Rozdział 163

Dzień przed wyjazdem Michała do Bełchatowa poszłam zrobić badania, o których mówił mi lekarz. Nienawidziłam igieł, a znowu musiałam mieć pobieraną krew. Wyniki miały być następnego dnia. Kubiak czekał na mnie te kilkanaście minut. Potem razem opuściliśmy budynek.

- Niedługo koniec sezonu i w związku z tym mam dla ciebie propozycję – uśmiechnął się tajemniczo, gdy podeszliśmy do samochodu. Przystanęłam i zerknęłam na niego z zaciekawieniem.

- Jaką? – spytałam.

- Wyjedźmy gdzieś. Niestety nie na długo, bo kadra zaczyna się dość szybko, ale zawsze coś – oparł się rękami o dach samochodu i spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Naprawdę? O rany, bardzo chcę! – aż pisnęłam zadowolona. – A gdzie?

- To już, moja droga, będzie niespodzianką – puścił mi oczko i wsiadł do samochodu. Zrobiłam to, co on.

- No nie bądź taki, powiedz mi – prosiłam.

- Pasy zapnij – kompletnie mnie zignorował i odpalił silnik. Warknęłam pod nosem i zapięłam pasy.

- Powiedz mi. Miiiichaaaał – jęczałam mu nad głową całą drogę do Żor, ale ciągle mnie ignorował.

- Nie lubię cię – stwierdziłam na końcu i wyszłam z auta, trzaskając drzwiami. Wiedziałam, że go to wkurzy, bo na swój samochód to on dmuchał i chuchał, byle się nic nie stało. Dlatego nigdy nie dał mi go  prowadzić.

- Delikatniej, no! – krzyknął jeszcze za mną. Odwróciłam się tylko i pokazałam mu środkowego palca.

- Wyjeżdżam jutro. Nie kłóćmy się znowu – westchnął, stając w drzwiach sypialni godzinę później. Nie oderwałam jednak wzroku od laptopa. Udawałam zawzięcie zaczytaną. Pokręcił głową i usiadł na łóżku obok mnie. Wziął komputer z moich kolan, co wywołało oburzenie z mojej strony oczywiście

- No co ty wyprawiasz?! Oddawaj – warknęłam.

- Ja wiem, hormony i te sprawy i nie znosisz, jak się przed tobą coś ukrywa, ale naprawdę chcę żeby to miejsce było niespodzianką – wyznał.

- Ale ja nie znoszę tego, jak sam przyznałeś, więc weź mi powiedz – zatrzepotałam rzęsami.

- Jeszcze nie teraz, kotek – pocałował mnie w czoło.

- Nie będę wiedziała co wziąć – fuknęłam.

- Powiem ci – puścił mi oczko.

- Ale ty nie powiesz mi wszystkiego i potem na miejscu ja coś będę chciała, a nie będę tego mieć – skrzyżowałam ręce na piersi i zrobiłam minę obrażonej dziewczynki.

- Zadbam o wszystko, spokojnie – zaśmiał się. – Serio nie chcesz mieć niespodzianki? Będzie fajniej.

- Nie będzie – mruknęłam.

- Trudno. Niespodzianka, to niespodzianka – wzruszył ramionami.

- To może powiedz chociaż Poli. Ja zatkam uszy – wyszczerzyłam się.

- Ty mnie na dziecko nie bierz, skarbie – pogłaskał mnie po brzuchu.

- Ale próbowałam – westchnęłam zrezygnowana.

Wyjazd do Bełchatowa nie był do końca dla jastrzębian udany. Pierwszy mecz był bardzo zacięty i mimo porażki zeszli z boiska w dość dobrych humorach. W poniedziałek jednak do śmiechu już im nie było. Zagrali na zupełnie innym dla siebie poziomie. Tak mi było ich szkoda, że w połączeniu z moimi szalejącymi hormonami prawie się popłakałam na kanapie. Jednak pozostawały jeszcze mecze w Jastrzębiu. Miałam nadzieję, że Pomarańczowi jeszcze wrócą do ula.

We wtorek wstałam wcześniej niż zwykle, bo przed zajęciami musiałam odebrać wyniki badań i porozmawiać z lekarzem, bo ja z nich zapewne nic nie wywnioskuję. Ubrałam się  i coś przegryzłam, a tym czymś było jabłko, bo nie chciało mi się nic przygotowywać. Spakowałam jeszcze kilka drobiazgów, jak klucze i telefon do torebki, wzięłam torbę z aparatem i wyszłam z mieszkania. Na klatce schodowej spotkałam Monikę. Uśmiechnęła się nieśmiało i powiedziała ciche ‘’cześć’’. Odpowiedziałam bez zbędnych emocji i ruszyłam dalej. Niestety w tym momencie zakręciło mi się delikatnie w głowie. Zdążyłam się w porę przytrzymać barierki i nie spadłam, tylko wylądowałam na schodzie. Syknęłam cicho, bo uderzyłam się przy okazji w moją niedawno kontuzjowaną nogę.

- Wszystko w porządku? – spytała przestraszona dziewczyna.

- Tak, jest okej – chciałam ją zbyć. Pomogła mi wstać, za co w sumie byłam jej wdzięczna. Podziękowałam oczywiście, mimo niechęci do jej osoby.

- Ale na pewno? Bo wiesz, jak coś to mogę zadzwonić po lekarza, albo zawieźć cię gdzieś, pomóc…

- Nie trzeba – przerwałam jej.

- Wiem, że masz mnie za wredną wariatkę, ale naprawdę ja już sobie odpuściłam – spojrzała na mnie, a w jej oczach faktycznie dało się wyczuć szczerość. Nie mogłam jednak być taka łatwowierna.

- Spoko, rozumiem – mruknęłam. – Przepraszam, ale spieszę się.

Wolniejszym już krokiem zeszłam na dół. Na zewnątrz odetchnęłam głęboko świeżym powietrzem. Od razu poczułam się lepiej. Nienawidziłam tych zawrotów głowy. Niestety towarzyszyły mi niemal od początku ciąży.

Bezpiecznie i bez żadnych niespodzianek dojechałam do Katowic. Zaparkowałam przed szpitalem i weszłam do budynku. Znałam go już na pamięć, co z racji tego, że tu nie pracowałam, raczej nie było pozytywem. Skierowałam się pod gabinet mojego lekarza prowadzącego. Pielęgniarka powiedziała mi, że właśnie kończy obchód i zaraz przyjdzie. Usiadłam więc i cierpliwie czekałam, podziwiając niezwykłą architekturę wnętrza szpitalnego korytarza. Zielone ściany, zielone płytki. Rząd krzesełek, poustawianych jedno przy drugim. Na ścianie wisiały plakaty z informacjami dla pacjentów na temat szczepień, czy życiu po zawale. Przygnębiało mnie to miejsce. W końcu zobaczyłam znajomą twarz.

- Dzień dobry – uśmiechnął się. Również się z nim przywitałam. – Zapraszam.

Otworzył szerzej drzwi i mnie przepuścił przodem. Usiadłam na krześle przed biurkiem, a po drugiej stronie tego dość dużego mebla usadowił się mężczyzna w jasnoniebieskim kitlu. Zaczął szperać w szufladzie, z której po chwili wyjął kopertę.

- Oto pani wyniki – oznajmił.

- I jak? Jakaś poprawa? – spytałam z nadzieją.

- Niestety poprawy nie ma i sprawdziły się moje przypuszczenia – westchnął. – Ale proszę się nie denerwować.

Zauważył moje zdenerwowanie w tamtym momencie.

- Ma pani lekką anemię, więc musi pani brać żelazo. Codziennie. Przepiszę je pani oczywiście. Czemu nie stosuje się pani do moich zaleceń?

Wbił we mnie wzrok. Zdziwiłam się.

- Przecież się stosuję – odparłam cicho.

- Gorsze wyniki nie biorą się, ot tak – pstryknął palcami. – Ma pani się nie przemęczać, nie denerwować i zdrowo odżywiać. Niestety jest pani raczej przypadkiem ludzi, którzy nie mogą usiedzieć na miejscu.

- Ale naprawdę staram się mniej przemęczać. Wychodzę tylko na uczelnię, a i tam mnie wyjątkowo traktują – tłumaczyłam się.

- A stres?

- No trochę go ostatnio miałam – westchnęłam.

- Ja wiem, że stresowych sytuacji nie można całkowicie unikać, ale proszę się postarać nie denerwować. Niech pani pomyśli o córeczce. Niedługo wejdzie w ostatnią fazę rozwoju, zacznie się trzeci trymestr.

- Ale urodzi się zdrowa, prawda?

- Jeśli poród nastąpi w terminie to tak. Przy ciążach wysokiego ryzyka nie możemy jednak wszystkiego wykluczyć. Nie chciałbym zostawiać pani u nas w szpitalu na te 3 miesiące i raczej pani też nie chce tu trafić.

- Oczywiście, że nie – zaprzeczyłam od razu.

- Więc jeszcze raz powtórzę i będę powtarzał do znudzenia: mniej stresu, mniej wysiłku i zdrowe odżywianie. Proszę brać leki i stawić się na USG za 2 tygodnie.

- Dobrze – kiwnęłam głową. Doktor wypisał mi jeszcze receptę, którą wzięłam i poszłam od razu wykupić do apteki. Czułam się dziwnie. Wsiadłam do samochodu, ale go nie odpaliłam. Przymknęłam powieki. Oczy zaczynały mnie piec. Zaczęłam płakać, ale nie chciałam. Byłam taką mieszanką hormonów, że czułam, ze muszę sobie trochę popłakać. Po kilku minutach zaczynało mi ulżyć. Spojrzałam do lusterka. Nie wyglądałam najlepiej. Postanowiłam zrobić sobie wolne, bo i tak byłoby widać, że coś jest nie tak. Wróciłam z powrotem do Żor. Wracając do mieszkania wciąż jeszcze ocierałam mokre policzki.

- Blanka? – usłyszałam z kuchni. Kurde, Michał już wrócił. Spojrzałam szybko na swoje odbicie w lustrze, które wisiało w korytarzu. No to pięknie, wyglądałam jak siedem nieszczęść, tylko dlatego, że zachciało mi się popłakać, bo nie panowałam na emocjami.

Siatkarz przyszedł do korytarza.

- Ej, mała, co jest? Co się stało? – zapytał natychmiast.

- Nic – zaśmiałam się. – Głupia jestem i tyle.

- Ty mi oczu nie zamydlaj – stanął przede mną i położył swoje duże dłonie na moich biodrach. – Coś nie tak u lekarza?

- Trochę tak – wzruszyłam ramionami. – Mam lekką anemię i dostałam opieprz za to, ze się stresuję, że nie stosuję się do zaleceń…

Nie wytrzymałam i znowu się rozpłakałam. Misiek zamknął mnie szczelnie w swoich ramionach.

- No już, nie płacz, kotek – mówił troskliwie. – Będzie dobrze.

- Ja wiem, ale po prostu płaczę, bo… bo muszę się wypłakać –mówiłam, łkając.

Nie wiem, jak długo tak staliśmy, ale w końcu zaczęłam się uspokajać i wracać do stanu jako takiej równowagi psychicznej. Te hormony mnie wykończą. Albo się śmieję bez powodu, albo bym wszystkich pozabijała, albo znowu jestem załamana. To może wykończyć.

- Już okej? – zapytał, gdy odsunęłam się od niego. Pokiwałam głową. Otarł moje policzki, uśmiechnął się lekko i pocałował mnie czule w czoło.

- Jestem walnięta – pokręciłam głową. – Płaczę bez powodu, a za chwile pewnie będę się śmiać.

- Hormony, co zrobisz – wzruszył ramionami, a następnie mnie objął i zaprowadził do salonu. Usiedliśmy na kanapie. Wtuliłam się w niego, niczym mała dziewczynka.

- Nawet głupia nie zapytałam, jak ty się czujesz – spojrzałam na niego.

- Średnio, ale zdarza się. Postaramy się wygrać w niedzielę i poniedziałek. Nie przejmuj się tym – pogładził mnie po policzku, a następnie złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Objęłam go za szyję i usadowiłam się na jego kolanach. Pogłębiłam pocałunek stęskniona za obecnością narzeczonego.

- Nie lubię jak wyjeżdżasz – powiedziałam, odsuwając swoją twarz od jego.

- Też nie lubię cię zostawiać – pogłaskał czule mój policzek. Wtuliłam się w niego. Nie mogłam przylgnąć mocno całym ciałem, na co miałam ochotę, bo przeszkadzał mój zaokrąglony brzuszek. W takiej pozycji czułam się bezpiecznie i spokojnie.

________________

Tyle słodyczy, że rzygnę xD
Pozdrawiam ;*