Rozdział 127

Po wyjeździe Michała Daniel zaproponował żebym pędziła czas z nimi, niż siedziała w domu i się nudziła. Zgodziłam się, bo faktycznie miał rację. Poszłam się tylko przebrać, bo wciąż miałam na sobie wczorajszą sukienkę. Wyjęłam z szafy ciuchy (link) i je założyłam. Tata był zły, że za pół godziny obiad, a ja gdzieś idę. Rzuciłam tylko, że zjem na mieście i wyszłam. Na zewnątrz czekał już Daniel z milczącym Sebą.

- To gdzie mnie porywacie? – zapytałam, podchodząc do nich.

- Tor kartingowy – wyszczerzył się mój kuzyn, obejmując mnie ramieniem.

- Innymi rzeczami, to ty się nie interesujesz? – pokręciłam głową.

- Nie bardzo – puścił mi oczko. Wsiedliśmy do jego samochodu i pojechaliśmy na najbliższy w Wieluniu tor kartingowy. Wykupiliśmy wejście, a następnie ubraliśmy specjalne kombinezony.

- Zobaczysz, fajnie będzie – szturchnął mnie ramieniem.

- Się zobaczy – wystawiłam mu język, a następnie założyłam swój kask. No cóż, mi jazda szła opornie. Nie to, co Daniel i Sebastian. Wyścigi sobie barany urządziły, przez co raz omal z tego dziadostwa nie spadłam. Ale musiałam przyznać, że fajnie było. Dobrze się bawiłam. Nasz czas się skończył. Wyszliśmy z naszych pojazdów cali roześmiani.

- Wygrałem – ucieszył się Seba.

- Spadaj, jakbyś mnie nie zepchnął, to bym wygrał – odparł Daniel, ale i tak był wesoły.

- Ja cię zepchnąłem? Sam jeździć nie umiesz – odgryzł się brunet. Parsknęłam śmiechem, słysząc ich dyskusję.

- Blanka, za 2 tygodnie mam wyścig za Katowicami. Wpadniesz? – zapytał mój kuzyn.

- Jak będę miała czas to oczywiście – wyszczerzyłam się.

- Trzymam za słowo – zmierzwił moje włosy, za co posłałam mu mordercze spojrzenie. Ściągnęliśmy i oddaliśmy nasze kombinezony. Zaczęłam ubierać kurtkę. W tym momencie usłyszeliśmy dźwięk telefonu. Daniel wyciągnął urządzenie z kieszeni i porozmawiał chwilę. Miał nieciekawą minę, a potem westchnął.

- Sorry, ale muszę jechać do warsztatu. Coś z autem. Seba, odwieziesz Blankę?

Chłopak kiwnął głową. Zostaliśmy więc sami. Początkowo panowała między nami niezręczna cisza.

- Pójdziemy coś zjeść? – zapytał w pewnym momencie. Jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu. Zaśmialiśmy się oboje.

- Chętnie – uśmiechnęłam się. Wyszliśmy z budynku i poszliśmy do miłej knajpki naprzeciwko. Kelner podał nam menu. Kurde, miałam ochotę na 90 % z karty, a przecież nie mogłam zjeść wszystkiego. Zdecydowałam się na rybę z frytkami i surówką. Sebastian wziął podobnie, ale zamiast ryby jakieś mięso. Zaczęliśmy rozmawiać. Początkowo było trochę sztywno. Temat numer jeden: pogoda za oknem. Ludzie, 10 stopni i słońce w grudniu? Chore.

- A tak w ogóle, to co u ciebie słychać? – zapytał.

- Wszystko w porządku – uśmiechnęłam się.

- Widzę, że nawet bardzo – wskazał na mój pierścionek zaręczynowy.

- To jest akurat od wczoraj – wyjaśniłam.

- Szczęściarz z tego Michała – uśmiechnął się nikle.

- Sebastian, jeśli znowu masz zaczynać, to… - nie dał mi skończyć.

- Spokojnie, ja już wszystko zrozumiałem. Serio. No i przepraszam, bo trochę mi odbiło, jak cię z nim zobaczyłem pierwszy raz – zmieszał się i nerwowo podrapał po karku.

- Ale ja od początku ci mówiłam, że możesz być tylko kolegą. Okej, trochę szczera do końca nie byłam, bo już wtedy czułam coś do Michała, tylko po prostu sama się do tego nie przyznawałam. Wiesz, nasze początki były dość …. Hmm…. Trudne.

- Ja nie jestem zły. A ty?

- Też już nie – odparłam z uśmiechem.

- Czyli zgoda? – zapytał z nadzieją.

- Zgoda, kumplu – wyszczerzyłam się.

Od tego momentu rozmowa była już bardziej luźna i przyjazna. Seba zachowywał się względem mnie, jak np. do Daniela. Bardzo mi to odpowiadało, bo nie chciałam kolejnego adoratora. Chociaż Kacper ostatnio przerzucił się na Karolinę, co zarówno jej, jak i mi się podobało. Do mojego domu wróciliśmy spacerem. Śmialiśmy się z każdej pierdoły. Od razu mówię, że nic nie wypiliśmy! Przecież ja nie mogę ze względu na mój stan.

- Dzięki za odprowadzenie i w ogóle za to popołudnie – uśmiechnęłam się.

- Cała przyjemność po mojej stronie – wyszczerzył się i ukłonił. Zaśmiałam się. Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami. Przytrzymałam się jednak ogrodzenia. Po chwili wszystko się uspokoiło. Chyba za długi był ten spacer i dziecku się nie spodobało, że jego mama się zmęczyła.

- Wszystko w porządku? – spytał przejęty.

- Tak, tak. Już okej – odparłam.

- Na pewno? Kurde, mogłem cię nie ciągnąć tyle po mieście – skrzywił się.

- Spokojnie, nic nam nie jest – machnęłam ręką.

- Nam? – zdziwił się. Aha, i zaraz czar pryśnie i miła atmosfera sobie odleci.

- No bo ten… jestem w ciąży.

Zamrugał z wrażenia kilka razy. Otwierał i zaraz zamykał usta, chcąc coś powiedzieć, ale zaraz się wycofując.

- W ciąży? – spytał dla pewności. Kiwnęłam twierdząco głową. – Wow, szybcy jesteście.

- Nie planowaliśmy, ale stało się – wzruszyłam ramionami.

- W takim razie gratulacje – uśmiechnął się nikle.

- Dzięki – odparłam.

- Teraz to już na pewno nie mam szans… - wymamrotał pod nosem, ale i tak go zrozumiałam.

- Co? – spytałam, udając że nie słyszałam.

- Nic, nic. Tak do siebie gadam – zaśmiał się nerwowo. – Leć do domu, bo się przeziębisz. Mam nadzieję, że Michał mnie nie zabije.

- Spokojnie, nie zabije. Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia.

Cmoknęłam go w policzek i ruszyłam w kierunku domu. Gdy weszłam do środka to od razu poczułam przyjemne ciepełko. Ściągnęłam kurtkę i odwiesiłam ją na wieszak. Gdy zdejmowałam buty, to do korytarza weszła moja siostra, rozmawiając przez moją komórkę.

- Już ci ją daje – powiedziała i podała mi telefon. – Michał dzwonił, to odebrałam.

- Yhym, okej – mruknęłam, a potem zwróciłam się już do urządzenia, idąc na górę. – Hej, Miśku.

- Cześć – odparł. – Podobno się z kimś obściskiwałaś na chodniku…

- Że co? – zdziwiłam się. – Olgi słuchaj, daleko zajdziesz.

- To co robiłaś w takim razie?

- Żegnałam się z Sebastianem, skoro musisz wiedzieć .

Zamknęłam szczelnie drzwi od mojego pokoju. Wyczuwałam, że zaraz nerwy mi puszczą.

- Z Sebastianem mówisz… A Daniel?

- Daniel był z nami, ale wrócił wcześniej, bo musiał jechać do warsztatu. A tak w ogóle, to jest przesłuchanie, czy jak? – warknęłam.

- Ja się tylko spokojnie pytam, z kim się obściskuje moja narzeczona – mruknął.

- Nie wkurwiaj mnie.

- Niby czym?

- Dobrze wiesz – odparłam. – Ja się jakoś nie wypytuję, co robisz teraz w Żorach.

- Ja się przynajmniej nie szlajam z innymi laskami – syknął.

- To był tylko Sebastian, a poza tym wyjaśniliśmy sobie wszystko. Nawet nam życzył szczęścia i pogratulował dziecka.

- Widzę, że mu się porządnie zwierzyłaś.

- No nie, przyjebię ci zaraz – uniosłam oczy do góry. Miałam ochotę go zabić.

- Ja tylko stwierdzam fakty.

- Mam cię dość. Spierdalaj – warknęłam i się rozłączyłam. Rzuciłam telefon na łóżko i wściekła wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół. Tata spojrzał na mnie zdziwiony.

- Co jest? Pokłóciliście się? – zapytał.

- Gdzie jest Olga? – wysyczałam przez zęby. Wskazał ręką na salon. Skierowałam się tak. Dziewczyna oglądała jakieś kabarety w telewizji. Wzięłam pilot i to wyłączyłam. Spojrzała na mnie zdenerwowana.

- Ej, no co?

- Co? Jeszcze się pytasz? – prychnęłam. – Czemu nagadałaś jakiś głupot Michałowi, że się rzekomo obściskiwałam z Sebą?!

- Rany, ja tylko żartowałam. Moja wina, że on się na żartach nie zna? – wzruszyła ramionami.

- Uwierz mi, na takich się nie zna – westchnęłam i usiadłam obok. – Sorry, że na ciebie naskoczyłam. Powinnam się wyżyć na tym debilu, a nie tobie.

- Zadzwonić do niego i wyjaśnić? – spytała zmartwiona. Pokręciłam głową.

- Nie ma mowy. Niech się teraz martwi. Ja się do niego nie odezwę na pewno – skrzyżowałam ręce na piersi.

Jak postanowiłam, tak też się stało. Do końca dnia nie zadzwonił. Następnego również. Zaczynało mnie to powoli irytować. W pewnym momencie sama bym się załamała, ale nie ze mną te numery. Sytuacja ta zaczęła mnie najbardziej denerwować dzień przed Sylwestrem. Nie chciałam przez tego debila zmarnować ostatniego dnia w roku. Ale jak milczał, tak milczy dalej. Znowu miałam dzień z cyklu ‘’bez kija nie podchodź’’. Chodziłam tylko z kąta w kąt i bez powodu wkurzałam się o byle co.

Usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Nie fatygujcie się, otworzę – mruknęłam, widząc, że nikt się do tego nie pali. Gdy otworzyłam drzwi, to aż zaniemówiłam. Na mojej wycieraczce stał Zbyszek z Aśką! Od razu ich wyściskałam z bananem na twarzy.

- Rany, ale ja się za wami stęskniłam! – wyszczerzyłam się. – A co wy tu w ogóle robicie?

- Przyjechaliśmy cię odwiedzić przed jutrem – puściła mi oczko blondynka.

- Poza tym mam przesyłkę – dodał Zibi. Spojrzałam na niego zdziwiona. W rękach nic nie trzymał. – Ubierz się, bo nikt nie chce żebyś się przeziębiła.

Zdezorientowana wykonałam jego polecenie. Następnie ruszyłam chodnikiem za tą dwójką. Byłam strasznie ciekawa, co też oni dla mnie wykombinowali.

- Przywiozłem ci tego kretyna, bo sam by dupę za pół roku ruszył – rzucił atakujący, gdy podeszliśmy do jego samochodu. Wtedy z auta wyszedł Michał. Spochmurniałam.

- Skoro sam by się nie wysilił na rozmowę ze mną, to teraz niech spada na drzewo – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi.

- Dobra, dobra. My was lepiej zostawimy samych – powiedziała Michalska, ciągnąc swojego faceta. Ruszyli w kierunku parku. Ja natomiast stałam na wprost Kubiaka, który już by nie żył, gdybym potrafiła zabijać wzrokiem.

- Więc co masz mi do powiedzenia, kretynie? – wbiłam w niego spojrzenie.

- Kretyn cię chce przeprosić – zaczął.

- Haha – parsknęłam. – Zabawne.

- Blanka, no wiem, że mi odbiło, ale ten Sebastian od początku działa mi na nerwy. Już wtedy jak z nim pisałaś w Spale, to miałem ochotę mu zęby wybić – zacisnął pięści.

- To, że jesteś zazdrosny to jeszcze zrozumiem, ale żeby się za to obrażać? No ludzie, ile ty masz lat?! W dodatku nie sądzisz, że przegiąłeś z tym obmacywaniem?

- Przegiąłem totalnie, ale kurde noo… - podrapał się po karku. – Nie wiem co powiedzieć już…

- To nie mów nic – wzruszyłam ramionami. – Całuj.

Od razu się obudził. Podszedł do mnie i wpił zachłannie w moje wargi. Oplotłam dłońmi jego szyję.

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam – mówił między pocałunkami.

- Jesteś głupi – zaczęłam. – Jesteś strasznym idiotą, debilem i największym kretynem jakiego znam.

- Ale? – spytał z nadzieją.

- Ale kurwa cię kocham – westchnęłam i przytuliłam się do niego.

- Wracasz dziś ze mną do Żor? – zapytał, otaczając mnie swoimi silnymi ramionami.

- Mhm – przytaknęłam. 

______________

Łee, mogłam dłużej ich w tej kłótni przytrzymać ;/
A tak w ogóle, to oglądnęłam ''Drużynę'' i jestem zachwycona! genialne wykonanie i muzyka idealnie wpasowująca się w tło. Oglądając, miałam ciary i łzy w oczach. Chociaż to film, to czułam się jak na meczu. ja tego nie oglądałam. Ja to czułam.
Pozdrawiam ;*