Rozdział 99

PIOSENKA (polecam kliknąć)

Michał dostał opieprz za to, że opuścił trening. Dopiero, gdy wyjaśnił całą sytuację, to Lorenzo przystopował. Polubił Blankę i zmartwił się stanem jej zdrowia. Kubiak starał się skupić jak najlepiej na treningu, żeby Bernardi nie kazał mu zostać dłużej za karę. W końcu te 3 godziny minęły, więc jako pierwszy pobiegł do szatni. Wziął szybko prysznic i się przebrał. Koledzy pytali go, co z Kamińską. Tłumaczył, że niby w porządku, ale wciąż jest w śpiączce. Od razu po wyjściu z hali skierował swoje Infiniti do Katowic. Około 19 był już w szpitalu. Na korytarzu spotkał Daniela oraz Ignaczaka. Przywitał się z nimi i standardowo spytał o stan zdrowia rudej. Uśmiechnął się lekko na wieść, że już z nią lepiej.

 - Słyszałem, że spędziłeś tu całą noc – stwierdził Krzysiek. Kubiak przytaknął głową. Odkąd rozstał się z Blanką, to jego kontakt z Libero się ochłodził. Igła nie mógł kumplowi wybaczyć tego, że postanowił zostawić tak wspaniałą dziewczynę dla jakiejś blondyny w mini.

 - Słuchajcie, będę się zbierał na chwilę, bo mama chce żebym po nią pojechał. Olga też chce przyjechać – oznajmił Ciemny. Pożegnał się z siatkarzami, którzy teraz zostali sami. Przez chwilę panowała cisza. W końcu postanowili ją przerwać.

 - Chcesz mi obić mordę, co? – zapytał Michał.

 - Chcę, ale obiecałem Blance, że tego nie zrobię – Igła wzruszył ramionami.

 - Ja wiem, że zawaliłem, ale serio chcę ją teraz odzyskać – westchnął.

 - Nie mów tego mi, tylko jej – głową wskazał na śpiącą dziewczynę za szybą.

 - Chętnie bym się znalazł na jej miejscu. Jak sobie pomyślę, jak wyglądał ten wypadek, skoro tamten kierowca zginął, to… - pokręcił głową. – W pierwszej chwili bałem się, że ją stracę już na zawsze. Chyba bym się wtedy sam zabił.

 - Na szczęście już z nią w porządku.

 - Ale nie odzyskała przytomności.

 - To jest tylko kwestia czasu. Po takich wypadkach, to i tak cud, że ma tak mało obrażeń.

 - Właśnie wiem. Choć taka dobra wiadomość – uśmiechnął się lekko.

Ignaczak zatrzymał się na noc w hotelu. Próbował wysłać do domu również Michała, ale ten uparł się, że znowu będzie tu siedział, bo jutro ma trening później. Więc przyjmujący został sam. Siedział sobie na krześle i wpatrywał się w spokojnie śpiącą Blanką. Przynajmniej wiedział, że nic ją nie boli, skoro tak śpi.

 - A pan znowu tu siedzi – usłyszał czyjś głos obok. Odwrócił się i ujrzał lekarza prowadzącego Blanki. – Niech pan do niej wejdzie.

 - Mogę? – przyjmujący się zdziwił.

 - Zwykle na to nie pozwalamy, ale tym razem zrobię wyjątek. Proszę iść, bo się rozmyślę – zaśmiał się.

 - Dziękuję bardzo, doktorze – Michał uśmiechnął się szeroko i wszedł do sali. Cicho usiadł na krześle obok łóżka, jakby bał się, że ją obudzi. Chwycił rudą za ręką, a następnie przytulił jej dłoń do swojego policzka. Pocałował jej zewnętrzną część.

 - Kocham cię, malutka – szepnął. – Mam nadzieję, że mi wybaczysz w końcu.

Otworzyłam powoli oczy. Trochę mi to zajęło, bo światło strasznie mnie raziło. W dodatku głowa mnie bolała i czułam się tak dziwnie. Nie rozpoznawałam pomieszczenia, w którym się znajdowałam. Początkowo się trochę przestraszyłam, ale po chwili zaczęły docierać do mnie jakieś strzępy wydarzeń, które zapewne rozegrały się przed moim pobytem tutaj. Stwierdziłam, że ten rozpędzony kierowca musiał we mnie wjechać. Nie pamiętam dokładnie całego wypadku, ale to pewnie normalne. Poczułam coś twardego na swoich nogach. Skierowałam wzrok w to miejsce. Uśmiechnęłam się delikatnie, ale i lekko zdziwiłam. Zobaczyłam Kubiaka, który spał z głową na moim łóżku. Przejechałam dłonią po jego włosach, a następnie szorstkim policzku. Był tutaj. Całą noc czuwał. Poczułam takie ciepło w środku. Martwił się. Czyżby mu na mnie wciąż zależało? Zaczął się powoli przebudzać. Wymamrotał coś pod nosem i podniósł powieki. Oczy mu się rozszerzyły i przypominały pięciozłotówki.

 - Obudziłaś się! – stwierdził ucieszony. – Lecę po lekarza!

Podniósł się gwałtownie i z tego wszystkiego spadł z krzesła. Zaśmiałam się lekko, bo jakiś dziwny ból w klatce piersiowej na więcej mi nie pozwalał.

 - Długo spałam? – zapytałam zachrypniętym głosem.

 - 2 dni mniej więcej – powiedział, gdy już się podniósł do pozycji siedzącej. – Pójdę po lekarza. Musi cię zbadać.

Uśmiechnął się jeszcze i wyszedł. Ciekawe przeżycie. Budzę się po dwóch dniach, a przy mnie czuwa właśnie On. Muszę z nim w końcu porozmawiać. Wciąż mi było głupio, że wtedy uciekłam sprzed tej hali.

Przyszedł lekarz. Zbadał mnie i opowiedział, co mi dokładnie było i co jest teraz. Początkowo trochę nie fajnie było, ale teraz dużo lepiej. Niestety dobry tydzień musiałam zostać w szpitalu. Taki wypadek, to nie przelewki. W każdej chwili coś się mogło pogorszyć. Fajnie.

Doktor wyszedł, a po chwili nieśmiało wychylił się Michał.

 - Mogę? – spytał.

 - No jasne – kiwnęłam twierdząco głową.

 - Jak się czujesz? – zapytał troskliwie i usiadł na krześle.

 - Nie jest źle – uśmiechnęłam się. – Ale podobno zbyt kolorowo ze mną nie było.

 - Nawet nie wiesz, jak się wszyscy baliśmy. Nawet Igła przyjechał, a Bartman jest w drodze.

 - Serio? – zdziwiłam się. – Kurde, będę miała wyrzuty sumienia, że przeze mnie opuszczą treningi.

Skrzywiłam się.

 - Daj spokój. Ty też byś przyjechała, gdyby któremuś z nich coś się stało.

 - W sumie racja.

Pogadaliśmy jeszcze trochę. Tak o niczym. Nie poruszaliśmy niebezpiecznych dla mnie tematów, co mi bardzo odpowiadało. Niestety w końcu siatkarz musiał się zbierać na trening. Smutno mi się zrobiło, gdy poszedł, ale nie dałam tego po sobie poznać. W drzwiach minął się z moim tatą, Sylwią, Dagą, Hubertem i Igłą. Matko jedyna, więcej ich matka nie miała. Wszyscy mnie wyściskali. Zostałam zbombardowana masą pytań na temat, jak się czuje, czy na pewno wszystko w porządku i inne takie. Jak dowiedziałam się, że moi przyjaciele ominęli wczoraj zajęcia, to natychmiast wysłałam ich na uczelnię. Obiecali wpaść po zajęciach. Zostałam więc z tatą i Krzyśkiem.

 - Tak koło południa powinien tu przyjechać Daniel z ciocią i Olgą – oznajmił mój rodziciel. Spojrzałam na niego spod byka.

 - Zaraz się dowiem, że wujek Darek z Florydy tu przyleci – mruknęłam.

 - Już nie ironizuj – zaśmiał się.

 - Wszyscy się po prostu martwią – wtrącił Igła.

 - Nawet ciebie biednego z Rzeszowa ściągnęli.

 - Nikt mnie nie ściągał, sam przyjechałem – wyszczerzył się. W tym momencie zadzwonił jego telefon. Przeprosił nas na chwilę i wyszedł na korytarz odebrać. Potem wrócił na chwile oznajmić, że idzie coś załatwić i będzie za pół godziny. Porozmawiałam więc z tatą. Dowiedziałam się, że mam bardzo kochającego chłopaka, który siedział tu niemal cały czas. Raz tylko zdołali go odesłać do domu. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Był tu prawie cały czas. Znowu zaczęłam za nim tęsknić. Tak cholernie chciałam znowu mieć tą świadomość, że jest tylko i wyłącznie mój. Chciałam go przytulić, pocałować, usłyszeć, że mnie kocha. Kurde, znowu mnie zaczynały piec oczy, ale przy tacie się nie rozpłaczę przecież.
W końcu wrócił Ignaczak. Miał wielkiego banana na twarzy. Spojrzałam na niego, jak na nienormalnego. Po chwili już wiedziałam, czemu on się tak szczerzył. Sama szeroko się uśmiechnęłam na widok Bartmana.

 - Zibi! – pisnęłam uradowana.

 - No hej, rudzielcu – zaśmiał się i cmoknął mnie w policzek. Przywitał się jeszcze z moim ojcem, który postanowił zostawić nas na trochę samych i poszedł do bufetu coś przegryźć. – Znowu jak cię spotykam, to ty nie możesz wstać z łóżka.

No komiczne – pomyślałam. Chodziło mu tu o sytuację z Mistrzostw Europy, kiedy to stłukłam sobie kolano i napierdzielała mnie cała noga.

 - Jaki ty pamiętliwy jesteś – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi.

 - Widzę, że z tobą to już lepiej. Jak dostałem telefon, to nawet chwilę się nie zastanawiałem i wsiadłem w samolot. Asia też tu dziś będzie – powiedział atakujący.

 - Serio mam wrażenie, że pół Polski się do mnie zjedzie – jęknęłam. – Nic mi nie jest jak widać.

 - Zdrowych w szpitalu nie trzymają – stwierdził wspaniałomyślny Igła.

 - Ja się pod tamten samochód nie pakowałam.

 - A tak właściwie to gdzie ty młoda damo o tak późnej porze jeździsz? – Zbyszek uniósł jedną brew do góry.

 - Załatwiałam jedną sprawę żeby mieć w końcu w miarę czyste sumienie – wzruszyłam ramionami. Dopytywali, jaka to sprawa, więc opowiedziałam im, jak to było z Kacprem.

 - I czemu ja się dowiaduję teraz?! Przecież od razu bym ci nagadał, że tak nie można – oburzył się Ignaczak.

 - Teraz będziesz mi kazania prawił? – powiedziałam z wyrzutem.

 - No dobra, ale nie trudno się domyślić, co o tym myślę.

 - Wiem, wiem, Krzysiu – uśmiechnęłam się lekko. – Ale wszystko wyjaśniłam i znowu mam kumpla, który potrafi mnie rozbawić do łez, prawie tak samo jak wy.

 - Dobrze, że dorzuciłaś słowo ‘prawie’ – odparł Zibi. – My jesteśmy najzabawniejsi!

 - Ale wciąż jestem zły, że mi nie powiedziałaś od razu – mruknął niezadowolony Libero.

 - Wolisz nie wiedzieć w jakim byłam stanie. Miałam takie cholerne wyrzuty sumienia, że go oszukuję – pokręciłam głową. Nie chciałam tego wspominać.

 - A co z Michałem w takim razie?

 - Nie wiem. A co ma być?

 - Pogadaj z nim, serio. Ostatnio nie byłem do niego nastawiony zbyt optymistycznie, ale widziałem, jak się zachowywał, gdy tu siedział.

 - Jak się zachowywał? – zaciekawiłam się. Wiedziałam już od taty, ale chciałam też usłyszeć perspektywę Igły.

 - Siedział tu cały czas. Raz go tylko udało się odesłać do domu żeby się przespał, a potem poszedł na trening. Od razu przyjechał tu. Lekarz go wpuścił wieczorem do ciebie. W dodatku rozmawiałem z nim. On naprawdę żałuje, że się z tobą rozstał.

 - Tęsknię za nim – westchnęłam smutna.

 - Kubiak to kretyn, ale czasem jednak warto dać mu szansę – uśmiechnął się Zbyszek.

 - A mogę was o coś spytać?

 - No jasne, wal śmiało – wyszczerzył się Krzysiek.

 - Czy jestem ładniejsza od Kamili? – zapytałam trochę nieśmiało. Atakujący zaśmiał się cicho i objął mnie ramieniem.

 - Ale ty się głupio pytasz – pokręcił głową z niedowierzaniem. – Jesteś tysiąc razy od niej ładniejsza.

 - I fajniejsza, i mądrzejsza – wyliczał Krzysiek. Przytuliłam siatkarzy.

 - Uwielbiam was, chłopcy – uśmiechnęłam się.

__________________________

Jak ja dawno nie dodawałam rozdziału zaraz po północy :O 

Dedyk dla Incredlible. Mam nadzieję, ze to cię trochę zmotywuje do pisania :* Pamiętaj, że ja dalej czekam!

O kurde, nawet nie zauważyłam jak wiele mam wyświetleń. No i obserwujących! Wow, dziękuję wam :* Dobijecie teraz do 30 komentarzy? ^^