Rozdział 63

Następnego dnia odbył się mecz z Niemcami. Tym razem Kubiak otrzymał szansę gry. Andrea chciał sprawdzić większość swoich zawodników przed Mistrzostwami. Cieszyłam się, bo mój chłopak rozegrał świetny mecz. Naprawdę bardzo się starał. Dobrze przyjmował i razem z Pawłem genialnie grali w obronie. Będę musiała go potem pochwalić. Mecz zakończył się wspaniałym 3:0 dla biało-czerwonych. Niemcy nie mieli nic do gadania. Cieszyłam się, jak dziecko. Spiker jeszcze zatrzymał wszystkich na chwilę, a na płytę boiska weszła dwójka dzieci z tortem. Cała hala zaczęła śpiewać ‘’100 lat’’. No tak, przecież Damian miał urodziny. Kompletnie zapomniałam. Dobrze, że nie schowałam jeszcze aparatu. Uchwyciłam nim genialny moment. Gdy Wojtaszek wrócił do swoich kolegów Kurek, Żygadło i Możdżonek popchnęli tą tacę tak, iż całe ciasto wylądowało na Libero. Wszyscy oczywiście w śmiech, a biedny siatkarz zaczął się wycierać, ale również się śmiał. Kubiak od razu do niego podszedł, a ten przytulił przyjmującego, specjalnie go brudząc. Dopiero wtedy zwróciłam uwagę na tych chłopców, którzy wcześniej wręczali tort.  Byli bardzo zdziwieni, a nawet jakby przestraszeni. Damian jednak do nich podszedł i coś powiedział, po czym lekko się uśmiechnęli. Michał jeszcze ich poczochrał po głowach, wciąż się śmiejąc. I niech jeszcze raz usłyszę o jakiejś złej atmosferze w kadrze, a nogi z tyłków powyrywam tym dziennikarzom. Szukają sensacji na siłę. Ruszyłam w kierunku siatkarzy. Na mojej drodze stanął jubilat, szczerząc się jak głupi. Doskonale wiedziałam, co kombinował.

 - Blanka, chodź, niech no cię przytulę – powiedział, a ja cofnęłam się o krok.

 - Wszystkiego najlepszego, ale tulić cię nie będę – powiedziałam, śmiejąc się. Wtedy poczułam, jak ktoś tuli mnie od tyłu.

 - Ale ja cię przytulić mogę – wyszczerzył się Michał.

 - Cały mnie ubrudziłeś – jęknęłam. Wtedy od przodu przytulił mnie Libero. Byłam zgniata przez tą dwójkę i w dodatku cała brudna.

 - Nie lubię was – mruknęłam, starając się nie zaśmiać. Michał przejechał palcem po mojej koszulce, zbierając na niego trochę tortu. Następnie włożył go sobie do ust.

 - I teraz jesteś jeszcze bardziej słodsza – skradł mi całusa, a ja tylko pokręciłam głową i poszłam do reszty.

 – Ej ty, Kypek! – zawołałam przyjmującego, który stał niedaleko. Odwrócił się i spojrzał na mnie pytająco.

 - Czy mogłabyś się zwracać moim normalnym nazwiskiem, a najlepiej imieniem? – zapytał, udając urażonego.

 - Chciałam ci pogratulować, ale teraz to się wypchaj – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi.

 - A jak gratulacje, to mogę być Kypkiem – wyszczerzył się. Jaki łasy na pochwały!

 - Teraz to spadaj – parsknęłam śmiechem.

 - Przyjmuję gratulacje – odparł, biorąc swoją bluzę z krzesełka.

Siedziałam w swoim pokoju i jadłam jabłko. Siatkarze mieli krótkie rozciąganie, a moi przyjaciele poszli się przejść po mieście. Mi nie chciało się zbytnio ruszać z miejsca, więc zostałam u siebie. Usłyszałam dźwięk przychodzącego połączenia na skype. Uśmiechnęłam się, widząc Zbyszka. Od razu odebrałam.

 - No w końcu raczyłeś się odezwać – zaśmiałam się.

 - Przypomniałem sobie o tym plebsie, który został w Polsce – wyszczerzył się. Gdyby był obok, to na bank by oberwał.

 - Zapamiętam to sobie – mruknęłam.

 - Ale ty oczywiście należysz do tej nielicznej szlachty – poprawił się, na co się szeroko uśmiechnęłam.

 - I teraz jestem zadowolona. Jak tam w słonecznej Italii?

 - Moje okulary przeciwsłoneczne jak na razie nie narzekają – zaśmiał się.

 - A właściciel okularów?

 - Powoli znowu się przyzwyczajam do tego klimatu. Dostałem od klubu mieszkanie i samochód, więc nie jest źle. Aśka ma do mnie przylecieć za 2 dni, więc przez jakiś czas będzie mi tu lepiej.

 - Na długo przyjeżdża?

 - 2 tygodnie – uśmiechnął się. – Wciąż mam nadzieję, że zdecyduje się jednak ze mną zamieszkać przez ten czas.

 - Ale pamiętasz, co ci mówiłam? Że masz..

 - Nie naciskać. Wiem – westchnął.

 - Głowa do góry, będzie dobrze – uśmiechnęłam się.

 - Musi być. Oglądałem mecze na Memoriale. Pogratuluj chłopakom ode mnie.

 - Pogratuluję – odparłam.

 - Do Miśka sam potem zadzwonię, więc jemu w sumie nie musisz mówić. A co do niego, to strasznie dobrze mu idzie.

 - Też to zauważyłam. Mam nadzieję, że ta forma mu zostanie.

 - Zostanie, zostanie. Widzę to po nim, a znam go dłużej niż ty.

 - Taką mam nadzieję – uśmiechnęłam się. – Kiedy masz jakiś sparing?

 - Za tydzień z reprezentacją Egiptu.

 - Będę trzymać kciuki – wyszczerzyłam się.

 - A spróbowałabyś nie – pogroził mi palcem. Zaśmialiśmy się oboje.

 - Wiesz, że w tym starciu i tak byś nie miał ze mną szans – wystawiłam mu język.

 - Pewnie nie – jęknął.

 - Grzeczny, Zbysiu – puściłam mu oczko.

W tym momencie drzwi od mojego pokoju się otworzyły i zobaczyłam uśmiechniętego Kubiaka.

 - A kto cię tam nawiedza? – zapytał Bartman.

 - O, Siema Zbychu – przywitał się Michał. Pocałował mnie w usta na powitanie i usiadł na łóżku, usadawiając mnie sobie na kolanie.

 - Zmieniło się coś we Włoszech? – zapytał przyjmujący.

 - Słońce, upał. Normalka – wzruszył ramionami.

 - A u nas zimno – skrzywiłam się. Michał objął mnie mocniej.

 - To się przytul. Ogrzeję cię – poruszył brwiami.

 - Nie zapominajcie, że tutaj jestem – oznajmił Zbyszek.

 - Przecież ja ją tylko przytulam – machnął ręką.

 - Dobra gołąbeczki. I tak muszę kończyć, bo zaraz na trening lecę. Powodzenia na meczu dzisiaj – uśmiechnął się.

Pożegnaliśmy się z atakującym, a potem zamknęłam laptopa. Objęłam Michała za szyję.

 - Skopiesz dziś Rosjanom tyłki, prawda? – spytałam.

 - Postaram się – uśmiechnął się lekko, a potem musnął delikatnie moje usta.

 - Chodź coś zjeść, bo głodny jestem – powiedział, wstając z miejsca.

Mecz z Rosją do łatwych niestety nie należał. Goście od początku wysoko ustawili poprzeczkę. Grali w swoim pierwszym składzie, a Muserski wręcz bombardował nas zagrywką. Udało nam się jednak ugrać jednego seta, dzięki czemu zapewniliśmy sobie miejsce na najwyższym stopniu podium. Spiridonov rzecz jasna musiał robić te swoje głupie miny w stronę naszych. Niestety wkurzył tym mojego chłopaka. Podczas jednej z przerw była mała wymiana zdań między nimi. Dobrze, że ktoś odciągnął Kubiaka, bo mogła z tego wyjść niezła afera. Dziku był stanowczo zbyt nerwowy. Ale w sumie ja miałam tak samo, więc go doskonale rozumiałam.

Niestety mecz jako tako przegraliśmy. Ale graliśmy lepiej, niż na Lidze Światowej. Nastała krótka przerwa, by chłopaki chwilę odpoczęli po meczu. Nie trwała długo. Obsługa techniczna rozłożyła podium. Zebrała się także złota drużyna Huberta Wagnera, która miała wręczać nagrody. Wszystkie reprezentacje usadowiły się na swoich miejscach. Nasi biało-czerwoni na pierwszym, Rosja na drugim, Holandia na trzecim, a Niemcy na ostatnim. Każdy otrzymał pamiątkowy puchar, lecz wczesniej nastąpiło rozdanie nagród indywidualnych. Najlepszym atakującym, a zarazem MVP turnieju został Nikołaj Pawlov. Najlepszym blokującym Marcin Możdżonek. Najlepiej zagrywającym Dmitrij Muserski, co było wręcz oczywiste. Gdy znajdował się w polu zagrywki, to przeciwnicy tracili punkty seriami. Najlepszym rozgrywającym został Siergiej Grankin. Najlepszym Libero został Paweł Zatorski. Widziałam, jak Sylwia szalała z radości na trybunach. Pozostał jeszcze wybór najlepszego przyjmującego. Z tą pozycją zawsze miałam największy kłopot. Nigdy nie umiałam jednoznacznie stwierdzić, kto był najlepszy. Spiker wyczytał, że to zawodnik z Polski, więc kibice już zaczynali się cieszyć. Gdy padło nazwisko: Michał Kubiak, to prawie serce mi wyleciało z klatki piersiowej. W porę się opamiętałam i zdążyłam zrobić zdjęcie, jak odbiera nagrodę. Wszyscy mu pogratulowali tego wyróżnienia. Może to był towarzyski turniej, ale każda nagroda jest ważna. Nie mogłam się doczekać, gdy część oficjalna się skończy i będę mogła mu pogratulować. W końcu jednak nadszedł ten moment. Jak na skrzydłach podbiegłam do siatkarza, który z błyskiem w oczach oglądał swoją statuetkę. Przytuliłam się do niego.

 - Gratulacje – powiedziałam, stając na palcach i muskając jego policzek. Uśmiechnął się szeroko i pocałował mnie.

 - Byłeś genialny – przyznałam.

 - Bez przesady – odparł ze śmiechem.

 - Od kiedy ty taki skromny?

 - Od zawsze – oburzył się.

 - Mój najlepszy – powiedziałam, tuląc się do niego mocniej. Poczułam, jak całuje mnie w czubek głowy.

Podeszliśmy do Zatiego, który stał z Sylwią oraz Hubertem i Dagą.

 - Gratuluję, Zatorku – powiedziałam, szczerząc się.

 - Dzięki. Nieźle się zdziwiłem, jak mnie wyczytali – przyznał.

 - Tylko żebyście teraz nie gwiazdorzyli – pogroziłam siatkarzom palcem.

 - Najwyżej kupisz im Snicersy – zaśmiał się Hubercik.

 - Zbankrutuję – jęknęłam, co wywołało śmiech na twarzach moich przyjaciół.

Trener na kolacji powiedział, że daje wszystkim 3 dni na odpoczynek i zregenerowanie sił. Wszystkim ten pomysł się spodobał, bo od miesiąca codziennie były treningi i treningi. Tylko w weekendy była jakaś chwila wytchnienia, ale to i tak nie zawsze. Dlatego perspektywa kilku dni poza halą była bardzo pozytywna.

Skierowałam się do swojego pokoju, gdzie po chwili pojawił się Michał. Oczywiście przyniósł ze sobą statuetkę za najlepszego przyjmującego. Nie rozstawał się z nią nawet na moment.

 - Ta nagroda przykleiła ci się do dłoni? – zaśmiałam się.

 - Nie, ale ładnie wygląda. Co nie? – oczy to mu się aż świeciły.

 - No ładnie, ładnie – przyznałam, siadając mu na kolanach.

 - Jakie plany na te wolne dni? – zapytał.

 - Jadę do Wielunia. A ty?

 - Do Wałcza. Mama mi jęczy nad uchem, że zapomniała, jak jej syn wygląda.

 - Czyli zobaczymy się w Spale, tak?

 - Mogę po ciebie wpaść w środę, jak chcesz – uśmiechnął się.

 - Jak ci się będzie chciało, to bardzo chętnie.

 - Ale teraz musimy nadrobić ten czas – wymruczał mi do ucha, drażniąc oddechem moją skórę. Oplotłam rękami jego szyję, zbliżając do siebie. Złączyliśmy usta w namiętnym pocałunku, na którym nie poprzestaliśmy.

__________________

Zaczynamy operację: ANKARA. 

To co kochani, usadawiamy nasze zacne 4 litery przed tv o 16 i kibicujemy Pomarańczowym! Znając życie, to w ciągu całego meczu zdążę wykonac milion pozycji i byc w każdym miejscu w pokoju xD Ale to szczegół.

Następny rozdział jutro po meczu finałowym, w którym mam nadzieję grać będą jastrzębianie ! :)