Rozdział 162

W mieszkaniu także się nie odzywaliśmy. Jedno obrażone na drugie. Cóż, jak dzieci. Poszłam przywitać się z moim zwierzakiem. Miał pustą miskę.

- Nakarmiłeś Mańka? – zapytałam oschle.

- Nie – odparł i poszedł do kuchni.

- Dobrze, że nie zostałam dłużej w tym szpitalu, bo by biedak zdechł przez ciebie.

Nie mogłam sobie odmówić złośliwości. Wzięłam pokarm dla żółwi i dałam mu trochę. Do tego też dołożyłam listki sałaty, które od razu zaczął wcinać. Poszłam się położyć. Przykryłam się kocem i szybko usnęłam.

Moja drzemka trwała jakieś dwie godziny. Michał był na treningu, wiec miałam chwilowo święty spokój.

- Co, mała, idziemy jeść? – spytałam, gładząc się po brzuchu. Wstałam z miejsca i poszłam na dół. Zaskoczył mnie zrobiony obiad w kuchni. Nabrałam trochę leczo na talerz i zjadłam. Nie było idealnie doprawione, a plasterki cukini były za grube, ale Kubi ewidentnie się starał przy tym. Pewnie chciał mnie cwaniak przekupić. Ze mną nie ma tak łatwo! Będę wredna! Najwyżej zwalę na hormony.

Poszłam znowu się położyć, bo znowu zaczynała boleć mnie głowa. Czułam, że znowu mi temperatura rośnie. Gdy za jakiś czas zmierzyłam gorączkę, to termometr wskazał 38 stopni. Wzięłam odpowiedni lek z nadzieją, że szybko przejdzie. Szybciej jednak wrócił Michał. Po kilku minutach przyszedł do sypialni. Wciąż się nie odzywając, usiadł koło mnie i ręką dotknął mojego ciepłego czoła, a następnie policzków.

- Mierzyłaś temperaturę? – zapytał.

- Pół godziny temu – mruknęłam. – Tabletkę też wzięłam.

- Oby znowu się nie pogorszyło – westchnął i wyszedł. Tak po prostu. No bez jaj, trafi mnie coś. Okej, liczyłam na jakieś przeprosiny, że padnie na kolana to może nie, ale trochę skruchy by się przydało. Jejku, wiem, dziwna jestem.

Przyszedł jednak po chwili. Trzymał w ręce mokry, zimny ręczniczek, który położył mi na czole. Dało mi to ukojenie.

- Jadłaś? – spytał.

- Mhm – kiwnęłam głową, przymykając oczy.

- To śpij, dobrze ci to zrobi – rzucił.

I tak wyglądały najbliższe 2 dni. Trochę się kontakty ochłodziły. Niby Michał troszczył się o mnie, bo gotował, zajmował się mną, pilnował czy leki biorę. Jednak nie okazywał względem mnie żadnych czułości. W łóżku też odsuwał się na sam koniec i odwracał plecami. Zaczynałam mieć wyrzuty sumienia, że przez moją dumę i głupie hormony (tak sama sobie też to wmawiałam) oddalamy się. Zastanawiałam się, co by takiego zrobić żeby się pogodzić. Niestety zapomniałam, że Michała czekała podróż do Radomia, bo ma tam rozegrać mecz, bądź dwa. Zależy od tego pierwszego. Jeśli wygrają, to dostaną się do półfinałów, a tam trafią na Skrę. I znowu zostałam sama. Znalazłam na lodówce kartkę z wytycznymi, co mogę, a czego nie mogę robić i w razie czego mam dzwonić. Znów suche informacje. Usiadłam przy stole i zaczęłam się bawić palcami. Do dupy uczucie. Taka nicość w sumie. Siedziałam w mieszkaniu całkiem sama. Nawet do siebie głupio się odezwać. Ja to naprawdę jestem głupia, daję słowo. Wiem, wiem, wszyscy to wiedzą od dawna.

Zerknęłam na kalendarz. Według wytycznych lekarza rozpoczął się 23 tydzień ciąży. Jeju, jak ten czas leci! Mój brzuch jest duży, Pola w nim szaleje, a mnie to czasami męczy. Jedynym plusem jest to, że ostatnio kupiłam sobie nowe staniki, bo w starych biust mi się nie mieści. Bardziej chyba jednak Miśkowi się to podobało, ale mi też, bo zawsze narzekałam na swój rozmiar. Stanęłam przed lustrem w łazience. Podciągnęłam bluzkę do góry. Uśmiechnęłam się do swojego brzucha, który zaczęłam delikatnie gładzić.

- Niedługo będziesz na zewnątrz, maluchu – szepnęłam. Maleństwo chyba wyczuło, że o niej mówię, bo kopnęło leciutko. Czytałam, że dziecko w okresie prenatalnym jest silnie związane z matką i odczuwa te same emocje, co ona. To naprawdę niesamowite. W dodatku sam fakt, że we mnie jest taki mały człowiek. I pomyśleć, że w pierwszej chwili, gdy zrobiłam test, to miałam wrażenie, że świat mi się wali. Ale wtedy byłam niedługo po tym, jak znowu z Michałem do siebie wróciliśmy, więc bałam się, że mnie zostawi. Teraz stwierdzam, że byłam głupia, że choć przez moment przeszło mi to przez myśl. Poza tym jednym błędem nie zostawił mnie nigdy.

Usłyszałam dźwięk swojej komórki. Poszłam do salonu i podniosłam ją ze stolika. Przeczytałam dość dziwny SMS od Kubiaka: Włącz szybko radio! Wzruszyłam tylko ramionami i zrobiłam to. Nie wiem, co mu znowu odbiło.

- Program, w którym wy zamawiacie piosenkę dla bliskiej osoby trwa dalej, moi drodzy – usłyszałam głos spikera. – Teraz, tak jak zapowiadałem przed przerwą kawałek na przeprosiny. Czy wśród słuchaczy jest niejaka Blanka? To dla ciebie od twojego Miśka. Wybacz mu, bo widać, że się chłopak stara.

Otworzyłam szeroko oczy. Napisał do radia i zadedykował mi piosenkę. W dodatku na przeprosiny. Muszę przestać zachowywać się jak idiotka, bo mam najwspanialszego faceta pod Słońcem! Wtem, zaczęły lecieć pierwsze takty muzyki. (link)

Bo przecież kocham cię

i nigdy nie przestanę. 

kocham cię

i zjem cię na śniadanie

kocham cię,

i tylko ty kochanie aniołem w niebie, 

ja wierze w ciebie

Gdy tylko piosenka się skończyła, wyłączyłam radio i złapałam za komórkę. Zadzwoniłam pod dobrze znany mi numer.

- Przepraszam – powiedzieliśmy równocześnie, po czym cicho się zaśmialiśmy.

- Zachowywałem się jak palant – stwierdził.

- A ja jak kompletna kretynka i w dodatku nie przez hormony.

- Jesteś jeszcze zła?

- No co ty! Kocham cię, Miśku.

- Ja ciebie też, mała – czułam, że się uśmiecha. – Lecę na rozciąganie, a ty idź grzecznie spać. Leki weź!

- Dobrze, dobrze – zaśmiałam się. – Tęskniłam za normalnym tobą. Pa.

Rozłączyłam się i uśmiechnęłam sama do siebie. Posłusznie wzięłam swoją standardową porcję leków i poszłam pod prysznic. Gdy byłam już przebrana w piżamę i miałam rozwiązać ten mój turban na głowie w celu rozczesania mokrych włosów, to zadzwonił dzwonek do drzwi. Narzuciłam na siebie szlafrok i poszłam zobaczyć, kto mnie nawiedza wieczorem.

- Cześć – usłyszałam, a na wycieraczce zobaczyłam Monikę. Spochmurniałam.

- Co chcesz? – spytałam oschle.

- Nie wiem, czy Michał ci mówił, ale przeprosiłam go. Nie bardzo chyba to przyjął i pewnie ty też tego nie zrobisz, ale nie daruje sobie jeśli ci tego nie powiem – spojrzała mi w oczy. – Przepraszam. Bardzo cię przepraszam za wszystko, Blanka.

- Myślisz, że tym wymażesz to wszystko z mojej pamięci? – prychnęłam. – Nie masz pojęcia, ile razy przez ciebie byliśmy z Michałem bliscy rozstania. Nie wiesz, co czułam, gdy perfidnie wykorzystywałaś mojego kuzyna. Nie obchodziły cię dotąd moje uczucia, więc skąd ta nagła zmiana?

- Zrozumiałam parę rzeczy. Szczera rozmowa z Iwoną, a potem babcią dużo mi dała – spuściła wzrok.

- Z babcią? – zdziwiłam się.

- Przyznałam jej się do wszystkiego. Wstyd jej za mnie, dlatego ostatnio unika, jak tylko może kontaktu z wami. Zachowałam się jak wariatka.

- Możesz powiedzieć pani Halince, że nie ma się czego bać i niech wpada, kiedy chce – rzuciłam.

- Będzie jej miło – stwierdziła cicho. – Jeszcze raz cię przepraszam i nie chcę zawracać ci głowy. Szczęścia życzę i zdrowego maleństwa.

- Dzięki – powiedziałam cicho i zamknęłam za nią drzwi, gdy ruszyła do góry. Dziwna sytuacja. Osoba, która do tej pory robiła wszystko żeby uprzykrzyć mi życie i zniszczyć mój związek, nagle przychodzi i przeprasza. W sumie wyglądała na skruszoną, ale czas pokazał, że jej do końca wierzyć nie można. Bywa świetna aktorką. Miałam nadzieję, że ten jeden jedyny raz jest szczera. Nie zawracałam sobie jednak tym głowy i poszłam do sypialni, gdzie jak tylko przyłożyłam głowę to zasnęłam.

Jednak nie dane było mi się wyspać, bo Pola spała sobie w dzień i w nocy zachciało jej się harców w moim brzuchu. Przewracałam się z boku na bok, myśląc, że ukołysze ją to do snu, ale na marne.  W końcu uspokoiła się około 3 nad ranem i wtedy mogłam spokojnie odpłynąć do krainy Morfeusza.

Rano wstałam już o 8, bo poczułam głód. Jak nie Pola, to mój żołądek. No ludzie. Ogarnęłam się w miarę (link) i poszłam sobie zrobić jajecznicę, którą strasznie ostatnio polubiłam. Mogłabym ją jeść cały czas.

Znowu zapowiadał mi się jakże nudny dzień. Nie lubiłam zostawać sama w mieszkaniu, bo nie mogłam sobie znaleźć zajęcia. Skończyło się na tym, że wylądowałam na kanapie w salonie, zajadając ogórki i skacząc z kanału na kanał. Około 16 usłyszałam dzwonek do drzwi. Byłam ciekawa, kto to może być, bo nikogo nie zapraszałam. Uśmiechnęłam się szeroko po otworzeniu drzwi, widząc moje przyjaciółki.

- Kompletnie nas kochana ostatnio olewasz – zaczęła Sylwia, wchodząc do środka. Za nią podążyła Dagmara.

- Wiem, wiem, przepraszam – skrzywiłam się. – Chora byłam.

- Skoro chora, to możemy ci wybaczyć – zaśmiała się Daga.

- Wiemy, że to niezdrowe, ale taka ochota nas naszła i przywiozłyśmy żarełko z Maca – wyszczerzyła się Woźniak.

- Co z tego, że niezdrowe! Dawaj te frytki – oczy mi się zaświeciły.

Takim sposobem już mi się nie nudziło. Po takim obiedzie zdecydowanie przytyję ze 2 kilo. Ale co ja poradzę na to, że te frytki, burgery, chickeny są takie pyszne? Na szczęście rzadko sobie na nie pozwalałam. O zbędne kilogramy będę się martwić w lipcu, jak już Pola się urodzi.

- A co to za kartka? – zaciekawiła się Daga, będąc w kuchni w celu wzięcia czegoś do picia. – Haha, jakie Michał ci listy tworzy. Tego nie rób, tamto możesz, tego i tego nie powinnaś…

- Bo się przejął ostatnio – wywróciłam oczami.

- Aż taka obłożnie chora byłaś? – zdziwiła się Sysia.

- No coś takiego. Niby zwykła grypa, ale miałam taką gorączkę raz, że w ogóle nie kontaktowałam, co się dzieje – wyjaśniłam.

- O cholera – wyrwało się drugiej blondynce. – To czemu nam nic nie powiedziałaś?

- Właśnie. Czujemy się pominięte!

- Przepraszam, ale nie miałam do tego głowy – skrzywiłam się. – Całe dnie ostatnio tylko leżę i jeszcze byłam z Miśkiem pokłócona.

- O co tym razem?

- O Monikę – westchnęłam.

- Jeszcze się nie wyniosła i mieszka u tej babci? – zdziwiła się Dagmara.

- Niestety. Rozmawiała z Michałem, przeprosiła go i nawet kazała mnie pozdrowić. Sorry, ale nie wierzę w te jej czyste intencje. U mnie wczoraj też była z tą samą gadką.

- Ta to ma tupet – pokręciła głową.

- Nie mów, że Michał uwierzył? – spytała Sylwia.

- Nie uwierzył, ale i tak się pokłóciliśmy, bo w sumie wypomniałam też poprzednia akcję i samo poszło – westchnęłam.

- Cała ty – Daga zrobiła to, co ja.

- Ale się pogodziliśmy i jest okej – uniosłam w górę kciuk. Popołudnie spędziłyśmy oglądając mecz. Jastrzębie wygrali 3:0, co było powodem do radości w naszym gronie. Dziewczyny postanowiły zostać na noc i skończyło się gadaniem do późna. Normalka. Poczułam się jak w liceum. Piątki były zawsze nasze. Taka świętość. Spotykałyśmy się i rozmawiałyśmy do późnych godzin nocnych i zostawałyśmy u siebie na noc. Teraz dorosłyśmy i jest trochę inaczej. Nie mam jednak zamiaru je zaniedbać.

______________________

Przepraszam.