Rozdział 121

Spokojnie sobie spałam, bo postanowiłam odpuścić sobie czwartkowe zajęcia. Niestety ktoś postanowił mój błogi spokój przerwać. Zwykle mam kamienny sen, ale odkąd jestem w ciąży to się to zmieniło. Obudził mnie dzwonek do drzwi. Potem było skrzypnięcie i tajemniczy osobnik usiadł na skraju mojego łóżka. Podciągnęłam kołdrę bardziej na siebie. Ja chciałam spać! Do moich dziurek w nosie doszedł bardzo znajomy zapach i mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem. Nachylił się nade mną i odgarnął mi włosy z twarzy.

 - Wstawaj. Twój facet przyszedł, a  ty śpisz – zaśmiał się, a ja naciągnęłam materiał bardziej na twarz.

 - Spadaj – mruknęłam.

 - Blanka, noo – jęczał. – Ja przyjeżdżam, niespodziankę chce zrobić, a ty wolisz spać.

 - Mhm – potwierdziłam, szczerząc się z zamkniętymi oczami.

 - Z kim ja żyję – westchnął. Poczułam jego rękę bliżej siebie i jednym zwinnym ruchem pociągnęłam go tak, że leżał na mnie. Wpiłam się od razu w jego wargi.

 - Tęskniłam, matole – zaśmiałam się, patrząc mu w oczy.

 - Zła kobieta z ciebie – pokręcił głową.

 - Bo ruda – ukazałam rząd swoich zębów.

 - Co porabiałaś beze mnie? – ułożył się obok mnie, żeby było mi wygodniej. Obróciłam się twarzą do niego.

 - Świetnie się bawiłam. Szkoda, że przyjechałeś – westchnęłam, teatralnie udając smutek. Wbił mi palec w bok.

 - Przeginasz, mała.

 - Bo uwielbiam cię wkurzać, Misiaczku – cmoknęłam go w policzek. – Idź mi śniadanie zrób.

 - Za takie teksty, nie idę – rzucił, zakładając ręce za głowę.

 - Ale ja tak ładnie proszę – spojrzałam na niego, robiąc słodkie oczka.

 - I co z tego będę miał? – uniósł jedną brew.

 - Mą dozgonną wdzięczność – wyszczerzyłam się.

 - I tak ci zrobię to śniadanie, bo inaczej się obrazisz, a jak ty jesteś zła, to taki mały Armagedon – westchnął i wstał z łóżka.

 - Nie wyolbrzymiaj – warknęłam. Posłał mi buziaka w powietrzu i wyszedł. Poprawiłam sobie poduszkę i usiadłam wygodnie, czekając na mojego kelnera. Ja to uwielbiam wykorzystywać innych.

Michał wpadł tylko na chwilę, bo od razu musiał zwijać się na trening. Cieszyłam się, że chciało mu się w ogóle do mnie przyjechać na tak krótko. Po jego wyjściu ogarnęłam się, żeby jako tako wyglądać i zmieniłam piżamę na normalne ubranie (link). Skoro wstałam to postanowiłam iść na uczelnię. Zajęcia ciągnęły mi się tego dnia niemiłosiernie długo. Miałam potem do załatwienia bardzo ważną sprawę. Wracając na osiedle Witosa to cieszyłam się, że fotoradaru nie było po drodze. Zamiast jednak skierować się do mieszkania numer 16, to zapukałam do drzwi obok. Otworzył mi oczywiście sąsiad. Bez żadnego ‘dzień dobry’ wpakowałam mu się do środka.

 - Sam jesteś? – spytałam, rozglądając się.

 - No tak – powiedział zdziwiony moim zachowaniem.

 - I bardzo dobrze. Musimy pogadać – skrzyżowałam ręce na piersi.

 - To może usiądźmy, bo wyczuwam jakieś kłopoty – jęknął i wskazał ręką kanapę w salonie. Usiedliśmy i od razu bez owijania w bawełnę przeszłam do sedna sprawy.

 - Zdradzasz Dagę? – wbiłam w niego wzrok, a on popatrzył na mnie z niedowierzaniem.

 - Co? Skąd takie pytanie w ogóle?

 - Zdradzasz, czy nie? – warknęłam.

 - Oczywiście, że nie! – odparł natychmiast wzburzony. – Skąd ci to przyszło do głowy?

 - Mi nie. Jej owszem.

 - Jak to? – zdziwił się. Widziałam, że to go zasmuciło.

 - Zwierzyła mi się, że ostatnio w ogóle nie chcesz spędzać z nią czasu, a nawet widziała cię z jakąś dziewczyną, jak się przytulaliście pod blokiem.

 - Rany – jęknął. – To nie tak. To wszystko nie tak.

Kręcił głową.

 - Wyjaśnisz mi to? Daga jest moją przyjaciółką, więc jeśli coś przeskrobałeś, to cię wykastruję.

 - Ja po prostu… naprawdę tak pomyślała?

 - Rany, po chińsku mówię? – wywróciłam oczami zażenowana.

 - Ostatnio faktycznie nie miałem dla niej czasu, bo faktycznie coś kombinuję, ale to nie jest nic złego. Chcę się jej oświadczyć. Tylko wpadłem na taki świetny pomysł i potrzeba trochę czasu żeby wszystko zorganizować. A ta dziewczyna, to moja siostra. Była w Katowicach przejazdem, więc poprosiłem ją o pomoc w wyborze pierścionka. Mają podobnej wielkości dłonie.

To wyznanie aż mnie w kanapę wbiło. Moja przyjaciółka posądza go o jakiś romans na boku, a on tylko chce żeby Dagmara została panią Radosz. A to ci heca! Od razu mocno przytuliłam Huberta.

 - Dusisz – wysapał. Puściłam go i się wyszczerzyłam.

 - Nawet nie wiesz, jak się cieszę! – pisnęłam.

 - Myślisz, że ona też się ucieszy? Ja wiem, że niedługo jesteśmy razem, ale znamy się ponad 3 lata już.

 - Na pewno się ucieszy i zgodzi od razu! – uśmiechnęłam się.

 - Tylko nie zdradź jej moich zamiarów – poprosił.

 - A ty tego, że z tobą rozmawiałam.

 - Umowa stoi – uścisnęliśmy sobie dłonie.

 - A tak w ogóle, to co ty Hubercik wykombinowałeś? – zainteresowałam się.

 - Chcę spełnić kilka marzeń Dagi za jednym zamachem. Ale ciii – przyłożył palec do ust. – Więcej się nie dowiesz.

 - No wiesz co? – oburzyłam się. – Powiedz mi!

 - Nie – pokręcił głową.

 - Jestem w ciąży, ja się nie mogę denerwować.

Ha! Chciałam go wziąć takim sposobem. Miałam nadzieję, ze to go złamie.

 - Przykro mi. Musisz obejść się smakiem – zaśmiał się i po chwili został uderzony przeze mnie w ramię.

 - Będziesz coś chciał – mruknęłam sfochana.

Przez następne 15 minut próbowałam od sąsiada wyciągnąć tą jego niespodziankę, ale skubany zawziął się i nie powiedział ani słowa. W końcu odpuściłam i się z nim pożegnałam. Wróciłam do swojego mieszkania, gdzie usłyszałam jakieś rozmowy w kuchni.

 - No nareszcie – koło mnie zjawił się Michał.

 - Co ty tu robisz? – zdziwiłam się.

 - Lepiej mów, czemu cię tak długo nie było – spytała Dagmara. Musiałam szybko wymyślić jakieś wytłumaczenie.

 - Trochę mi się słabo zrobiło, więc poczekałam chwilę w aucie żeby mi przeszło – rzuciłam i już czułam, że to błąd, bo Kubiak oczywiście bardzo się przejął. Jakimś cudem udało mi się go zawlec do mojego pokoju.

 - Nic mi nie było, kretynie – powiedziałam. – Byłam u Huberta.

 - To czemu nie powiedziałaś od razu? – zdziwił się.

 - Bo obiecałam Dadze, że tego nie zrobię.

 - Czekaj, czekaj, bo ja nic tu nie kumam.

Westchnęłam i opowiedziałam mu w skrócie całą historię.

 - Na szczęście jej przypuszczenia okazały się nieprawdziwe i niedługo będzie miała na palcu śliczny pierścionek zaręczynowy – uśmiechnęłam się.

 - Oczywiście nie byłabyś sobą, gdybyś go nie przepytała – zaśmiał się, a ja spojrzałam na niego gniewnym wzrokiem.

 - Sugerujesz coś?

 - Nic, nic – cmoknął mnie w nos. – A tak w ogóle, to porywam cię do Żor.

 - Po co?

 - O tak – wzruszył ramionami. – Ale odstawię cię dopiero rano, tak dla ścisłości.

 - A może ja nie chcę? – skrzyżowałam ręce na piersi.

 - Nie pierdol, skarbie – pocałował mnie. – Ubieraj się.

I takim oto sposobem popołudnie, wieczór, noc oraz poranek spędziłam z przyjmującym. Lubiłam, gdy mnie tak porywał, ale przecież mu tego nie powiem. A dlaczego? Bo tak i już.

Nie miał w piątek treningu, ponieważ wieczorem mieli zagrać mecz, który miał być ostatnim ich występem w PlusLidze w 2013 roku. Trochę smutno. Mógł spokojnie mnie zawieźć na uczelnię.

 - Zacznę teraz tą rozmowę już 3 razy i jak to mawiają ‘’do 3 razy sztuka’’ to tym razem się zgodzisz – zaczął w pewnym momencie Michał, gdy byliśmy w drodze do Katowic.

 - Zamieniam się w słuch – spojrzałam na niego.

 - Zamieszkaj ze mną. Będziemy mieć dziecko, więc raczej powinniśmy być w jednym mieszkaniu. Nie sądzisz?

 - Do 3 razy sztuka powiadasz… Zgadzam się – uśmiechnęłam się, a Kubiak wyszczerzył szerzej. Skorzystał w czerwonego światła i namiętnie mnie pocałował.

 - No w końcu! – powiedział szczęśliwy. Zaśmiałam się.

 - Debil z ciebie, wiesz?

 - Wiem – poruszył brwiami. – Co ty w sobie masz, Kamińska, że tak oszalałem?

 - Wszystko mam, Kubiak – odparłam, szczerząc się.

Po zajęciach wróciłam do mieszkania tylko po to żeby się przebrać, przegryźć coś i zabrać przyjaciółki do Jastrzębia. Dagmara była w niezbyt dobrym humorze i parę razy musiałam ugryźć się w język żeby się przypadkiem nie wygadać. Posyłałam jej jedynie jakieś pokrzepiające spojrzenia, a ona w odpowiedzi uśmiechała się sztucznie. Miałam nadzieję, że Hubert się ruszy, bo nie mogłam patrzeć na przybitą blondynkę. Serce mi się krajało!

Na hali byłyśmy pół godziny przed rozpoczęciem meczu, czyli tak jak zwykle. Zajęłyśmy swoje stałe miejsca i oczekiwałyśmy początku tej batalii. Przeciwnik sprawiał problemy jedynie w pierwszym secie. Lotosowi udało się go wygrać. Natomiast 3 pozostałe partie były popisem gospodarzy. Piękne zakończenie roku. Oczywiście został jeszcze jeden mecz, ale PlusLiga dla Jastrzębian się w tym momencie kończyła. Pozostał jeszcze wybór MVP. Miałam kilka typów i w sumie współczułam sędziemu. W końcu wyczytano nazwisko Krzysztofa Gierczyńskiego. Był to jeden z moich kandydatów do tego tytułu, więc się cieszyłam. Gdy wszyscy kibice zaczęli się zbierać do wyjścia, ja zeszłam na dół, do barierek. Zaraz znalazł się przy mnie Michał i cmoknął mnie w policzek.

 - Moi rodzice idą – uśmiechnął się. Faktycznie szli. Dopiero teraz zauważyłam państwo Kubiak. Przywitałam się z nimi, a pani Maria mocno mnie przytuliła. Widziałam, jak siatkarz puszcza mi wtedy oczko.

 - Świetny mecz, synu – pochwalił go pan Jarosław.

 - Dzięki – odparł przyjmujący. – Skoro już tu jesteście, to chcemy was zaprosić jutro na kolację. Co wy na to?

 - Ależ oczywiście, że przyjdziemy – ucieszyła się kobieta. – Jest jakaś okazja?

Zaczęła dziwnie spoglądać na moje dłonie. Czyżby szukała pierścionka zaręczynowego? Nie tędy droga, pani Mario.

 - A musi być jakaś okazja? –zaśmiał się mój chłopak, obejmując mnie w pasie.

 - W sumie nie – wzruszyła ramionami. Miała jakąś zawiedzioną minę. Liczyła na zaręczyny, czy co?

 - O której mamy być? – zapytał najstarszy z Kubiaków.

 - Na 19.

_________________________

Buu, już mnie nie lubicie, bo nie komentujecie ;C