Rozdział 132

Sobota, czyli dzień meczu jastrzębian z ZAKSĄ. Kibice nie zawiedli i zapełnili całą halę. Usiadłam na swoim stałym miejscu obok przyjaciółek. Mecz się rozpoczął. Pierwsze dwa sety nie zachwyciły. Kędzierzynianie bez problemu zaczęli prowadzić. Szkoda było tej pierwszej partii, bo gdyby siatkarze skupili się w końcówce, to mogli wygrać, ponieważ mieli przewagę trzech punktów. Niestety chwila rozkojarzenia sprawiła, iż ZAKSA zdobyła z rzędu 5 punktów. W trzeciej odsłonie gospodarze zaczęli się odbudowywać i tym razem to oni nie mili problemu z wygraniem. Czwarty set był bardziej wyrównany i wydawać się mogło, że to koniec meczu, ale nie! Udało się rozegrać tie-break. Niestety on już padł łupem gości i pomarańczowi zdobyli tylko 1 punkt. Szkoda, bardzo szkoda. Była to powtórka meczu z Kędzierzyna, z tą różnicą, że tym razem role się odwróciły. Widziałam, że siatkarze nie są zbyt zadowoleni, ale nie ma się co dziwić. W dodatku kibice przyjezdnych zachowywali się niemal, jak bydło. Jak dla mnie coś niedopuszczalnego, żeby wyzywać kibiców przeciwnej drużyny. Ledwo się hamowałam żeby nie iść do góry i im wygarnąć. Wszystkim dookoła już puszczały nerwy. Ubrałam się i wyszłam z budynku. Czekałam na Michała, ale potrzebowałam chwili oddechu na świeżym powietrzu. Jak na złość trafiłam na rozradowanych kibiców ZAKSY. Śpiewali jakieś piosenki. Najbardziej zdziwiło mnie to, że jakaś dziewczyna odłączyła się od reszty i do mnie podeszła. Spojrzała kpiąco na moją pomarańczowo – białą koszulkę, którą widać było, ponieważ nie zapięłam kurtki. Popatrzyłam na nią jak na debila.

- Tak? – spytałam po chwili. – Chcesz coś?

- Nic, nic – pokręciła głową. – Tak sobie tylko patrzę, na chodzącą porażkę.

- Że co proszę? – miałam wrażenie, że się przesłyszałam. Zacisnęłam pięści.

- Jesteś dziewczyną Kubiaka, prawda? No cóż… Lecisz na kasę? Bo na talent raczej nie – parsknęła śmiechem. Myślałam, że zaraz jej ten uśmiech zetrę z twarzy.

- Co ty sobie w ogóle myślisz, co? Podchodzisz do mnie, zaczynasz obrażać i myślisz, że to ci coś da? – warknęłam.

- Mówię, co myślę i jak jest – prychnęła.

- Jak widać, masz zerowe pojęcie o siatkówce, a o moim życiu już nie wspomnę. Więc z łaski swojej idź do swoich kolegów i zachowaj takie bezsensowne komentarze dla siebie –  zgromiłam ją spojrzeniem.

- Oho, gwiazdeczka się zdenerwowała?

- Gwiazdeczka?

- Lansujesz się na sławie Kubiaka. Wszyscy to wiedzą – spojrzała na mnie z wyższością. – Wpakowałaś się mu do łóżka i dlatego dostałaś pracę w reprezentacji.

- Przeginasz – wysyczałam przez zęby, a moje ciało się napięło. – Nic o mnie nie wiesz, a to co mówisz, to bzdury!

- Nie sądzę – skrzyżowała ręce na ramionach.

- A ty kim jesteś, co? Zachowujesz się bezczelnie, plotąc takie bzdury i mnie obrażając. W ogóle mnie nie znasz, a zachowujesz się, jakbyś doskonale wszystko wiedziała o moim życiu…

Nie skończyłam, bo poczułam czyjąś rękę na ramionach.

- Już spokojnie, lwico. Chodź – powiedział Łasko ciepłym głosem.

- Nie skończyłam jeszcze – wbiłam wzrok w nieznajomą.

- Zostaw ją, nie ma sensu czasu marnować.

- Masz racje.

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam za siatkarzem do środka.

- Słyszałeś rozmowę? – spytałam go, gdy szliśmy korytarzem.

- Nie całą – odparł. – Jakaś dziwna laska i chora.

- Wkurzyła mnie – mruknęłam.

- Spokojnie, nie denerwuj się – objął mnie ramieniem i posłał ciepły uśmiech. Gdy doszliśmy do szatni, to akurat wyszedł z niej Kubiak. Bez słowa przytuliłam się do niego. Pożegnaliśmy się z atakującym i poszliśmy w kierunku parkingu. Zauważyłam w oddali znienawidzoną, obcą dziewczynę. Posłałam jej wściekłe spojrzenie. To dziwne zachowanie zauważył Michał i spojrzał na mnie pytająco. W samochodzie opowiedziałam mu całą tą sytuację i też go to zdenerwowało. W ogóle był dodatkowo jeszcze nabuzowany tym meczem i złymi decyzjami sędziów. Przez chwilę chciał zawrócić i powiedzieć tej dziewczynie kilka słów, ale na całe szczęście go od tego odwiodłam. Postanowiłam zmienić temat i w mieszkaniu gadaliśmy już o meczu.

- Tak mnie Świder wkurwił, że myślałem, że mu zaraz przyjebię ta piłką – warknął zdenerwowany.

- No trochę dziś przegiął – westchnęłam. Położyłam głowę na oparciu kanapy. Michał spojrzał na mnie.

- Co się dzieje? – zapytał troskliwie.

- Trochę źle się czuję – odparłam.

- Idź się lepiej połóż – polecił.

- Ale z tobą – uśmiechnęłam się.

- Skoczę pod prysznic i do ciebie przyjdę – cmoknął mnie w czoło. Poszłam się więc przebrać i położyłam się w łóżku. Tak jakoś dziwnie się czułam. Bałam się, że jakaś choroba mnie bierze, a czytałam, że w ciąży każdą infekcję się gorzej przechodzi. Po kilku minutach dołączył do mnie Michał. Przytuliłam się do niego.

- Misiu – zaczęłam, podnosząc się na łokciu – ale ty wiesz, że ja nie jestem z tobą dla sławy, prawda?

- Przecież wiem, Blanka – pogłaskał mnie po policzku. – Dalej się przejmujesz tą dziewczyną?

- Nie wiem czemu, ale strasznie mnie dotknęły jej słowa – westchnęłam i opadłam na poduszkę.

- Olej ją. Ci co powinni, to wiedzą, jak jest – uśmiechnął się i musnął moje wargi. Oderwałam się jednak od niego, krzywiąc się. – Co jest?

- Nic, nic – odparłam, ale znowu poczułam ukłucie w brzuchu.

- Ej, mała, mów, co się dzieje – zaniepokoił się. Szybko jednak wszystko wróciło do normy.

- Delikatny skurcz, to wszystko – wyjaśniłam.

- Skurcz? Teraz?

- Mówię, że delikatny – wywróciłam oczami. – Chodźmy spać.

- No jak chcesz – odparł niechętnie. Objął mnie w pasie, pocałował w skroń i szepnął do ucha – Dobranoc, śliczna.

- Dobranoc, Misiu.

Następnego dnia miałam zdecydowanie lepszy humor. Nie myślałam już o tej dziewczynie z Kędzierzyna. Po co sobie zaprzątać głowę takimi pierdołami? Stałam w kuchni i gotowałam obiad. Z radia leciała fajna muzyka, do której się delikatnie kołysałam. Mieszając sos do gołąbków, zajadałam się Nutellą, prosto ze słoika. Będę gruba, jak nic. W dodatku odkryłam, że w ciągu ostatniego tygodnia się bardziej zaokrągliłam. Jeszcze w Sylwestra nic nie było widać, a teraz nagle moja dzidzia zażyła jakiś hormon wzrostu. Będzie trzeba się wybrać na zakupy, bo przestanę się wciskać w spodnie. Akurat, gdy wywijałam biodrami do ‘’Bałkanicy’’ to do mieszkania wrócił Michał. Zaśmiał się cicho, widząc mój ‘’taniec’’.

- Fajnie się ruszasz – puścił mi oczko, a ja wystawiłam mu język. – Co tam pichcisz?

- Gołąbki – wyszczerzyłam się. – Spróbuj sos, bo ja mam w ustach smak Nutelli i nie będę wiedzieć, czy może być.

Wzięłam łyżkę i nabrałam odrobinę sosu na nią. Następnie włożyłam ją Kubiemu do ust. Połknął i się uśmiechnął.

- Mi smakuje – odparł.

 - To siadaj. Już ci nakładam – uśmiechnęłam się. Wyciągnęłam gołąbki z piekarnika i położyłam po dwa na talerzu. Nie były to te tradycyjne, o których pewnie pomyśleliście. Są to tzw. gołąbki bez zawijania, które wprost uwielbiałam. Michał jadł aż mu się uszy trzęsły. Wziął sobie nawet dokładkę. Przynajmniej miałam pewność, że smakuje mu to, co gotuję. 

Po obiedzie usiedliśmy w salonie i na laptopie przepatrywaliśmy strony z meblami. W końcu nie mieliśmy aż połowy. W pewnym momencie usłyszałam dźwięk swojego telefonu. Zobaczyłam na wyświetlaczu imię Sebastian. Zdziwiłam się. Michał nie miał zbyt zadowolonej miny. Odebrałam połączenie.

- Tak? – zaczęłam.

- Blanka… ja… nie wiem, jak ci to powiedzieć – jąkał się. W pierwszej chwili pomyślałam, że jest pijany i znowu chce mi miłość wyznawać. Wtedy by już Misiek nie wytrzymał.

- Po prostu powiedz – ponaglałam go.

- Chodzi o Daniela…

Wtedy przypomniałam sobie o wyścigu, który miał się odbyć tego wieczora. Przełknęłam głośno ślinę. Miałam bardzo złe przeczucia.

- Mów – powiedziałam cicho.

- Jest w szpitalu w Katowicach. Miał wypadek na treningu – wydusił w końcu, a mi się oczy zaszkliły.

- Będę za pół godziny – odparłam szybko i się rozłączyłam. Wstałam szybko z kanapy i zaczęłam się ubierać. Zdziwiony Dziku ruszył za mną.

- Blanka, co się stało? Gdzie ty jedziesz? – pytał.

- Daniel jest w szpitalu – powiedziałam płaczliwym głosem, a potem wybuchnęłam płaczem. Przyjmujący przytulił mnie mocno.

- Samej cię nie puszczę – rzucił i też zaczął się ubierać. Byłam cała roztrzęsiona. Droga do Katowic strasznie mi się ciągnęła. Nie miałam pojęcia, w jakim stanie jest mój kuzyn i to martwiło mnie najbardziej. Nie wiedziałam też, co to za wypadek. Sebastian jednak nie brzmiał zbyt optymistycznie i widać, że był przejęty. Dlatego właśnie bałam się coraz bardziej. Tworzyłam w głowie same czarne scenariusze.

Wpadłam do szpitala, jak poparzona i szybko spytałam pielęgniarki, gdzie znajdę Daniela.

- To ten chłopak z wypadku? – spytała dla pewności. Kiwnęłam twierdząco głową. – Jest obecnie operowany. Może pani poczekać pod salą. Jest na drug…

- Tak, wiem, gdzie to – przerwałam jej i już pędziłam schodami do góry. Doskonale wiedziałam, gdzie jest sala operacyjna, bo spędziłam tam nieprzytomna kilka godzin. Nie wspominam tego czasu zbyt pozytywnie. Jedynym plusem było pogodzenie się z Michałem. Co do siatkarza, to cały czas szedł obok mnie. W końcu to sportowiec, więc takie tempo nie było dla niego niczym dziwnym. Na korytarzu zauważyłam Sebę, który siedział na krześle, a wzrok miał wbity w podłogę. Gdy zauważył, że ktoś przyszedł, to podniósł głowę i spojrzał na mnie.

- Co z nim? – spytałam szeptem.

- Nie wiem – wzruszył ramionami. – Nikt mi nie chce nic powiedzieć.

Usiadłam na krześle i oparłam głowę o ścianę. Przymknęłam oczy, z których ponownie popłynęły łzy. Poczułam, jak ktoś ściska moją dłoń. Był to Michał. Przytuliłam się do niego.

- Co to w ogóle za wypadek? Jak to się stało? – dopytywałam.

- Zawsze przed wyścigiem zawodnicy jeżdżą tą trasą żeby się z nią zapoznać. Daniel zawsze jeździ ostrożnie, ale tym razem nie udało mu się wyrobić na zakręcie i wjechał w drzewo..

Zakryłam usta ręką. To musiało być straszne. Gdybym to widziała, to pewnie jeszcze bardziej bym się załamała. Już i tak byłam w jakiejś rozsypce. Bałam się o życie kuzyna, którego zawsze traktowałam jak brata. Ta niewiedza była najgorsza. Z sali operacyjnej co chwilę wychodziły, bądź wchodziły jakieś pielęgniarki. W końcu jednak wyszli i lekarze. Podniosłam się natychmiast z miejsca. Na łóżku wyjechał Ciemny. Wyglądał strasznie. Był strasznie blady i miał kilka zadrapań. Podeszłam natychmiast do lekarza.

- Co z nim, doktorze? – spytałam.

- Pani jest z rodziny? – zapytał.

- Tak. Jestem jego kuzynką – wyjaśniłam. Lekarz zaprosił mnie do swojego gabinetu. Podążyłam za nim. Usiadłam na krześle przy biurku.

- Stan pani kuzyna jest ciężki, nie będę tego ukrywać. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Poduszka powietrzna w samochodzie otworzyła się za późno, więc nie uchroniła pana Daniela przed urazami, których się nabawił. Musieliśmy wyciąć niewielki kawałek jelita, ponieważ był całkowicie zmiażdżony. Proszę się jednak nie martwić, nie był on  duży. Poza tym ma jeszcze złamaną rękę, kilka żeber i obojczyk.

- Wyjdzie z tego, prawda? – spytałam z nadzieją.

- Raczej tak. Wszystko na to wskazuje – uśmiechnął się lekko, a mi kamień spadł z serca. Podziękowałam lekarzowi i wyszłam z gabinetu. Wcześniej spytałam się jeszcze, w której sali teraz jest. Był na OIOMie. W drodze pod wskazane pomieszczenie opowiedziałam chłopakom, co mu jest. Także odetchnęli z ulgą. Pozostawała jeszcze jedna kwestia.

- Będę musiała zadzwonić do cioci – westchnęłam. Usiadłam na krześle naprzeciwko wielkiej szyby, za którą był mój kuzyn. Kilka miesięcy temu było na odwrót. To ja tam leżałam.

- Już to zrobiłem – odparł Sebastian.

- Jak zareagowała? – zapytałam.

- Tak, jak ty. Mają tu być niedługo.

Tak, jak to Adamczyk powiedział, po jakiejś godzinie na korytarzu zauważyłam znajome postacie. Ciocia z wujkiem i moim tatą szybko do nas podeszli. Kobieta się rozpłakała, widząc syna w takim stanie. Przywitałam się z nimi i przytuliłam do ojca. Opowiedziałam im o stanie Daniela. Trochę ich to uspokoiło.

- Ale jak on miał w ogóle ten wypadek? – pytał wujek. Spojrzałam wymownie na Sebę. Westchnął. Opowiedzieliśmy więc o tajemnicy Ciemnego, jaką było uczestnictwo w wyścigach.

- Dlaczego on nam nic nie powiedział? – dziwiła się ciocia. Wciąż była zapłakana.

- Bo wiedział, że nie lubisz szybkiej jazdy – wyjaśniłam.

- No i mam rację – odparła i spojrzała w kierunku ukochanego jedynaka.

- Wyliże się z tego – posłałam jej ciepłe spojrzenie. – Ze mną było gorzej.

- Ja nie wiem, jakieś fatum krąży chyba nad nami – pociągnęła nosem. Wujek objął ją ramieniem. Wtuliłam się w Michała. Jego bliskość mnie uspokajała. 

____________________

Da da da duuuuum... powiało znów grozą. Mówiłam, że tamten  to przejściówka i znów z czymś wyskoczę :D Fragment o kibicach ZAKSY pisałam pod wpływem emocji zaraz po tym meczu. To co się wtedy działo na hali wiem od osób, które były na meczu, a to co potem pisali w Internecie to czytałam sama. Byłam zła, że niektórzy się tak zachowują, dlatego nie chcę by prawdziwi kibice tej drużyny brali to do siebie. Ja mówię tylko o tych, którzy nie potrafią się zachować jak należy. 

Tak jak obiecałam jednej z moich czytelniczek i zaraz blogerce, wklejam LINK do jej zdjęcia konkursowego. Pomóżcie spełnić marzenie tej dziewczyny. Dla was to tylko zwykle kliknięcie ''Lubię to'' , tylko sekunda, a jej może naprawdę pomóc. Jest was tu codziennie minimum tysiąc i myślę, ze jeśli każdy pomoże, to coś razem osiągniemy :)
Ostatnią sprawą jest konkurs.... bardzo chamsko zrobiliście. Najpierw tyle osób się go domaga, a potem okazuje się, że tylko jedna osoba się zgłosiła. To bardzo nie fair. Przedłużam konkurs do końca wakacji i jeśli znów nie będzie zainteresowania, to bardzo mnie zawiedziecie. Info i zgłoszenia w zakładce KONKURS.
Pozdrawiam ;*