Rozdział 106

Dojechałam z blondynkami do Bełchatowa. Zaparkowałam auto na parkingu przed halą. Miałyśmy jeszcze około pół godziny do rozpoczęcia meczu, który był hitem tej kolejki. Droga nie zajęła nam dużo czasu na szczęście. Bilety miałyśmy załatwione od Pawła. Trybuny były już prawie całe zapełnione. Dagmara poszła zająć nasze miejsca, a my chciałyśmy się jeszcze przywitać z naszymi mężczyznami. Michał podszedł do barierki i pocałował mnie delikatnie na powitanie.

 - I jak fryzura? – zapytał, wskazując na swoje włosy. Zrobiłam minę myśliciela. A co, mogę się z nim trochę podroczyć.

 - Brzydka – wzruszyłam ramionami.

 - Co? – jakby niedosłyszał.

 - No brzydka – starałam się nie roześmiać.

 - Ale fryzjerka mówiła, że dobrze mi w niej – skrzywił się.

 - Ta ładna i długonoga fryzjerka, czy ta brzydka i stara? – uniosłam jedną brew.

 - Dalej sfochana? – zaśmiał się, a ja uderzyłam go lekko.

 - Kretyn – mruknęłam. – No ładnie ci, ładnie.

 - I to chciałem usłyszeć – cmoknął mnie ostatni raz i ruszył stronę boiska, krzycząc jeszcze, że mam kciuki trzymać. No jasne, że będę trzymać. Zawsze trzymam przecież.

Pierwszy set w wykonaniu gości był znakomity. Niestety w drugim gospodarze się przebudzili i nie było już tak łatwo. Niby Jastrzębie nie grali źle, bo mecz można było uznać za wyrównany, jednak czegoś mi w ich grze brakowało. Nie grali tak, jak np. tydzień temu.

 - No błagam cię, zaserwuj flotem – mruczałam sama do siebie, gdy Michał po raz kolejny szedł w pole zagrywki. Umiał posłać piłkę tak, że przeciwnicy mieli problem z przyjęciem, ale dzisiaj tego nie pokazywał i nie wiedziałam dlaczego. Nie usłyszał moich cichych próśb i uderzył mocno w piłkę. Wpadła w siatkę. Zaklęłam pod nosem.

 - Denerwuje mnie tą zagrywką dzisiaj – powiedziałam do przyjaciółki obok.

 - Dobra, zabijesz go po meczu. Teraz się skup na reszcie – puściła mi oczko Daga.

Zrobiłam to, co mi kazała. Niestety po 3 setach to Skra wyszła na prowadzenie. Chciałam żeby pomarańczowi się trochę zmobilizowali i doprowadzili do wyczekiwanego przez kibiców tie-breaka, ale nic z tego. Mecz zakończył świetny atak Samuela Tui. Spuściłam smutna głowę. Po chwili zerknęłam na siatkarzy. Nie byli zachwyceni. No cóż, nie zawsze można wygrywać, a to była ich pierwsza przegrana od tej na wyjeździe z Halbankiem Ankarą. W dodatku bełchatowianie w tym sezonie znów byli na fali. Nie będzie łatwo ich pokonać. To jeden z kandydatów do zdobycia Mistrzostwa Polski. Ja mimo to złote medale widziałam na szyjach Jastrzębiaków. Wszyscy zaczęli zbierać się do wyjścia. Niektórzy podeszli bliżej band po jakieś autografy. Ja wraz z przyjaciółkami też wstałam. Chciałam jeszcze iść do Michała, by się z nim pożegnać. Sylwia natomiast ruszyła do Pawła. Dagmara obiecała zaczekać w aucie, więc dałam jej kluczyki, by weszła. Przyjrzałam się Woźniak. Była w takim mieszanym nastroju. Jej ulubiona drużyna przegrała, a wygrała ta, w której gra jej chłopak. Trochę dziwne uczucie.

 - Już wracasz? – usłyszałam obok siebie głos Michała. Kiwnęłam twierdząco głową, odwracając się w jego kierunku.

 - Zjebałem dziś – westchnął wkurzony.

 - Przestań. Nie było źle – uśmiechnęłam się lekko. Przecież nie grał strasznie. Bywało gorzej.

 - Kotek, byłem na boisku i wiem jak grałem. Aż dziwne, że mnie trener nie zdjął.

 - Michał, przestań pierdolić głupoty, jasne? – irytował mnie takim gadaniem. – Może i nie grałeś najlepiej, ale nie było tak źle, jak ty sobie myślisz.

 - Chyba wiem lepiej, jak zagrałem – warknął. Oho, to się teraz wkurzyłam.

 - No tak, bo ja się najzwyczajniej w świecie nie znam na siatkówce – spojrzałam mu w oczy ze złością.

 - Tego nie powiedziałem.

 - Ale na pewno pomyślałeś, bo jesteś wkurzony po meczu.

 - Skąd ty możesz niby wiedzieć, co ja myślę? – warknął. – Zagrałem źle, a ty jesteś moją dziewczyną i dlatego chcesz mnie pocieszyć.

 - Znasz mnie nie od dziś i wiesz, że mówię to, co myślę, a co do ciebie szczególnie – wbiłam mu palec wskazujący w klatkę piersiową.

 - I co, teraz się obrazisz?

 - Pierdol się, Kubiak – rzuciłam i go wyminęłam. Złapał mnie szybko za nadgarstek i zmusił bym na niego spojrzała.

 - Nie złość się – westchnął.

 - Będę się złościć, bo mnie wkurwiłeś – o, nawet przeklinać zaczęłam. Czyli jestem zła.

Wyrwałam mu rękę i skierowałam się do wyjścia. Nie spojrzałam za siebie nawet na moment. Zdenerwował mnie. Okej, może i nie powiedział mi, ze się nie znam, ale ludzie przecież powiedziałam, co myślę, a on jak zwykle musi mieć swoje. Mógł powiedzieć coś typu: Dziękuje, że tak myślisz, ale ja czuję, że zawaliłem. Czy jakieś inne. Ale nie, bo wielmożny pan Kubiak musiał się wydrzeć. Chciałam go pocieszyć po tym meczu, ale teraz nie mam takiego zamiaru.

Wsiadłam zła jak osa do samochodu. Wzięłam od Dagmary klucze. Czułam się, jakby ze złości para mi z uszu leciała.

 - Co się stało? – spytała Zając.

 - Kubiak to kretyn – mruknęłam.

 - Co tym razem zrobił? – westchnęła zażenowana.

 - Wkurzył mnie.

 - Tyle to widzę – wywróciła oczami.

 - Chciałam go pocieszyć po przegranej, ale on oczywiście musiał powiedzieć parę słów za dużo i poszło samo – wyjaśniłam.

 - W waszym wypadku to w sumie sytuacja normalna – zaśmiała się lekko. Mi w tym momencie nie było do śmiechu, bo ciągle byłam na niego wkurzona. W tym momencie do samochodu wsiadła druga blondynka.

 - Co się stało Michałowi? Tak się zachowuje, że bez kija nie podchodź – powiedziała na wstępie.

 - Bo to skończony debil – rzuciłam krótko i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Z piskiem opon wyjechałam z parkingu. Żebym tylko przez tego kretyna w głowie jakiegoś wypadku nie spowodowała.

Na szczęście bezpiecznie dotarłyśmy do Katowic. Dość szybko, bo na autostradzie nie oszczędzałam i jechałam najszybciej jak tylko się dało. Uwielbiałam szybką jazdę, a w mieście niestety się nie dało. Od razu po przekroczeniu progu mieszkania zamknęłam się w swoim pokoju. Rzecz jasna musiałam zademonstrować, jak bardzo zła nadal jestem i trzasnęłam drzwiami. Natychmiast ściągnęłam koszulkę z trzynastką na plecach i rzuciłam ją do szafy. W tym momencie nie miałam ochoty mieć ją na sobie. Założyłam bluzę i walnęłam się na łóżko z rękami skrzyżowanymi na piersi. Pamiętam jeszcze, jak dziewczyny mnie pytały, czy chcę coś na kolację, ale odmówiłam. Zmorzył mnie sen.

Obudziło mnie jakieś potrząsanie. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Sylwię. Uśmiechnęła się do mnie.

 - Co się dzieje? – ziewnęłam. – Koniec świata, czy co?

 - Nie, ale mam nadzieję, że żadnej burzy nie rozpętasz – odparła. – Gościa masz.

 - Powiedz mu, że ma spadać na drzewo – rzuciłam głośno tak, aby usłyszał sam zainteresowany. Widziałam kawałek jego ciała za drzwiami.

 - No idź do niego – przekonywała mnie.

 - Nie mam zamiaru – mruknęłam. Wtedy przyjmujący wszedł do pokoju i podszedł do łóżka.

 - I tak ze mną pójdziesz – uśmiechnął się cwaniacko i szybkim ruchem wziął mnie na ręce, a potem przerzucił sobie na plecy. Jaki cham!

 - Puszczaj mnie! – krzyknęłam. – Czy ja wyglądam jak worek ziemniaków?!

 - Bardzo seksowny worek ziemniaków – zaśmiał się. No jebnę mu.

 - Spierdalaj, pieprzony samcu – warknęłam.

 - Daga, dasz mi jej kurtkę? – spytał blondynkę, która rozbawiona stała koło drzwi od kuchni i przypatrywała się tej scenie. Wykonała jego polecenie.

 - Tu masz buty – wyszczerzyła się Sylwia. Kolejna zdrajczyni. Już ja się z nimi policzę.

 - Nienawidzę was – powiedziałam. Poczułam, jak przyjaciółki zakładają mi te buty na stopy.

 - Też cię kochamy – Woźniak wysłała mi buziaka w powietrzu, a ja wystawiłam jej język.

 - Mógłbyś z łaski swojej mnie postawić? Umiem chodzić – powiedziałam do Dzika.

 - Nie, bo mi uciekniesz – odparł rozbawiony.

 - Macie wszyscy przejebane – rzuciłam, gdy opuszczaliśmy mieszkanie. Siatkarz postawił mnie na ziemi dopiero przed wyjściem. Zatarasował mi jednak drogę, więc nie miałam jak uciec. Stałam w kącie, jak jakieś naburmuszone dziecko, a Michał w tym czasie z wielkim uśmiechem na twarzy ubierał mi kurtkę. Pocałował mnie krótko, ale go odepchnęłam.

 - Złośnica – zaśmiał się, a ja go uderzyłam. Wziął mnie za rękę i zaprowadził do swojego auta. Niechętnie do niego wsiadłam i zapięłam pas.

 - Skąd ty się tu w ogóle wziąłeś? – spytałam w pewnym momencie, bo mnie to pytanie nurtowało.

 - Przyjechałem – odparł spokojnie. No co on nie powie, przyjechał. Jaka błyskotliwość.

 - Serio? A ja myślałam, że kosmici cię tu wyrzucili – mruknęłam.

 - Powiedziałem Lorenzo, że muszę wrócić wcześniej. Na początku nie chciał się zgodzić, ale jak się dowiedział, że chodzi o ciebie i znowu coś spieprzyłem, to zabronił mi zostawać w hotelu – wyjaśnił.

 - Mhm.

Znowu nastała cisza. Trwała ona przez kolejne pół godziny jazdy. Dojechaliśmy na osiedle siatkarza. Wyszłam z samochodu i podążyłam za chłopakiem. Weszliśmy do jego mieszkania. Od razu usadowiłam się wygodnie na kanapie i włączyłam telewizor, ale przyjmujący go wyłączył.

 - Nie bądź już zła – powiedział, zbliżając się do mnie. – Przepraszam, kotek.

 - Ale przecież ja nie jestem zła – zironizowałam.

 - No nie, wcale i w ogóle – mruknął. Objął mnie w pasie i zmusił bym na niego popatrzyła. – Jestem kretynem i doskonale o tym wiesz. Nie umiem czasami zapanować nad emocjami.

 - Zdążyłam zauważyć.

 - Ale za to mnie kochasz – wbił mi palec w żebro, uśmiechając się przy tym łobuzersko.

 - Wcale nie.

 - Na pewno? – uniósł zadziornie brew. Poczułam jego ręce pod moją bluzą. Kiwnęłam twierdząco głową. Starałam się nie złamać, ale jego oddech tak przyjemnie drażnił moją szyję. Przygryzł delikatnie płatek mojego ucha, ale wciąż udawałam, ze mnie to nie rusza. Tak naprawdę to miałam na niego wielką ochotę. Ostatnio w ogóle tak jakoś pociągał mnie bardziej niż zwykle, ale nie wiem, czym to było spowodowane. W końcu nie wytrzymałam i wpiłam się w jego wargi. Położył te swoje wielkie łapska na moim tyłku i pociągnął mnie tak, abym usadowiła się na jego kolanach. Po chwili zaczęłam ściągać jego bluzę i koszulkę. Nie pozostał mi dłużny i zaraz moja bluza leżała gdzieś na podłodze. Położył mnie na kanapie. Nogami oplotłam jego biodra. Mówiłam wam, że on tak zajebiście całuje? Znając mnie, to pewnie nie raz. Zaczęłam rozpinać jego spodnie, ale rozporek nie współpracował ze mną. Zaklęłam pod nosem, a siatkarz się cicho zaśmiał.

 - Skarbie, jaka ty niecierpliwa – wymruczał mi do ucha i pomógł mi z tym przeklętym zamkiem.

 - Zamknij się – powiedziałam i pocałowałam go namiętnie. Jego, jak i moje spodnie wylądowały gdzieś w pobliżu kanapy. Niedługo potem byliśmy już bez bielizny. Znowu mogłam napawać się jego wręcz idealnym ciałem. Jęknęłam przeciągle, tylko jego palce zawędrowały w okolice moich miejsc intymnych. Boże, co on ze mną robił. Chciałam go poczuć w sobie. Już. Teraz. Niestety siatkarz postanowił się jeszcze ze mną podroczyć.

 - Nie tak szybko, kotek.

 - Nie dręcz mnie – wyjęczałam. Nie mogłam już tego znieść. Po chwili w końcu przyjmujący spełnił moją prośbę i jednym sprawnym ruchem wszedł we mnie, a ja krzyknęłam z rozkoszy. Z kolejnymi posuwistymi ruchami jęczeliśmy coraz głośniej. Moje ciało wygięło się w łuk. Tej nocy szybko nie zasnęliśmy, kochając się jeszcze kilka razy. 

______________________

Zgrałam jeden rozdział na pendrive i teraz go wrzucam. Następny w niedzielę, jak będę w domu :)
Zauważyłam, że liczba komentarzy jest prawie 3 razy mniejsza od ilości obserwujących o.O

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ