Rozdział 146

Powoli zbliżał się moment, że goście zaczną się schodzić. Poszłyśmy się zatem z Wiolą ‘’odstrzelić’’, jak to ona uznała. Przegrzebała całą moją garderobę i w końcu coś znalazła, co jej się spodobało.

- Wiolka, ale to jest tylko parapetówka… - jęknęłam.

- Impreza, to impreza. Nie marudź, tylko ubieraj – wcisnęła mi ubranie i wepchnęła do łazienki.

- A ja się w to nie wcisnę?! – krzyknęłam, gdy zamknęła za mną drzwi.

- Wciśniesz!

Westchnęłam zrezygnowana. Ściągnęłam moje luźne dresy i założyłam sukienkę, której dawno nie nosiłam. W sumie przecież ładna była. Czemu jej nie nosiłam? No cóż, za kobietą nie nadążysz, człowieku. Przeglądnęłam się w lustrze (link) i stwierdziłam, że nie jest ze mną jeszcze tak źle. Okej, z deka byłam już okrągła, ale jako tako wyglądałam.

- No juuuuuż? – jęczała dziewczyna. Opuściłam więc łazienkę. Kubiak zagwizdała.

- No, no, dziewczyno! Ja to mam nosa – wyszczerzyła się. – Ta sukienka idealnie podkreśla twoje nogi, a czerń sprawia, że brzuszek nie jest aż tak widoczny. Ja to powinnam jakąś normalnie Minge zostać!

Zaśmiałam się na jej słowa.

- To teraz ty się rób na bóstwo. Pełno wolnych facetów będzie – puściłam jej oczko.

- Sorry, ale ja sobie robię wolne od facetów – machnęła ręką. – Bycie singlem to zajebista sprawa. Mogę sobie spokojnie bez obaw na imprezy chodzić, podrywać innych, a jak zatańczę z kimś obcym, to nikt mi wyrzutów nie robi. Żyć nie umierać!

- Kurczę, zazdroszczę – skrzywiłam się.

- Ekhem, słyszę – usłyszałyśmy z tyłu.

- Nie podsłuchuj! – krzyknęłyśmy obie na niego, odwracając się.

- Skarbie, wyglądasz  nieziemsko – przyznał Misiek, podchodząc bliżej. Przygryzłam zalotnie dolną wargę.

- Naprawdę? – spojrzałam mu w oczy. Uśmiechnął się łobuzersko.

- Oho, znikam, bo szykuje się mizianie – stwierdziła dziewczyna, znikając w drzwiach łazienki. Objęłam Michała za szyję. Po chwili złączyliśmy usta w namiętnych pocałunku. Jak widać bardzo nas pochłonął, bo nie zauważyliśmy, jak Wiola wyszła z pomieszczenia. Odsunęliśmy się od siebie i spojrzeliśmy na dziewczynę. Wyglądała prześlicznie! (link) Nie dość, że była bardzo ładna z twarzy, to jeszcze idealnie umiała sobie dobrać strój.

- Wszyscy faceci będą twoi – wyszczerzyłam się.

- O to mi właśnie chodzi – puściła mi oczko.

- Tylko od razu ostrzegam – wtrącił Misiek. – Wara od sypialni.

- Spokojnie, toaleta też fajna miejscówka, Misiu – odparła, puszczając mu całusa w powietrzu. Zaśmiałam się, widząc jego minę. – A teraz Blanka, pobawimy się w fryzjera.

Zamknęłyśmy się w pokoju i zaczęłyśmy nasze eksperymenty. Po jakimś czasie obie byłyśmy gotowe. Ja nie chciałam zbyt szaleć, wolałam coś prostszego (link). Wiola natomiast chciała dopełnić swe arcydzieło i poprosiła o coś wyrazistszego (link).

- Niezłe z nas laski – stwierdziła z uśmiechem, gdy przeglądałyśmy się w lustrze.

- Taa, a jedna z brzuchem – wskazałam na mnie.

- Jesteś najpiękniejszą kobietą w ciąży na świecie – objęła mnie ramieniem.

- Zabawna jesteś – wystawiłam jej język.

- Kubiak to cię pilnować powinien!

- Taa.

- Ej, co się dzieje? – zmartwiła się. – On coś przeskrobał? Nakopie mu!

- Nie, spokojnie – uspokoiłam ją. Usiadłam na łóżku.

- Po prostu ostatnio tak tyję, że czuję się strasznie nieatrakcyjna – westchnęłam. – W końcu przestanę mu się podobać…

- Przestań bredzić! – usiadła koło mnie.- Blanka, jesteś bardzo piękną dziewczyną, a mój kuzyn jest w ciebie wpatrzony jak w obrazek.

- Ale już raz mnie zostawił – spuściłam wzrok.

- Uwierz mi, gadałam z nim wtedy i on tego żałował jak cholera. Poza tym to nie wygląd jest najważniejszy. To, że trochę przytyjesz, to normalka. Przecież w środku nosisz wasze dziecko.

- Po prostu, no wiesz… te hormony. Czasami się śmieje bez powodu, a czasem łapie właśnie takiego doła..

- To głowa do góry, cycki do przodu i idziesz, laska! – zaśmiała się, co zrobiłam też ja.

- Świetna z ciebie przyjaciółka, wiesz?

- Ooo, dziękuję. Kochana jesteś – uśmiechnęła się.

Zrobiłyśmy sobie delikatny makijaż i byłyśmy gotowe. Opuściłyśmy sypialnię. Na korytarzu stał już przebrany Michał. Założył brązowe spodnie i koszulę (link). Uśmiechnął się na nasz widok.

- Pięknie jesteście – wyszczerzył się.

- Ty już mnie tak nie komplementuj, Michałku – zaśmiała się Wiolka. – Blanką się zajmij, bo dziś zapewne nie będą mogli od niej faceci oczu odwrócić.

Spojrzałam na nią zdziwiona, a ona tylko puściła mi oczko i zeszła na dół.

- Yy, to jakieś aluzje miały być, czy co? – zapytał zdezorientowany Misiek. Pokręciłam przecząco głową.

- Chodź na dół – chwyciłam go za rękę i skierowałam się na schody.

W końcu zaczęli pojawiać się nasi goście. Jako pierwsze przyszły moje przyjaciółki wraz ze swoimi drugimi połówkami. Potem przyjechał mój kuzyn, którego także zaprosiłam. Mówiłam mu, że jak chce, to może kogoś wziąć, ale odmówił. Nie, to nie. Nic na siłę. Następnie zjawił się Igła z Iwoną. Myślałam, że wezmą dzieciaki, ale niestety się maluchy rozchorowały i zostały pod opieką babci. Ignaczakowa początkowo chciała zostać, ale podobno Dominika wręcz siłą ją wypchała za drzwi. W między czasie przybyli także jastrzębianie, a dokładniej Łasko z żoną, Damian, Dimo, Masny z żoną, Niko i Mateusz z dziewczyną. Zaprosiłam także Kacpra i Karolinę. Stwierdziłam, że to idealna okazja, by pędzili razem więcej czasu, niż tylko na uczelni. Ostatni goście zaskoczyli mnie najbardziej, ale oczywiście była to bardzo pozytywna niespodzianka. Okazało się, że skoro Bartek i Zbyszek maja kontuzje, to trenerzy dali im chwilę wolnego i wraz ze swoimi wybrankami przylecieli do Polski. Wyściskałam ich mocno.

Goście oglądali dokładnie całe mieszkanie. Komplementowali mój gust, bo w większości, to ja przecież urządzałam. Najbardziej podobało się niezamieszkane jeszcze pomieszczenie, a mianowicie pokoik dla dziecka (link). Dla mnie też było to najsłodsze miejsce w całym mieszkaniu. Już sobie wyobrażałam, jak będę w nim siedzieć i patrzeć na śpiącego, czy bawiącego się malucha.

Impreza się zaczęła na dobre. Jedzenie i picie szło w szybkim tempie. Muzyka grała i na prowizorycznym parkiecie, czyli połowie  salonu i w korytarzu tańczyli ludzie. Cieszyłam się, że wszyscy bawią się dobrze. Każdy z każdym się dogadywał, a co najważniejsze Wiolka i Daniel także nie czuli się jacyś skrępowani. W dodatku dość często ich widziałam w swoim towarzystwie. Uśmiechnęłam się tylko pod nosem, bo ewidentnie ich do siebie ciągnęło.

- Misiek, spójrz – szturchnęłam partnera. Zaczął się rozglądać, więc nakierowałam jego wzrok na parkę, która siedziała na kanapie zajęta rozmową.

- Myślisz, że oni coś ten? – zapytał.

- Myślę, że chętnie zabawię się znowu w swatkę  - poruszyłam brwiami. Kubiak zaśmiał się i mnie objął w tali.

- Ty to jesteś udana – pokręcił głową.

- Nie gadaj, tylko ze mną zatańcz!

- A ty nie jesteś zmęczona? Cały czas na nogach.

- Michał, nie zaczynaj… - westchnęłam.

- Moja wina, że się troszczę?

- Ale przeginasz. Chcę mieć normalne życie, a nie żebyś się ze mną obchodził jak z jajkiem.

- Nie przesadzaj – wywrócił oczami. – Po prostu myślę racjonalnie.

- Że co proszę? – Czy ja się przesłyszałam?! Co on tu insynuował?!

- Wystarczy moment, zakręci ci się w głowie i nieszczęście gotowe. W dodatku masz kostkę w ortezie.

- Wiesz co? Mam cię dość. Idę do innych – mruknęłam i oddaliłam się od niego. Zaczepiłam Krzyśka, który akurat wpieprzał ciastka. Potem bawiłam się z Kacprem, Zibim i Bartkiem. Widziałam, ze cały czas Michał mnie bacznie obserwował. Zdenerwował mnie jednak, więc miałam zamiar go ignorować.

- Za co Kubiak oberwał? – zapytał Zbyszek, stojąc koło mnie.

- Wkurwił mnie – wzruszyłam ramionami.

- Nic nowego – zaśmiał się.

- O Jezu, bo on by mnie usadowił od razu na wózku inwalidzkim, a przecież nie jestem jakaś umierająca – wywróciłam oczami.

- A wy ciągle o to samo – westchnął. – Młoda, masz przekichane z takimi rodzicami.

Powiedział to, schylając się na wysokość mojego brzucha.

- O nie, córcia, nie słuchaj wujka, bo mamusię to ty akurat masz zajebistą – odparłam natychmiast.

- A tak w ogóle, to jak się czujesz? Jakoś nie pali ci się do skontaktowania się z najlepszym przyjacielem.

- Przepraszam, po prostu ostatnio za dużo na głowie miałam – spojrzałam na niego przepraszająco. – Ale u nas jak na razie wszystko dobrze.

Pogładziłam się po brzuchu z uśmiechem.

- W takim razie bardzo się cieszę – wyszczerzył się.

- Kuzynko moja droga, jak mogłaś jeszcze ze mną nie zatańczyć? – podszedł do mnie Ciemny. – Skręcona kostka cię nie usprawiedliwia!

- Wybacz mi, już naprawiam mój karczemny błąd – zaśmiałam się i poszłam z kuzynem zatańczyć do jakiegoś utworu Baciarów. No cóż, przy takich hitach się zdecydowanie najlepiej bawi.

- Fajna ta kuzynka Michała – stwierdził po chwili, a ja od razu szeroko się uśmiechnęłam.

- Czyżby wpadła ci w oko? – poruszyłam charakterystycznie brwiami.

- Ja tylko mówię, że jest fajna – wykręcił się.

- Mi tam oczu nie zamydlisz.

- Jakoś ty mi też od razu nie powiedziałaś, że z Michałem kręcisz – wbił we mnie wzrok.

- Tu cię mam! Jednak jest coś na rzeczy! – zachichotałam. Westchnął zrezygnowany.

- Nie mówię od razu, ze Bóg wie , co to będzie, ale nie chciałbym stracić z nią kontaktu po tym jednym spotkaniu – przyznał.

- Co za problem, poproś ją o numer – wzruszyłam ramionami.

- Akurat to już zrobiłem – uśmiechnął się szeroko.

- No widzisz, teraz popiszecie trochę, podzwonicie, spotkacie i przepis na udany związek gotowy!

- Ty to jesteś niepoprawną optymistką – pokręcił głową rozbawiony.

- Ale za to mnie kochasz.

- Jesteś moją rodziną, więc muszę – dogryzł mi.

- Przestań, bo zacznę Wiolce opowiadać kompromitujące fakty z twojego dzieciństwa.

- Okej, już nie będę – spuścił smutny wzrok.

Impreza trwała w najlepsze. Wszyscy świetnie się bawili. Cieszyło mnie to. Cały czas ukradkiem zerkałam na Wiolę i Daniela, którzy najwidoczniej nie widzieli całej reszty wokół. Byli wpatrzeni w siebie, jak w obrazek. Kto wie, co z tego wyniknie? Dużo czasu spędziłam na rozmowie z przyjaciółkami i partnerkami siatkarzy. Jak to nazwał Igła, zrobiłyśmy sobie ‘’kółko różańcowe’’. Jak zwał, tak zwał. Faceci wstępu nie mieli, bo zwykle byli tam przez nas obgadywani.
Poczułam w pewnym momencie jak trochę ciśnie mnie na pęcherz. No tak, za dużo wypiłam. Oczywiście wszystko bezalkoholowe, spokojnie! Nie jestem aż tak głupia. Przed drzwiami łazienki ktoś mnie jednak złapał w pasie. Znajome perfumy sprawiły, że od razu się wyrwałam i spojrzałam na narzeczonego obrażona.

- Chciałabym spokojnie skorzystać z toalety – warknęłam.

- Kotek, od 3 godzin ze mną nie gadasz – skrzywił się.

- Powinieneś być w 7 niebie – prychnęłam. Zbliżył się do mnie, więc się cofnęłam. Za sobą miałam jednak ścianę. Stanął zaraz przede mną, pozostawiając niewielką przestrzeń między nami. Oparł swoje czoło o moje.

- Wiesz, że cię kocham, prawda? Martwię się po prostu – westchnął, patrząc mi w oczy.

- Też cie kocham, ale czasem mam ochotę cię udusić. Jak ciągle mnie tak pilnujesz, przypominasz, co mogę, a czego nie, to tylko sama niepotrzebnie o tym myślę i ciągle dołuję. Myślisz, że to fajne, jak nie wiem, co może być jutro? W każdej chwili może coś się stać złego, a ja nie chcę o tym myśleć.

- Przepraszam, nie wiedziałem, ze tak to odbierasz – odparł skruszony. Musnęłam delikatnie jego usta i wtuliłam w niego. Objął mnie swoimi silnymi ramionami.

- Ja nic nie widzę, nie patrzę, nie podglądam i wcale nie mam małej szpary między palcami – mówił Wojtaszek, który pojawił się obok ni stąd, ni zowąd. – Ja tylko do łazienki i już mnie nie ma.

Zniknął za drzwiami pomieszczenia, a my się zaśmialiśmy. Spoważniałam jednak szybko.

- Ja chciałam skorzystać z toalety.. – jęknęłam. Kubiak parsknął śmiechem i objął mnie ramieniem, a następnie cmoknął w czoło.

- Ej, nie żebym wam przeszkadzał, ale wiecie, ze macie tu zajebiste echo?! – krzyknął z łazienki Damian. 

______________

I parapetówa jest :D Info o spóźnieniu jest u Zuzy, gdzie jest już jedenastka ;)
JESTEŚMY MISTRZAMI ŚWIATA!
To tak, jakbyście przeoczyli. XD
Pozdrawiam ;*