Rozdział 122

Całą sobotę chodziłam podenerwowana. Ręce mi się trzęsły i co chwilę musiałam iść do toalety. Dziewczyny bardzo niepokoił mój stan, ale gdy dowiedziały się, jaka jest tego przyczyna, to zaczęły się śmiać. No przepraszam bardzo, nie codziennie oznajmia się rodzicom swojego chłopaka, że jest się w ciąży. W dodatku nieplanowanej. Bałam się, że ich reakcja będzie podobna do mojego taty. Lekarz ostrzegał mnie, że mam takich sytuacji unikać, bo grozi to poronieniem, ale przecież wielkiego brzucha nie da się ukryć.

Sylwia uparła się żeby mnie odwieźć do Żor, bo obawiała się, że gdy ja wsiądę za kierownicę, to mi, albo komuś się coś stanie. W sumie, to byłam jej za to wdzięczna, bo na bank spowodowałabym jakiś wypadek. Gdy tylko przekroczyłam próg mieszkania przyjmującego, to zaczęłam się rozglądać, czy aby wszędzie jest czysto. O dziwo było. Jak nigdy dotąd. Potem poszłam do kuchni i zaczęłam z lodówki i szafek wyciągać najpotrzebniejsze rzeczy. Zamierzałam zrobić aromatycznego kurczaka. Miałam nadzieję, że mi wyjdzie. Kubiak patrzył na mnie jakoś dziwnie.

 - Co się gapisz? – spojrzałam na niego. – Pomógłbyś.

Ocknął się jakby i spytał, co ma robić. Tak oto wspólnymi siłami przygotowaliśmy kurczaka, który miał się piec ponad godzinę. W tym czasie przyrządziłam sałatkę. Miałam nadzieję, że będzie rodzicom Miśka smakować. W żołądku aż mnie skręcało na samą myśl o tym spotkaniu.

 - Usiądź w końcu – powiedział stanowczo Kubi i pociągnął mnie tak, że usadowiłam się na krześle. – Zemdlejesz zaraz.

 - Bez przesady – wywróciłam oczami. – Cholera, niedobrze mi.

Wstałam gwałtownie i szybko pobiegłam do łazienki, gdzie po raz kolejny tego dnia zwymiotowałam. Gdy została tylko godzina do 19, to zaczęłam się jakoś ogarniać, bo wyglądałam jak siedem nieszczęść. Umyłam się szybko, a potem przebrałam (link). Zrobiłam mocniejszy, niż zwykle makijaż, bo byłam blada jak ściana. Dzięki podkładowi wyglądałam w miarę, jak normalny człowiek. Podkręciłam lekko włosy prostownicą, dzięki czemu miałam delikatne loki. Odetchnęłam głęboko i wyszłam. Michał w tym momencie opuścił sypialnię i zapinał swoją koszulę. Spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

 - Wyglądasz fenomenalnie – powiedział, cmokając mnie w czoło.

 - A czuję fatalnie – skrzywiłam się.

 - Nie bój się – popatrzył mi w oczy.

 - Łatwo mówić – mruknęłam. – Boję się, że coś pójdzie nie tak i twoi rodzice zareagują tak, jak mój tata. A jeśli pomyślą, że chcę cię złapać na dziecko?

 - Możesz przestać pleść takie bzdury? – westchnął. – Mój tata cię bardzo lubi, a mama wręcz ubóstwia.

 - Bo nie wiedzą, że jestem w ciąży.

 - Kurwa, Blanka – warknął wkurzony.

 - No co, kurwa Blanka? – wkurzyłam się. – Ty jak zwykle wszystko olewasz. Ostatnio też mnie uspokajałeś, a skończyło się w szpitalu.

 - Dlatego nie możesz się denerwować.

 - To mnie nie denerwuj!

Spojrzałam na niego wściekła, a po chwili skuliłam się lekko, bo poczułam dziwny skurcz. Przyjmujący natychmiast się przy mnie znalazł.

 - Co się dzieje? – spytał przestraszony.

 - Już chyba nic – powiedziałam, biorąc głęboki oddech. Siatkarz zaprowadził mnie do salonu i pomógł usiąść na kanapie.

 - Na pewno?

 - Po chińsku mówię?

 - Spokojnie, nie denerwuj się – pocałował mnie troskliwie w czoło, a potem pogładził dłonią mój brzuch. – Młody, masz strasznie nerwową mamusię.

Już miałam coś odpowiedzieć, ale usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Przełknęłam głośno ślinę. Chwyciłam szatyna mocno za rękę i poszłam z nim wpuścić gości do środka. Przywitaliśmy się z państwem Kubiak i zaprosiliśmy ich do salonu. Na całe szczęście jedzenie im smakowało. Pani Maria bardzo pochwaliła mój talent kulinarny. W sumie od dziecka się tym interesowałam. Najpierw uczyła mnie mama, potem ciocia z babcią, a później sama znajdowałam różne przepisy. Gotowanie nie było dla mnie jakieś wybitnie trudne.

 - Musisz mi dać, Blanka, przepis na tą sałatkę – powiedziała kobieta, uśmiechając się szczerze. Już miałam wstać żeby zanieść brudne naczynia do kuchni, ale ubiegł mnie Michał, każąc siedzieć spokojnie na tyłku. Posłuchałam go niechętnie, bo już nie mogłam wysiedzieć na miejscu. Wiedziałam, że moment prawdy się zbliża. Żołądek podchodził mi do gardła i w pewnym momencie musiałam przeprosić towarzyszy i udać się do łazienki żeby zwymiotować. Zrobiłam to najbardziej naturalnie, jak tylko umiałam, a będąc w łazience puściłam wodę z kranu, aby nic nie było słychać. Cała roztrzęsiona wróciłam do salonu. Kubi posłał mi wzrok, który pytał, czy wszystko w porządku. Skinęłam tylko głową i usiadłam. Pani Maria spojrzała na mnie dziwnie.

 - Wszystko w porządku, kochanie? Jakoś dziwnie blada jesteś – spytała zmartwiona.

 - Tak, tak. Wszystko okej – odparłam z lekkim uśmiechem, a potem skierowałam się do Michała. – Możesz uchylić okno? Strasznie tu duszno.

 - Jasne – powiedział i posłusznie spełnił moją prośbę.

 - Może ty chora jesteś? – dopytywała Kubiakowa.

 - Marysiu, daj jej w końcu spokój – westchnął pan Jarosław.

 - Po prostu się martwię – mruknęła. Poczułam w tym momencie, że Dziku ściska moją dłoń. Czyli to był ten moment. Daję słowo, nigdy się niczym aż tak nie denerwowałam. Obraz zaczął mi się zamazywać przed oczami, a dźwięk był jakby stłumiony. Zobaczyłam jednak, że wszyscy patrzą na mnie przestraszeni.

 - Blanka, spokojnie, błagam cię – mówił Michał, delikatnie klepiąc mnie po policzku.

 - Jarek, dzwoń po karetkę! – mówiła przerażona pani Kubiak. Pan Jarosław już zaczął wyciągać telefon z kieszeni, ale go powstrzymałam.

 - Nie trzeba – pokręciłam głową. – To normalne.

 - Po prostu – zaczął Kubiak. – Musimy wam o czymś powiedzieć i Blanka boi się waszej reakcji.

 - Jesteś w ciąży? – bardziej stwierdziła, niż spytała kobieta. Kiwnęłam nieśmiało głową. Wyczekiwałam reakcji, ale takiej się nie spodziewałam. Mama Michała wstała, podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła.

 - Nie masz się czego bać, kochanie. Bardzo się cieszę z tego, ze będziecie mieć dziecko – powiedziała, a ja po tym poczułam się lepiej. Wtuliłam się w jej ramiona. Pan Jarosław również nam pogratulował i nie ukrywał, że jest dumny z syna. Zawroty głowy przeszły, jak ręką odjął.

 - Ale dlaczego tak się bałaś? Naprawdę nie ma się czym stresować – powiedziała brunetka.

 - Mój tata niezbyt miło przyjął tą wiadomość i bałam się, że państwo jeszcze gorzej zareagują – spuściłam wzrok.

 - Dziecko drogie, ile ty się musiałaś strachu najeść!

 - Od rana do łazienki biega – pokręcił głową Michał, a ja spojrzałam na niego groźnie.

 - A tak w ogóle, to który to tydzień?

 - 10 – wyjaśniałam. Michał podszedł wtedy do szafki i wyjął coś z niej.

 - A to nasz maluch – uśmiechnął się i podał rodzicom zdjęcie USG. Byli zachwyceni. Byłam pozytywnie zaskoczona. Miałam nadzieję, że nauczy mnie to, ze nie trzeba się niepotrzebnie wszystkim przejmować. Nadzieja matka głupich, jak to mawiają, a każda matka kocha swoje dzieci.

Około 22 rodzice Michała pojechali do siebie. Zmęczona ściągnęłam szpilki z nóg i poszłam usiąść na kanapie. Zaraz obok mnie zjawił się Michał. Objął mnie mocno.

 - Warto się było denerwować? – zapytał z uśmiechem.

 - Teraz się będziesz nabijać? – mruknęłam.

 - Nie będę wyjątkowo – cmoknął mnie w czoło.

 - Spać mi się chce – dla efektu ziewnęłam i przymknęłam powieki.

 - Bardzo? – skrzywił się.

 - Mhm – wybełkotałam, wtulając się w jego klatkę piersiową.

 - Ale na pewno? – pytał, całując moją szyję.

 - Na pewno – odparłam, doskonale wiedząc o co mu chodzi.

 - Ale jak bardzo śpiąca jesteś? – Zaczął schodzić z pocałunkami coraz niżej.

 - Kubiak, tobie to tylko seks w głowie.

 - Nie tylko seks! Seks z tobą już tak – wyszczerzył się i wpił w moje wargi. I co ja biedna mogłam zrobić? On taki duży i silny, a ja taka drobna i malutka (jeszcze). Uległam mu, choć w sumie długo mnie przekonywać nie musiał. Takim oto sposobem znowu wylądowaliśmy w łóżku.

Michał zawiózł mnie następnego dnia do Katowic. Musiał wracać na trening, więc niedzielę spędzimy osobno. Szykował się mecz Jastrzębskiego Węgla, więc chłopcy muszą więcej trenować. Na klatce schodowej minęłam się z Sylwią, która miała napisać relację z jakiegoś meczu, który odbywał się w Katowicach. Weszłam więc do mieszkania, myśląc, że jest ono puste. Zdziwiłam się, zastając tam Dagę. Spojrzałam na nią zdziwiona.

 - A ty nie w mieszkaniu obok? – uśmiechnęłam się. Popatrzyła na mnie jakoś dziwnie.

 - Chyba będę musiała zerwać z Hubertem – westchnęła i podciągnęła kolana pod brodę. Usiadłam natychmiast koło niej.

 - Nie wygłupiaj się, Dagmara. Nie masz powodów i w dodatku go kochasz.

 - Ale on mnie już nie – oczy jej się zaszkliły.

 - Powiedział ci to, przepraszam bardzo? – wbiłam w nią wzrok, a ona się zmieszała.

 - No nie… - powiedziała cicho. – Ale mnie zdradza.

 - Dowody masz? – skrzyżowałam ręce na piersi.

 - Widziałam go z tą dziewczyną kiedyś przed blokiem – przypomniała, a ja wywróciłam oczami.

 - Tylko się przytulali. To nic nie znaczy. Ja też go nie raz przytulam i zazdrosna nie jesteś.

 - Bo ty masz Michała.

 - A może ta dziewczyna tez kogoś ma? Może miała jakiś problem i on jej pomagał? Rany, dziewczyno, jest tyle różnych możliwości, a ty się uparłaś, że mają romans!

 - Dlaczego ty mi to wszystko mówisz, co?

 - Bo nie chcę zebyś przez głupie przypuszczenia kończyła taki wspaniały związek.

 - Jak nie ja, to on to skończy – wzruszyła ramionami. – Umówił się ze mną na wieczór. Był taki tajemniczy i inny, więc na 100 % wszystko skończy.

 - Posłuchaj go, okej? I sama nie wyskakuj od razu z tą rzekomą zdradę.

 - No dobra – westchnęła.

Czyli to dziś miała stać się najszczęśliwszym stworzeniem na ziemi. Musiałam nieźle ze sobą walczyć żeby jej nie wygadać. Od razu nabrałaby dziwnych podejrzeń i zabiłaby mnie za to, że rozmawiałam na ten temat z Hubertem. Na szczęście wieczorem jej humor miał ulec polepszeniu i nie będzie taka przybita, jak do tej pory.

__________________

Mistrzostwa Świata zakodowane. To jakiś żart -.- Aż szkoda słów. nie chcę się niepotrzebnie denerwować.
Pozdrawiam ;*