Rozdział 115

Obudziłam się rano i byłam sama w łóżku. Przeciągnęłam się. No tak, Michał miał przecież jechać do Kielc tego dnia. Odwróciłam głowę w kierunku pustego miejsca, na którym spał siatkarz. Moją uwagę przykuło małe pudełeczko i jakaś karteczka. Podniosłam się, opierając głowę na ręce. Wzięłam najpierw świstek papieru i zaczęłam czytać pozostawioną wiadomość.

Wiem, że Mikołajki są dopiero jutro,

Ale wtedy będę w Kielcach.

To dla ciebie, kotek.

Kocham Cię,

Twój M.

Uśmiechnęłam się sama do siebie i otworzyłam pudełeczko. W środku był prześliczny wisiorek z zawieszką w kształcie serduszka. (link) Ja też miałam dla Miśka prezent, ale od początku planowałam dać mu po przyjeździe. Musiałam przyznać, że przyjmujący nieźle mnie zaskoczył. Od razu wzięłam komórkę i napisałam do niego wiadomość: Dziękuję, wisiorek jest wspaniały. Też cię kocham, Miśku ;*. Wstałam leniwie z łóżka i skierowałam się do kuchni. Od razu się cofnęłam i pobiegłam do łazienki. Ostatnio taki był właśnie mój rytuał. Teraz przynajmniej wiedziałam, czym były te moje mdłości spowodowane. Będąc w łazience od razu się umyłam i ogarnęłam. Skoczyłam do pokoju po ubrania, które na siebie włożyłam (link). Następnym krokiem było śniadanie. Teraz będę musiała się zdrowo odżywiać, bo już nie chodzi tylko o mnie, ale przede wszystkim o tą kruszynę pod moim sercem.

Przed wyjściem na uczelnię założyłam jeszcze mój prezent mikołajkowy i specjalnie odpięłam guzik od koszuli żeby było go widać. A co, trzeba się pochwalić. Wyszłam z mieszkania i zeszłam na dół, gdzie wsiadłam do swojego auta. Odjechałam w kierunku budynku, w którym studiowałam. Przed wejściem zauważyłam Kacpra. Zaczekał na mnie. Przywitałam się z nim buziakiem w policzek.

 - Pójdę od razu zanieść te zdjęcia. Zaczekasz? – powiedziałam, gdy byliśmy pod drzwiami od gabinetu wykładowcy. Kiwnął głową. Chciałam z Zielińskim załatwić od razu jeszcze jedną, ważną sprawę. Wzięłam głęboki oddech i weszłam, wcześniej oczywiście pukając.

 - Widzę, że już się lepiej czujesz – zaczął z uśmiechem, gdy mnie zobaczył.

 - Tak już jest dobrze – odparłam. – Przyniosłam zdjęcia. Mam nadzieję, że nie jest pan zły, że z opóźnieniem.

 - Nie, nie, spokojnie – uśmiechnął się. – Leć na zajęcia, zaraz przyjdę.

 - Mam jeszcze jedno pytanie do pana – powiedziałam poważnie. Zaciekawił się.

 - Więc zamieniam się w słuch.

 - Chciałabym od przyszłego semestru wziąć urlop dziekański – wyznałam. Był bardzo zaskoczony.

 - Coś się stało? Masz jakieś problemy? – dopytywał.

 - Nie o to chodzi. Po prostu… - nie mogłam się wysłowić. Westchnęłam. – Okazało się, że jestem w ciąży i w tym wypadku…

 - W takim razie moje gratulacje – uśmiechnął się i wstał z miejsca. – Nie ma żadnego problemu. Oczywiście wrócisz pod moje skrzydła po porodzie, tak?

 - Jasne, że tak – uśmiechnęłam się.

 - Załatwimy wszystkie formalności bardzo szybko. O nic się nie martw.

 - Mam do pana jeszcze jedną prośbę. Mógłby pan nikomu nic nie mówić?

 - Ależ oczywiście. Będę dyskretny – uśmiechnął się.

 - Bardzo dziękuję – odwzajemniłam gest.

 - Masz na siebie teraz uważać, Blanka – pogroził mi palcem.

 - Spokojnie, uważam – zaśmiałam się. Wyszłam z gabinetu.

 - Co tak długo? – zdziwił się Woliński.

 - Komentował zdjęcia – skłamałam. – Chodź na salę, ma zaraz przyjść.

 - Sorry, że wam wczoraj wieczorem przeszkodziłem – poruszył ten temat.

 - Przestań – machnęłam ręką. – To mi głupio. Nawet nie zauważyłam, że źle zapięłam te guziki.

 - Każdemu się zdarzy – puścił mi oczko. Weszliśmy do sali. Od razu zauważyłam promienny uśmiech Karoliny. Kacper odwzajemnił gest. Oho, czyżby się jednak coś kroiło? Strasznie bym chciała! Usiedliśmy na swoich miejscach. Przywitałam się z dziewczyną buziakiem w policzek. Woliński tak samo.

 - Jaki śliczny wisiorek! – zauważyła od razu Karola.

 - Dziękuję – odparłam z uśmiechem.

 - Gdzie kupiłaś? Muszę taki mieć!

 - Nie mam pojęcia – wzruszyłam ramionami. – Dostałam na mikołajki.

 - Ten Michał to ma świetny gust – zaśmiała się.

 - Zdarzy mu się – wyszczerzyłam się.

Musieliśmy przerwać tą rozmowę, bo przyszedł nasz wykładowca. Przeskoczyliśmy parę lat w przód, bo skończyliśmy fotografię analogową, a zajęliśmy się cyfrową. Pierwsze zajęcia – wybitni fotografowie. Nie nudziłam się. Ba, nawet notatki robiłam. Szalona ja. Naprawdę mi się temat spodobał. Aż się Kacper śmiał, jaka ze mnie pilna studentka. Wystawiłam mu język i zignorowałam inne zaczepki. Potem cham będzie chciał notatki, to mu nie dam. Przed kolokwium doceni moją pracę.

O godzinie 15 wyszliśmy z sali. Karolina się wyjątkowo bardzo spieszyła, bo na ogół to szła u boku Kacpra, jak długo tylko się dało. Się dziewczyna wkręciła, daję słowo. Tym razem jednak szłam korytarzem sama z Wolińskim. Rozmawialiśmy na temat zajęć. W pewnym momencie przytrzymałam się przyjaciela, bo zrobiło mi się słabo. Przestraszył się i przytrzymał mnie mocniej żebym nie upadła. Po chwili wszystko wróciło do normy, jak zwykle.

 - Co się dzieje? – spytał zmartwiony.

 - W porządku – uspokoiłam go. – To nic takiego.

 - Jak to nic? Normalnie ludzie prawie nie mdleją tak nagle – odparł oburzony.

 - Mi się tylko zrobiło słabo. Na to się nie umiera, Kacper – mruknęłam.

 - Jesteś chora, czy coś? – dopytywał. Westchnęłam zrezygnowana. Postanowiłam mu powiedzieć, bo i tak by się w końcu dowiedział.

 - Jestem w ciąży. Wczoraj się dowiedziałam – wyjaśniłam. Nieźle wbiło go w ziemię. Otworzył oczy ze zdziwienia.

 - W ciąży? Naprawdę? – pytał. Pokiwałam twierdząco głową. – A co ze studiami?

 - Wezmę dziekankę od przyszłego semestru. Nie będę przecież z brzuchem chodzić na zajęcia – oznajmiłam.

 - Kurde, nieźle mnie zaskoczyłaś. Nie wiem, co powiedzieć.

 - Ty jesteś zdziwiony? Wyobraź sobie, jaka ja byłam zdziwiona. W pierwszej chwili to miałam wrażenie, że to koniec świata – pokręciłam głową.

 - Michał wie?

 - Tak. Powiedziałam mu.

 - I jak?

 - Ucieszył się. W przeciwieństwie do mnie to zachował spokój. Ja zaczęłam panikować – zaśmiałam się cicho.

 - To w takim razie gratuluję i życzę szczęścia – przytulił mnie po przyjacielsku.

 - Dzięki – zaśmiałam się. – Wzięłabym cie na chrzestnego, ale wtedy Zibi by mnie zabił, wybacz.

 - Jasne, nie będę zadzierać z siatkarzami – zaśmiał się szczerze.

 - Będę już lecieć. Na razie – cmoknęłam go w policzek i ruszyłam w stronę swojego auta. W czasie drogi zadzwonił mój telefon. Włożyłam sobie słuchawkę bluetooth do ucha i odebrałam.

 - Hej, śliczna – usłyszałam głos Michała.

 - Cześć, Miśku – odparłam. – Jedziecie jeszcze?

 - Nie, już w Kielcach jesteśmy. Właśnie sobie siedzę w pokoju. Damian cię pozdrawia.

 - Też go pozdrów – zaśmiałam się.

 - Jak się czujesz?

 - Normalnie, a jak się mam czuć?

 - Tak pytam.

 - Mówiłeś chłopakom? – zapytałam.

 - Nie. Nie wiedziałem, czy mogę.

 - Możesz, możesz – parsknęłam śmiechem. – Przecież ci nie zabraniam.

 - Ciekawe, jak zareagują – zaśmiał się. Słyszałam jakiś głos w oddali. – Zamknij się, Mały. Potem ci powiem.

 - Ciekawski Damian? – spytałam z politowaniem.

 - Jak zwykle. Ej, odwal się. No co mi telefon wyrywasz, kretynie?!

Oho, zaczęli się kłócić. Ciekawa rozmowa się szykuje. Po chwili słyszałam już w słuchawce Libero.

 - Co wy za sekreciki macie? – zapytał zbulwersowany. W tle usłyszałam Kubiaka, który się burzył. – Cicho siedź, Romeo. Z twoją Julią rozmawiam.

 - A takie tam tajemnice mamy – zaśmiałam się.

 - No weź mi powiedz – jęczał.

 - Możesz pogratulować swojemu kumplowi, że w końcu zrobił coś, co ma ręce i nogi – wyznałam. Zaniemówił na chwilę.

 - Pierdolisz! – krzyknął w końcu.

 - Nie pierdolę – mruknęłam.

 - O kurwa! Jak zajebiście! No nie no. Kubiak, ty mendo, czemu nie mówiłeś, że ojcem będziesz?!

W odpowiedzi usłyszał tylko śmiech mojego chłopaka. Sama zrobiłam to samo.

 - Dobra, oddaję ci przyszłego tatę. Pogruchajcie sobie, gołąbeczki wy moje – cmoknął do telefonu.

 - Ja pierdolę, on jest nienormalny – usłyszałam rozbawiony głos przyjmującego.

 - Zapewne to od niego reszta się dowie, a nie od ciebie – stwierdziłam.

 - Zapewne tak – westchnął. – A co tam, niech się cieszy, dziecko.

 - Haha – parsknęłam. – W sumie ja też przed chwilą już komuś powiedziałam.

 - Komu? – zaciekawił się.

 - Kacprowi. W sumie, to nie planowałam tego, ale samo wyszło.

 - A tak dokładniej? – ciekawski Michałek.

 - Zrobiło mi się na chwilę słabo i żeby nie wpadł w panikę, to mu wyjaśniłam, dlaczego.

 - Znowu ci się słabo zrobiło? Umów się na tą wizytę szybko. Może coś jest nie tak…

 - Michał – westchnęłam. – To jest normalne w czasie ciąży. Nie ma się czym martwić.

 - Na pewno? Lepiej dmuchać na zimne..

 - Kubiak, oberwiesz, jak przyjedziesz – warknęłam. – Jak się masz tak zachowywać, to zdążę cię zabić kilka razy podczas tych 9 miesięcy.

 - Okej, okej, już się ogarniam. Muszę kończyć, kotek, bo ten kretyn zwołał do pokoju cały skład – mruknął niezadowolony.

 - Miłej rozmowy, tatuśku – wyszczerzyłam się. Akurat w tym momencie dojechałam na swoje osiedle.

 - Dzięki. Pa, skarbie – pożegnał się ze mną i się rozłączył. Pokręciłam głową z politowaniem. W tym jastrzębskim to wesoło mają. Ciekawa byłam reakcji siatkarzy. Niedawno Jaroszowi urodził się syn, Dagmara Winiara w ciąży, a teraz Misiek będzie ojcem. Takie baby boom w kadrze. Przyszła reprezentacja Polski nam rośnie, drodzy państwo! Gdy weszłam do mieszkania, to poczułam wibrację mojego telefonu. Czego ten kretyn zapomniał? – przeszło mi przez myśl. Jednak był to tylko SMS od Kacpra. Po jego przeczytaniu wbiło mnie w ziemię. Przepraszam, że pytam w taki sposób, ale bałem się wprost. Czy to na pewno jest dziecko Michała? – przeczytał cichutki głosik w mojej głowie. Nawet nie brałam pod uwagę, że ojcem mógłby być ktoś inny. Ale fakt, faktem, przespałam się raz z Wolińskim i do dziś tego żałuję. Rany, czemu to musi być takie skomplikowane? Już było tak dobrze, to musiało się zawalić. To nie Kacper, na pewno nie. Ciągle powtarzałam sobie to zdanie w myślach. Chyba przez jeden głupi błąd nie mogło się to stać? Tyle razy spałam z Michałem i właśnie po tym jednym razem z przyjacielem mogłoby się począć moje dziecko? To niemożliwe, na pewno nie.

____________________________

Uuuuu i znów mieszam. Powiało grozą :D Tak, nawet z dość stabilnej sytuacji zrobię skomplikowaną. Ktoś w komentarzu już rzucił pomysł, że ojcem może być Kacper. Nie wiedziałam, że w czyjejś głowoie, oprócz mojej chorej sie zrodzi taki pomysł. 

Dzis ogłoszenia będą ciut dłuższe, a dokładniej - obrazkowe. Zerknęłam sobie z ciekawości w statystyki i ... NO KOCHAM WAS! Jesteście po prostu wspaniali :*

Gdy zakładałam tego bloga to w najoptymistyczniejszej wersji było ze 100 wyświetleń na dzień i jakieś 10 komentarzy po rozdziałem. Przeszliście samych siebie i za to wam ogromnie dziękuję. bez was nie pisałabym dalej i skończyła dużo wczesniej, jakie było założenie.
Przeglądając dalej zakamarki statystyk, znalazłam dość ciekawą tabeleczkę....

Nie sądziłam, że ktoś za granicą też przegląda bloga :O I to dość regularnie, bo to są statystyki z ostatnich kilku dni...Czy ktoś, kto przegląda blog za granicą mógłby się odezwać w komentarzu? Tak jakoś ciekawa jestem ^^
Pozdrawiam ;*

P.S.
Nawet kurde RPA tu jest :O