Rozdział 93

Poniedziałek rano. Oczywiście musiałam zaspać, bo do późna gadałam z siatkarzami. Starali się mnie rozweselić i opowiadali jakieś śmieszne historie, które przydarzyły im się ostatnio w klubach. Nieźle się uśmiałam. Niby dorośli, a jak dzieci. Nie tylko na zgrupowaniach są takimi jajcarzami. Oczywiście na koniec rozmowy musieli dodać, że wystarczy moje jedno słowo, a przyjadą i nie będą patrzeć na to, czy Michał jest ich przyjacielem, czy nie i obiją mu mordę. Kochani są, ale z tym to przesadzili.

W szybkim tempie wzięłam prysznic i jako tako doprowadziłam się do stanu używalności. Chwila moment, a bym się jednak ubrać zapomniała. Wyjęłam więc z szafy coś, co nie było zmięte i na siebie narzuciłam (link). Chwyciłam kluczyki oraz torbę i wyszłam z mieszkania. Jak na złość musiałam utkwić w korku 2 ulice przed uczelnią. Zerknęłam nerwowo na zegarek. Cholera, spóźnię się – pomyślałam. Było 16 po ósmej, gdy zaparkowałam na parkingu. Szybko pobiegłam korytarzem i wpadłam jak burza do sali. Pan Zieliński tylko pokręcił głową i kazał usiąść na miejscu. Cała zdyszana byłam.

 - Zaspałaś? – zaśmiał się cicho Kacper.

 - Noo – wręcz wysapałam. – W dodatku w korku utkwiłam.

 - Sierota – pokręcił głową.

Zajęcia wyjątkowo mnie zaciekawiły, bo ostatnio mieliśmy same nudne fakty z historii fotografii, a dzisiejszy temat o wybitnych fotografach XX wieku był dużo lepszy. Zrobiłam w cholerę notatek, co było do mnie niepodobne.

 - Jaka pilna uczennica z ciebie – stwierdził Woliński, gdy wyszliśmy z budynku.

 - Raz mi się zdarzyło – wystawiłam mu język.

 - Dasz się namówić na kawę i szarlotkę, niestety nie tak dobrą, jak twoja, czy jesteś już umówiona z chłopakiem? – zapytał.

 - Nie mam chłopaka – wzruszyłam ramionami i ruszyłam przed siebie. Dogonił mnie.

 - Co? Jak to? Przepraszam, nie wiedziałem – tłumaczył się.

 - Uznaliśmy, że to nie ma sensu po prostu – wyjaśniłam. – A na kawę się wybiorę, jeśli nie będziemy poruszać tego tematu.

 - Jasna sprawa – uśmiechnął się promiennie.

Tak minął mi najbliższy tydzień. Codziennie po zajęciach czas spędzałam z Kacprem. Stał się moim świetnym przyjacielem. O nic nie wypytywał, tylko po prostu był. Nie nudziłam się przy nim i dobrze bawiłam. Te chwile dużo mi dawały, bo gdy wracałam do mieszkania, to nie byłam już zdołowana. Wręcz przeciwnie. Znowu śmiałam się z moimi przyjaciółkami z byle czego i szczerze się uśmiechałam. Aż dziwne, że taka przemiana we mnie nastąpiła w ciągu zaledwie 5 dni. Kogoś takiego, jak Kacper potrzebowałam 2 lata temu, gdy zerwałam z Tomkiem. Mój depresyjny humor nie trwałby wtedy tylu tygodni, tylko kilka dni, tak jak teraz.

W tak dobrym humorze, to nawet nie odczuwałam żadnej presji, wybierając się na mecz. Ubrałam swoją starą koszulkę Jastrzębskiego. Ta Kubiaka była już dawno schowana gdzieś na dnie szafy. Dziewczyny jechały na mecz autem Syśki, a ja swoim, bo miałam wrócić później. W końcu umówiłam się z Krzyśkiem, że pójdziemy i pogadamy po meczu.

W hali jak zwykle było pełno ludzi. W dodatku był to hit kolejki. Jastrzębski Węgiel podejmował u siebie Resovię Rzeszów, czyli Mistrza Polski. Pierwszy set był pokazem błędów z jednej, jak i drugiej strony. Profesjonalni i bardzo doświadczeni zawodnicy mylili się w ataku, jak i zagrywce. Jastrzębski radził sobie lepiej. Jedynie zagrywka nie chciała im siąść. Udało im się jednak wygrać. Druga partia także do nich należała. Po długiej, 10-minutowej przerwie role się odwróciły i Resovia złapała wiatr w żagle. Widać, że taki dłuższy odpoczynek rozkojarzył pomarańczowych. Zaciskałam mocno kciuki, ale 3:0 było już niemożliwe. W 4 secie blisko było, a to goście by wygrali. Udało się jednak nie doprowadzić do tie-breaka i 3 punkty na koncie. Poczekałam aż się przerzedziło i zeszłam na dół. Pożegnałam się z przyjaciółkami i musiałam czekać na rzeszowskiego Libero. Podszedł do mnie od razu, gdy pojawiłam się przy bandach. Przytulił mnie na powitanie i cmoknął w policzek.

 - Ale ja się stęskniłem – wyszczerzył się.

 - Ja też, Krzysiu – odwzajemniłam gest.

 - Poczekaj, porozciągam się, ogarnę i idziemy.

 - Jasne, poczekam tu sobie.

Ignaczak oddalił się w kierunku swoich kolegów z drużyny. W tym momencie zaczepił mnie Bartek. Pogadaliśmy dłuższą chwilę. Pytał, co tam u mnie słychać, jak studia. Narzekał też na fotografa, mówiąc, że ze mną pracuje się dużo przyjemniej. Nie poruszył tematu Michała, za co byłam mu wdzięczna. Raczej wszyscy już wiedzieli o naszym rozstaniu. Było to widać. Gdy skończyliśmy rozmawiać, to moje spojrzenie spotkało się ze wzrokiem Kubiaka. Patrzył na mnie tak jakoś dziwnie. Tak, jakby chciał mi coś powiedzieć. Zrobił krok w moją stronę, ale wtedy podbiegła do niego Kamila. Rzuciła mu się na szyję i wpiła w jego wargi. W tamtym momencie cała powłoka, którą budowałam w ostatnim czasie kompletnie się rozwaliła. Serce znowu rozsypało się miliony kawałeczków. Wszystkimi siłami, które posiadałam starałam się nie rozpłakać. Poczułam, jak ktoś szarpie mnie za ramię. Odwróciłam się i zobaczyłam zatroskaną twarz Igły.

 - Chodź, bo zaraz nie wytrzymam i mu przyjebię – wycedził wkurzony. Kiwnęłam głową, zgadzając się. Objął mnie ramieniem i wyprowadził z budynku. Poszliśmy do kawiarni, która była niedaleko hali. Zajęliśmy stolik gdzieś w rogu. Wyciągnęłam chusteczkę i wysmarkałam nos.

 - Myślałam, że jest okej, ale jak ich zobaczyłam… - zaczęłam i łza spłynęła mi po policzku. Od razu ją wytarłam.

 - Mam ochotę iść i mu coś zrobić. Ostrzegaliśmy go przecież – warknął.

 - Przecież to nie jego wina, że przestał mnie kochać – pociągnęłam nosem.

 - Co mu strzeliło do głowy żeby zostawić ciebie dla kogoś takiego? Kto normalny na mecz przychodzi w szpilkach po sam sufit i mini, która ledwo tyłek zasłania – bulwersował się rzeszowianin.

 - Może to we mnie było coś nie tak – wzruszyłam ramionami. – Za bardzo się z nim kłóciłam, często byłam nie do wytrzymania,  jakbym miała okres całe życie.

 - Przestań. Jak słyszę takie bzdury, to się aż we mnie gotuje – zacisnął dłonie w pięści. Żałowałem dziś, że na mojej pozycji nie można atakować, ani serwować, bo Michał już dawno by leżał na parkiecie.

 - Dotarło do mnie, że przecież ja go kocham. I to dlatego tak cholernie boli – westchnęłam.

 - Ostatnio byłaś w tak dobrym humorze, że Zbyszek aż zrezygnował z pomysłu żeby tu przylecieć.

 - Co chciał zrobić? – zdziwiłam się.

 - On naprawdę ma wielką ochotę mu wtłuc. Ja w sumie tak samo – przytulił mnie.

 - Nie róbcie tego, proszę – spojrzałam na niego.

 - Okej, jak chcesz – westchnął zrezygnowany.

Porozmawialiśmy jeszcze dobrą godzinę i musiałam się z Libero pożegnać, bo trener mu suszył głowę, że ma być w hotelu. Przytulił mnie mocno na pożegnanie i szepnął, że będzie dobrze. Chciałam w to wierzyć. Ba, ja w to wierzyłam jeszcze kilka godzin wcześniej. Jeden widok wystarczył, by wszystko co budowałam runęło. Wróciłam do Katowic. Nie miałam jednak ochoty jechać  od razu do siebie. Potrzebowałam czegoś, co poprawi mi humor. Skierowałam się więc na Słoneczną. Po drodze wstąpiłam do monopolowego i kupiłam wino. Jedną butelkę tylko. Nie chciałam się opić, tylko jakoś rozluźnić. Zapukałam do mieszkania nr 8.

 - Mogę? – spytałam z delikatnym uśmiechem.

 - No pewnie – otworzył mi szerzej drzwi. – Jak tam po meczu? Spotkałaś się z tym przyjacielem?

 - Tak, stęskniłam się za Krzyśkiem. Tylko pewien incydent zjebał mi humor, więc wybrałam 2 warianty, które mi go poprawiają – uśmiechnęłam się. – Ciebie i dobre wino.

 - W takim razie wezmę kieliszki i do salonu – zaśmiał się. Usiedliśmy na jego bardzo wygodnej sofie.

 - Jaki incydent sprawił, że zniknął ten śliczny uśmieszek z twojej twarzy? – zapytał troskliwie.

 - Michał – westchnęłam. – Jest jednak z tą Kamilą. W dodatku musieli się miziać niemal na środku boiska.

 - Biedna moja – objął mnie ramieniem i pocałował w skroń. – Mogłaś jednak nie iść na ten mecz…

 - Mam zrezygnować z miłości do siatkówki przez Michała? – oburzyłam się od razu.

 - Nie mówię, że zrezygnować. Po prostu się odciąć, dopóki ci się nie polepszy – sprostował.

 - To nie ma sensu – jęknęłam. – Przecież było już dobrze. Wystarczył ich widok i od razu po wszystkim.

 - Chcę ci pomóc, ale nie wiem jak.

 - Po prostu bądź i rób to, co do tej pory. Jesteś takim moim osobistym poprawiaczem humoru – uśmiechnęłam się.

 - Jaki mnie zaszczyt kopnął – wyszczerzył się.

W niedzielę także spotkałam się z  Igłą. Ubłagał trenera żeby mógł na trochę skoczyć do Katowic. Wytłumaczył to fatalnym stanem psychicznym jego przyjaciółki. Przesadził, bo przecież aż tak źle nie było. Ale przynajmniej ten bajer zadziałał. Wybuchłam śmiechem, gdy dowiedziałam się, że Kowal ostrzegł go słowami: ‘’Krzysiek, ale ty pamiętaj, że masz w Rzeszowie żonę i dwójkę małych dzieci’’. No padnę, daję słowo. Nic mnie tak tego dnia nie rozśmieszyło, jak ten tekst. Nawet przestałam myśleć o Michale. Niestety, gdy wróciłam do domu, to od razu wszystkie myśli wróciły. Sylwia była w Bełchatowie, Daga drzwi obok, więc ja zostałam sama. Nie chciałam się jednak dołować, więc zrobiłam sobie mini zapiekankę ziemniaczaną. Podłączyłam laptopa do telewizora i włączyłam najśmieszniejsze komedie, jakie tylko znalazłam. Poskutkowało, bo aż brzuch mnie bolał ze śmiechu. Koniec dołowania. Teraz będzie tylko zabawa. Muszę się tylko uodpornić na widok Michała z Kamilą. Nie będzie łatwo, ale Blanka Kamińska się nie poddaje. Ja bym nie dała rady? Podobno lekiem na złamane serce jest nowa miłość. Tylko, że nie tak łatwo przestać kochać jedną osobę, a tym uczuciem obdarzyć kogo innego. Od dawna wiedziałam, że miłość boli i jest tylko problemem, ale głupia pozwoliłam by moje serce zaczęło szybciej bić na widok tego nieznośnego przyjmującego, którego przecież tak nienawidziłam.

Poniedziałek oznaczał początek nowego tygodnia. Wstałam tym razem punktualnie. W spokoju wykonałam poranną toaletę. Nawet zaczęłam śpiewać pod prysznicem. Dokładnie tak, jak robił to Kubiak… Nie! Wyrzucam to z głowy! Oh, Blanka, ogarnij się. Ubrałam się (link) i byłam gotowa na uczelnię. Tam jak zwykle dużo teorii na zajęciach. Zbliżało się kolokwium, a po nim w końcu miały być zajęcia praktyczne i więcej prac zaliczeniowych. Bo jak do tej pory była tylko jedna.

_______________

Rozdział, tak jak obiecałam, dedykuję Julce, która wczoraj spamowała mi aska :* Wow, nigdy tyle pytań nie miałam, co wczoraj od was :D Szczegół, że połowa to groźby .. Serio lubię jak mi zadajecie tam pytania ;)
Zauważyłam też, że kiedy w życiu Blanki są jakieś diametralne zmiany, to jest więcej komentarzy. Może częściej powinnam takie tricki stosować, co wy na to? :>
I bardzo dziękuję za słowa pod ostatnim rozdziałem. Uwielbiam czytać takie długie wypowiedzi ^^ tak, wiem, Michał to debil... ale co zrobisz, jak nic nie zrobisz? :P

Pozdrawiam ;*