Rozdział 133

Spędziliśmy tak kilka godzin. Wujek z tatą ledwo przekonali ciocię żeby pojechała odpocząć, przespać się. Dałam im klucze do mieszkania. Zadzwoniłam jeszcze do Sylwii, żeby tę noc spędziła z Dagą u Huberta. Gdy usłyszała, co się stało, to od razu się zgodziła. Przed OIOMEM została już tylko nasza trójka.

- Ty też powinnaś odpocząć – powiedział Misiek, spoglądając na mnie troskliwie. Pokręciłam przecząco głową.

- Wszystko okej. Chcę jeszcze zostać.

Westchnął zrezygnowany. W tym momencie aparatura, do której podpięty był mój kuzyn zaczęła wydawać dziwne odgłosy. Do sali szybko zlecieli się lekarze i pielęgniarki. Serce waliło mi głośno. Nie wiedziałam, co się dzieje. Wstałam i podeszłam do szyby. Chłopcy zrobili to samo. Patrzyłam na sytuacje po drugiej stronie z paniką w oczach. Bałam się, że zaraz lekarz wyjdzie z grobową miną i oznajmi mi coś strasznego. Zrobiło mi się słabo. Stałam jednak dalej i obserwowałam wszystko. W końcu sytuacja się chyba unormowała, ponieważ lekarze wyszli. Wyjaśnili mi, że zagrożenie minęło i nie powinno się powtórzyć. Podziękowałam mu i wróciłam do chłopaków. W pewnym momencie zrobiło mi się ciemno przed oczami. Zatrzymałam się i przytrzymałam ściany. Kubiak od razu się przy mnie znalazł i pomógł usiąść. Sebastian rzucił, że przyniesie wodę. Oddychałam głębiej, a obraz wracał powoli do normalności. Po chwili wrócił Adamczyk z plastikowym kubkiem. Siatkarz pomógł mi wypić trochę. Obaj spojrzeli na mnie zmartwieni.

- Już w porządku – powiedziałam cicho.

- Powinnaś iść odpocząć. Jesteś wykończona – polecił Kubi.

- Ale wrócimy tutaj rano? – zapytałam.

- Doskonale wiesz, że tak – pocałował mnie czule w czoło. Wstał i podał mi rękę. W momencie, gdy podnosiłam się z miejsca poczułam bolesne ukłucie w brzuchu. Nie był to jakiś zwykły skurcz. Skuliłam się i jęknęłam. Bolało coraz mocniej. Przerażony siatkarz zawołał szybko pomoc. Podbiegła do mnie pielęgniarka z wózkiem. Po jakimś czasie, gdy dostałam jakieś środki, ból minął. Lekarz zalecił jednak zrobienie kilku szczegółowych badań. I tak miałam w tym tygodniu umówić się na wizytę. Znowu wypadła ona wcześniej. Pobrano mi krew, a następnie przewieziono na USG. Poprosiłam lekarza, aby był przy mnie Michał. Siedział obok i ściskał moją rękę. Mężczyzna jeździł jakimś urządzeniem po moim brzuchu.

- Chyba wszystko jest w porządku – stwierdził lekarz, przypatrując się ekranowi.

- Chyba? – zdziwił się mój narzeczony.

- Na USG nic nie widać, ale powinni państwo zrobić badanie, które sprawdzi, czy dziecko nie jest chore.

I znowu po raz kolejny tego dnia się przestraszyłam. Ścisnęłam mocniej dłoń siatkarza.

- Może być chore? – spytałam ze strachem w oczach.

- W 16 tygodniu można już coś takiego stwierdzić. Proszę się nie obawiać, być może te bóle i zawroty głowy są po prostu wywołane stresem. Nie powinna się pani tyle denerwować i przemęczać.

Słowa lekarza jednak nie bardzo mnie uspokoiły. W czasie ciąży stałam się jakaś dziwna. Bardziej przejmowałam się wszystkim. Doktor zaproponował mi badanie, które nazywało się punkcją owodni. Polegało ono na pobraniu płynów, które otaczały maleństwo za pomocą igły. Ostrzegł jednak, że może ono doprowadzić do poronienia. Podkreślił, że takie przypadkiem nie zdarzają się często, ale ryzyko jest. W tym momencie miałam ogromny mętlik w głowie. Chciałam mieć pewność, że kruszyna jest zdrowa, ale bałam się, że przez to mogę ją stracić. Lekarz nie widział sensu zostawiania mnie na noc, więc wróciłam z Michałem do Żor. Cała drogę milczałam. Z jednej strony bałam się o kuzyna, a z drugiej o dziecko. Po umyciu się nie poszłam od razu do sypialni, tylko skierowałam się do salonu. Kubiak brał prysznic, a ja usiadłam sobie na parapecie. Zaczęłam ręką głaskać mój niewielki brzuszek. W myślach rozmawiałam z maluchem.

- Blanka, chodź spać – powiedział Misiek, który nie wiadomo skąd się przy mnie znalazł. Spojrzałam na niego smutnymi oczami. Położył swoją dużą dłoń obok mojej na brzuchu. Uśmiechnął się lekko. – Będzie dobrze, na pewno.

- Boję się. Za dużo tego wszystkiego. Przerasta mnie to – powiedziałam płaczliwym głosem. Siatkarz przytulił mnie mocno i pocałował w czubek głowy.

- Jeśli się boisz, to nie musisz mieć tego badania. To wszystko na pewno wywołał stres. Nie bój się, skarbie – starał się mnie uspokoić.

- W dodatku Daniel…

- O niego to się naprawdę nie musimy martwić. To silny facet i bez problemu się wyliże.

- Obyś miał rację – westchnęłam. Przyjmujący wziął mnie na ręce, a ja objęłam go za szyję. Zaniósł mnie do łóżka. Wtuliłam się w niego i dość szybko zasnęłam. W końcu miałam dzień pełen wrażeń.

Obudziłam się z samego rana. Michał spał, jak zabity. Poszłam się umyć i przebrać (link). Zrobiłam mocniejszy makijaż, niż zwykle, a dokładniej nałożyłam więcej podkładu. Byłam blada, jak ściana i miałam podpuchnięte od płaczu oczy. Gdy wyszłam z pomieszczenia, to zajrzałam do sypialni. Siatkarz wciąż smacznie spał. Zrobiłam sobie i jemu kanapki. Zjadłam na szybko dwie i ubrałam kurtkę. Zostawiłam narzeczonemu kartkę, na której napisałam, że pojechałam do szpitala sama, bo nie chciałam go budzić. Wiedziałam, że pewnie będzie zły, ale trudno. Siedział ze mną cały poprzedni dzień, w środę gra ciężki mecz, a po drodze jeszcze treningi. Nie może się tak przemęczać. Wyszłam z mieszkania i skierowałam się na przystanek autobusowy. Po 5 minutach pojazd nadjechał. Zajęłam miejsce, wcześniej kupując u kierowcy bilet. Wsadziłam słuchawki do uszu i włączyłam ulubione piosenki.

W Katowicach byłam po godzinie. Samochodem byłoby szybciej, ale on stał pod moim blokiem. Wysiadłam na przystanku, z którego najbliżej miałam do szpitala. Przed salą Daniela siedziała już moja rodzina. Przywitałam się z nimi.

- I jak? – spytałam, siadając koło cioci.

- Bez zmian – westchnęła.

- Przynajmniej się nie pogarsza – mój tata starał się znaleźć plusy w tym wszystkim. W tym momencie poczułam wibracje mojej komórki. Dzwonił Michał, więc odebrałam natychmiast.

- Czemu mnie nie obudziłaś? – spytał z wyrzutem.

- Bo i tak zaraz masz trening, więc nie było sensu – wytłumaczyłam.

- Jak ty w ogóle pojechałaś do Katowic?

- Autobusem.

- A gdybyś zasłabła? Albo znowu dostała jakiś skurczów? Pomyślałaś o tym?

Odeszłam kawałek od rodziny żeby nie słyszeli rozmowy.

- Nie przesadzaj, dobra? – warknęłam. – Nic mi nie jest.

- Blanka, ja się tylko martwię – powiedział już spokojniej.

- Nie masz powodów do obaw.

- A jak z Danielem? – zmienił temat.

- Ciągle tak samo.

- Przyjadę po treningu. Zapewne będziesz w szpitalu?

- Tak – uśmiechnęłam się lekko.

- To do zobaczenia – zakończył rozmowę. Wróciłam z powrotem do reszty. Ciocia uśmiechnęła się do mnie ciepło.

- Widzę, że brzuszek zaczyna ci się zaokrąglać – stwierdziła. Faktycznie, dzięki obcisłej bluzce było widać, że nie jest już taki płaski.

- Trochę w ostatnim czasie zaczął rosnąć – zaśmiałam się cicho, kładąc sobie na nim rękę.

- A jak się czujesz? – zapytał mój tata.

- Teraz dobrze – odparłam. – Wczoraj trochę było mi słabo, bo za dużo się denerwowałam.

Nie chciałam mówić wszystkiego, bo wiedziałam, że wtedy od razu odesłaliby mnie do domu. A ja chciałam jeszcze posiedzieć. Z tego wszystkiego zapomniałam, że jest poniedziałek. Kacper napisał mi SMSa z pytaniem, czy będę. Poprosiłam go żeby wytłumaczył mnie u wykładowcy, mówiąc że nie przyszłam z powodów rodzinnych. Nie pytał, o co chodzi, za co byłam mu wdzięczna.

Około 11 przyszedł lekarz. Powiedział nam, że Daniel powinien się niedługo zacząć wybudzać. Jego stan się nie pogarsza, tylko poprawia. Odetchnęliśmy z ulgą. Teraz pozostawało czekać na obudzenie się Ciemnego. Stało się to bardzo szybko. Już po kilkunastu minutach zaczął powoli otwierać oczy. Mój tata pobiegł szybko po lekarza, który wszedł do pomieszczenia. Zbadał mojego kuzyna i wyszedł z uśmiechem. Powiedział, że możemy do niego wejść, ale nie na długo, bo pacjent jest zmęczony. Napisałam szybko wiadomość do Sebastiana, ponieważ on załatwiał wszystkie sprawy związane z samochodem, wyścigiem. Obiecał przyjechać jak najszybciej. Weszliśmy do Daniela. Trochę się przestraszył na widok swoich rodziców. Ciocia natychmiast go przytuliła.

- Przestań, bo go udusisz – skarcił ją wujek.

- Cześć, Daniel – cmoknęłam go w policzek.

- Jak się czujesz? – zapytała kobieta, siadając na krześle.

- Nie jest źle – uśmiechnął się delikatnie. – Jesteście źli?

- Trochę – przyznała. – Dlaczego nam nie powiedziałeś?

- Bo wiem, że wtedy byśmy się pokłócili.

- Ale podobno wygrałeś parę wyścigów – uśmiechnął się lekko wujek.

- Parę? Całą masę! – wtrąciłam ze śmiechem.

- Bez przesady – powiedział skromnie Ciemny.

- Na razie nie rozmawiajmy na ten temat – zaproponował mój tata. Wszyscy się z nim zgodzili. Po chwili dołączył do nas Sebastian. Powiedział, że do naprawy w aucie jest dużo, ale nie to teraz było najważniejsze. Ważne było zdrowie mojego kuzyna. Ciemny niemal wyrzucił swoich rodziców po godzinie siedzenia, bo widać było, że oboje są zmęczeni. Mnie też chciał odesłać, ale ze mną tak łatwo już nie było. Poza tym podjęłam pewną decyzję i musiałam zostać. Jakiś czas później drzwi znowu się otworzyły.

- O, nawet ciebie tu ściągnęli – zaśmiał się Daniel. Spojrzałam  na przybysza. Był to Michał. Cmoknął mnie na powitanie w skroń.

- Widzę, że dobrze się masz – wyszczerzył się siatkarz. Stanął za mną.

- Wyszedłbym już najchętniej – westchnął znudzony.

- No nie tak prędko, kochany – parsknęłam.

- Czy mógłbyś, Michale, z łaski swojej zabrać tego potwora o imieniu Blanka?

Zgromiłam go spojrzeniem.

- Zabiorę, zabiorę – odparł Kubiak.

- A może ja nie chcę? – oburzyłam się.

- Przecież widzę, że jesteś padnięta – wywrócił oczami.

- Mam wyrzuty sumienia, że to przeze mnie – skrzywił się brunet.

- No chyba zwariowałeś – rzuciłam.

Posiedzieliśmy jeszcze chwilę, a potem Michał wręcz siłą wypchał mnie za drzwi. Pomruczałam, pomruczałam, ale poszłam.

- A zajrzymy jeszcze w jedno miejsce? – spytałam, patrząc na niego.

- Jakie?

- Chcę się zapisać na to badanie – wyjaśniłam.

- Jesteś pewna?

Kiwnęłam twierdząco głową. Pocałował mnie czule w czoło. Skierowaliśmy się do lekarza, który mnie wczoraj przyjmował. Wyznaczyliśmy datę badania. Najbliższy wolny termin był już następnego dnia. Zgodziłam się. Im szybciej, tym lepiej. Na wyniki podobno się długo czekało. 

_____________________

Przypominam o konkursie!

Pozdrawiam ;*