Rozdział 62

Nie tak miało być. 3 sparingi i wszystkie przegrane. W dwóch pierwszych była szansa na wygraną, lecz w końcówkach setów nie potrafiliśmy się przebić, co wykorzystywali Serbowie. Natomiast ostatni mecz, to była kompletna porażka. Ale dlaczego? Tylko to się nasuwa. Przecież treningi były inne, wszyscy czuli, że są w lepszej formie. Może Serbia po prostu była lepsza? Nie wiem, co o tym myśleć i nie zazdroszczę w takiej chwili ani chłopakom, ani Anstasiemu. Ostatnim sprawdzianem przed Mistrzostwami Europy będzie Memoriał Huberta Wagnera. Trzeba wierzyć, że będzie dobrze.

Gdy wszyscy wracali do Polski, ja oraz Michał i Zbyszek lecieliśmy do Hiszpanii, gdzie miała się odbyć sprawa przeciwko Juanowi. Trener wiedział o sprawie. Nie mógł się nie zgodzić na jednodniową nieobecność chłopaków. Bartman po długiej rozmowie z nim dostał informację, która i tak była pewna już wcześniej. Nie znalazł się w kadrze na mistrzostwa. Zabolało go to, ale przyjął to po męsku. Nie obwiniał nikogo. Wiedział, że faktycznie nie jest w dobrej formie. Obiecał w tym sezonie tak się starać, żeby za rok znaleźć się w reprezentacji. Wiedziałam, że jak on coś sobie postanowi, to tak będzie. Nie zmienia to faktu, że będzie mi go tutaj brakować. Był przecież pierwszym siatkarzem, z którym się zaprzyjaźniłam. To dzięki niemu nie stresowałam się przed przyjazdem tutaj. Z nim było mi w Spale raźniej.

Bałam się tej rozprawy. Dopiero, gdy weszliśmy do gmachu sądu poczułam lęk. Wiedziałam, że jak zobaczę Juana, to wszystko powróci. Ale musiałam być silna. Przecież nigdy nie znosiłam okazywać słabości. Michał ciągle trzymał mnie mocno za rękę, gdy staliśmy na korytarzu. W ten sposób dodawał mi otuchy. Przed wejściem na sale przytulił mnie mocno i szepnął do ucha, że będzie dobrze. I tak było. Juan został skazany, a ja głęboko odetchnęłam. Rzucił jeszcze we mnie złowrogim spojrzeniem, ale go zignorowałam. 

Następnego dnia wróciliśmy do Polski. Nadeszło to nieuniknione pożegnanie ze Zbyszkiem. Odebraliśmy swoje bagaże i każdy z nas miał udać się gdzie indziej. My z Michałem do Płocka, a atakujący do Żor po rzeczy, a za kilka dni do Włoch. Staliśmy naprzeciwko siebie i każdy milczał. W końcu przytuliłam mocno przyjaciela.

 - Będę tęsknić, wielkoludzie – przyznałam szczerze. Siatkarz pogładził mnie po plecach.

 - Ja też, Blanka – odparł z lekkim uśmiechem. Stanęłam na palcach i cmoknęłam go w policzek. Potem chłopaki przytuli się po męsku.

 - Powodzenia na Mistrzostwach – powiedział Bartman.

 - Powodzenia we Włoszech – odpowiedział Kubiak.

I w tym momencie udaliśmy się w swoje strony. Poczułam takie ukłucie w sercu. Będzie mi go cholernie brakować na zgrupowaniu. Komu ja się będę wyżalać, gdy pokłócę się z Dzikiem? To zawsze Zibi był dla mnie takim oparciem. Wtedy, gdy przez kilka dni nasz związek wisiał na włosku wypłakiwałam się na jego ramieniu, a on mnie pocieszał, jak prawdziwy przyjaciel. Jednak na moment miałam zupełni inny problem.

 - Ej, czekaj – przystanęłam na moment. – Jak my wrócimy do Płocka?

 - Spokojnie, ja w tym związku czasem myślę – zaśmiał się i objął mnie ramieniem. Czy on chciał w ten sposób zrobić ze mnie głupią? Heloł, to ja więcej myślę od niego. Po prostu zapomniałam uwzględnić naszego powrotu. I tyle.

 - Więc jak wrócimy? – dopytywałam. Nic nie odpowiedział, tylko ruszył w stronę parkingu. Po pewnym czasie zobaczyłam Kurka, opartego o swoje nowe Volvo. Wyszczerzył się na nasz widok.

 - Siema, Dziki – zaczął wesoło. Przywitaliśmy się z przyjmującym, który otworzył nam bagażnik. Kubiak wpakował do niego nasze walizki.

 - Dostałeś pozwolenie od trenera? – zdziwiłam się.

 - Inaczej by mnie tu nie było – zaśmiał się. Wsiedliśmy zatem do pojazdu i ruszyliśmy w kierunku Płocka.

Cały tydzień siatkarze mieli treningi i dopracowywali elementy, które zawaliły w Serbii. Na Memoriale przeciwnicy nie byli tacy do końca łatwi. W dodatku na sam koniec zostawiona była Rosja – potęga światowej siatkówki. Widziałam jednak w postawie chłopaków, że coś jest inaczej. Lepiej. Wierzyłam z całych sił, że ostatni test przed ME zdają celująco. Moi przyjaciele zjawili się w tym samym hotelu, w którym my przebywaliśmy w piątek z samego rana. Poprosiłam jednak Sylwię żeby pokazała się Pawłowi dopiero po meczu. Wtedy dopiero miałby niespodziankę. Gdy siatkarze mieli ostatni trening przed meczem ja się nudziłam. Dlatego zawędrowałam do pokoju piętro wyżej. Wpakowałam się bez pukania do środka.

 - Czołem, młodzieży – zaczęłam od progu. Cała trójka wgapiała się bezmyślnie w telewizor. Arcyciekawe zajęcie.

 - Hej – odparli. Usiadłam obok Dagi.

 - Nudzi wam się, co? – kiwnęli głowami. – Dlatego przyszłam ja. Napawajcie się moją obecnością.

Wszyscy parsknęli śmiechem. Ja także.

 - Blanka i jej wrodzona skromność – stwierdził Hubercik.

 - Jasna sprawa – wyszczerzyłam się.

 - A co się stało, że zaszczyciłaś nas swoją obecnością?

 - Raz na jakiś czas mogę pozadawać się z plebsem – machnęłam ręką.

 - Chłopaki mają trening? – spytała Dagmara.

 - Owszem – potwierdziłam.

 - To dlatego do nas przyszłaś – zaśmiała się Sylwia.

 - Nie ma Michałka, to przyszła się pocieszyć do nas – rzucił Hubert, za co oberwał sójkę w bok.

 - Akurat chwila wytchnienia od niego mi się przyda – wystawiłam mu język.

 - Znowu pokłóceni? – jęknęła Zając.

 - Wyjątkowo nie.

 - Święto. Trzeba to w kalendarzu zapisać – zaśmiała się druga blondynka.

 - Nie chwal dnia przed zachodem słońca – wtrącił Hubert.

 - Dokładnie – potwierdziłam ze śmiechem.

W takim towarzystwie spędziłam piątkowe południe. Siatkarze wrócili na obiad, a potem do meczu mieli wolne. W końcu jednak zbliżała się godzina 17. Godzinę wcześniej byliśmy już na hali. Siatkarze zostali gorąco przywitani przez kibiców. Trybuny nie były całkiem zapełnione, ale podczas następnych meczy miało być ich coraz więcej. Siatkarze zaczęli się zatem rozgrzewać, a ja z Wojtkiem zajęliśmy miejsca przeznaczone dla fotografów. Wyjęłam swój sprzęt i wprawiłam go w ruch. Byłam w swoim żywiole. Zauważyłam na trybunach moich przyjaciół. Pomachałam im z uśmiechem i kontynuowałam swoją pracę. W końcu się zaczęło. Najpierw hymny, potem prezentacja szóstek, aż w końcu mecz. Pierwsza partia padła bez problemu łupem biało-czerwonych. Chłopaki powoli wchodzili w swój rytm. Niestety drugi set zawędrował na konto Holendrów. Zacisnęłam mocniej kciuki i szepnęłam sama do siebie: ‘’No dalej, dacie radę’’. I po tym się jakby odbudowali. Goście nie mieli szans. Nawet Kubiak wszedł na chwilę na boisko, posyłając mi przy tym uśmiech. Puściłam do niego oczko i zrobiłam kilka fotek. Polacy objęli prowadzenie, wygrywając ostatecznie 3:1. Podziękowali rywalom za grę i zeszli z boiska. To nie był jednak koniec. Zaczęło się oficjalne rozpoczęcie Memoriału, który otworzył prezydent Płocka. Wszystkie reprezentacje zaprezentowały się na boisku. Dopiero po tych wszystkich oficjalnych gadkach szmatkach wszyscy zaczęli się rozchodzić. Spakowałam sprzęt do torby i ruszyłam za bandy w kierunku siatkarzy, którzy rozdawali jeszcze ostatnie autografy. Zauważyłam Sylwię, która podeszła do band, jednak ochroniarz nie mógł jej pozwolić wejść dalej. Wzrokiem zaczęłam zatem szukać Pawła. Ta sierota zawiązywała sobie buta. Westchnęłam zażenowana i podeszłam do niego. Chrząknęłam znacząco, by spojrzał na mnie. Podniósł wzrok do góry.

 - Chcesz autograf? – zaśmiał się. Wywróciłam oczami.

 - Nie. Rozejrzyj się, matołku dokładnie – powiedziałam. Posłuchał mnie. Był jednak ślepy, bo nie mógł dostrzec swojej własnej dziewczyny. Pociągnęłam go zatem za rękę i poprowadziłam kawałek dalej. Od razu oczy mu się ucieszyły i jak na skrzydłach pobiegł do blondynki. Tak ciepło mi się zrobiło w środku, gdy złączyli swoje usta w pocałunku. Ja to jednak potrafię tworzyć bardzo ładne pary.
poczułam, jak czyjeś ręce oplatają mnie w pasie. Spojrzałam do tyłu i zobaczyłam mojego chłopaka. Uśmiechnęłam się do niego i cmoknęłam w policzek.

 - Gratuluję wygranej – uśmiechnęłam się.

 - Chyba zaczynamy wracać na właściwe tory – odparł rozpromieniony. Wiedziałam, że to zwycięstwo wiele dla nich znaczy. Po nieudanych sparingach z Serbią nie wierzyli w siebie tak mocno, jak przed nimi. Teraz jednak ta wiara znowu rosła. Widać to była także w ich grze, która stawała się pewniejsza i bardziej regularna.

 - I bardzo się z tego cieszę – stanęłam na palcach i musnęłam delikatnie jego usta. Usłyszeliśmy jakieś chrząknięcie z boku. Przed sobą ujrzałam środkowego reprezentacji Holandii.

 - O, cześć Rob – przywitał się Michał.

 - Nie chwaliłeś się, że masz dziewczynę – zaśmiał się Bontje.

 - W takim razie przedstawiam ci Blankę.

Uścisnęłam dłoń siatkarzowi, który również z grzeczności mi się przedstawił. Chwilę porozmawialiśmy z Robem, ale nie trwało to długo, bo wszyscy zaczęli się rozchodzić do szatni. Wiedziałam jednak, że na pewno jeszcze nie raz się z nim spotkam. W końcu to kolega z klubu, w którym gra mój chłopak. Kubi dał mi buziaka w policzek i wszedł do pomieszczenia, gdzie znajdowała się reszta reprezentacji. Ja wolnym krokiem ruszyłam do wyjścia. Ktoś jednak mnie dogonił i szarpnął za rękę.

 - Blanka, nawet nie wiesz, jak ci dziękuję! – powiedział uradowany Paweł i przytulił mnie mocno. Zaśmiałam się.

 - Wiedziałam, że się ucieszysz z takiej niespodzianki – powiedziałam.

 - Ucieszę? Ja jestem wniebowzięty!

Zatorski przypominał małe dziecko, które właśnie dostało prezent od Mikołaja, o którym zawsze marzyło. Lubiłam uszczęśliwiać ludzi.

 - Mogę ci się jakoś odwdzięczyć? – spytał.

 - Po prostu bądźcie szczęśliwi, to wtedy będę się cieszyć – uśmiechnęłam się szeroko. Libero jeszcze raz mnie przytulił.

 - Jesteś wspaniałą przyjaciółką – przyznał.

 - Wiem, wiem. A teraz marsz pod prysznic, bo się cały kleisz – skrzywiłam się.

 - Już się robi, szefowo – zasalutował mi i ruszył w kierunku szatni. Pokręciłam głową z politowaniem i ruszyłam w stronę autobusu.

W hotelu zjedliśmy wspólną kolację. Każdemu dopisywał dobry humor. Nie było w tym nic dziwnego. Każdy się przecież cieszył. Potem rozeszliśmy się do swoich pokoi. Za mną podążył Kubiak. Spojrzałam na niego, unosząc jedną brew.

 - A ty nie pomyliłeś pokoi, kolego? – spytałam, gdy zamknął za sobą drzwi.

 - Zati poszedł do Sylwii i zostałem sam – wykrzywił usta w podkówkę i położył swoje dłonie na moich biodrach.

 - Jesteś duży. Chyba nie boisz się zostać sam? – zaśmiałam się cicho, bawiąc się jego koszulką.

 - Niby nie, ale  we dwoje jest znacznie raźniej. Nie sądzisz? – puścił mi oczko.

 - I co ty niby ze mną chcesz robić, co? – przygryzłam dolną wargę.

 - Nie kuś kobieto, nie kuś – przyznał, gdy oplotłam mu szyję rękami.

 - Jeśli masz jakieś nieskromne myśli, to niestety pozostaną one w strefie marzeń, kotku. Jutro masz mecz – parsknęłam śmiechem.

 - Ty to robisz specjalnie! – oburzył się. – Najpierw mnie prowokujesz, a potem nic z tego nie wychodzi.

 - Od zawsze byłam wredna – cmoknęłam go szybko w usta. – A teraz idź do siebie, bo padam na twarz. Umyję się i idę spać.

 - A może umyć ci plecki? – aż mu oczy zabłysły, gdy to mówił. Pokręciłam ze śmiechem głową.

 - Nie tym razem – wystawiłam mu język. – Do widzenia, panu.

 - Jesteś potworem – jęknął.

 - Staram się – wyszczerzyłam się i zniknęłam za drzwiami łazienki.

_________________

Naprawdę, wasze komentarze mnie bardzo motywują, bo jak widzę, ze mało osób czyta, to odechciewa mi się pisać ;/ Dobrze, ze mam duzo rozdziałów na przód, bo w ciągu ostatniego miesiąca napisałam chyba z 4 tylko. Dla porównania dodam, że np w styczniu napisałam około 20. 

Wiec byłoby mi miło zobaczyć tu więcej niż 10 waszych śladów :)