Rozdział 139

Przebudziłam się, bo musiałam zasnąć, czekając na Michała. Słyszałam jakieś dźwięki z głębi mieszkania, więc ruszyłam w ich kierunku. Zatrzymałam się przy drzwiach, bo usłyszałam jakieś podniesione głosy. Uchyliłam trochę drzwi i zobaczyłam, że w korytarzu Michał kłoci się… z Moniką! No myślałam, że wyjdę z siebie. Zacisnęłam pięści, ale zamiast tam iść, to nasłuchiwałam, o czym rozmawiają.

- Ty jesteś jakaś nienormalna – prychnął Michał.

- Michał, proszę cię – jęknęła.

- Nie mamy o czym rozmawiać – warknął.

- Dlaczego ty jesteś taki uparty?!

- Zawsze taki byłem, jakbyś nie zauważyła.

- Czemu ty jesteś taki ślepy, co?! Przychodzę do ciebie, proszę, błagam, a ty dalej o tej Blance i Blance!

Uśmiechnęłam się triumfalnie. Kubiak wolał mnie, nie ją. Kolejna bitwa wygrana przeze mnie. Postanowiłam w tym momencie się ujawnić.

- Cześć – rzuciłam w jej stronę. Spojrzała na mnie z pogardą, a jej wzrok zatrzymał się na moim zaokrąglonym lekko brzuszku, który był widoczny dzięki obcisłemu sweterkowi.

- Czyli teraz już wiem, dlaczego z nią jesteś – uśmiechnęła się.

- Że co proszę? – wydukałam.

- Złapałaś go na dziecko, to biedak nie może odejść – wyjaśniła pewna siebie. Zacisnęłam pięści z wściekłości.

- Wyjdź stąd – warknął wkurzony siatkarz.

- Masz pewność, że to twoje dziecko? – prychnęła.

- Przeginasz, kurwa – przyjmujący nie zawahał się nawet na moment i wypchnął ją z mieszkania, trzaskając z drzwiami. Aż się wzdrygnęłam od tego hałasu.

- Jeszcze mnie zobaczycie, spokojnie – usłyszeliśmy z korytarza. Michał podszedł do mnie i spojrzał przepraszająco.

- Jak się czujesz? – zapytał.

- Po co ona przyszła? – zignorowałam jego pytanie. Westchnął i podrapał się po karku.

- Po to, co zwykle – odparł. Oparłam się o ścianę. Przyjmujący pogładził mnie czule po policzku i pocałował w czoło.

- Nie przejmuj się nią – powiedział, patrząc mi w oczy.

- Co ją znowu naszło? Zawsze się zjawia w najmniej odpowiednim momencie – skrzywiłam się.

- Nie wiem. Liczę na to, że naszego nowego adresu znać nie będzie i choć tyle będziemy mieć spokój.

Oparł swoje czoło o moje.

- Pamiętaj, że to ciebie kocham i żadna Monika nam nie przeszkodzi.

- Mhm – mruknęłam, a potem poczułam jego wargi na swoich.

- Kotek, no weź się uśmiechnij – pogłaskał mój policzek.

- Po prostu mnie zabolały jej słowa – spuściłam wzrok. Pogłaskałam swój brzuch. – Nie chcę żebyś był ze mną tylko ze względu na dziecko.

- Blanka, przestań pieprzyć głupoty!

Podniósł mój podbródek, po to abym spojrzała mu w oczy.

- Nie jestem z tobą, bo jesteś w ciąży, ale dlatego, że cię cholernie kocham – mówił powoli.

- Przepraszam – szepnęłam i wtuliłam się w niego. Zamknął mnie szczelnie w swoich ramionach i pogładził po plecach.

- Zabiję tą Monikę kiedyś – mruknął pod nosem.

Wstałam następnego dnia rano i byłam w łóżku sama. Zerknęłam na zegarek i zobaczyłam, że do rozpoczęcia zajęć mam jeszcze sporo czasu. Przeciągnęłam się i jęknęłam, bo uderzyłam się dłonią w oparcie łóżka. Pomachałam nią trochę i przestała boleć. Wstałam z łóżka i ziewając, skierowałam się do salonu, skąd wydobywały się jakieś odgłosy rozmowy. Michał siedział przed laptopem i z kimś rozmawiał. Gdy się spostrzegłam, że to Zbyszek, to usiadłam Kubiemu na kolanach i przywitałam się z atakującym.

- Fuj, Zibi – jęknęłam. – Poszedłbyś do fryzjera.

- Cóż za radosne powitanie – mruknął.

- Stwierdzam fakt – wzruszyłam ramionami.

- Kubiak oznajmił mi radosną nowinę – zaśmiał się. – Jednak nie będzie chłopca.

- Ja to wiedziałam od początku, ale on się upierał – machnęłam ręką.

- Cały Kubi – parsknął śmiechem.

- Oj no, pomyliłem się trochę – mruknął Misiek. Cmoknęłam go w policzek.

- Przepraszam na chwilę – rzuciłam szybko, zakrywając sobie usta ręką i pobiegłam do łazienki.

 ***

- A jej co? – zdziwił się Bartman. Przyjmujący jedynie wzruszył ramionami.

- Normalka. Jak Aśka będzie w ciąży, to się przyzwyczaisz – wyjaśnił.

- A no tak. A jak się w ogóle Blanka czuje?

-  W porządku chyba. Wczoraj za dużo się farb nawąchała, to się gorzej poczuła, ale ogólnie od wyjścia ze szpitala jest dobrze.

- A u ciebie co tam, stary?

Siatkarz westchnął.

- Monika wczoraj przylazła – wysyczał przez zęby.

- Po co? – zdziwił się.

- No po co – prychnął. – Znowu błagała, żebym do niej wrócił.

- Ona jest jakaś jebnięta – skrzywił się atakujący.

- Mi to mówisz? W dodatku jaki cyrk odstawiła – szatyn pokręcił głową.

- Zamieniam się w słuch – Zbyszek aż poprawił swoją pozycję na krześle.

- Zobaczyła, że Blanka jest w ciąży i zaczęła pieprzyć, że złapała mnie na dziecko.

- Co kurwa?! – brunetowi puszczały nerwy.

- Ale to nie koniec – przerwał mu przyjmujący. – Jeszcze na koniec zarzuciła Blance, że się puszcza i dziecko nie jest moje.

- Zaraz wyjdę z siebie – najeżył się. – Jakim prawem w ogóle mówi takie rzeczy?!

- Też się wkurzyłem i wyrzuciłem ją z mieszkania – prychnął Kubiak. – Cii, Blanka wraca.

***

Miałam parę dni spokoju i znowu te przeklęte poranne mdłości wróciły. Umyłam zęby i wolnym krokiem wróciłam do salonu. Miałam przez chwilę wrażenie, jakby na mój widok siatkarze przestali o czymś rozmawiać. Nie zaprzątałam sobie jednak tym głowy. Usiadłam ponownie na kolanach przyjmującego i położyłam swoją głowę na jego ramieniu. Pocałował mnie czule w czoło.

- Jesteście tak słodcy, że aż rzygam tęczą – rzucił ze śmiechem Zibi. Wystawiłam mu język i objęłam mocniej mojego Miśka za szyję.

- Zazdrosny? – zaśmiał się mój narzeczony, obejmując mnie w pasie.

- A gdzie tam – wyszczerzył się. – Ja moją Asiunie mam.

- Właśnie, co tam u niej? Dawno z nią nie gadałam – spytałam.

- Coraz częściej do mnie przylatuje i waha się nad tym, żeby jednak ze mną zamieszkać tę parę miesięcy – powiedział uśmiechnięty.

- Czułam, że tak będzie – zaśmiałam się.

- Wszechwiedząca się znalazła – wystawił mi język. 

- Misiek, co chcesz na śniadanie?

- Spokojnie, zaraz zrobię – odparł szatyn.

- Ale ja zaraz jadę na uczelnię i jestem głodna.

- Idziesz na uczelnie? – zdziwił się. – Źle się czułaś wieczorem.

- Za dużo opuściłam – pokręciłam głową.

- Blanka, jaka ty pilna uczennica – stwierdził Zibi.

- Nie to, co ty – mruknęłam złośliwie i wstałam z Miśkowych kolan.

- Czekaj, idę ci pomóc przy śniadaniu – oznajmił Michał. Pożegnaliśmy się z atakującym i razem ruszyliśmy do kuchni. Zrobiliśmy wspólnie jajecznicę z serem i pomidorami, a następnie ją skonsumowaliśmy. Potem poszłam jeszcze do łazienki się umyć szybko i ubrać (link). Wzięłam torbę z aparatem i kluczyki z szafki.

- Jakby coś się działo, to dzwoń – powiedział Michał, gdy już miałam wychodzić. Pocałowałam go na pożegnanie.

- O nic się nie martw – uśmiechnęłam się lekko.

Po zajęciach pojechałam do siebie. Kubi i tak większość dnia miał spędzić na hali, bo mieli chwilowo wzmożone treningi z powodu ciężkiej batalii z Resovią w Lidze Mistrzów. Oczywiście nie będą tak mieć dzień w dzień, bo wtedy to oni wyjdą martwi na to boisko, a tego nikt nie chce. 

Weszłam więc do mieszkania. 5 minut później wróciła Sylwia, a równo na obiad, który zrobiłam Daga. Usiadłyśmy więc wspólnie w kuchni, co ostatnio rzadko się niestety zdarzało.

- Muszę wam się pochwalić – zaczęła wesoło Syśka. Spojrzałyśmy na nią zaciekawione. – Zapisałam się na fitness.

- Po co? – zapytała Dagmara.

- No jak to po co? – prychnęła blondynka. – Żeby spalić ten mój tłuszcz.

- Ty mi nic o tłuszczu nie mów – jęknęłam. – Wolę nie myśleć, jak będzie wyglądał mój brzuch po porodzie.

- Blanka, ty masz taki metabolizm, że raz dwa wrócisz do idealnej sylwetki – machnęła ręką Woźniak.

- No nie sądzę – mruknęłam. – Ostatnio z dnia na dzień brzuch mam coraz większy.

- Bo dzidzia rośnie, to się nie dziw – wtrąciła Zając.

- A właśnie, jak tam pokoik dla malucha? – zmieniła temat Sysia.

- Pomalowany już – uśmiechnęłam się. – Wczoraj Michał z Damianem, to zrobili.

- I jak efekt?

- Mi się podoba – odparłam. – Ale za dużo się tych farb nawdychałam, bo cały wieczór się źle czułam.

- Powinnaś uważać – powiedziała troskliwie Daga.

- Wiem, wiem. Ale potem jeszcze dodatkowo mi się ciśnienie podniosło – mruknęłam niezadowolona, wspominając wczorajszy incydent.

- Kłótnia z Kubiakiem? – jęknęła Sylwia.

- Niee. To byłby pikuś – wzruszyłam ramionami. – Monika przyszła.

- Monika?! – spytały głośniej niemal w tym samym momencie. Kiwnęłam twierdząco głową.

- Jak zwykle chciała wrócić do Miśka – westchnęłam i zaczęłam się ‘’bawić’ widelcem w jedzeniu.

- Ta to ma tupet – warknęła Dagmara.

- Bezczelna suka – Sylwia natomiast nie szczędziła epitetów.

- W dodatku zarzuciła mi, że się puszczam, a dziecko na pewno nie jest Michała – dodałam.

- O kurwa – wyrwało się Zając. – Pobiłaś ją?

- Nie. Właśnie sama się sobie dziwię. Kompletnie ostatnio nie panuję nad emocjami. Zwykle bym się wkurzyła, a wczoraj tak cholernie mnie te jej słowa zabolały – skrzywiłam się.

- W ciąży taka zmiana nastrojów to normalka – stwierdziła Daga. – Anka ma tak samo.

- Ale to nie jest dla mnie normalne, że zwykle jak ktoś mnie obraził, to miałam już w rękawie 100 różnych ripost, a ostatnio wręcz przeciwnie, mam ochotę się rozpłakać – odparłam smutno.

- Za dużo ostatnio na ciebie spadło. Sama zobacz, wypadek Daniela, zagrożona ciąża, teraz ta Monika – wyliczała Woźniak.

- Nie wiem, jak ja przeżyję jeszcze te pół roku – westchnęłam.

- Pomożemy ci, Blanuś – obie posłały mi pokrzepiające spojrzenia.

- Dziękuję wam – uśmiechnęłam się. – Bez was bym zginęła.

____________________

Uuu powiało grozą. Czyżby powrót Moniki? Się okaże. 

Jutro ostatni rozdział maratonowy. Potem będzie już co kilka dni. 

Dedyk dla Karoliny :*

Pozdrawiam ;*