Rozdział 72

Około godziny 18 zostałam w pokoju całkiem sama. Tak trochę smutno. Powinnam być na hali i robić zdjęcia, a tymczasem leżałam na łóżku z siniakiem na pół nogi. Ledwo do łazienki doszłam. Bałam się, że w sobotę mi się nie poprawi i znowu przesiedzę mecz w pokoju. Nie po to odbywałam te praktyki żeby potem nie móc robić zdjęć naszym siatkarzom. Doskonale można mnie było w tamtym momencie porównać do dziecka, które dostało szlaban. Bo tak jakby miałam taki areszt domowy, który dała mi własna noga. Mam przynajmniej nauczkę, że ładowarek, czy innych kabli nie daje się, gdzie popadnie. Ileż ja się nauczyłam tego dnia.

W końcu siatkarze wyszli na rozgrzewkę. Następnie odegrano hymny, wszyscy się przywitali. Pierwsze ‘’szóstki’’ składały się z najmocniejszych zawodników. Polska była taka, jak zwykle, czyli: Jarosz, Kurek, Winiarski, Możdżonek, Nowakowski, Żygadło i na Libero Zatorski. Siedziałam w biało-czerwonej koszulce i z szalikiem na szyi. To, że kibicowałam przed telewizorem nie oznaczało, że miałam po prostu siedzieć. Co chwilę podskakiwałam na miejscu i komentowałam. Zawsze tak wyglądało oglądanie meczy, gdy robiłam to w domu. Pierwszy set wygrali – biało-czerwoni. Turcy grali naprawdę dobrze. Podobno to najsłabsza drużyna, a na boisku wcale na taką nie wyglądała. Druga partia była popisem umiejętności naszych. Gładko wygrali do 15 i na tablicy wyników widniało już 2:0. Niestety w 3 secie przeciwnicy się odbudowali. To był naprawdę dobry mecz. Anastasi musiał sięgnąć po zawodników rezerwowych i takim oto sposobem na parkiecie pojawił się mój chłopak. Zacisnęłam mocniej kciuki.

 - Dawaj, skarbie – powiedziałam sama do siebie. To była bardzo dobra zmiana. Michał bardzo pomógł Pawłowi w obronie i przyjmował dużo lepiej, niż Winiar. Co do niego właśnie, to było to dziwne, że element, dzięki któremu był w czołówce najlepszych przyjmujących świata go zawodził, akurat podczas tak ważnego turnieju. Trzeba mieć nadzieję, że szybko ‘wróci do siebie’. W sumie jego niedyspozycja dawała szansę Kubiemu. Wiem, że dla siatkarza, który jest podstawowym graczem w swoim klubie sterczenie w kwadracie rezerwowych nie jest przyjemne. Niestety losów tej partii nie dało się już odwrócić i pierwszy set został zapisany na koncie gości. Na szczęście cały mecz zakończył się wygraną 3:1 Polaków. 3 punkty dawały im 2 miejsce w tabeli, gdyż Francja pokonała Słowaków 3:0. Straciliśmy jednego seta, więc musieliśmy im ustąpić. Znowu się źle poczułam z faktem, że nie mogę być na hali i cieszyć się razem z chłopakami. Pozostało mi tylko czekać, aż wrócą. Skorzystałam z okazji, iż była reklama i jakoś wstałam z łóżka. Przy rozprostowaniu nogi znowu poczułam ból. Syknęłam cicho i jakoś dokuśtykałam do łazienki, gdzie załatwiłam swoją potrzebę fizjologiczną. Gdy wróciłam na miejsce trwało już studio pomeczowe. Prowadził je Jerzy Mielewski, wraz z Ryszardem Boskiem i Ireneuszem Mazurem. Tego pierwszego udało mi się poznać przy okazji któregoś meczu Ligi Światowej. Pochwalił moje zdjęcia, co było bardzo miłe. Nie rozmawialiśmy wtedy zbyt długo, bo oboje byliśmy zajęci. Fajnie było jednak go poznać.

Studio trwało około godziny. Niemal równo z jego zakończeniem usłyszałam jakiś gwar na korytarzu. Po chwili drzwi do pokoju się otworzyły i wszedł uśmiechnięty Michał. Odwzajemniłam jego gest.

 - Gratulacje. Świetny mecz – powiedziałam, gdy do mnie podszedł. Musnęłam delikatnie jego usta.

 - Dziękuję – odparł wesoły.

 - Rewelacyjnie grałeś – wyszczerzyłam się.

 - Bez przesady – wzruszył ramionami. – Były sytuacje, gdy mogłem zaatakować inaczej. Niektóre piłki były do lepszej obrony, a ja przyjąłem niedokładnie.

 - Oh, przestań – wbiłam mu palec w żebro. – Grałeś świetnie – cmoknęłam go siarczyście w policzek.

 - Jadłaś coś, czy ci przynieść? – zapytał.

 - Jadłam – odparłam, mając na myśli marchewki, których nie dokończyłam przed południem. – A teraz idę pod prysznic.

 - Chyba będę musiał ci potowarzyszyć, bo sama nie dasz rady – poruszył charakterystycznie brwiami.

 - Wystarczy, ze mi pomożesz dojść. Dam sobie radę sama – wystawiłam mu język i zaczęłam wstawać z łóżka. Michał pomógł mi w tym, więc obeszło się bez mocnego bólu w kolanie.

 - Jesteś pewna? Bo wiesz, że ja zawsze chętnie służę pomocą – drążył dalej.

 - Jestem pewna na 100%. Nie tym razem, Misiu. Poczekaj do końca Mistrzostw – cmoknęłam go przelotnie w usta i zaczęłam iść w stronę łazienki. Michał podniósł mnie i wręcz tam zaniósł. Potem posłusznie (o dziwo) wyszedł z pomieszczenia. Zatkałam otwór w wannie i zaczęłam napełniać ją wodą, do której wlałam truskawkowy płyn do kąpieli. Pozbyłam się swoich ubrań. Skrzywiłam się, widząc tego siniaka. Nie dość, że był ogromny, to jeszcze ciemno-fioletowy. Nawet, gdy jako mała dziewczynka spadłam z huśtawki, to nie miałam takiego śladu. Ale ja przecież tylko spadłam z łóżka. No ludzie! Nie ogarniam swojego organizmu. Weszłam do wanny. Posiedziałam chwilę bez ruchu, bo wtedy kolano mnie nie bolało. Umyłam się i wypuściłam wodę. Zaczęłam wstawać, lecz znowu przypomniała o sobie moja słaba koordynacja ruchowa i uderzyłam się kolanem (tym bolącym!!) o kran. Niech to szlag.

 - Ała – pisnęłam. Michał wszedł zaniepokojony moimi jękami.

 - Co się dzieje? – zapytał.

 - Uderzyłam się – powiedziała, wstając. Chłopak podał mi ręcznik, którym się owinęłam i pomógł mi wyjść.

 - Z ciebie naprawdę niezła łamaga jest – zaśmiał się cicho, za co go uderzyłam w ramię.

 - Spadaj – mruknęłam niezadowolona.

 - Jesteś śliczna, jak się złościsz – wyszczerzył się.

 - Słabo – ziewnęłam. – Standardowy tekst z filmów.

 - A już było tak miło – skrzywił się.

 - Idź spać, Dziku – wypchnęłam go za drzwi.

 - Wredny rudzielec – pokręcił głową.

Następnego dnia wstałam po 7. Spojrzałam w lewo. Michał wciąż spał, jak zabity. Wstałam z łóżka. Byłam zadowolona, bo kolano nie bolało mnie tak, jak wczoraj. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Z szafy wyjęłam ubrania, które w łazience na siebie narzuciłam (link). Włosy związałam w kucyka z dobieranym warkoczem z boku głowy. Wygodna i ładna fryzura. Wróciłam do pokoju i postanowiłam obudzić siatkarza, bo w końcu zaśpi. Śmiesznie wyglądał, tuląc do siebie kołdrę. Zaśmiałam się lekko. Szturchnęłam go.

 - Wstajemy, Kubiak – powiedziałam głośno. Otworzył oczy i ziewnął.

 - Która godzina? – zapytał zaspany.

 - Wpół do 8. Rusz te seksowne cztery litery i się ubierz – powiedziałam i usiadłam na swoim łóżku.

 - Sądzisz, że mam seksowny tyłek? – zapytał, podnosząc się do pozycji siedzącej.

 - Yhym – puściłam mu oczko.

 - A jak twoje kolano? – zainteresował się.

 - Dużo lepiej, niż wczoraj. Ta maść Sokala jest świetna – wyszczerzyłam się.

 - No i po co było tyle płaczu? Jak będziesz dziś uważać, a nie uderzać się o każdą napotkaną rzecz, to pójdziesz na mecz – powiedział, wstając z łóżka.

 - Ja się wcale nie uderzam o każdą napotkaną rzecz – oburzyłam się.

 - Uderzyłaś się wczoraj o kran – wypomniał mi. Nie miałam argumentów i spuściłam głowę, co on skomentował śmiechem.

 - Spadaj – warknęłam.

 - Uwielbiam to uczucie, gdy nie umiesz mi odpowiedzieć. Czuję się wtedy lepszy!

 - Na szczęście takie sytuacje nie zdarzają się często – wystawiłam mu język.

Już przed 19 byliśmy wszyscy w Ergo Arenie. Właśnie kończył się mecz Słowacji i Turcji. Po emocjonującym spotkaniu to nasi południowi sąsiedzi zgarnęli 2 punkty. Chłopcy poszli się przebrać do szatni, a ja z Wojtkiem weszłam na halę. Kibice z poprzedniego meczu już opuścili trybuny. Powoli zaczęli się schodzić następni. Hala miała być wypełniona do ostatniego krzesełka. Usiadłam sobie na miejscu, bo nie chciało mi się cały czas stać, a na razie nic się nie działo. Po kilkunastu minutach zauważyłam swoich przyjaciół, gdy szukali swoich miejsc. Powiedziałam Wojtkowi, że zaraz wracam i poszłam w ich kierunku.

 - Cześć – przywitałam się z nimi i każdego przytuliłam.

 - A czemu cię wczoraj nie było? – zaciekawiła się Daga. Skrzywiłam się.

 - Mały wypadek miałam – powiedziałam.

 - Jaki wypadek?

 - Potknęłam się i mam stłuczone kolano – machnęłam ręką.

 - Jaka łamaga – parsknął śmiechem Hubert i oberwał ode mnie w głowę. Jęknął cicho, ale wciąż się śmiał.

 - Spadaj – warknęłam. – Już się Michał ze mnie nabijał.

 - I dobrze – wyszczerzył się sąsiad.

 - Jak gadałam z Zatim, to się nie chwalił – przyznała Sylwia.

 - Tak? Muszę go pochwalić – uśmiechnęłam się szeroko.

 - Wiedziałem, że dzisiaj przyjdziesz – usłyszałam zza siebie. Odwróciłam się i ujrzałam Zbyszka.

 - Drugiego meczu bym już w pokoju nie przesiedziała – zaśmiałam się. –A jak ty się czujesz w roli kibica?

 - Trochę obco, ale nie jest źle – uśmiechnął się. – Mam fajną czapeczkę, o – wskazał palcem biało-czerwoną czapkę z Okocim.

 - Nie pasuje ci do stroju. Czemu biało-czerwonej koszulki nie ubrałeś, zdrajco?

 - Fakt, mój błąd – skrzywił się. – Ale mam czapeczkę!

 - Jak ty się jarasz tą czapką – wywróciłam oczami.

 - Bo jest zajebista.

W tym momencie zauważyłam na schodach grupkę jakiś dziewczyn, które były zestresowane. Najwidoczniej chciały poprosić mojego przyjaciela o autograf, lub zdjęcie i się wstydziły.

 - Chcecie autografy? – zapytałam je. Zibi odwrócił się zaciekawiony z kim rozmawiam. Pokiwały twierdząco głowami.

 - Zibi, zająłbyś się fankami – trzepnęłam go w ramię. – A ja lecę do pracy.

Pożegnałam się z przyjaciółmi i zaczęłam schodzić na dół. Tyle schodów nie sprzyjało samopoczuciu mojego kolana, ale ból nie był tak odczuwalny, jak wczoraj. W końcu biało-czerwoni wyszli na rozgrzewkę. Kibice ciepło ich przywitali. Równo o 20 skończyli. Odśpiewano hymny. Słysząc, jak cała hala śpiewała Mazurek Dąbrowskiego acapella, to miałam znowu dreszcze na ciele. Siatkarze się ze sobą kulturalnie przywitali. Rozpoczął się mecz. Pierwszy set był wyrównany, lecz w końcówce szala przechyliła się na korzyść gości. Druga partia była niemal identyczna. Trzeba w takim wypadku doprowadzić do tie-breaka. Miałam nadzieję, że sprawdzi się w tym przypadku stara reguła, a mianowicie, kto nie wygrywa 3:0, ten przegrywa 3:2. 3 set padł naszym łupem. Niestety 4 był zarazem ostatnim. Na konto Francuzów powędrowały 3 punkty. Goście cieszyli się, ale na ich miejscu również bym to zrobiła. Nasi nie mieli zadowolonych min. Pierwsze miejsce w grupie raczej nie było już dla nas. Trzeba było przyznać przeciwnikom, że byli lepsi. Mieliśmy w tym roku strasznego pecha. Podczas Ligi Światowej podczas obu meczu z nimi mieliśmy szansę wygrać, lecz marnowaliśmy je. Tego dnia również tak było. Chłopcy nie potrafili się zebrać w końcówkach, z czym natomiast problemu nie mieli goście.

Siatkarze skierowali się do szatni. Schowałam swój sprzęt i wyszłam z hali. Chłopcy o dziwo nie byli tak przybici, jak zwykle po przegranych. Widać tym razem znieśli to dużo lepiej. Może to dlatego, że ich gra była lepsza, niż w poprzednich starciach? 

__________________

Przepraszam, ale jak już napisałam na asku mój laptop się zbuntował i nie mogłam wczoraj dodać rozdziału. W rekompensacie w niedzielę i poniedziałek pojawią sie 2 rozdziały z rzędu ;) Już teraz składam wam życzenia Wesołych Świąt ;*