Rozdział 84

Rano byłam u fryzjera. Musiałam ciut przełożyć moją wizytę, ale moje włosy nie mogły dłużej czekać. Odnowiłam sobie kolor, lecz tym razem odcień był ciut ciemniejszy. W końcu wyglądałam jak człowiek. Nigdy nie sądziłam, że będę ruda, a tu wystarczyła pomyłka przy farbowaniu i przyzwyczaiłam się do tych włosów.

Tak, jak to mówiłam dzień wcześniej Michałowi zajęcia mieliśmy z fotografii analogowej. Ostatni był wykład, jednak na niego już nie zostałam. Musiałam jechać do Jastrzębia. Wykładowca wszystko rozumiał, więc nie będę miała żadnych problemów przez nieobecności. Oczywiście musiał przy całej grupie powiedzieć, dlaczego mnie nie będzie. Nie lubiłam szumu wokół swojej osoby, więc szybko się zmyłam. Prosto z uczelni pojechałam do Jastrzębia. Torbę z rzeczami miałam już w aucie, bo wzięłam ją rano. Na miejscu byłam przed 16. Zaparkowałam moje kochane BMW na parkingu i ruszyłam w kierunku siatkarzy, którzy czekali aż podjedzie autobus. Przywitałam się z nimi. Zauważyłam w końcu i Michała. Rozmawiał z Kamilą. Podeszłam do nich. Kubi przywitał się ze mną całusem w policzek.

 - Wielkie dzięki, Blanka, że zgodziłaś się zrobić tą sesję – uśmiechnęła się do mnie blondynka.

 - Nie ma sprawy. Dla mnie to przyjemność – odwzajemniłam gest.

 - Blanka może robić zdjęcia cały czas – zaśmiał się Michał.

W tym momencie na parking wjechał pomarańczowy autokar z napisem ‘Jastrzębski Węgiel’. Siatkarze zaczęli wkładać swoje torby do bagażnika. W autobusie usiadłam sobie obok Michała. Poczułam się prawie, jak podczas zgrupowania. Ekipa się tylko różniła.

 - Robiłaś coś z włosami? – zapytał, przyglądając się mi dokładnie.

 - Farbowałam. A widzisz, jednak te odrosty było widać – mruknęłam.

 - Gdybym nie zauważył, że zrobiłaś coś z włosami, to byłoby źle, jak zauważyłem, to też jest źle – westchnął. – Nie nadążam.

 - Bo jesteś facetem.

 - Nigdy nie widziałem w tym nic złego – wzruszył ramionami.

W Rzeszowie byliśmy około 21. Zameldowaliśmy się w hotelu, niedaleko hali. Dostałam pokój z Kamilą, bo byłyśmy tu jedynymi kobietami. Cieszyłam się, bo bycie samą albo z Michałem to jednak nie to samo, co z drugą dziewczyną. Z nią można sobie pogadać na takie typowo babskie sprawy. Kto wie, może się zaprzyjaźnimy? Naszymi sąsiadami z prawej strony zostali Krzysiek Gierczyński i Michał Łasko, a z lewej Kubi i Wojtaszek. Przypadek? Wątpię, bo Michał strasznie się wyrywał, że chce ten pokój. W końcu jednak zostałyśmy same. Walnęłam się od razu na łóżko. Miałam dość tych ciągłych podróży. Przez całe życie nie przejeździłam tyle, co w tym roku.

 - Fajnie, że jest jakaś druga dziewczyna – uśmiechnęła się do mnie Kamila. – Bycie samą wśród samych facetów nie zawsze jest takie fajne.

 - Oj wiem coś o tym – przyznałam. – Na zgrupowaniu reprezentacji byłam jedyną dziewczyną.

 - Michał wspominał, że byłaś fotografem reprezentacji. Wow, to musiało być świetne przeżycie.

 - Myślałam, że będzie gorzej, ale od razu się do mnie przekonali, więc poszło łatwiej.

 - To miałaś lepiej – westchnęła smętnie. – Do mnie podchodzą tu z dystansem. Pierwszy raz dziewczyna jest na tym stanowisku i nie wszystkim to pasuje. Mam strasznie dużo roboty, a oni jeszcze mnie popędzają i narzekają na wszystko.

 - Nie martw się. Po jakimś czasie się do ciebie przekonają – uśmiechnęłam się pokrzepiająco, chcąc dodać jej otuchy.

 - Mam nadzieję. Jedynie twój Michał traktuje mnie normalnie. Reszta ze mną nie gada.

 - Współczuję. Ale dasz radę.

 - Dzięki. Taka rozmowa z kimś życzliwym zawsze poprawia humor – uśmiechnęła się delikatnie. – Pójdę wziąć prysznic i idę spać. Strasznie senna jestem.

Wzięła parę rzeczy z torby i poszła do łazienki. Niemal dokładnie w tym momencie ktoś zapukał i wszedł do pokoju. Zobaczyłam Kubiaka i Damiana. Oni pukali? Nie poznaję ich.

 - Chodź, idziemy – klasnął w dłonie Michał.

 - Gdzie? – zdziwiłam się.

 - Tylko ubierz kurtkę, bo zimno – ściągnął ubranie i podał mi je.

 - Dowiem się, gdzie mnie zabieracie?

 - Niespodzianka – wyszczerzył się Wojtaszek.

 - Nie lubię waszych niespodzianek, bo to się zawsze źle kończy – mruknęłam, ale założyłam kurtkę. Krzyknęłam jeszcze Kamili, że wychodzę i podążyłam za siatkarzami. Wyszliśmy z hotelu i skręciliśmy w prawo.

 - Lorenzo wie o tym wyjściu? – zapytałam.

 - Wie – potwierdził Libero.

 - No gdzie idziemy? – jęknęłam po przejściu kilkuset metrów.

 - Już jesteśmy blisko – uśmiechnął się Dziku. Doszliśmy do jakiegoś osiedla domków jednorodzinnych. Nie wiem, co oni kombinowali, ale nogi mi już do tyłka właziły. W końcu stanęliśmy pod jednym z budynków. Kubiak wcisnął przycisk od domofonu przy bramie. Po chwili drzwi się otworzyły i ujrzałam znajoma postać. Od razu zaczęłam się szczerzyć, jak głupi do sera. Bramka została otworzona, więc pobiegłam w kierunku Ignaczaka i mocno się do niego przytuliłam. Zaśmiał się, tuląc mnie do siebie.

 - Ale ja się za tobą stęskniłam – powiedziałam wesoło.

 - Ja za tobą też, rudzielcu – zaśmiał się. – Cześć chłopaki!

 - No hej, Igła – odparli niemal równo.

 - Wchodźcie do środka – uśmiechnął się i otworzył szerzej drzwi. W korytarzu przywitaliśmy się z Iwoną. Skierowaliśmy się do salonu, gdzie usiedliśmy wszyscy wokół stolika.

 - To mówcie, co tam słychać u was – zaczął Krzysiek, siadając koło mnie.

 - To, co u ciebie – wzruszył ramionami dziku. – Treningi, dom, treningi i tak w kółko.

 - Oglądałem zdjęcia z waszej prezentacji. Jakiegoś świetnego fotografa musicie mieć – puścił mi oczko.

 - No to ba, najlepszego – wyszczerzył się Kubiak.

 - W Rzeszowie takiego nie znajdziecie – zaśmiał się Damian.

 - Zawsze możesz dostać interesującą propozycję od nas – poruszył zabawnie brwiami.

 - E, e, ty się wstrzymaj. Ja mam za nią do Rzeszowa jeździć? – oburzył się Michał.

 - Spokojnie, sprawdzałem tylko, czy łatwo byś ją oddał.

 - W życiu bym nie oddał – przyjmujący objął mnie ramieniem i pocałował w skroń.

 - To widzę, że u was wszystko w porządeczku – ucieszył się.

 - Się tulą i miziają co chwilę – skrzywił się młodszy Libero.

 - Znalazłbyś sobie w końcu dziewczynę – westchnął mój chłopak.

 - Ja wolny strzelec jestem – wyszczerzył się.

 - Żadna cię nie chce – parsknął śmiechem, za co uderzyłam go w ramię.

 - Weź mu tam dowal bardziej, bo sam to zrobię – poprosił mnie.

 - A co u ciebie? – zapytałam Libero. – Co porabiałeś?                               

 - Trenowałem. Trochę obco, bo zacząłem treningi na samym początku, ale takie życie – wzruszył ramionami.

 - Tak dziwnie było bez ciebie – przyznałam. – Nikt mi nie jęczał nad uchem, że mu ktoś buchnął żelki, nie budził mnie o nieludzkiej porze i nie bronił przed Michałem.

 - To przed Michałem wciąż cię trzeba bronić?

 - Teraz jeszcze bardziej!

 - Czy ty zmuszasz naszą małą Blaneczkę do jakiś nieskromnych czynów? – uniósł pytająco jedną brew, a ja parsknęłam śmiechem. – Przecież to jeszcze dziecko!

 - Eheheee – natychmiast spoważniałam. – Ja nie jestem dzieckiem. Po prostu ty jesteś stary.

Mina Igle zrzedła, natomiast jego żona zaczęła się śmiać.

 - Kurde – palnął się nagle w czoło. – Siedzimy tu i siedzimy, a ja o najważniejszym zapomniałem!

Zerwał się jak oparzony z kanapy i po chwili wrócił, chowając coś za plecami. Wyszczerzył się i ukazał w końcu pół litra Krupnika.  I nie chodzi mi tutaj o zupę. Jastrzębiakom od razu zaświeciły się oczy. Pokręciłam głową z politowaniem. To samo zrobiła Iwona.

 - Przecież muszę gości czymś poczęstować – oznajmił Libero, kładąc butelkę na stół. Z półki wziął jeszcze kieliszki i położył je obok wódki.

 - Macie jutro mecz, czy coś – mruknęłam, obserwując jak Damian ślini się na widok napoju.

 - Jeden kieliszek jeszcze nikogo nie zabił –machnął ręką Ignaczak.

 - Zluzuj, kotek – dodał Michał. Westchnęłam zrezygnowana.

 - Jeden kieliszek, taa…

 - To wy tu sobie pijcie, a ja skoczę przygotować wam coś do jedzenia, bo bez tego spijecie się od razu – stwierdziła Ignaczakowa, wstając z miejsca.

 - Kochanie, jedną flaszką mamy się schlać? – oburzył się gospodarz.

 - My to nie jacyś gimnazjaliści – wtrącił Wojtaszek.

 - Pomogę ci – powiedziałam, patrząc na kobietę i wstałam.

 - Nie pijesz? – zdziwił się mój chłopak.

 - Misiu, ja z tobą już nigdy pić nie zamierzam – posłałam mu buziaka w powietrzu i ruszyłam za brunetką w kierunku kuchni. Na szczęście ich lodówka, to nie lodówka Michała, więc jedzenia było pełno. Szybko przygotowałyśmy jakieś przekąski. I wzięłyśmy jakieś picie, bo jak będą samą wódkę pić, to już po kilku kieliszkach będą nieżywi. Trenerzy im głowy urwą.

Rozmowa się jakoś ciągnęła, Krupniku, jak i popity i jedzenia ubywało, a chłopcy byli normalni. Skutki alkoholu widać było na końcu jedynie po Wojtaszku. Kubiak jak zwykle był taki, jakby nic nie pił. Czemu on ma taką mocną głowę? Przynajmniej bym się z niego ponabijała, a tak musiałam asekurować z nim Damiana, który wypierał się, ze nic mu nie jest, ale w linii prostej iść nie mógł. No i co im strzeliło żeby pić? Jak jutro będzie nieżywy, to go Lorenzo udusi. I przy okazji mnie, bo wiadomo, że ja najbardziej odpowiedzialna jestem, więc logiczne, że mam ich pilnować.

Odprowadziłam chłopaków do ich pokoju. Potem Misiek zaproponował, że mnie zaprowadzi do mnie, bo na pewno nie trafię. Zgodziłam się, bo i tak by za mną sam polazł. W dodatku bezczelnie chciał się ze mną pod prysznic wepchać, ale na to już nie pozwoliłam. W końcu Kamila spała zaraz obok, a on jutro miał mecz. Właściwie to dzisiaj, bo było po północy dawno.

Rano o dziwo chłopakom nic było. Nawet Wojtaszek dzielnie się trzymał. Nawet na ból głowy nie narzekał. Wychodzi na to, że jestem przewrażliwiona i mam bardzo słabą głowę. Co za kompromitacja. Wyciągnęłam przy okazji wniosek. Z nimi pić nie będę. Picie z Michałem skończyło się ostatnio tak, jak się skończyło. Rzuciłam się na niego, jak jakaś najbardziej napalona hotka. Nagranie wciąż miałam na kompie. Nie wiem po co, ale niech sobie siedzi. Będzie co wspominać po latach.

Jastrzębiacy mieli tego dnia jeden, ale dość długi trening. Niby był to sparing, ale zamierzali do niego podejść jak najbardziej poważnie. W końcu już za niedługo PlusLiga. To będzie sprawdzian dla chłopaków. Na pewno idealnie nie będzie, bo przez sezon reprezentacyjny kilku dołączyło niedawno. Rewelacyjnie zgrani to oni nie są, ale jak będą często grać, to kilka meczów i ta drużyna będzie nie do pokonania. Przynajmniej w to wierzyłam. Zawodnicy byli naprawdę światowej klasy. Czułam, ze w tym roku będą walczyć o złoto, a nie o brąz. Gdy chłopcy ruszyli do szatni, to weszła grupa mężczyzn i zaczęli montować scenę. Po meczu zaplanowany był koncert zespołu Piersi. Szczerze to znałam ich tylko jedną piosenkę. Zapewne większość także.

_________________

Wygrana 3:0 i od razu dzień staje się piękniejszy ^^ Czy wy też sądzicie, że te koszulki są, yhym...straszne?