Rozdział 79

Obudziłam się rano i byłam w łóżku sama. W pokoju też Michała nie było. Ziewnęłam szeroko. Głowa mnie troszkę bolała. W sumie trochę wczoraj wypiłam, ale na szczęście większych objawów kaca nie miałam. Wstałam z miejsca i podeszłam do walizki, z której wyciągnęłam czyste ubrania (link). Akurat w tym momencie do pomieszczenia wszedł Kubiak. Uśmiechnął się lekko i podszedł do mnie, następnie całując mnie na powitanie.

 - Wyspana? – zapytał.

 - Niby wyspana, ale myślę o Wiolce – westchnęłam. Dziku przytulił mnie mocno.

 - Żałuję, że bardziej mu nie nakopałem.

 - Przestań – mruknęłam. – Jeszcze przez takiego palanta miałbyś problemy.

 - W sumie racja. Teraz to na Wiolce trzeba się skupić.

 - Wiem doskonale, jak ona się czuje i powiem ci, że to najgorsze uczucie ze wszystkich.

 - No tak, Tomek… - przypomniał sobie. Cmoknął mnie w czubek głowy.

 - Nie powinna być sama, choć będzie tego chciała – powiedziałam, wyswobadzając się z jego ramion.

 - Będzie ciężko. Wiola ma trudny charakter.

 - Tak, jak ty – uśmiechnęłam się delikatnie.

 - Taki urok Kubiaków – puścił mi oczko. – Muszę iść do sklepu. Mama mnie prosiła żebym zrobił zakupy.

 - To ja w tym czasie się jakoś ogarnę.

 - I tak jesteś śliczna. Nawet taka rozczochrana – zaśmiał się, a ja zrobiłam naburmuszoną minę. Pocałował mnie.

 - Idź już, bo ci wszystkie bułki wykupią – popchnęłam go w kierunku drzwi.

Siatkarz wyruszył do sklepu, a ja udałam się do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się. Włosy związałam w luźnego koka. Szczerze to odzwyczaiłam się od rozpuszczonych włosów. Tak było dużo bardziej wygodnie. Piżamę i brudną bieliznę schowałam do walizki. Następnie zeszłam do stół i skierowałam się do kuchni, gdzie przywitałam się z panią Marią.

 - Coś szybko wczoraj wróciliście – stwierdziła, wyciągając naczynia ze zmywarki.

 - Zabawa się nie kleiła po prostu – wzruszyłam ramionami i pomogłam kobiecie z tymi naczyniami, wkładając je do szafki.

 - Stało się coś? – zapytała. Skłamać, czy nie skłamać? Kurde, dlaczego ona zadała takie pytanie? Na szczęście uratował mnie dźwięk otwieranych drzwi. Michał wrócił ze sklepu. Aż pisnęłam na jego widok. Miał cały zakrwawiony nos. Odłożył siatkę z zakupami i zaklął siarczyście. Podbiegłyśmy natychmiast do niego.

 - Rany, Michał, kto ci to zrobił? – spytałam przestraszona.

 - Jak to kto? Karolek kurwa – mruknął, a potem syknął z bólu. Nos musiał go cholernie boleć.

 - Chłopak Wioli? – zdziwiła się pani Kubiak. – Jak to?

 - Opowiem ci później. Przynieś apteczkę teraz – poprosił. Kobieta posłusznie wyszła. Siatkarz usiadł na krześle.

 - Gdzie go spotkałeś? – zapytałam.

 - Szedł do Wiolki. Kazałem mu wypierdalać, ale zaczął się rzucać, to mu przyłożyłem parę razy. Tylko, że tym razem mi oddał – wytłumaczył.

 - Ma tupet – mruknęłam, a potem spojrzałam na chłopaka ze współczuciem. – Bardzo boli?

 - Da się przeżyć. Tylko ta krew mnie denerwuje.

 - Już ci to opatrzę – oznajmiła pani Maria, wchodząc do kuchni. Z apteczki wyjęła chusteczki. Wzięłam jedną i zaczęłam wycierać krew. Zauważyłam drobną rankę koło nosa.

 - Kurde, przecięte tu jest – powiedziałam. Mama siatkarza wzięła wodę utlenioną i polała ranę. Michał syknął, bo go to zapiekło. Przykleiłam plaster w to miejsce. Pani Kubiak wyciągnęła jakąś mrożonkę z zamrażalnika i przyłożyła do wciąż krwawiącego nosa przyjmującego. Po kilku minutach krwawienie ustało, więc przy kranie przemył sobie nos.

 - Możesz mi teraz wytłumaczyć, dlaczego Karol cię pobił? – zapytała zniecierpliwiona kobieta. Dziku westchnął i usiadł koło mnie. Opowiedział w skrócie całą wczorajszą historię. Pani Maria była bardzo zdziwiona i zmartwiona jednocześnie.

 - A wydawał się taki miły i dobry – pokręciła głową z niedowierzaniem.

 - Takich to tylko wykastrować – mruknęłam pod nosem, a potem oparłam głowę na ramieniu chłopaka. Pocałował mnie czule w czoło.

 - I jeszcze bezczelny przychodzi tutaj – kontynuowała kobieta.

 - Jak się znowu tu pojawi, to taki miły już nie będę – oznajmił Michał.

 - Szkoda nerwów. Sam możesz mieć kłopoty – skarciłam go.

 - Właśnie, Michał. Nie szarżuj – poparła mnie jego matka. – A teraz idźcie sobie odpocząć, a ja przygotuję śniadanie, bo pewnie głodni jesteście.

 - Pomogę pani – uśmiechnęłam się lekko.

 - Dziękuję ci bardzo – odwzajemniła gest.

 - To ja też coś pomogę, żeby potem nie było, że nic nie robię – dodał Michał.

W trójkę szybciej zajęło nam przygotowanie śniadania i już po chwili wszystko konsumowaliśmy. Potem pomogłam włożyć naczynia do zmywarki. Po tym mieliśmy z Miśkiem zamiar wybrać się do Wioli. Wyszliśmy zatem z domu i spacerkiem skierowaliśmy się kawałek dalej, bo rodzina Michała mieszkała na ulicy obok. Zadzwoniliśmy dzwonkiem. Otworzyła nam ciocia Michała.

 - Jak miło was widzieć, dzieciaki – uśmiechnęła się szeroko. – Wchodźcie, wchodźcie.

Gestem ręki zaprosiła nas do środka, więc weszliśmy.

 - Wiolka u siebie? – zapytał Kubi.

 - Tak, tak – kiwnęła głową. – Ale jakoś dziwnie się zachowuje. Siedzi tylko w pokoju od rana, nie chce jeść. Mówi, że się źle czuje, ale jakoś jej nie wierzę. Może wam się uda coś od niej wyciągnąć.

 - To pójdziemy do niej.

Ruszyliśmy schodami do góry i stanęliśmy pod właściwymi drzwiami. Zapukałam.

 - Mamo, możesz dać mi w końcu spokój? – usłyszeliśmy po drugiej stronie.

 - To nie mama – powiedział szatyn.

 - Nie mam ochoty na rozmowę..

Nie posłuchaliśmy jej, tylko weszliśmy. Widząc Wiolę, widziałam jakby siebie sprzed dwóch lat. Leżała na łóżku z rozmazanym makijażem i podpuchniętymi od płaczu oczami. Nie płakała już, ale wciąż była bardzo przybita. Rozumiałam ją doskonale.

 - Naprawdę chcę być sama – powiedziała. Było tak, jak przewidywałam.

 - Wioluś – zaczęłam, siadając obok niej.

 - To jest zwykły dupek, jakaś męska dziwka, a ja nadal go kocham – powiedziała i znowu się rozpłakała, wcześniej wtulając głowę w moje kolana. Głaskałam ją po włosach, starając się uspokoić.

 - To nie przejdzie tak szybko. Ale będzie ci lepiej, jak wstaniesz, trochę się ogarniesz i będziesz żyć dalej – tłumaczyłam.

 - To nie jest takie proste.

 - Wiadomo, że na początku nic nie będzie proste. Ale z czasem zrozumiesz, że Karol to przeszłość, a ty nie możesz przez kogoś takiego się dołować.

 - Ale jak długo potrwa ten początek? – chlipała.

 - To zależy od ciebie, ale z twoim charakterem pójdzie szybko – uśmiechnęłam się lekko.

 - Tobie też szybko poszło?

Kurde, czy ona musiała o to spytać? Mi dobrze nie poszło. Z dnia na dzień czułam się coraz gorzej.

 - Każdy przeżywa to na swój sposób, a ja chce żebyś szybko wróciła do normalności – uśmiechnęłam się lekko.

 - Ale mnie to boli..

 - Wiem, Wiolka, wiem – westchnęłam. Michał cały czas przypatrywał nam się w milczeniu. W sumie nie miał na pewno nic do dodania. To była raczej taka typowo babska rozmowa.

Posiedzieliśmy dość długo z Wiolą. Gadaliśmy o różnych bzdetach. Czasem nawet szczerze się zaśmiała. Myślę, że szybko się pozbiera po tym, co ją spotkało. Taką miałam nadzieję. W końcu zdecydowaliśmy się iść już. Szatynka odprowadziła nas do drzwi. Przytuliła mnie mocno.

 - Dziękuję, Blanka – powiedziała. – Bardzo mi pomogłaś.

 - Nie przesadzaj – uśmiechnęłam się. – Po prostu powiedziałam, co myślę.

 - Jakbyś kiedyś miała jakieś problemy z Kubiaczkiem, to daj znać. Nakopię mu – zaśmiała się.

 - Słyszę wszystko – mruknął temat wypowiedzi.

 - Jak się na niego wkurzę, to się zgłoszę do ciebie – puściłam jej oczko.

Wyszliśmy. Pogoda była dość ładna. Takie miłe zakończenie września. Michał chwycił mnie za rękę i poszedł w innym kierunku, niż był jego dom. Spojrzałam na niego pytająco.

 - Idziemy się przejść trochę – wyszczerzył się.

 - A może ja nie chcę? Nie pomyślałeś o tym? – uniosłam jedną brew do góry. Chciałam sprawdzić jego reakcję.

 - Chcesz, chcesz – pocałował mnie przelotnie w usta.

Doszliśmy do parku. Cóż za kreatywność, panie Kubiak. Każdy facet zabiera swoja dziewczynę do parku. On mógłby się choć trochę wysilić i wymyślić coś innego, ale cóż, muszę to przeżyć.

 - Długo się zbierałaś po rozstaniu z Tomkiem? – zapytał nagle.

 - No trochę – westchnęłam. – A czemu pytasz? Czyżbyś chciał mnie zostawić?

 - Zwariowałaś? – zaśmiał się i przyciągnął do siebie, po czym pocałował mnie w skroń. – Kto by mnie tak denerwował, jak nie ty?

 - Fakt. Tylko ja jestem taka zajebista we wkurzaniu ludzi – wyszczerzyłam się.

 - Akurat w tym nie masz konkurencji.

 - I tu się mylisz, bo idziesz ze mną łeb w łeb – wystawiłam mu język.

 - Wredna jesteś, wiesz?

 - Dziękuję, staram się.

 - Tak sobie czasem myślę, co by było gdybyśmy się w sobie jednak nie zakochali.

Czyżby nawet Kubiak miał jakieś swoje refleksje? A to ci nowość.

 - Dalej byśmy się żarli na zgrupowaniu, a w tym momencie cieszylibyśmy się, że już się nawzajem nie widzimy – wzruszyłam ramionami.

 - Nudno by było – stwierdził.

 - Też tak myślę – uśmiechnęłam się do niego. 

____________________

Trochę pozytywniej :) Miłego długiego weekendu!