Rozdział 96

Znowu przepłakałam pół nocy. Zaczęłam żałować, że stchórzyłam i zwiałam. Dzwonił potem jeszcze do mnie, ale nie odbierałam, a po 5 połączeniu wyłączyłam telefon. Zachowywałam się jak idiotka, ale coś mi mówiło w środku, że to jeszcze nie ten czas. Poza tym przecież nie rzucę mu się od razu w ramiona, bo zerwał z tą Kamilą. Nie zmienia to faktu, że zauroczyła go inna. Nie wiem, co miał mi do powiedzenia, ale miałam kilka hipotez, począwszy od tej, że chce do mnie wrócić, kończąc na tej, że jednak się pomylił, ale możemy zostać przyjaciółmi i nie tracić kontaktu. Powinnam go wysłuchać, ale.. no właśnie, jakie ale? Nie ogarniałam już samej siebie. Z jednej strony było mi bez Michała tak cholernie źle, ale z drugiej pamiętałam doskonale, że postanowił zakończyć ten związek i związać się z blondyną w mini i szpilkach. Ja taka nie byłam. Wolałam normalnej długości spódnice, a jeszcze bardziej spodnie. Nie często nosiłam szpilki, bo wolałam trampki. Nie miałam włosów do tyłka, ale rude kosmyki, które sięgały mi do połowy pleców. Nie byłam nią. Byłam tylko Blanką Kamińską. Tylko i aż sobą.

Wstałam około 10. Głowa mnie bolała, ale ostatnio to u mnie częste. Doczłapałam do łazienki i doprowadziłam się w miarę do stanu używalności. Przypudrowałam trochę twarz żeby nie było widać zaczerwienienia. Związałam włosy w niedbałego koka i ubrałam się (link). Poszłam do kuchni, gdzie spotkałam przyjaciółki. Zrobiłam sobie swoje ulubione musli.

 - Jak ten mecz wczoraj? – spytała Daga. Wiedziałam, że to nie o mecz jej chodzi.

 - Normalnie – wzruszyłam ramionami.

 - Wiesz, co chcę wiedzieć – westchnęła.

 - Michał chciał ze mną porozmawiać – powiedziałam, pakując sobie łyżkę do buzi.

 - Ale..? – dopytywała. Jaka wspaniałomyślna, wie że coś musiałam wykombinować.

 - Zwiałam – odparłam cicho.

 - Co zrobiłaś?! – Sylwia otworzyła szeroko oczy.

 - Ja rozumiem, że ciebie to wciąż boli i to wszystko, ale na miłość boską, daj mu chociaż te kilka minut rozmowy – powiedziała z wyrzutem Zając.

 - Dacie mi spokój? Już sama jestem zła, że uciekłam – warknęłam. Wzięłam swoje musli i poszłam zjeść do salonu. Nie miałam ochoty na żadne rozmowy.

Do przyjazdu Kacpra miałam jakieś 2 godziny. Strasznie się stresowałam. Bałam się, że stracę przyjaciela, ale przecież powtarzał, że będzie mi pomagał mimo wszystko. Chciałam w to wierzyć. Z nudów odpaliłam laptopa i zaczęłam przeglądać powiadomienia. No nie wierzyłam własnym oczom. Kamila zaprosiła mnie do grona znajomych. A gnij w czyśćcu – pomyślałam i kliknęłam ‘Nie teraz’. Ta to ma tupet. Daję słowo. A potem co? Zaproszenie do klubu: Eks dziewczyny Michała Ka? I będę sobie chodzić na kawkę i zakupy nią i Moniką. Ble, fuj, wypluj to, Blanka. Ja to czasami mam chore pomysły. Przejrzałam dokładnie tablicę i w oczy rzuciło mi się, że Michał dodał jakąś piosenkę. On? Przecież on prawie tego portalu nie używa. Włączyłam z ciekawości. Był to rap. Kolejna niepodobna do niego rzecz. Ktoś mu się włamał, czy co? Ale strasznie uderzył mnie tekst tej piosenki (link). Łzy mimowolnie zaczęły mi płynąć po policzku.

Nie umiemy żyć ze sobą, nie możemy żyć bez siebie,
Dobrze nam bywa bez siebie, ale ze sobą jak w niebie.
Jesteśmy dla siebie jak chiński znak równowagi,
Coraz bardziej jestem pewien, że los dobrze nas zaprowadził.
Nie możemy istnieć bez siebie jak bez nocy dzień,
Jak bez ciemności światłość, jak bez życia śmierć,
Wiem, że rany na sercu przeze mnie zadane się goją powoli
I wiem, że to boli, Ty jesteś moją ostoją i chociaż nasze życia
To walka dwóch różnych światów
Moje życie bez Ciebie byłoby jak ogród bez kwiatów,
Ja czasami przy Tobie czuję się jak niemowa,
Bo w słowniku nie ma takich pięknych słów, żeby Cię zdefiniować 
I nawet wszystkie razem wzięte komplementy świata 
Są za brzydkie, żeby kogoś takiego nimi oplatać.
Jesteś cudem natury, moim natchnieniem
Moją muzą, moją weną, moim przeznaczeniem.

Pomimo mych wad wciąż mnie kochasz bezgranicznie,
Jesteś jak rzadki kwiat w ogrodzie botanicznym,
Tak wiele bym dał, by wymazać wszystkie krzywdy
Te złe wspomnienia stłamsić gdzieś, a zostawić te najlepsze.

Za każdym razem, kiedy Ty przeze mnie płakałaś,
To jakaś część mojego serca jakby we mnie pękała.
Awantury, wyprowadzki, ciche dni,
Sytuacje, których tak naprawdę nie powinno być,
Za które siebie winie, zrobiłem Ci tyle złego
Zobaczysz żal minie, po prostu trzeba czasu do tego.
Nie mogę sobie wybaczyć niektórych rzeczy, uwierz,
Choć wiem, że ciężko uwierzyć w niektóre rzeczy co mówię.
Wiem, że trudno wymazać przykre wspomnienia
Są bolesne jak spacer na boso po rozżarzonych kamieniach,
Choć nie raz nie doceniam, jakie mnie szczęście spotkało,
Przetańczyć z Tobą noc całą chcę, dla mnie jeszcze to mało,
Bo tak jak Twoje feromony żadne Coco nie działa,
Jesteś pięknym motylem uwięzionym w kokonie ciała.
Kocham Cię nad życie i mogę Ci to mówić co dzień,
Na żywo, na płycie i przy ołtarzu pod Bogiem

Za każdym razem rozchodzimy się, by do siebie wracać,
Jeszcze zanim się skończy kłótnia ja już chcę Cie przepraszać.
Mam trudny charakter i jestem tego świadom,
Bardzo chciałbym na muzyce zarobić nam na rodzinę, na dom.
Jeszcze będzie czas, zobaczysz odwróci się karta,
Każdy dobry człowiek w życiu w końcu musi mieć farta,
Jeszcze będzie dobrze uwierz, ja to wiem
I czuję, że zakochuję się w Tobie z dnia na dzień
Coraz mocniej, pójdziemy na spacer, usiądziemy w cień
Będzie tak cudownie, jakby to był tylko piękny sen,
Jesteś dla mnie jak tlen do życia potrzebna,
Nawet wtedy, kiedy bywasz dla mnie taka wredna.
Jesteś jedynym przyjacielem, który nigdy nie zawiódł mnie,
Gdyby nie Ty pewnie już dawno bym zatracił się
I gdzieś tam wysoko przeznaczenie jest nam pisane
W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, amen

Zastanawiałam się, czy on chciał mi w ten sposób coś przekazać? Bo on przecież nigdy nic nie udostępniał na facebooku. On miało kiedy w ogóle na niego zaglądał. W dodatku to był rap. On słucha w 99% bluesa. Cholera, czy on musi mi tak mącić w głowie? Znowu nie mogę się ogarnąć.

Z tego wszystkiego kursor na ekranie zawędrował do folderu, który od kilkunastu dni bałam się otworzyć. Łzy cisnęły mi się do oczu. Oglądałam zdjęcia zrobione jeszcze w Spale. Zaśmiałam się mimowolnie, widząc głupie miny siatkarzy. Były także fotografie robione przez Igłę z ukrycia, gdzie byłam z Michałem. Przypomniały mi się te komiczne sytuacje, które miały miejsce na zgrupowaniu. Uśmiechnęłam się przez wciąż cieknące łzy.

- Weź przełącz na coś ciekawszego – jęknął Kubiak.

- Mój pokój, to będę oglądać, co mi się podoba – wzruszyłam ramionami. Chciałam się jakoś wygodnie ułożyć, więc położyłam się na brzuchu, a nogi od kolan w dół skrzyżowałam w powietrzu. Oczywiście usadawiałam się ostrożnie, żeby sukienka cały czas zakrywała mi tyłek.

- No przełącz, że to – powiedział nadal jęczący Dziku. Zignorowałam to i oglądałam dalej. W końcu przyjmujący się wkurzył i wstał z miejsca. Myślałam, że po prostu wyjdzie z pokoju, a on usiadł obok mnie i zaczął wyrywać mi pilot z rąk.

- Zostaw to, debilu! – krzyknęłam. – Oglądamy to, co ja chcę.

- Nie, bo to jest głupie – warknął.

- Sam jesteś głupi – odpyskowałam.

- Akurat w głupocie ustępuję tobie.

- Zabawne – prychnęłam. – Rękę mi wyrwiesz, głupku!

- Przynajmniej będę mieć pilot – uśmiechnął się cwaniacko. Podniosłam się do pozycji siedzącej, żeby było mi łatwiej, bo pilot niebezpiecznie zaczynał wyślizgiwać mi się z rąk.

- Po moim trupie. Oglądamy to i koniec!

- Zabawna jesteś, dziewczynko.

- Odwal się, Kubiak.

- Po nazwisku, to po pysku.

- Prędzej ja ci coś zrobię – warknęłam.

- Ale się boję – rzucił z ironią. Zaczęłam mocniej ciągnąć ten pilot. Tylko się zaśmiał, widząc moje marne próby. Próbowałam łokciem go przy tym uderzyć w żebra. Zająłby się obolałym miejscem i zostawiłby ten pilot mi. Michał jednak jednym zwinnym ruchem przycisnął mnie do swojej klatki piersiowej, prawie wykręcając rękę.

- To jak? Oddasz pilot? – zapytał.

- Ała! Puść mnie, to boli, kretynie – warknęłam. Próbowałam się wyrwać, ale był za silny dla mnie. W końcu jednak udało mu się dopiąć swego. Puściłam pilot, a on z triumfalnym uśmieszkiem rozłożył się wygodnie, jak długi na moim łóżku i przełączył na jakiś kanał motoryzacyjny.

- Już koniec? – jęknął Bartek. – Po popcorn właśnie miałem skoczyć.

Posłałam mu wściekłe spojrzenie.

- Nie lubię was – skrzyżowałam ręce na piersi.

- Księżniczka się obraziła – zaśmiał się Kubiak. Wkurzona wzięłam pierwsze, co było pod ręką i w niego rzuciłam. Niestety była to tylko poduszka. Przyjmujący zaczął się śmiać.

- Nie znoszę cię – wysyczałam przez zęby.

- Z wzajemnością, powiem ci – uśmiechnął się złośliwie.

Strasznie się kłóciliśmy. W sumie to bardzo to lubiłam. Czasami mnie te jego docinki mocniej dotykały, ale wtedy odpłacałam się tym samym. Widziałam nieraz po jego oczach, że ma ochotę mnie zabić, ale to utwierdzało mnie tylko w tym, że byłam górą w owym starciu. Kto by pomyślał, że tyle się zmieni…

- Usiądziemy? – zaproponował siatkarz. Przytaknęłam. Przyglądałam się falom, które rozbijają się o brzeg i wdychałam to powietrze pełne jodu. Tu było naprawdę przyjemnie.

- Pogadamy? – zapytał w końcu.

- Przecież rozmawiamy – wzruszyłam ramionami.

- Wiesz dobrze, o co mi chodzi.

Westchnęłam. Niestety domyślałam się, o co mu chodzi.

- Co chcesz wiedzieć? – zapytałam.

- Dlaczego nie chcesz spróbować?

- Nie, że nie chcę… - powiedziałam, wlepiając wzrok w stopy. – Nie potrafię.

- Nie potrafisz ze mną? – dopytywał. Pokręciłam od razu przecząco głową.

- Tu nie chodzi o ciebie. Tylko o mnie.

- To mi to wytłumacz – poprosił.

- Ja się po prostu boję – szepnęłam. – Boję się zaufać.

- Dlaczego? Mi naprawdę możesz zaufać. Nie skrzywdzę cię

Obiecał. Słowa nie dotrzymał, a ja znowu miałam serce w rozsypce.

__________________

Trochę wspomnień... nie wiem jak wy, ale ja lubię czasem wracać doi tych starych rozdziałów :) Piosenka użyta w rozdziale, jak pewnie zauważyliście leci u mnie w tle. Teraz wiecie, że nie jest przypadkowa i idealnie opisuje tą dwójkę :) 

Pozdrawiam ;*