Rozdział 111

Michał wrócił wykończony z treningu. Ostatnio Lorenzo dużo od nich wymaga, ale wiedział, że muszą się bardziej przyłożyć żeby znowu zacząć wygrywać. Porażka z Radomiem bardzo ich zdołowała, ale nie mogą już myśleć o tym, co było i muszą skupić się na przyszłości i o powrocie do swojej optymalnej formy i wiary w swoje możliwości.

Siatkarz sięgnął do lodówki, z której wyciągnął butelkę wody mineralnej. Wypił duszkiem 1/3 jej zawartości. Następnie wziął do ręki swoją komórkę i zadzwonił do swojej dziewczyny. Niestety nie odbierała. Postanowił ponowić próbę po wzięciu prysznica. Nie zdążył jednak tego zrobić, ponieważ gdy wyszedł i włączył laptopa to zobaczył połączenie na Skype od swojego najlepszego przyjaciela.

 - Co tam, Zbychu? – zaczął.

 - Ciepło, trochę nudno, ale ogólnie w porządku. A u was? – odparł atakujący.

 - Trochę mniej – westchnął. – Tomek zwiał z więzienia.

 - Że co proszę?! – Bartman był w szoku. – Jak to uciekł?

 - Mnie pytasz? W dodatku nachodzi Blankę.

 - Może u ciebie byłaby bezpieczniejsza, co? – zaproponował.

 - Ona nie chce o tym słyszeć – przyjmujący pokręcił głową. – Uznała, że nie może mu pokazać, że się boi.

 - Cała ona – westchnął zrezygnowany. – Trzyma się?

 - Nie daje po sobie nic poznać, ale wiem, że w środku to jednak się boi.

 - Policja coś robi w ogóle w tej sprawie?

 - Niby go szuka, ale jakoś nie potrafią go namierzyć. Normalnie jak go spotkam, to nie ręczę za siebie – wysyczał przez zęby.

Rozmowa ze Zbyszkiem zajęła mu dość sporo. Głównym tematem była Blanka, jednak zeszli też na przyjemniejsze rzeczy. Porozmawiali też o Asi, siatkówce i ogólnie o tym, co u nich słychać. Zibi opowiadał różne, śmieszne historie, które przytrafiają im się na treningach, czy w szatni. Mają kilku kawalarzy z nim na czele, więc nudzić się nie dało. Michał natomiast mówił, co się pozmieniało w Jastrzębiu, a właściwie co się nie pozmieniało, bo od wyjazdu atakującego wszystko jest wciąż takie same. Jedynie pewność siebie siatkarzy na boisku trochę szwankuje, ale poza tym jest wszystko dobrze.

W końcu Kubiak wyłączył komunikator i poszedł do kuchni. Usmażył sobie omlet z jajek na patelni. Gdy jadł to usłyszał dźwięk swojego telefonu. Wrócił do salonu by odebrać połączenie. Zobaczył na ekranie ‘’Sylwia dzwoni’’ i ogarnęły go złe przeczucia. Szybko wcisnął ‘’Odbierz’’.

 - Tak? – zaczął, lekko zaniepokojony.

 - Cześć. Jest może u ciebie Blanka? Nie mogę się do niej dodzwonić po prostu.

Przestraszył się i to nie na żarty.

 - Nie ma jej u mnie. Ode mnie też nie odbiera – przyznał. Teraz i blondynkę ogarnął niepokój.

 - Michał, a jeśli… - zaczęła, ale nie była w stanie dokończyć.

 - Nie możemy tak myśleć – pokręcił głową. – A gdzie ona w ogóle wyszła?

 - Zdjęcia wywołać. Nie ma jej trzecią godzinę – dziewczyna była wręcz przerażona.

 - Za pół godziny będę u was. Zadzwoń w tym czasie na policję – zarządził. Woźniak od razu przytaknęła. Włożył telefon do kieszeni, a potem szybko ubrał bluzę, kurtkę i buty. Wziął kluczyki z półki i popędził jak najszybciej do Katowic. Strasznie się bał o Kamińską. Wiedział, że ten Tomek to jakiś świr i może ją bardzo skrzywdzić. Nie darowałby mu tego i nie zważając na konsekwencje obiłby mu tą jego okropną mordę. Blanka była jego całym światem i nie chciał żeby cierpiała, a teraz istniało ryzyko, że jest z Cybulskim sam na sam.

_____________________________________________

Otworzyłam powoli oczy. Odczuwałam ból głowy. Rozejrzałam się po nieznanym mi pomieszczeniu. Leżałam na jakiejś starej wersalce i byłam przykryta kocem. Miałam związane nogi i ręce. Ciężko było mi się wyprostować. Ściany były pomalowane na oliwkowy kolor, jednak widać było, że dawno nie były odnawiane. W dodatku meble pokrywała gruba warstwa kurzu. Byłam zdezorientowana i dopiero, gdy do pokoju wszedł Tomek to przypomniałam sobie wczorajsze wydarzenia. Przełknęłam ślinę i spojrzałam gniewnie na chłopaka.

 - Ty to potrafisz długo spać – pokręcił głową rozbawiony. – Zawsze cię za to podziwiałem.

 - Ciebie całkiem pojebało – warknęłam. – Ściga cię cała katowicka policja.

 - Złotko, zabawna jesteś. No i co z tego, że mnie ściga? I tak nas tu nie znajdzie.

 - Po co to robisz? Czemu do cholery pojawiłeś się po dwóch latach i niszczysz mi znowu życie?!

Byłam przestraszona, ale i wściekła. Miałam ochotę mu nieźle przywalić.

 - Bo mnie wkurwiłaś i to nieźle, rybko – usiadł na krześle przede mną i chwycił mocno mój podbródek. Zabolało. Popatrzył mi prosto w oczy.

 - Czym ja cię mogłam wkurwić, co? Lecz się, człowieku.

 - Zostawiłaś mnie, a mnie się nie zostawia – spoliczkował mnie. Zapiekło, więc syknęłam. – Dokładnie taki policzek od ciebie dostałem te cholerne 2 lata temu! Nie dość, że jakaś panna zapomniała o braniu tabletek, to jeszcze tobie coś nagle nie spasowało.

 - Czy ty się słyszysz w ogóle? – spojrzałam na niego, jak na niedorozwiniętego. – Zdradzałeś mnie i upokarzałeś. Chyba cię powaliło, że mogłabym być z kimś takim.

 - Ale my się nie rozumiemy, słoneczko – pokręcił głową. – Ja tu ustalam zasady i teraz będziesz tu ze mną siedzieć i będziesz tu kurwa szczęśliwa, a jak mi się znudzisz, to powiem do widzenia i wtedy uznamy nasz związek za zakończony – warknął, a ja spojrzałam na niego z obrzydzeniem. Oplułam go, co go tylko niepotrzebnie rozwścieczyło. Zamachnął się i uderzył mnie znowu w ten sam policzek. Następnie chwycił za włosy żebym na niego spojrzała. Miejsce, które zetknęło się z jego dłonią strasznie piekło i pulsowało.

 - Im bardziej niegrzeczna będziesz, tym bardziej ja będę cię gorzej traktować – rzucił i mnie puścił. – Co chcesz do jedzenia?

 - Nic – mruknęłam.

 - Zawsze jadłaś musli. Dalej ci to zostało?

Milczałam.

 - Czyli tak. Zrobię ci.

Wyszedł z pokoju, a ja zaczęłam się nerwowo oglądać wokoło. Przez okno widziałam czubki wysokich bloków, więc pewnie byliśmy w okolicy ostatniego piętra. Czyli ucieczka przez okno odpadała. Nagle zauważyłam, że mam telefon w kieszeni. On był naprawdę głupi, skoro mi go nie zabrał. Ale niestety nie mogłam go użyć, bo miałam związane ręce. Uniosłam je do ust i próbowałam przegryźć taśmę. Niestety na marne były moje starania. Westchnęłam. Cholera, i jak ja się teraz wydostanę?

 Misiek, ratuj…

________________________________________________ 

Blondynka wraz ze swoim sąsiadem i Michałem siedzieli w salonie w mieszkaniu na osiedlu Witosa. Towarzyszyli im funkcjonariusze policji, którzy rozstawiali swój sprzęt. Kamińska nie dała znaku życia przez całą noc, więc nie mieli na co czekać. Myśleli, że może jakimś cudem uda się rudej z nimi skontaktować, albo Tomek sam zadzwoni, żądając czegoś. Żałowali, że nie dali jej żadnego nadajnika.

 - Kurwa, ile można czekać?! – Kubiak w końcu nie wytrzymał. – Szukajcie jej do cholery!

 - Panie Michale, robimy naprawdę wszystko, co możemy – uspokajał go komisarz.

 - Wszystko? – prychnął. – Siedzicie tu kurwa na dupach i nic nie robicie.

 - Michał – upomniał go Hubert.

 - Cała policja w Katowicach i okolicznych miejscowościach jest postawiona na nogi. Nawet w Łodzi już wiedzą. Naprawdę jej szukamy.

Policjant także był zły na to, że nie dopilnował wszystkiego. Blanka miała być pod stałą obserwacją, a tymczasem Cybulskiemu udało się ją porwać. Nie mieli pewności, jednak nikt nie miał ku temu wątpliwości.

 - Zabiję go, kurwa, zabiję – siatkarzowi puszczały nerwy. – Niech jej choćby jeden włos z głowy spadnie…

 - Mogę panu obiecać, że dorwiemy go i do końca życia nie wyjdzie na światło dzienne – przerwał mu policjant.
Przyjmujący z powrotem usiadł na kanapie i schował w twarz w dłoniach. Sylwia go przytuliła. Wiedziała, że on to przeżywa jeszcze bardziej, niż ona. W końcu łączyło ich głębokie uczucie.

W tym momencie zadzwoniła jego komórka. Wszyscy się wzdrygnęli. Policjanci wrócili na swoje stanowiska.

 - To tylko Damian – westchnął szatyn i odebrał połączenie. – No co?

 - No gdzie ty jesteś? Trener zaraz zwariuje – usłyszał po drugiej stronie.

 - Sorry, ale mnie dziś nie będzie.

 - Co? Dlaczego?

 - Powiem ci później. To jest dosłownie sprawa życia i śmierci, więc powiedz trenerowi, że wszystko nadrobię potem.

 - Wszystko w porządku?

 - Nie, kurwa, nic nie jest w porządku. Sorry, muszę kończyć. Cześć.

Odłożył telefon. Nie miał ochoty w tym momencie nawet na siatkówkę. Liczyła się tylko i wyłącznie Blanka.

 Godziny mijały, a oni wciąż nic nie wiedzieli. Ta bezradność ich wykańczała. Przyjaciółka rudej była już prawie bliskie płaczu. Hubert siedział ją obejmował, chcąc dodać jej jakoś otuchy. Michał nie zmienił swojej pozycji przez cały ten czas. Gotowało się w nim, ale nie mógł nic zrobić i to bolało go najbardziej. Nie wiedział, co się dzieje z jego dziewczyną. Nawet nie potrafił sobie wyobrazić, jak bardzo przerażona musi być. Zastanawiał się, czy jest cała, czy Tomek jej coś zrobił, czy żyje… Nie, tak źle nie myślał. Wiedział, że ona żyje, czuł to. Ale nie miał żadnych informacji o jej stanie. 

____________________

No to ten, troszkę chyba ''Trudne Sprawy'' z tego zrobiłam ... o.O
Dziękuję za wasze komentarze ^^ Jak popatrzyłam na godziny ich publikacji, to w głowie pojawiła mi się myśl, że komentujecie z taka prędkością, jak Niemcy strzelali gole Brazylii XD

To może teraz do 40 dobijecie? ^^