - Zaraz nam ukroję.

- Będę w salonie, bo padam z nóg – odparłam.

W wyżej wymienionym miejscu spotkałam Sylwię, która oglądała coś w telewizji. Przywitałam się z nią buziakiem w policzek i usadowiłam swój wielki tyłek obok niej na kanapie.

- Czym ty taka wymęczona jesteś? – zapytała.

- Tymi cholernymi schodami – mruknęłam. – Kondycja już nie ta.

- Ciesz się, że w Żorach mieszkasz niżej – zaśmiała się. – A tak w ogóle to prześlicznie wyglądasz!

- Właśnie, też to zauważyłam – wtrąciła Dagmara, wchodząc do pomieszczenia. W rękach trzymała tacę z talerzykami. – Cała promieniejesz, kochana.

- A podobno kobiety w ciąży się bardziej zaniedbują. Kolejny mit obalony – zaśmiała się blondynka.

- Taa, ubrałam starą kieckę i już promienieję – parsknęłam śmiechem. – Dziewczyny, ja jak ciężarówka wyglądam, a sukienkę ubrałam żeby te biodra nieszczęsne maskować.

- Czymś dziecko urodzić trzeba – wyszczerzyła się.

- Ale naprawdę, bardzo ładnie wyglądasz – powiedziała Zając.

- Wszyscy mi to dziś powtarzają – pokręciłam głową. – Nie ogarniam was.

- Dobra, nie pyskuj i wcinaj.

- Jadalne? – spytała cicho Woźniak.

- Tak – warknęła urażona dziewczyna. Wzięłam talerzyk i widelczykiem ukroiłam sobie kawałeczek ciasta, który następnie włożyłam do ust.

- Pyszne! – stwierdziłam. Bardzo mi smakowało.

- No w końcu ci coś wyszło – zaśmiała się Sysia.

- W końcu przeszłam ostatnio mały kurs z gotowania i pieczenia – poruszyła brwiami.

- U kogo? – zdziwiłam się.

- U mamy Huberta.

- Aaa, no przecież – uderzyłam się w czoło. – Ty u naszego Hubercika w domu byłaś!

- Byłam, byłam i nie narzekam – uśmiechnęła się. – Stres był na początku, ale jego rodzice byli strasznie mili i ciepło mnie przyjęli.

- To się cieszę. Ja też umierałam ze strachu, jak miałam jechać do Wałcza – pokręciłam głową.

- A ja nie miałam czasu się bać – skrzywiła się Sylwia. Zaśmiałam się, przypominając sobie jej opowieść o pewnej wizycie w Bełchatowie. Była u Zatiego na weekend i jego rodzice postanowili wpaść z niezapowiedzianą wizytą. Najlepsze było to, że zastali ją w samej koszuli Libero. Ja bym tam chyba się pod ziemię zapadła. W sumie Sylwia czułą się właśnie tak. Na szczęście Paweł uspokoił sytuację. – W dodatku mam wrażenie, że mama Pawła mnie nie lubi.

- Czemu tak myślisz?

- Rzadko się spotykamy, ale kilka razy się już zdarzyło i za każdym razem jakoś dziwnie na mnie patrzy, wypytuje i uwielbia wspominać o byłej dziewczynie Pawła – westchnęła.

- Spokojnie, przyzwyczai się do ciebie – objęłam ją ramieniem przyjacielsko.

- Oby – mruknęła. – Lepiej mów, co tam u ciebie i Michała.

- Po staremu – wzruszyłam ramionami.

- Czyli wciąż wielka miłość? – zaśmiała się Daga.

- Misiek stara się kłótni nie prowokować, bo w sumie ja potrafię z byle czego awanturę zrobić – parsknęłam śmiechem, tak samo jak dziewczyny. – Ale ostatnio faktycznie dość w zgodzie żyjemy. Na każdym kroku mnie pilnuję żebym się zaleceń lekarza trzymała.

- Troszczy się o was. Co w tym złego? – dziwiła się Woźniak.

- Bo czasem jest za bardzo nadopiekuńczy. W dodatku wczoraj byłam u lekarza i ten też mnie opieprzył, że się nie stosuję, ale co ja zrobię, że ostatnio tyle się dzieje, że nie można się nie stresować, czy nie męczyć – westchnęłam.

- Nie ma poprawy? – skrzywiły się.

- Niestety nie. Ale nie gadajmy o tym, okej? Ja chcę tylko wytrzymać do lipca. Pola się urodzi i od razu zrobi mi się lepiej – uśmiechnęłam się.

- Właśnie! Czekaj, ja coś mam! – klasnęła w dłonie Daga i wybiegła z salonu. Po chwili wróciła z jakąś kolorową torebeczką. – jak to zobaczyłam, to musiałam kupić!

- Co to takiego? – zdziwiłam się.

- Zobacz – usiadła z powrotem i podała mi pakunek. Zaciekawiona zajrzałam do środka. Wyciągnęłam coś puchatego (link) i od razu się zaśmiałam, co zrobiła też druga blondynka.

- Jesteś genialna, Daga – przyznałam. – Mała będzie miała w tym świetną sesję, bo rzecz jasna do ludzi w tym nie wyjdzie.

- Wiem, wiem, ale nie mogłam się powstrzymać – wyszczerzyła się. – A tam jeszcze jedno masz.

- Faktycznie – zajrzałam do torebki i wyciągnęłam malutkie body (link) i pokręciłam głową.

- Tak, żeby wiedziała – puściła mi oczko.

- Dziękuję, kochana jesteś – cmoknęłam ją w policzek.

- Tak w ogóle to fajna akcja była z tym ubrankiem – zaczęła.

- Jaka? – spytała Sylwia.

- Hubert znalazł tą torebkę u mnie w pokoju i ciekawski od razu zajrzał. Cały zbladł, popatrzył się na mnie, a ja nie bardzo wiedziałam, o co mu chodzi. Myślał, że jestem w ciąży i kupiłam to, żeby mu w ten sposób przekazać tą wiadomość – pokręciła głową ze śmiechem.

- To się chłopak rozczarował – stwierdziłam. – Tak w ogóle, to możecie się obie o jakies maluchy postarać, żeby Polcia taka samotna nie była.

Wyszczerzyłam się.

- Nie ta pora, Blaneczko – Sylwia wystawiła mi język.

- Niby mieliśmy z Hubim taką rozmowę, ale stwierdziliśmy, ze najpierw studia, a potem rodzina – uśmiechnęła się. - Ale czasami są takie momenty, ze ci zazdroszczę..

- Wiem, ze ciągle narzekam, że tyję, ze się meczę, bla bla.. ale w gruncie rzeczy to fajne uczucie mieć takiego malucha w sobie – pogłaskałam się po brzuchu.

- Kopie? – zapytała Woźniak.

- I to jak – prychnęłam. – Jakby tam zagrywkę codziennie ćwiczyła i to taką a’la Wlazły.

- Michałowi mów, że a’la Kubiak, bo sobie jeszcze coś pomyśli – zaśmiała się.

Późnym popołudniem dopiero opuściłam katowickie mieszkanie i ruszyłam w drogę do Żor. Na osiedlowy parking równocześnie wjechał wracający z treningu Michał. Uśmiechnęłam się do niego i zaczekałam. Przywitał mnie całusem. Razem poszliśmy do góry.

- I jak tam trening? – spytałam, gdy weszliśmy do mieszkania.

- Tak jak zwykle – wzruszył ramionami. – A co ty masz w tej torbie?

- Prezent od Dagi. Podobno nie mogła się powstrzymać, jak to zobaczyła – zaśmiałam się i podałam mu pakunek. Zajrzał do środka i po obejrzeniu rzeczy, parsknął śmiechem.

- Teraz to dowaliła. Świetne – skomentował.

- Ale uprzedziłam ją, że w tym króliczym wdzianku to do ludzi Pola nie wyjdzie – podkreśliłam.

- Prawidłowo – pocałował mnie w skroń. – Idę coś do jedzenia zrobić.

- Pomogę ci – stwierdziłam.

- Idź leżeć, Blanka – zgromił mnie spojrzeniem.

- Ten wzrok zabija – mruknęłam.

- Taki był cel – wyszczerzył się. – Serio, idź się połóż, bo dopiero co przyjechałaś.

- Okej, okej – westchnęłam. – Tak w ogóle, to dziekan pozwolił mi zdać wcześniej egzaminy.

- To kiedy będziesz zdawać?

- Ostatnie mam dokładnie wtedy, kiedy wy będziecie grać z Łotwą – uśmiechnęłam się.

- Właśnie, co do kadry, to dzwonił dziś do mnie Stefan i dowiedziałem się ciekawej rzeczy – poruszył brwiami. Zaintrygowało mnie to.

- No jakiej?

- Po Lidze Światowej mamy mieć zgrupowanie we Francji.

- Co? Tak daleko? – skrzywiłam się. – Nawet nie będę mogła cię odwiedzić.

- Daj mi dokończyć, okej? Chodzi o to, że stwierdził, ze tam będziemy mieć większy spokój, bo w Polsce będzie szum przed Mistrzostwami.

- Ta, ty gdzieś we Francji, a ja z Polą tu – prychnęłam, krzyżując ręce na piersi.

- Przestań mi przerywać – warknął cicho. Wywróciłam oczami. – Uznał, ze tyle tysięcy kilometrów od rodziny też nie jest dobre, więc wy też pojedziecie. Wszyscy siatkarze mogą zabrać żony, narzeczone, czy też dziewczyny, no i dzieci.

- Naprawdę?! – rozpromieniłam się. Pokiwał twierdząco głową, więc uradowana rzuciłam mu się na szyję. Po chwili jednak się gwałtownie oderwałam. – Ale czekaj. Przecież Pola będzie miała jakiś miesiąc. Nie wiem, czy taki maluch może lecieć samolotem..

- Tego też się już zdążyłem dowiedzieć – odparł dumnie. – Latać nie mogą dzieci poniżej tygodnia życia. Pola raczej będzie już większa. Poza tym na pokładzie będzie nasz sztab medyczny. Tam też będziecie miały wszystko zapewnione. Nie musisz się bać – uśmiechnął się.

- Zapewne i tak będę się bała, ale mnie uspokoisz – wyszczerzyłam się.

- Bordeaux jest blisko oceanu. Rano będziemy mieć treningi, a po południu będę cały wasz – uśmiechnął się szeroko. – Wyobraź sobie. My dwoje, Polcia w nosidełku, plaża.

- Czyli jednak będę miała takie jakby wakacje – przytuliłam się do niego.

- A ja będę miał znowu ciebie obok na zgrupowaniu – pocałował mnie czule. – Za rok załatwię ci pracę fotografa.

- W sumie chciałabym – uśmiechnęłam się. – Ale nie wiem, czy będę w stanie na tak długo rozstać się z małą.

- Coś się wykombinuje.

_______________

Sielankowo ;) Na razie. Ja tu jeszcze różne rzeczy mam w zanadrzu ^^
Pozdrawiam ;*