Rozdział 149

Po piątkowych zajęciach umówiłam się z przyjaciółkami na zakupy. To, że się przeprowadziłam, to nie znaczy, że mam je zaniedbać. Od początku sobie obiecałam, że będę się z nimi spotykać w każdej wolnej chwili. I tak oto postanowiłyśmy odświeżyć swoje garderoby, bo wiosna jak widać zawitała na dobre. Cieszyło mnie to, bo lubiłam taką pogodę. Było ciepło, słońce świeciło – żyć nie umierać. Zaopatrzyłam się w masę nowych rzeczy. Zresztą dziewczyny tak samo. Gdy kierowałyśmy się odpocząć w jednej z kawiarni, które były w galerii, zauważyłam kogoś znajomego. Przeprosiłam przyjaciółki na moment i podeszłam do siatkarza.

- Siemasz, Damiano – wyszczerzyłam się.

- O, hej Blanka – uśmiechnął się. – Zakupy?

- Jak widać. A ty co tu porabiasz? I tak w ogóle opowiadaj, jak wczorajsza rozmowa z Kingą!

- No ja w sumie w tej sprawie tu jestem. Umówiliśmy się – ukazał rząd śnieżnobiałych zębów.

- Nie gadaj! – ucieszyłam się. – A tak w ogóle, to sorry, że nie udało mi się Michała powstrzymać, żeby do was nie przylazł.

- Spoko – machnął ręką. – Ale świetnie wykombinowałaś żeby go jednak odciągnąć.

Zaśmialiśmy się.

- Lecę już i trzymam kciuki – pokazała zaciśnięte palce u dłoni.

- Dzięki. Za wszystko – puścił mi oczko.

- Nie ma za co.

Pożegnałam się z Libero i wróciłam do przyjaciółek.

Gdy wróciłam do Żor, to w mieszkaniu był już Michał. Coś gotował, co mnie bardzo miło zaskoczyło.

- Czy ty wykupiłaś całą galerię? – zapytał, widząc torby, które odłożyłam na podłogę. Wyszczerzyłam się tylko.

- Lepiej patrz, co tu mam – powiedziałam, biorąc jeden pakunek do kuchni. Wyciągnęłam z niego urocze, maleńkie śpioszki (link). Gdy je zobaczyłam, to po prostu nie mogłam się opanować i musiałam je kupić. Kubiak zaśmiał się, widząc to.

- Genialne są – przyznał z uśmiechem.

- Dlatego kupiłam.

Wpakowałam je z powrotem do torby i odłożyłam ją na bok.

- Co pichcisz? – zapytałam.

- Spaghetti – oznajmił. – Chcesz spróbować sos?

- Yhym – odparłam, podchodząc do kuchenki. Nabrał trochę sosu na łyżkę i włożył mi ją do ust. – Trochę soli nie zaszkodzi.

- Już się robi – odparł i sięgnął po sól.

- Pójdę się przebrać i zaraz wracam – oznajmiłam i poszłam do góry, gdzie założyłam coś o wiele wygodniejszego. Zaczęłam tak tyć,że nawet w zwykłych jeansach nie czułam się zbyt komfortowo. Był to 5 miesiąc dopiero. Więc co będzie, gdy nadejdzie 9? Wolałam nawet nie myśleć. Ubrałam się (link) i wróciłam na dół. Na stole czekało już smakowicie wyglądające danie.

- V’oila – oznajmił Misiek, uśmiechając się.

- Ostatnio cały czas mnie zaskakujesz – przyznałam, delektując się pysznym daniem.

- Mam nadzieję, że pozytywnie – puścił mi oczko.

- Ależ tylko tak – zaśmiałam się. – Od teraz ty gotujesz, a ja się lenię.

Wystawiłam mu język, a jemu uśmiech zszedł z twarzy.

- Chcesz żebyśmy z głodu umarli?

- Spaghetti wychodzi ci świetnie, Misiu – pochwaliłam go.

- Ale spaghetti 7 dni w tygodniu?!

- Eh, no przecież żartuję, sieroto – zaśmiałam się, a on odetchnął z ulgą.

Zjedliśmy obiad, a potem włożyłam brudne naczynia do zmywarki. Poszłam do salonu i usiadłam koło Kubiego, który oglądał telewizję. Wtuliłam się w niego, a przyjmujący pocałował mnie w czoło.

- Może czas pomyśleć nad imieniem, co? – zagadałam, kładąc dłoń na zaokrąglonym brzuszku. Ostatnio znowu się ciut powiększył, co było znakiem, że maleństwo się rozwija. Zachciało mi się związku z prawie dwumetrowym facetem, to i dziecko będzie duże.

- Znowu mam powiesić kartkę na lodówce? – zaśmiał się Michał.

- Tym razem wystarczy słownie – wyszczerzyłam się.

- Zawsze podobało mi się imię Zuza – oznajmił.

- Zuza i Julka odpada od razu – odparłam stanowczo. – Teraz co drugie dziecko się tak nazywa.

- Okej. Rozumiem, że takie banalne, jak Kasia, Zosia, czy Ania też odpadają? – spytał dla pewności.

- Tak – wyszczerzyłam się. – W końcu sama mam niezbyt popularne imię i jestem rodzicom wdzięczna.

- To jakie proponujesz?

- Sam wyjdź z inicjatywą!

- Baby – westchnął, a ja spiorunowałam go spojrzeniem. – Paulina?

- Znałam kiedyś taką jedną Paulinę i strasznie jej nie lubiłam – skrzywiłam się. – Wiktoria?

- Moja była miała tak na imię. Do tej pory żałuję tego związku – jęknął. – Roksana?

- Ale wymyśliłeś – prychnęłam.

- To może… - zamyślił się na chwilę. – Pola?

- Pola? – powtórzyłam i zaczęłam zastanawiać nad tym. – Pola Kubiak… Polcia… podoba mi się!

- No to postanowione, malutka. Będziesz Polcią – zaśmiał się i nachylił, całując mój brzuch. Potem przyłożył do niego ucho i zaczął nasłuchiwać.

- I co, słyszysz coś? – zapytałam.

- Takie jakby szybkie bicie serduszka chyba – uśmiechnął się. Pogładziłam go po policzku, a następnie przejechałam dłonią po jego włosach.

- Cieszę się, że cię mam – przyznałam.

- Miło słyszeć. Też się cieszę, ze cię… was mam – podniósł się, spojrzał mi w oczy i musnął moje usta swoimi. Objęłam go za szyję i pogłębiłam pocałunek. Niestety przerwał nam dzwonek do drzwi. Michał niechętnie się ode mnie odsunął i zaklął pod nosem.

- Teraz kogoś niesie – mruknął niezadowolony.

- Otworzę – powiedziałam, chcąc wstać, ale przytrzymał mnie w pasie.

- Siedź i odpoczywaj – pocałował mnie w czoło i sam poszedł otworzyć. Po chwili usłyszałam, jak z kimś rozmawia. Był to kobiecy głos, ale raczej nie była to młoda osoba. Niedługo potem zobaczyłam w salonie panią Marię. Uśmiechnęłam się szeroko, wstając z kanapy.

- Dzień dobry – przywitałam się, podchodząc bliżej.

- Dzień dobry, Blaneczko – przywitała mnie serdecznie. – Przepraszam, że tak niezapowiedzianie, ale w sumie to taki spontaniczny przyjazd był. Postanowiłam, że od razu przyjdę i się przywitam. Przy okazji zobaczę, jak się urządziliście. Pięknie tu macie!

- Blanka urządzała – przyznał mój narzeczony, stając za mną i obejmując mnie w pasie.

- Masz świetny gust, kochanie – kobieta posłała mi ciepłe spojrzenie. – W dodatku cała promieniejesz. Ciąża ci ewidentnie służy.

- Dziękuję pani bardzo – uśmiechnęłam się.

- Napijesz się czegoś? – zapytał Kubi.

- Herbaty chętnie, dziękuję.

Usiadłyśmy na kanapie, a Michał poszedł zrobić to, o co prosiła jego mama.

- A ty, Blanka, chcesz coś? – zapytał z kuchni.

- Nie, nie – odparłam.

Po chwili przyniósł szklankę z gorącym napojem i postawił ją na stoliku.

- Będę się zbierał na mecz. Przyjedziesz z Blanką? – spytał.

- Ależ oczywiście, synu – odpowiedziała.

Misiek skoczył po swoją torbę, gdzie wpakował jeszcze strój na mecz. Pożegnał się ze mną całusem, a mamę pocałował w policzek. Życzyłam mu jak zwykle powodzenia i obserwowałam, jak wychodzi. Zaczęłyśmy rozmawiać z panią Kubiak.

- Widzę, że między wami wszystko w porządku – stwierdziła. – Bardzo mnie to cieszy.

- Mnie też – uśmiechnęłam się. – Trochę się boję, jak sobie poradzimy, gdy mała się urodzi, ale muszę być dobrej myśli.

- Dacie rade, na pewno. W dodatku z chęcią ci pomogę. Jeszcze pamiętam to i owo z opieki nad niemowlakiem – zaśmiała się. – Termin masz w wakacje?

- Połowa lipca mniej więcej – sprecyzowałam.

- Może maluszek poczeka, aż tata wróci ze zgrupowania – zaśmiała się.

- Taką mam nadzieję.

- Jak się w ogóle czujesz? Jarek mówił mi, że byłaś kilka dni w szpitalu..

- Ym, no tak, ale to już jakiś czas temu było – zmieszałam się trochę. – Wszystko jest w porządku.

- Cieszę się – uśmiechnęła się, nie drążąc tego tematu. – I cieszę się, że mój syn trafił na kogoś takiego, jak ty.

- Nie jestem jakaś wyjątkowa…

- Dla niego jesteś i to najważniejsze. Poza tym masz coś w głowie, bo nie ukrywam, że jego poprzednie wybory do najlepszych nie należały – skrzywiła się, a ja zaśmiałam.

- Tak w ogóle, skoro akurat pani jest teraz, to mogę oznajmić, że zdecydowaliśmy się już na imię.

- O, proszę. Zamieniam się w słuch.

- Pola – oznajmiłam.

- Ładne, takie niecodzienne.

Widziałam po jej twarzy, że nie kłamie. Porozmawiałyśmy jeszcze o tym, co słychać na Śląsku, a co w Wałczu i pasowało się zbierać na mecz. Musiałam ściągnąć moje wygodne legginsy na rzecz jakiś normalnych spodni.

- Nie przejmuj się, każda kobieta tak ma – machnęła ręką. – Wiadomo, że jak dziecko rośnie, to matce powiększa się to i owo i niektóre ubrania nie są tak wygodne, jak do tej pory.

- No właśnie, niedługo zamienię się w ciężarówkę.

- Bez przesady –zaśmiała się. – Leć się przebrać, a ja odniosę szklankę.

Posłuchałam pani Marii i narzuciłam na siebie spodnie i koszulkę meczową Jastrzębskiego Węgla z numerem 13. Gdy zeszłam na dół, to starszą kobietę spotkałam w kuchni, jak w ręce trzymała opakowanie z moimi lekami. Przełknęłam głośno ślinę. Zauważyła mnie i speszona odłożyła pudełeczko na miejsce.

- Przepraszam, nie powinnam – powiedziała skruszona.

- Nic się nie stało – wymusiłam uśmiech.

- Jednak nie wszystko jest w porządku, prawda?

- Niestety nie – westchnęłam smutno. – Ciąża jest zagrożona, ale lekarz mnie uspokaja, że stopień ryzyka nie jest bardzo wysoki.

- Czemu nic nie powiedzieliście?

- Nie chciałam żeby tyle osób wiedziało… po prostu, trochę to dla mnie takie..krępujące – spuściłam wzrok.

- Kochanie, możesz się do mnie zwrócić z każdym problemem – przytuliła mnie. – Pamiętam, że też jak byłam pierwszy raz w ciąży, to miałam z nią problemy, ale Błażej urodził się cały i zdrowy, co zresztą widać.

- Mam nadzieję, że Polcia też taka się urodzi – uśmiechnęłam się.

- Na pewno, Blaneczko, na pewno – posłała mi pokrzepiający uśmiech. – A teraz chodź, bo Michał nie będzie zachwycony, jak przegapimy mecz.

Ruszyłyśmy zatem w kierunku Jastrzębia-Zdroju.
Mecz przebiegł nie tak łatwo, jak ten wcześniejszy, ale wynik był taki sam. Radomianie wyciągnęli wnioski, ale mimo wszystko Jastrzębski Węgiel okazał się lepszy. MVP spotkania został po raz 7 już w tym sezonie Michał Kubiak. Uśmiechnęłam się szeroko i wraz z innymi kibicami zaczęłam klaskać i dziękować zawodnikom. Pożegnałam się z przyjaciółkami i zeszłam na dół. Kątem oka zauważyłam, że Damian od razu ruszył w kierunku Kingi. Ja natomiast po chwili tonęłam w ramionach Miśka.

- Zacznie ci się przewracać w głowie od tych nagród – zaśmiałam się, całując go w policzek.

- Nie będzie tak źle – puścił mi oczko. – Jak tam sam na sam z moją mamą?

- Nie narzekam, miło sobie porozmawiałyśmy – uśmiechnęłam się.

- Znając was, to pewnie mnie obgadywałyście – westchnął.

- Mamy ciekawsze tematy, matołku – wystawiłam mu język.

W tym momencie podeszli do nas rodzice Kubiaka. Pogratulowali synowi świetnego występu i przy okazji zaprosili nas do siebie następnego dnia na kolację. 

_________________

FLAKI Z OLEJEM XD
Smutno mi z powodu Boćka ;/ Jesteśmy z tobą Grzesiek!
Pozdrawiam ;*