Rozdział 119

Włączyłam swojego laptopa i zalogowałam się na skype. Miałam szczęście, bo obaj siatkarze byli dostępni. Stworzyłam więc konferencje, abyśmy mogli porozmawiać we trójkę.

 - No patrzcie, kto się odezwał – zaśmiał się Ignaczak.

 - Blanka marnotrawna – dodał Zbyszek.

 - Napawajcie się zatem mym widokiem – wyszczerzyłam się.

 - Ależ napawamy, napawamy.

 - Co tam, u ciebie ciekawego? – zapytał Igiełka.

 - No właśnie dzwonię żeby wam o czymś powiedzieć.. – zaczęłam poważnie, a im uśmiechy z twarzy zniknęły.

 - Zajebię Kubiaka – warknął Bartman.

 - Co ten baran zrobił?! – oburzył się Krzysiek.

 - Nie, nic nie zrobił, spokojnie – zaśmiałam się. – Znaczy zrobił, ale już jakiś czas temu.

 - Można jaśniej? Późno jest, trochę nie kontaktuję – pożalił się Libero.

 - Nie mów Miśkowi, że tak od razu wyskoczyłem… - zmieszał się atakujący.

 - Okej, nie powiem. A teraz patrzcie – powiedziałam i pokazałam im do kamerki zdjęcia USG.

 - To chyba najgorsze zdjęcie, jakie w życiu zrobiłaś – skrzywił się Ignaczak. – Kompletnie niewyraźne.

 - Nie słyszałeś, debilu? To Kubiak zrobił – parsknął śmiechem Zbyszek, a ja przybiłam sobie tzw. Facepalma.

 - To jest zdjęcie USG gamonie – warknęłam zażenowana.

 - Ale po co ci… - zamyślił się Igła.

 - O kurwa – wyrwało się Zibiemu i otworzył szeroko oczy. Wtedy i Krzysiek skumał. – Aśka! Chodź tutaj szybko!

Po chwili przed kamerką zobaczyłam uśmiechniętą blondynkę. Spojrzała na zdjęcie USG, które wciąż trzymałam w dłoni.

 - O rany! – pisnęła. – Gratulacje, Blanka!

 - Widzicie? Ona skumała od razu – mruknęłam do siatkarzy.

 - Który tydzień? – dopytywała.

 - 9 – uśmiechnęłam się.

 - Moja mała Blaneczka dorasta – Igła otarł wyimaginowaną łzę.

 - Kiedyś trzeba – wyszczerzyłam się.

 - A jak Misiek zareagował? – zaciekawił się Bartman.

 - Wczuł się strasznie w rolę ojca – uśmiechnęłam się szeroko. – I jest święcie przekonany, że to syn.

 - No, ale na razie to chyba za wcześnie żeby to stwierdzić – trafnie zauważyła Michalska.

 - Jemu to mów – machnęłam ręką. – Ale niech sobie tak myśli. Potem będzie musiał mi przyznać rację, bo ta kruszyna – położyłam rękę na brzuchu – to dziewczynka.

 - Kruszyna będzie miał kruszynę. Jaka jazda – ucieszył się Krzysiek. – Iwonka! Wiesz, że Kubiak z Blanką będą mieć dziecko?!

 - Rany, ale was to jara – pokręciłam głową.

 - A ciebie nie?

 - No w sumie mnie jeszcze bardziej – poruszyłam brwiami. – Na początku fakt, przestraszyłam się, ale po rozmowie z Michałem już nie miałam wątpliwości.

 - Kurde, Michał będzie miał wcześniej dziecko niż ja – jęknął Zibi, a następnie odwrócił do swojej narzeczonej. – Kochanie, bierzemy się do roboty. Może zdążymy i będę szybszy.

 - Pojebało cię, Zbysiu – spojrzała na niego z politowaniem.

 - Ej, ale wiecie co – zaczęłam. – Bo ja teraz będę gruba.

 - Będzie więcej do kochania dla Michała – zaśmiał się Resoviak.

 - W dupie mam Michała. Ja będę gruba! – zaczęłam histeryzować.

 - I się zaczyna – jęknął Zbyszek. – Blanka w ciąży to gorzej, niż wojna nuklearna. Ją przynajmniej karaluchy przeżyją, a tutaj nikt.

 - Asiu, z łaski swojej, weź go walnij w łeb – zatrzepotałam rzęsami. Blondynka posłusznie wykonała moje polecenie.

 - Dziękuję – posłałam jej buziaka. W tym momencie wyskoczyło mi połączenie od Kubiego. Postanowiłam podpiąć go do naszej konferencji.

 - Hej, ślicz… - zaczął z uśmiechem, ale po chwili wyraz twarzy mu się zrobił. – Co to u licha jest?

 - Też cię miło widzieć, Dziku – wyszczerzył się Ignaczak.

 - Gratuluję, Kubiak. W końcu zrobiłeś coś, co ma ręce i nogi – zaśmiał się atakujący.

 - Zazdrościsz?

 - No – spuścił głowę.

 - A jak tam maluch, Blanka?

 - Pewnie, teraz już się mną przestał interesować – mruknęłam, czym wywołałam wybuch śmiechu u moich przyjaciół.

 - Faktycznie tatusiek pełną gębą – stwierdził Igła.

 - Zamknijcie się – mruknął. – Jak się czujesz, kotek?

 - Dobrze, ale nie ma mi kto zrobić kanapek – wykrzywiłam usta w podkówkę.

 - Masz nóżki i dwie sprawne rączki, skarbie – cmoknął w powietrzu. Spojrzałam na niego spod byka.

 - Lekarz kazał mi się nie przemęczać – skrzyżowałam ręce na piersi.

 - Ale tu nie ma nic do rzeczy przemęczenie, tylko lenistwo – zaśmiał się. – Oby nasz maluch tego po tobie nie odziedziczył.

 - No pewnie, bo złe cechy to po mnie tylko będą – warknęłam wkurzona.

 - I się zaczęło – jęknął Ignaczak, ale go zignorowałam.

 - Ale ja powiedziałem tylko o lenistwie – zaczął się tłumaczyć Kubiak.

 - Jeszcze mi powiedz, że głucha jestem, kurwa.

 - Nie klnij przy dziecku! – wtrącił Zbyszek.

 - Będę kląć, niech kruszyna wie, jak jej ojciec mnie irytuje.

 - Kotek, tobie nie wolno się denerwować – mówił spokojnie.

 - To mnie weź kurwa nie denerwuj!

 - Kotek – jęknął.

 - Spierdalaj – rzuciłam i kliknęłam czerwoną słuchawkę przy jego twarzy. – Od razu zrobiło się lepiej.

 - Matko i córko – Ignaczak aż się przeżegnał. – Pierwszy raz współczuję Kubiakowi, a nie tobie.

 - Coś ci się Igła nie podoba?! – oburzyłam się.

 - Blaneczko, wiesz, bo ja kończyć muszę słoneczko ty moje kochane. No pa, pa – zaczął się wymigiwać i się rozłączył.

 - Wy mężczyźni to jesteś totalnymi kretynami – warknęłam w stronę atakującego. – A teraz wypad Zibi, bo chcę pogadać z twoją narzeczoną.

 - Z wami lepiej nie zadzierać – przestraszył się i posłusznie wyszedł. I tak oto przez najbliższe pół godziny żaliłam się Michalskiej na ‘pieprzoną rasę samców’. Ona też dodawała swoje trzy grosze, a we mnie buzowały hormony, więc mówiłam tak, jakbym co najmniej litr Wyborowej wypiła. Ciąża to fajna sprawa jest. Zawsze mam racje i w ogóle. Żyć nie umierać!

Leżałam już w łóżku i próbowałam zasnąć, gdy usłyszałam dźwięk swojej komórki, który oznajmił mi, iż przyszła wiadomość. Sięgnęłam po telefon i uśmiechnęłam się, czytając: Nie fochaj się, złośnico. Przecież wiesz, że cię kocham ;*. Pokręciłam tylko głową. Odpisałam szybko: Wal się, Kubiak ;*. Odpowiedź przyszła niemal od razu: Wiedziałem, że ty mnie też ^^. Co za głupek z niego. No, ale kochałam tego głupka i to jak cholera.

Rano po ogarnięciu się, ubraniu (link) i zjedzeniu śniadania wybrałam się na zajęcia. Ominęłam ostatni wykład, by pojechać na lotnisko. Chciałam się jeszcze raz pożegnać z Michałem. On o tym nie wiedział, ale mam nadzieję, że spodoba mu się taka niespodzianka. Przekroczyłam próg budynku. Wzrokiem zaczęłam szukać jakiś dwumetrowców. Wiedziałam, że już są, bo minęłam się z autokarem Jastrzębskiego Węgla. W końcu zauważyłam znajome postacie. Uśmiechnęłam się i zaczęłam podchodzić bliżej. Damian, Łasko i Patryk mnie zauważyli, ale przykładając sobie palec do ust, poprosiłam ich żeby nic nie wygadali Kubiemu, który stał odwrócony do mnie plecami. Uśmiechnęłam się łobuzersko i wskoczyłam mu na plecy. Był nieźle zaskoczony i w pewnym momencie nie wiedział, co się dzieje. Dopiero, gdy się zaśmiałam i cmoknęłam go w policzek to się zorientował, kim jest jego napastnik. Zeszłam z jego pleców i stanęłam przed nim, szczerząc się.

 - Co ty tu robisz? – spytał zdziwiony. Uśmiechał się, więc raczej się cieszył.

 - Przyszłam się pożegnać – wyjaśniłam. – Myślisz, że po co było mi wiedzieć, kiedy będziecie na lotnisku?

 - Cwaniara – dźgnął mnie w bok, a potem kładąc mi dłonie na biodrach, musnął moje wargi.

 - Ekhem – usłyszeliśmy chrząknięcie. – Kultura wymaga się przywitać.

 - Witam cię Damianie – uśmiechnęłam się szeroko. – I witam całą resztę.

Odpowiedzieli mi chórem i znowu zajęli się tym, czym wcześniej.

 - My ci jeszcze tak grupowo nie pogratulowaliśmy, Blanka – stwierdził Łasko.

 - Ale czego?

 - No dziecka! – krzyknął Wojtaszek.

 - Choć raz się Michał postarał – Patryk nabijał się z mojego chłopaka, który posłał mu mordercze spojrzenie. Nie zniechęciło to jednak Czarnowskiego, który dalej się śmiał.

 - Chodź na chwilkę – szepnął mi na uchu Kubiak. Oddaliliśmy się kawałek.

 - Chcesz mnie opieprzyć, że przyszłam? – spytałam.

 - Co? No coś ty – machnął ręką. – Po prostu dziś rano miałem jeden telefon i..

Podrapał się po głowie.

 - I? – popędziłam go.

 - Mama jutro przyjeżdża i zostaje do końca roku. Tak sobie myślałem, że może powiemy moim rodzicom..

 - To dobry pomysł – uśmiechnęłam się.

 - Nie stresujesz się? – zapytał zdziwiony. – Nie poznaję cię, no, no.

 - Jaki z ciebie kretyn – zaśmiałam się i uderzyłam w ramię. – Dobrze wiesz, że w środku to cała umieram.

 - A już myślałem… - westchnął.

 - To nie myśl tyle. Szkodzi ci – rozczochrałam go.

 - Nie nadążam za tobą – pokręcił głową.

 - Nie ty jeden – puściłam mu oczko.

 - Co? Ej, ej. Komuś znudziło się oddychanie przez prosty nos?! – oburzył się.

 - Nie chodziło o faceta, kretynie – westchnęłam.

 - Wolę, jak mówisz do mnie Misiu, albo skarbie.

 - A co to, koncert życzeń? – prychnęłam rozbawiona.

 - Daję słowo, wpędzisz mnie do grobu przedwcześnie – pokręcił głową z uśmiechem. Cmoknęłam go w usta.

 - I o to mi chodzi, Misiaczku – poplotłam jego szyję rękami. W tym momencie, któryś z siatkarzy krzyknął, że muszą iść już do samolotu. Niestety musiałam się z przyjmującym rozstać.

 - Napisz, jak dolecisz – spojrzałam mu w oczy.

 - A jak nie dolecę? – uniósł jedną brew do góry.

 - Weź, nie żartuj – westchnęłam.

 - Napisze, napiszę – pocałował mnie czule w czoło. – A ty pilnuj Juniora.

 - Pilnuję. Jak na razie to nigdzie się nie wybiera – wyszczerzyłam się.

 - No i całe szczęście.

Z tyłu nas popędzali, więc pocałował mnie ostatni raz i pobiegł za kolegami.

____________________

W ramach rekompensaty za poprzedni nudny rozdział - dodaję nowy :)
Czy wam też tak brakuje meczów naszej reprezentacji? Bo mnie aż nosi żeby sobie jakiś oglądnąć!

Pozdrawiam ;*