Rozdział 100

Przez cały dzień przez moją salę przewinęło się pełno osób. Gdy jedni wychodzili, to przychodzili inni. Oni jakiś grafik sobie stworzyli, czy co? Teraz siedziałam sobie z Kacprem. Dowiedziałam się, co mnie ominęło na studiach. Zaczęli pracować w ciemni. Kurde, strasznie mnie to zdołowało. Uwielbiałam wywoływać zdjęcia! Woliński uspokoił mnie, że przez najbliższe 3 tygodnie będą zajęcia tylko w ciemni, więc mogłam być spokojna. Pożegnałam się z nim około 16. Wieczorem przyszedł do mnie Michał. Otworzyłam szeroko oczy, widząc co miał na twarzy.

 - Kto ci to zrobił? – zdziwiłam się. Miał pod okiem niemałe limo.

 - To? – spytał głupio, wskazując na fioletowe miejsce. Kiwnęłam twierdząco głową. – Piłką na treningu oberwałem, nic takiego.

 - Czegoś takiego nie ma się od piłki –mruknęłam, krzyżując ręce. Westchnął zrezygnowany i podrapał się po karku.

 - Jak się czujesz? – spytał, chcąc zmienić temat.

 - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

 - No, bo.. – zmieszał się. – Trochę mi na treningu nie szło i w szatni się z Łasko posprzeczałem.

 - Uważaj, bo ci uwierzę – prychnęłam.

 - Mogłabyś odpuścić? – poprosił.

 - I tak się tego dowiem – odpowiedziałam pewna siebie.

 - Więc jak się czujesz?

 - Coraz lepiej – uśmiechnęłam się lekko. Niech myśli, że odpuściłam. Potem dowiem się od kogoś, kto mu to zrobił i wtedy ten ktoś będzie miał przerąbane. Mówiłam wszystkim wyraźnie żeby go zostawili.

 - A ty jak? – spytałam.

 - Ja? – zdziwił się.

 - Boli? – ręką dotknęłam jego policzka, dokładniej w miejscu pod okiem, gdzie widniał ten fioletowy kolor.

 - Teraz już nie – uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy. Zmieszałam się i spuściłam wzrok. – Przyniosłem ci mojego tableta. Posprawdzasz sobie te swoje photoblogi i inne takie.

Podał mi przedmiot.

 - Dzięki wielkie – uśmiechnęłam się promiennie. – Nie wiem, gdzie mam telefon, a przez 2 dni to pewnie sporo nowych zdjęć jest.

Przez następne kilkanaście minut sprawdzałam najnowsze fotografie moich znajomych. Jak zwykle były świetne. Aż mi się głupio robiło, bo moje takie nie są. Ale mówi się trudno i żyje dalej. Z Michałem fantastycznie mi się gadało. Pokazywał mi jakieś śmieszne filmiki w Internecie. Trochę ciężko było mi się śmiać, bo wciąż byłam osłabiona, ale te filmiki były genialne. Robiło się późno. Gdy dowiedziałam się, że jutro przyjmujący ma trening o 9, to wręcz siłą zmusiłam go do wyjścia. Uparty był, ale w końcu mi się udało, bo mu powiedziałam, że bardzo chce mi się spać. Skapitulował i poszedł, wcześniej całując mnie w czoło i mówiąc 2 słowa, które przyprawiły mnie o szybsze bicie serca.

 - Dobranoc, śliczna – uśmiechnął się i wyszedł. Ułożyłam się wygodniej i uśmiechnęłam sama do siebie.

Następnego dnia jako pierwsze odwiedziły mnie moje przyjaciółki wraz z Hubertem. Gadaliśmy jak zwykle o pierdołach, gdy sobie o czymś przypomniałam.

 - Mam do was ważne pytanie – powiedziałam poważnie. – Kto pobił Michała?

Milczeli. Aha, czyli doskonale wiedzieli kto.

 - Kacper – powiedziała Dagmara. Sylwia posłała jej mordercze spojrzenie.

 - Kacper? – zdziwiłam się. Woźniak westchnęła.

 - Michał cię zabije, że wygadałaś – syknęła wściekła.

 - No ale czemu mam ją okłamywać? Rzucił się bez powodu na niego – Dagmara wzruszyła ramionami.

 - Zaraz, zaraz. Co? Jak to bez powodu? – spytałam. Chciałam żeby mi to w końcu wyjaśnili.

 - Może lepiej będzie jak Kacper sam ci wyjaśni, co? – zapytał Hubert.

 - Niech będzie – westchnęłam zrezygnowana. Wzięłam telefon, który wcześniej Kubiak mi przyniósł, bo znajdował się w schowku pielęgniarek i napisałam smsa, prosząc Wolińskiego by wpadł po zajęciach. Zgodził się od razu. Gdy moi przyjaciele wyszli, to pierwszy raz od dawna miałam chwilę spokoju i samotności. Strasznie mnie ciekawiło, o co poszło chłopakom. No i jak to, Kacper rzucił się na Michała bez powodu? Przecież on nie jest taki, musiał to zrobić z konkretnej przyczyny. Tylko czym go siatkarz sprowokował? Obaj mają i tak przerąbane i czeka ich ochrzan.

Tak jak mi to przyjaciel obiecał, przyszedł zaraz po zajęciach. Miałam pozdrowienia od wszystkich w grupie i mojego ulubionego profesora Zielińskiego. Uwielbiałam tego gościa. Ale okej, nie zmieniajmy tematu.

 - Wczoraj odwiedził mnie Michał – zaczęłam na razie delikatnie.

 - I jak? – spytał obojętnie.

 - I miał podbite oko. Nie wiesz może dlaczego? – skrzyżowałam ręce na piersi i wbiłam w niego wzrok. Westchnął.

 - Wygadał ci?

 - Nie on. Daga – wyjaśniłam.

 - Mogłem się domyślić, przecież ona mnie nie lubi – uniósł jeden kącik ust do góry.

 - Mogę wiedzieć, o co wam poszło? – zapytałam. – Kacper, mówiłam ci wyraźnie żebyś mu nic nie robił.

 - No wiem, ale jak go zobaczyłem.. – skrzywił się.

 - Powiedział ci coś, czy co?

 - Nie musiał nic mówić. Sam jego widok tutaj mnie zirytował – mruknął.

 - Co złego w tym, że tu siedział? – zdziwiłam się. Inni właśnie go chwalili za to.

 - Dobra, już mam dość tego – jęknął, a potem spojrzał mi w oczy. – Zakochałem się w tobie i po prostu nie trawię Michała. Spieprzył coś, czego ja nigdy bym w życiu nie zniszczył. Wiem, że ty nic do mnie nie czujesz i nie chcę żebyś ze mną była na siłę. Ja po prostu… jestem na niego wściekły, że cię tak skrzywdził i jak go tu zobaczyłem, to nerwy mi puściły. Przepraszam, Blanka.

Zatkało mnie. Tak całkiem. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Miałam na niego nawrzeszczeć, za to że pobił Michała, ale teraz cała ta złość się gdzieś ulotniła. Poczułam się źle. On się we mnie zakochał, a ja nie mogłam odwzajemnić tego uczucia. Boże, czemu to wszystko musi być takie skomplikowane?

 - Jesteś zła? – zapytał niepewnie.

 - Kacper… - zaczęłam, ale w sumie sama nie wiedziałam, co mam powiedzieć, jakich użyć słów, żeby stworzyć jakieś sensowne zdanie. – Nie powinieneś się we mnie zakochiwać, wiesz o tym? Bo ja niestety nie mogę tego odwzajemnić – spuściłam smutna wzrok. Chwycił moją dłoń i kciukiem pogłaskał jej zewnętrzną część.

 - Przecież na to się nie umiera – uśmiechnął się lekko. – Chcę tylko żebyś była szczęśliwa. Nawet jeśli będziesz z Michałem.

 - Ale teraz mi tak i głupio i w ogóle – zaczęłam nerwowo bawić się kawałkiem kołdry. Kacper usiadł koło mnie i przytulił.

 - Przestań – zaśmiał się cicho. – Nie jesteś zła, że uderzyłem Michała?

 - Na początku byłam – przyznałam. – Po prostu obiecaj, że go nie uderzysz już.

 - Jeśli cię znowu skrzywdzi, to ta umowa nie będzie obowiązywać. Jesteście już razem?

 - Nie. I w sumie nie wiem, jak to będzie…

 - Oboje chcecie do siebie wrócić. To widać.

 - Tak myślisz? – popatrzyłam na niego. Kiwnął twierdząco głową. W tym momencie zmieniliśmy temat. Widziałam, że dla Wolińskiego nie było to łatwe. Niestety nie mógł dziś ze mną długo posiedzieć, bo miał sporo zdjęć do obróbki. W weekend był na weselu jako fotograf i musiał zacząć nad nimi pracę, a nie było to łatwe. Powiedziałam mu, że jak chce to może mi parę podesłać, to jakoś obrobię, ale kategorycznie zaprzeczył, mówiąc że ja po wypadku mam się oszczędzać. Ludzie, to tylko obróbka zdjęć, a nie rozładowywanie węgla.

Trochę posmutniałam. Niby domyślałam się, że Woliński może coś do mnie czuć, ale nigdy mi tego nie powiedział wprost. Teraz miałam wyrzuty sumienia, że musiałam go rozczarować. Nie lubiłam tego robić. Bardzo go lubiłam, ale tylko tyle. W moim sercu siedział już kto inny. O wilku mowa – można by powiedzieć. Kubiak właśnie wszedł do mojej sali. To jego limo jakby było już mniejsze. Może do niedzielnego meczu zniknie i nie będzie sensacji w Internecie.

 - Hej – zaczął wesoło. Miał ze sobą siatkę z jakimiś owocami. Jak miło. – Co ty taka smutna?

 - Smutna? Nie, wydaje ci się – uśmiechnęłam się lekko.

 - Znam cię przecież – odparł i położył reklamówkę na szafce obok łóżka. Usiadł na łóżku koło mnie. – To jak? Co jest?

 - Przytulisz mnie? – spytałam, spoglądając na niego.

 - Na jasne.

Przytulił mnie mocno do siebie. Gdy czułam, że jest blisko, to cały mój smutek gdzieś wyparował. Był obok. Czego chcieć więcej? Np. tego żebym znowu miała świadomość, że jest tylko mój.

 - Przepraszam – powiedziałam cicho.

 - Za co ty mnie przepraszasz? – zdziwił się.

 - Uciekłam wtedy, a ty chciałeś porozmawiać – wyjaśniłam.

 - Przestań. Nic się nie stało przecież.

 - Stało. Możemy porozmawiać teraz?

 - A chcesz?

Kiwnęłam twierdząco, spoglądając mu w oczy.

 - Chciałem ci wtedy powiedzieć, że jestem totalnym kretynem. Cholernie żałuję, że się rozstaliśmy, a jeszcze bardziej tego, że byłem z Kamilą. To była jakaś totalna pomyłka. Codziennie myślałem o tobie. Cały czas ją do ciebie porównywałem, nawet to jak poprawiała włosy. To były najgorsze tygodnie w moim życiu, przysięgam. Nie wiem, czemu ja w ogóle mogłem być taki głupi i się tak łatwo omamić. Ona od początku chciała mnie poderwać. Gdy się zgodziłem z nią być, to stała się taka milutka. No rzygać się chciało. Gdy mieliśmy inne zdania, to natychmiast swoje zmieniała i zgadzała się ze mną. To nie to, co ty. Brakowało mi tych sprzeczek, tego twojego obrażania się. Kocham cię, Blanka. Nigdy nie przestałem – spojrzał mi głęboko w oczy. W moich zebrały się łzy, które po chwili wypłynęły. Przyjmujący starł je od razu.

 - Masz rację, jesteś kretynem – powiedziałam. – Ale też cię kocham.

 - Dasz szansę kretynowi? Tym razem jej nie zmarnuję – poprosił.

 - Dam, bo strasznie za tobą tęsknie – szepnęłam.

 - Mogę cię pocałować? – zapytał.

 - Jak chcesz obrać ziemniaka, to też pytasz o pozwolenie?

Zaśmiał się i już po chwili czułam jego ciepłe wargi na swoich. W końcu poczułam ten słodki smak, którego mi tak brakowało. Jego usta idealnie pasowały do moich. Wplotłam palce w jego włosy, a on przyciągnął mnie bliżej siebie. Czułam, jak się uśmiecha. Sama też to zrobiłam. Gdy oderwaliśmy się od siebie, aby zaczerpnąć powietrza, to usłyszeliśmy gwizdy i oklaski. Spojrzałam w stronę drzwi. Kogo zobaczyłam? Igłę, Zbyszka, Sylwię, Dagmarę, Huberta i Daniela.

 - No nareszcie – zaśmiał się Libero.

 - Ładnie tak podglądać? – zapytał Kubiak, śmiejąc się.

 - Przechodziliśmy przypadkiem – wyszczerzył się Ciemny.

 - Debile – pokręciłam głową z politowaniem. Wtuliłam się mocniej w siatkarza. Znowu było tak, jak dawniej. Znowu byłam szczęśliwa.

________________

Chcieliście konfrontacji - w pewnym sensie ją macie. Chcieliście pogodzenia? Macie pogodzenie :)
A teraz parę nowych zasad. Najbliższy rozdział będzie w sobotę. Później będę je dodawać co 3 dni. I nie ma, że boli! Muszę zachować trochę silnej woli i samodyscypliny :)
Rozdział dedykowany jest Ani :* Jestem ciekawa, ile komentarzy uzbiera się przez te kilka dni :D
Pewnie zastanawiacie się, gdzie jest zakładka SPAM? Otóż blogspot jest dziwny i zwariował. Widać jedynie 200 komentarzy, a ostatnio tą barierę przełamaliście i nie widziałam nowych aktualności u was. Więc dopóki nowa zakładka się nie pojawi (bo próbuję dziś i próbuję i nie działa) to informujcie mnie o nowościach na asku, albo w komentarzach. Najlepiej zostawiając link od razu :) Przepraszam za kłopot.
Pozdrawiam ;*