Rozdział 152

Przyszliśmy na halę na mecz Skry. Sylwia czatowała tam dłużej, bo wcześniej spotkała się z Pawłem. Szczerze, to współczułam tej dwójce. Dzieliło ich strasznie dużo kilometrów, a mimo to bardzo się kochali i co najważniejsze prawie w ogóle nie kłócili. Woźniak miała studia, więc na pewno na razie przeprowadzka nie wchodzi w grę. Ja miałam lepiej, bo Żory, to nie koniec świata i do Katowic mam przy dobrych warunkach pół godziny drogi. Ale póki dają radę, to się nie martwię na zapas.

Zajęliśmy swoje miejsca i obserwowaliśmy rozgrzewkę. Michał, jak i inni chłopcy z Jastrzębskiego mieli wolny wieczór, więc kilkoro wybrało się na halę.

- Dziwnie tak oglądać z tobą mecz z trybun – przyznałam, patrząc na narzeczonego.

- Mam sobie pójść? – zaśmiał się.

- Czytasz mi w myślach – wyszczerzyłam się, a on dał mi pstryczka w nos.

- Wredota – mruknął.

- Ale nie, serio idź i przynieś coś do jedzenia – spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem.

- No chyba ci się w dupie poprzewracało..

- Misiek, ale twoja córka domaga się jedzenia – rzuciłam stanowczo, kładąc sobie rękę na brzuchu. Westchnął zrezygnowany.

- Co chcecie?

- Jakiegoś batonika – uśmiechnęłam się szeroko i pocałowałam go prosto w usta.

Chcąc, nie chcąc, wstał z miejsca i poszedł w kierunku sklepiku by spełnić moją zachciankę.

- Krótko go trzymasz – zaśmiał się Hubert.

- Daga, bierz ze mnie przykład – puściłam oczko przyjaciółce. Nasz sąsiad zbladł.

- Nie, Daguś, ty bądź mądrzejsza!

- No popatrz, o co prosisz, to on przynosi. Raj – zachwycałam się.

- Kuszące – zastanawiała się Dagmara. Radosz zatkał jej dłońmi uszy.

- Przepadnij, zła kobieto! – syknął w moją stronę, a ja parsknęłam śmiechem.

- A czosnek i wodę święconą gdzie masz?

- Niestety swój podręczny zestaw małego egzorcysty zostawiłem w samochodzie – westchnął smutno.

- No co za pech!

Zaśmialiśmy się w trójkę. Zającówna słyszała, o czym rozmawialiśmy, bo jednak dłonie jej narzeczonego, to nie jakaś dźwiękoszczelna ściana. W tym momencie wrócił przyjmujący i podał mi Snickersa. Na szczęście wziął tego dużego.

- Co tu tak wesoło? – zapytał ciekawy.

- Chcą ze mnie zrobić pantoflarza – jęknął Hubert.

- Chłopie, z babami tak już jest – machnął ręką.

- Wyrażaj się – upomniałam go.

- Wybacz. Z kobietami – uśmiechnął się.

- Od razu lepiej – odparłam i ugryzłam smakołyk.

Mecz tak jak inne tego dnia był nudny. Skra bez problemu pokonała Effector Kielce, nie oddając przeciwnikom ani jednego seta. No cóż, ćwierćfinały nie były w żadnym stopniu emocjonujące. Jedyną atrakcją był alarm pożarowy. Natomiast półfinały zapowiadały się bardzo interesująco.

Wróciliśmy w czwórkę do hotelu, bo Sysia zmyła się od razu gdzieś z Zatim. Ah, te zakochańce. Przed samym wejściem Michał zaproponował abyśmy się przeszli, bo noc była wyjątkowo ciepła i bardzo ładna. Zgodziłam się. Szliśmy ze splecionymi palcami po uliczkach Zielonej Góry. W większości milczeliśmy, ale kompletnie nam to nie przeszkadzało. Taka chwila ciszy się przydaje, a z naszymi charakterami rzadko kiedy się zdarza, więc trzeba korzystać.

- Prowadzisz mnie w jakieś konkretne miejsce, czy tak po prostu sobie idziemy? – spytałam w pewnym momencie.

- Może prowadzę, może nie – uśmiechnął się łobuzersko.

- Co ty kombinujesz, co? – zaciekawiłam się.

- Zobaczysz – puścił mi oczko. Po kilku minutach dostrzegłam pięknie oświetlony nowoczesny budynek. Nie wiedziałam kompletnie, co to jest.

- Tam idziemy? – spytałam wskazując owo miejsce. Kiwnął głową. – Co to?

- Palmiarnia – odpowiedział.

- Ale dochodzi 22, na pewno jest zamknięte – skrzywiłam się.

- Mam wtyki w ochronie – wyszczerzył się. Nie pytałam, jakie są te jego wtyki, bo i tak by mi nie odpowiedział. Szybko doszliśmy pod wejście, gdzie tak jak przypuszczałam stał ochroniarz.

- Siema, Grzesiek – przywitał się mój chłopak.

- Cześć, Michał – odparł mężczyzna, a następnie mi się przedstawił. – Grzegorz Pawlik, kumpel z dawnych lat tego siatkarzyny. A ty zapewne jesteś tą Blanką, o której tyle słyszałem?

- Nie wiem, co on ci naopowiadał, ale na pewno kłamał. Blanka Kamińska – uścisnęłam jego dłoń.

- W niedalekiej przyszłości Kubiak – wtrącił mój narzeczony.

- Tak, to też słyszałem – wyszczerzył się ochroniarz. – I nie martw się, bo opowiadał o tobie w samych superlatywach.

- Wątpiłaś w to, kotek? – zaśmiał się przyjmujący.

- Gdzieżbym śmiała.

- Rozumiem, że chcecie trochę pozwiedzać?

- Jeśli można – uśmiechnęłam się.

- Dla was zawsze – szeroko odwzajemnił gest i otworzył nam drzwi. Pokierował nas, mówiąc co gdzie jest. – Miłego oglądania!

- Dzięki, stary – podziękował mu Michał i pociągnął mnie za rękę we wskazanym kierunku. Przechodziliśmy obok różnego rodzaju roślin, w większości tropikalnych. Do tego były także akwaria z rybami, które w Polsce nie występują i żółwie. Zachwycałam się małymi żółwikami.

- Rany, kup mi takiego – mówiłam, stojąc obok szyby.

- Serio? Żółwie? – nie krył rozbawienia.

- Patrz, jakie one kochane – zastukałam palcem w szybę. – Cześć, żółwiki.

- Raczej ci nie odpowiedzą, bo to chamskie żółwie – zaśmiał się.

- Oh, cicho bądź – wywróciłam oczami i kontynuowałam podziwianie tych zwierzątek. W pewnym momencie poczułam co dziwnego. Chwyciłam się za brzuch i pochyliłam lekko. Michał się zaniepokoił.

- Blanka, co się dzieje? – zapytał przejęty.

- Sam zobacz – wzięłam jego dłoń i przyłożyłam do mojego brzucha.

- Przecież nic… kopnęła!

Uśmiechnęliśmy się oboje. Widziałam w jego oczach takie wesołe ogniki.

- Teraz do mnie dotarło, że tu jest żywy człowiek.

No Amerykę odkrył po prostu.

- To jest … niesamowite – uśmiechnęłam się szeroko.

Pola kopnęła ponownie. To było nieswoje uczucie, ale pozytywne. Teraz już czułam tak na 100%, że w moim ciele rozwija się taka mała istotka. Do tej pory zauważałam tylko coraz to więcej zbędnych kilogramów, a teraz? Usiadłam na ławce i głaskałam swój zaokrąglony brzuszek. Miałam cały czas wielki uśmiech na twarzy. Kompletnie się zatraciłam w rozmyślaniach nad małą córeczką i straciłam kontakt z rzeczywistością.

- Halo, Blanka, słuchasz mnie? – Kubiak pomachał mi ręką przed twarzą.

- Po prostu się zamyśliłam – powiedziałam, wciąż będąc uśmiechnięta. Pokręcił głową roześmiany i usiadł koło mnie, kładąc rękę obok mojej.

- Wiesz, tak jakby dopiero teraz do mnie dotarło, że będziemy rodzicami – przyznał.

- W sumie do mnie też – odparłam. – Ona jest teraz taka malutka, a potem pewnie tak urośnie, że będzie wyższa ode mnie.

- Możesz zawsze się łudzić, że odziedziczy wzrost po tobie, a nie po mnie – puścił mi oczko.

- Myślisz, ze poradzimy sobie? – spojrzałam na niego.

- Na pewno, spokojnie – pocałował mnie w czoło.

- Ale dziecko, to nie zabawka..

- Przecież wiem. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale w ostatnim czasie trochę wydoroślałem – mruknął.

- Wiem, Misiu. Doceniam to – pogłaskałam go po policzku.

- Więc nie masz się o co bać. Początek nie będzie łatwy, ale przecież moja mama i twoja ciocia już zaoferowały swoją pomoc.

- Właśnie boję się, że taka ich ciągła obecność może mnie irytować – skrzywiłam się. – Wiesz przecież, że ja nerwowa bywam.

- Bywasz? – zaśmiał się, ale pod wpływem mojego spojrzenia od razu się uspokoił i spoważniał. – Spokojnie, będą ci pomagać tylko na czas zgrupowania, jeśli oczywiście dostanę powołanie.

- Ty nie dostaniesz? – moja mina była mniej więcej taka: o.O – Ty bez wątpienia będziesz jednym z liderów.

- Gadasz, jak ci wszyscy dziennikarze – westchnął.

- Bo taka jest prawda – prychnęłam.

- Okej, to jest rzeczywiście mój najlepszy sezon jak dotąd, ale sądzisz, że wygram z Winiarem czy Kurkiem? No myśl racjonalnie – wywrócił oczami. – Brakuje mi do nich.

- Gadasz jak potłuczony! Na chwilę obecną, to przerastasz ich o głowę.

- Serio? Zawsze sądziłem, że jestem niższy – zamyślił się. – Kiepsko z matmą u mnie.

- Kretyn – mruknęłam, a on tylko się zaśmiał i mnie pocałował przelotnie.

- Koniec o mnie. Idziemy dalej?

- Nie. Ja chcę zostać z żółwiami – wydęłam dolną wargę lekko do przodu, co wywołało rozbawienie na twarzy mojego partnera.

- Boże, z kim ja żyję – pokręcił głową.

- Jesteś ateistą, hamuj się – dźgnęłam go w bok.

Michałowi udało się mnie przekonać do pochodzenia jeszcze po palmiarni. Tak nam zeszło, że do hotelu wróciliśmy około 1 w nocy. Współczułam Miśkowi, bo on już o 7 musiał wstać, a ja mogłam sobie pospać. Oczywiście musiałam to podkreślić i trochę się z niego ponabijać.

- Czasami jesteś bardziej wredna ode mnie – stwierdził.

- Staram się – wyszczerzyłam się.

- Wiesz co, bo nie rozmawialiśmy jeszcze o jednej ważnej sprawie.

- Jakiej? – zaciekawiłam się.

- Naszym ślubie.

- No fakt – przyznałam.

- O jakim marzysz? – spojrzał na mnie. – Chcę żeby ten dzień był taki, jaki chcesz.

- Naprawdę? – uśmiechnęłam się, a on musnął moje wargi swoimi.

- Naprawdę – odparł. – Więc? Huczne wesele, czy raczej skromna uroczystość?

- A takie coś po środku mogę wybrać? – zaśmiałam się.

- Idealna opcja – puścił mi oczko. – Tylko kiedy?

- Na pewno nie teraz, bo wyglądam jak hipopotam – skrzywiłam się. – Ale tak od razu po porodzie też nie, bo wiesz, z małą na pewno będzie pełno roboty.

- Wiesz, tak sobie myślałem, że może w święta?

Uśmiechnęłam się.

- Zadziwiasz mnie swoją pomysłowością – stwierdziłam. – Ale mi to odpowiada. Niech będzie w święta.

- Tylko gdzie? Wieluń, Wałcz, czy może Żory? No i najważniejsze pytanie: chcesz kościelny czy cywilny?

- Rany, Miśku, jak cię wzięło na planowanie – zachichotałam. – Szczerze, to jest mi to obojętne, ale raczej wolałabym kościelny. A gdzie? Sam coś wybierz.

- To się jeszcze uzgodni – puścił mi oczko. – Najważniejsze, czyli ‘kiedy’ mamy ustalone.

- Dorastasz, Miśku – przytuliłam się do jego ramienia, ściskając mocniej dłoń.

- Ojcem mam być, więc to zobowiązuje – puścił mi oczko.

Doszliśmy pod mój pokój.

- Miłej pobudki o 7 – wyszczerzyłam się.

- Jak zwykle złośliwa – mruknął. – Dobranoc, śliczna.

Pocałował mnie w czoło i ruszył w stronę swojego pokoju. 

________________

Taki romantyczny wypadzik we dwoje na pewno im dobrze zrobił. Ależ tu powiało romantycznością. Co ja tworzę? o.O
Pozdrawiam ;*