Rozdział 158

Około 20 usłyszałam dzwonek do drzwi. Wytarłam ręce w ścierkę i poszłam otworzyć. Wpuściłam gości do środka. Przywitałam się z Iwoną, a następnie dzieciakami.

- Rozbierzcie się i idźcie do salonu – poleciłam im. – Zaraz podam jedzenie.

- Nie musiałaś przecież – powiedziała Ignaczakowa.

- Oj przestań. Na pewno jesteście głodni. Prawda dzieciaki?

- Tak – wyszczerzyli się ci najmłodsi.

Zjedliśmy więc zapiekankę, którą przygotowałam wcześniej. Brunetka pomogła mi włożyć naczynia do zmywarki.

- Domi, Seba, chcecie deser? – zapytałam, a małe kopie Igły znowu się wyszczerzyły.

- Czy ty cały dzień w kuchni spędziłaś? – spytała Iwona.

- Spokojnie, ciasto kupne – zaśmiałam się. – Nie miałam czasu nic piec.

- Masz szczęście, bo Michał by mnie zabił, że przez nas zamiast odpoczywać, to ciągle coś robisz – pokręciła głową.

- I tu jest plus nieobecności Michała, bo nikt mi nad uchem ciągle nie mruczy, że się przemęczam – stwierdziłam.

- Martwi się. Faceci wariują, jak kobieta jest w ciąży.

- Zauważyłam – skrzywiłam się.

Wyjęłam ciasto z lodówki i je pokroiłam. Iwona dodała bitą śmietanę i zaniosła swoim dzieciom, które od razu zaczęły zajadać. Potem postanowiłam oprowadzić je po mieszkaniu, bo w porównaniu do ich rodziców, to nigdy tu nie były. Dominice najbardziej spodobał się pokój dziecięcy.

- Jak tu jest ładnie – mówiła cała rozpromieniona.

- Jakoś strasznie dziewczyńsko – skrzywił się Sebastian.

- Bo tutaj dziewczynka zamieszka, głupku – blondyneczka wystawiła bratu język.

- sama jesteś głupia – oburzył się chłopiec.

- Ej, ej, spokój – uciszyła ich mama. – Teraz grzecznie się umyjecie i pójdziecie spać.

Dzieci bardzo się jej słuchały, bo grzecznie po kolei każde poszło do łazienki. Pościeliłam im łóżko w gościnnym i tam się udały. Iwona przeczytała im bajkę, bo Domi inaczej nie umiała zasnąć. Po chwili jednak dołączyła do mnie i razem siedziałyśmy w salonie na kanapie.

- Przydałoby się napić po lampce wina, ale niestety nie mogę – skrzywiłam się.

- Przecież soczek też jest dobry – zaśmiała się.

- Co tam w Rzeszowie? – zapytałam.

- Nic nowego – wzruszyła ramionami. – Krzysiek ostatnio bardziej zasuwa na treningach, bo półfinały tuż, tuż, więc częściej go nie ma, niż jest.

- No ja od początku tygodnia swojego faceta widziałam tylko na laptopie – uśmiechnęłam się lekko.

- Przyzwyczaisz się – puściła mi oczko.

- Jak zacznie się zgrupowanie, to nie wiem, jak wytrzymam – pokręciłam głową.

- Jak pojawi się maleństwo, to nie będziesz miała czasu na tęsknotę.

- Chciałabym żeby Pola już była na świecie. Ta ciąża jest strasznie męcząca – pogłaskałam się po brzuchu. – Młoda mi tam za bardzo wariuje.

- Miałaś jakieś problemy ostatnio? – zmartwiła się.

- Od wizyty w szpitalu nic złego mi się nie dzieje, ale czasem jest mi słabiej, czy niedobrze, ale to akurat normalne. Leki dużo pomagają – wyjaśniłam.

- To się cieszę – uśmiechnęła się. – Jeśli masz jakieś pytania, to wal śmiało.

- Będę dzwonić oczywiście – wyszczerzyłam się.

- A jak tam z Michałem? Ile razy chciałaś go już zabić? – zaśmiała się.

- Trudno policzyć – puściłam oczko. – Jak to Zibi ujął, jestem tykającą bombą i mogę wybuchnąć w każdej chwili.

- A własnie, nasz Zbyszek też się dziecka spodziewa. Straszne baby boom wśród siatkarzy – pokręciła głową.

- Chcesz do tego zacnego grona dołączyć? – szturchnęłam ją.

- Mieliśmy taką rozmowę z Krzyśkiem, ale stwierdziliśmy, że dwójka nam wystarczy. W dodatku przy nich jest tyle roboty, że ciężko byłoby znaleźć czas dla trzeciego malucha.

- Pewnie Domi nie dawała wam spokoju po mojej ostatniej  wizycie? – uśmiechnęłam się.

- Żebyś wiedziała – pokiwała głową. – Przez tydzień cały czas mówiła, że ona chce siostrzyczkę.

- Wybacz – wyszczerzyłam się.  

Nasze pogaduszki trwały dość długo, bo w łóżku znalazłam się dopiero o północy. Zerknęłam na swój telefon i się skrzywiłam. 10 nieodebranych połączeń i 1 SMS od Misiek :* - przeczytałam. Postanowiłam odpisać mu, że nie miałam przy sobie telefonu przez większą część dnia, bo jak wróciłam z Katowic to byłam zajęta. Uspokoiło go to, bo odpisał mi dość szybko, choć u nich była godzina do przodu. Życzył mi kolorowych snów i żebym trzymała jutro kciuki. A co innego mogłabym robić na meczu, w którym gra moja ulubiona drużyna? Niedługo po tej wiadomości zasnęłam.

Ustawiłam sobie rano budzik na 8 żeby wstać wcześniej niż goście. Ubrałam się (link) i poszłam do sklepu po świeże pieczywo. Niestety pewna osoba miała chyba kłopoty ze snem, bo również musiała akurat w tym samym momencie, co ja być w piekarni.

- Kogo moje oczy widzą – zaczęła ze złośliwym uśmieszkiem. Postanowiłam ją zignorować. Wpakowałam świeży chleb i bułki do koszyka. Podeszłam następnie do regału, na którym były wszelkiego rodzaju drożdżówki. Idealnie nadawały się na śniadanie dla dzieciaków.

- Ignorujesz mnie – mruknęła, podchodząc.

- Odczepisz się w końcu, czy nie? – westchnęłam.

- Ja dopiero zaczynam, kochana. Nie odpuszczam tak łatwo – stwierdziła.

- Jeszcze chwila, a będę w stanie oskarżyć cię o prześladowanie.

- Myślisz, że się ciebie boję? – prychnęła.

- Zamiast marnować czas na wymyślanie jak by tu odzyskać Michała, to zajęłabyś się normalnym życiem. Trafisz na pewno na kogoś, kto cię pokocha i kogo ty też pokochasz – powiedziałam, patrząc na nią. Moje słowa jednak raczej jej nie ruszyły.

- Tacy faceci jak Michał nie chodzą sobie ot tak po ulicy – warknęła. – Dlatego on będzie mój.

- Masz jakąś obsesję – pokręciłam głową, podchodząc do kasy. Zapłaciłam i chciałam jak najszybciej wrócić do mieszkania. Niestety Monika podążyła za mną.

- Nie odpuszczę dopóki nie dopnę swego – rzuciła, chwytając mnie za ramię i odwracając w swoją stronę.

- Monika, nie mam czasu na rozmowy z tobą.

- Wiesz, co mi Michał zawsze powtarzał?

- Pewnie zaraz się dowiem – mruknęłam.

- Mówił, że pierwszej miłości się nie zapomina, a on na pewno nie zapomni.

- Fajnie.

- I wiesz co potem dodawał? Że to ja jestem jego pierwszą miłością – skrzyżowała ręce na piersi.

Musiałam przyznać, że jej słowa mnie dotknęły. Nie chciałam żeby tak się działo, ale cholernie mnie zabolało. Osiągnęła mały sukces – zraniła mnie.

- Coś jeszcze? – spojrzałam na nią, nie pokazując słabości.

- Na razie nic, ale widzę, że moje słowa dały ci do myślenia – uśmiechnęła się cwaniacko. – Do zobaczenia.

Wyminęła mnie i ruszyła w kierunku bloku. Odetchnęłam głęboko i wolnym krokiem podążyłam w tym samym kierunku. Jej słowa ciągle chodziły mi po głowie. Cholera, dlaczego taka bzdeta musiała mnie tak dotknąć? Rozumie, weź jakoś zareaguj.

Przystanęłam przed klatką. Zakręciło mi się w głowie, więc oparłam się o latarnię. Wzięłam głęboki oddech i przymknęłam oczy. Jeszcze tego mi brakowało żebym się gorzej poczuła. Jakąś chwilę tam postałam. Z letargu wyciągnął mnie głos Iwony.

- Blanka, co się dzieje? – zapytała przejęta.

- Nic, nic – pokręciłam głową. – Co ty tu robisz?

- Zobaczyłam cię przez okno i się przestraszyłam – przyznała. – Na pewno wszystko okej?

- Tak, tak – kiwnęłam głową. – Po prostu trochę mi się w głowie zakręciło.

- Chodź do góry, położysz się.

- Nie przejmuj się, naprawdę – uspokoiłam ją. Odsunęłam się od słupa i ruszyłam w stronę klatki. Było mi już trochę lepiej, jednak wciąż nieswojo. Ignaczakowa pomogła mi wyjść do góry, gdzie od razu usadowiłam się na kanapie. Kobieta podała mi szklankę wody. W dodatku jak na złość, akurat na Skype zaczął dzwonić Michał. Czy on nie powinien mieć jakiegoś treningu? Odetchnęłam głęboko i odebrałam połączenie.

- Cześć, dziewczyny – uśmiechnął się. Obok mnie siedziała przecież Iwona.

- Mam was zostawić? – spytała.

- Nie trzeba, ja i tak tylko na moment, bo ten rudzielec nie raczył się do mnie odezwać przez cały dzień – spojrzał na mnie gniewnie. – A coś ty taka blada?

Przełknęłam ślinę i spojrzałam na brunetkę. Ona była lekko zakłopotana, bo nie wiedziała, czy się odezwać. Niestety Kubiak od razu wyczuł, że coś się dzieje.

- Nie mów, że znowu źle się poczułaś – westchnął.

- Jeju, odrobinę – wywróciłam oczami.

- powinnaś iść zrobić gruntowne badania. Te leki chyba nie bardzo działają.

- Michał, nie wymyślaj – warknęłam.

- Ja się jednak ulotnię i pójdę do dzieciaków – powiedziała cicho Iwona i ruszyła na górę.

- Nie wymyślam. Wkurzasz się, że za bardzo się przejmuje, ale przyznaj do cholery, że to nie jest normalne, jak na każdym kroku jest ci słabo – lekko uniósł głos.

- A może spytasz, co spowodowało mój stan?!

- No ciekawy jestem.

- Otóż twoja była, Misiu, która na każdym kroku stara się mi uświadomić, ze jestem przeszkodą dla waszego szczęścia – rzuciłam. Od razu się uspokoił.

- Jak to? Nachodzi cię?

- Co chwilę się na nią natykam. Serio mam dość. Jeżeli tak dalej pójdzie, to przykro mi, ale wracam na ten czas do Katowic.

- Jak wrócę, to od razu we wtorek sobie z nią pogadam – warknął.

- No i co to da? Ile razy z nią gadałeś? Cały czas wraca i nie daje spokoju. Staram się ją ignorować, ale czasem mi mówi takie rzeczy, że… - pokręciłam głową, wzdychając.

- Co takiego np.?

- Np., że się puszczam, że złapałam cię na dziecko, że jesteś ze mną z litości – zaczęłam wyliczać.

- Ile razy mam ci powtarzać, że to są bzdury? – spojrzał na mnie czule.

- Ale to jeszcze nie koniec – kontynuowałam. – Przed chwilą oznajmiła mi, że skoro zawsze powtarzałeś, że pierwszej miłości się nie zapomina i dodawałeś, że to ona nią jest, to na pewno niedługo do niej wrócisz.

Samo wspomnienie tych słów kuło mnie w serce. Tak, to jest zazdrość.

- Jeszcze chwila i kurwa wsiądę w pierwszy samolot i nie będę zważać, czy ona jest kobietą, czy nie i jej przyjebię – syknął.

- Dalej się dziwisz, że się źle czuje? – spytałam z wyrzutem.

- Przepraszam, kotek, że musisz to znosić – westchnął.

- Przecież wiem, że to nie twoja wina. Ale naprawdę ona tak mnie irytuje – warknęłam. Usłyszałam jakies hałasy na górze. Najwidoczniej dzieciaki się już obudziły. – Będę kończyć, bo małe Ignaczaki się obudziły.

- Jasne, leć – uśmiechnął się lekko. – Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem. I nie przejmuj się Moniką, bo niepotrzebnie sobie tym szkodzisz.

- Postaram się.

Pożegnałam się z nim i odłożyłam laptopa. Westchnęłam. Zauważyłam Iwonę stojącą na schodach. Patrzyła na mnie zatroskana.

- Chodź, chodź – usmiechnęłam się lekko.

- Nie słyszałam dużo krzyków, więc chyba aż tak źle nie było? – zapytała, podchodząc.

- Nie, ale powiedziałam mu, co mi na wątrobie leży, czyli jednym słowem o Monice – wzruszyłam ramionami.

- Nie przejmuj się nią, kochana – objęła mnie ramieniem.

- Staram się, ale nie wychodzi – odparłam smutno. – Dzieciaki wstały?

- Tak.

- To pójdę zrobić śniadanie – stwierdziłam, wstając z miejsca.

- Pomogę ci – zaoferowała. Po chwili na stole stał już talerz z kanapkami i drożdżówkami. Dzieci Ignaczaków zaraz po ubraniu się przyszły na dół i zaczęły razem z nami zajadać. Te wesołe brzdące od razu poprawiły mi humor. Postanowiłyśmy z Iwoną, że po śniadaniu pójdziemy na spacer i do kina, a potem wrócimy się na 14 do domu żeby oglądnąć mecz Jastrzębskiego Węgla. 

Musiałam przyznać, że już dawno tak beztrosko nie spędziłam czasu. W dodatku nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam w kinie, a o filmie dla dzieci nie wspomnę. Musiałam podziękować Iwonie, że przyjęła moje zaproszenie, bo gdyby nie oni, to pewnie siedziałabym sama w czterech pustych ścianach i się dołowała.

O 14 włączyliśmy telewizor i dzielnie kibicowaliśmy JW. Niestety mecz nie szedł po myśli chłopaków. Zła passa z finału Pucharu Polski wciąż się ciągła. Spotkanie nie należało do najdłuższych. Wynik 3:0 mówił za siebie.

- Nie smuć się ciociu, wujek Michał grał dobrze – powiedziała blondyneczka, wdrapując się na moje kolana. Uśmiechnęłam się lekko.

- Jutro wygrają – dodał Sebastian.

- Wieczorem pogadamy na Skype z wujkiem, to mu to powiecie, okej? – zapytałam. Pokiwali twierdząco głowami.

- Co teraz robimy? – zapytała Dominika. 

- Co powiecie na wypad do cukierni na ciacho? – zaproponowałam.

- Rozpieszczasz mi dzieci – pokręciła głową brunetka, a ja się zaśmiałam.

- Rozpieszczam cudze, bo swojego nie będę – wyszczerzyłam się.

- Ty może i nie, ale jak tam patrzę na Michała, to będzie to jego oczko w głowie – zaśmiała się.

- Wtedy to już w ogóle zejdę na drugi plan – stwierdziłam ze śmiechem.

Ubraliśmy kurtki i wyszliśmy ponownie z mieszkania. Po drodze napisałam jeszcze smsa do Miśka: I tak jestem z ciebie dumna ;* . Uśmiechnęłam się i schowałam telefon do kieszeni. 

_____________________

JW wygrało, Sovia wygrała, Skra wygrała - czego chcieć więcej? Może np więcej czasu dla siebie i mniej nauki... ale wczoraj Kubiak grał genialnie ;) Prze ten mecz potem pół nocy z matmą siedziałam xD

Pozdrawiam ;*