Rozdział 61

Sierpień przeleciał strasznie szybko. Szykowałam się do wyjazdu do Serbii. Wyciągnęłam swoją dużą walizkę, którą położyłam na łóżku. Następnie po kolei przenosiłam rzeczy z szafy do torby. Miałam potem problem to zamknąć, ale jakimś cudem mi się udało. Otarłam pot z czoła i położyłam walizkę na ziemi. Cholerstwo ciężkie było. Poszłam jeszcze do łazienki żeby się odświeżyć i przebrać (link). Po śniadaniu mieliśmy się wszyscy wpakować do autobusu i pojechać do Łodzi na lotnisko. Zeszłam zatem na stołówkę, gdzie wszyscy wpakowywali w siebie tonę jedzenia. Spytałam, czemu zachowują się, jakby tydzień nie jedli, a oni uprzejmie wyjaśnili mi, że serbska kuchnia według nich jest niedobra i muszą się nacieszyć pysznym jedzonkiem pani Basi. Jak dzieci, słowo daję. Ja jednak nie zachowałam się, jak ta banda i zjadłam kulturalnie 2 kanapki z twarożkiem, sałatą i pomidorem. Potem wróciliśmy do pokoi po nasze bagaże. Gdy zamknęłam drzwi na klucz, odwróciłam się i ujrzałam Michała i Zbyszka. Ten pierwszy zaoferował, że weźmie moją walizkę. Oczywiście nie odmówiłam. Tak nalegał, że nie mogłam przecież odmówić.

Lot o dziwo minął bez żadnych niespodzianek. Nawet Kurek nie wymyślał za bardzo. Tylko jakieś 5 razy rzucił tekst, że chyba zaraz umrze. Zwykle zdarzało się, to częściej. Niestety na lotnisku w Belgradzie pojawił się problem. Mianowicie nie dotarły 2 walizki. Kim byli ci pechowcy? Zbyszek i Piotrek. Ktoś ze sztabu od razu poszedł zająć się tą sprawą. My natomiast weszliśmy do autokaru, który już na nas czekał i zawiózł wprost do hotelu. Pojawiły się natomiast kolejne problemy, ponieważ było za mało wolnych pokoi. Trener był już naprawdę mocno wkurzony. Siatkarze również szczęśliwi nie byli. Oni przecież muszą być wypoczęci na mecz, więc nie będą się gnieść w kilka osób na dwóch łóżkach. Po półgodzinnym nudzeniu się w holu wrócił Andrea z resztą sztabu. W rękach trzymali kilkanaście kart, które służyły jako klucze do pokoi.

 - Na szczęście udało nam się rozwiązać ten problem. Zawalili organizatorzy, ale już jest wszystko w porządku – oznajmił Gardini. – Niestety Blanka, nie ma żadnej jedynki , ale jest jedna trójka, więc się gdzieś doczepisz.

 - Do mnie! – zgłosił się natychmiast Kubiak, obejmując mnie ramieniem. Spojrzałam na niego spod byka.

 - A może ja nie chcę być z tobą w pokoju? – powiedziałam, jednak Michał tylko machnął ręką.

 - Mam to gdzieś – wzruszył ramionami. – I tak będziesz ze mną w pokoju.

 - Czyli to jednak nie Blanka nosi spodnie w tym związku? – spytał Nowakowski, drapiąc się po brodzie.

 - A czy ktoś w to wątpił? – oburzył się przyjmujący.

 - Skądże, Misiu – rzuciłam, robiąc maślane oczka. – A teraz grzecznie weź moją bardzo ciężką walizkę i zanieś do góry.

Siatkarz westchnął i wziął mój bagaż. Przybiłabym sobie piątkę z samą sobą, ale to wyglądałoby dziwnie. Zupełnie, jakbym polubiła swój własny post na facebooku. Dlatego z wielkim uśmiechem ruszyłam za siatkarzami, kierując się na nasze piętro.

Leżałam na swoim łóżku i czytałam książkę. Siatkarze mieli trening, a ja się nudziłam. Nie miałam jednak ochoty iść na miasto, bo na pewno od razu bym się zgubiła. Nie miałam w dodatku pewności, czy z kimś dogadam się po angielsku, a serbskiego nie znam. Najbezpieczniej było zatem zostać w hotelu. Przerwał mi jednak dźwięk dzwoniącego telefonu. Sięgnęłam po komórkę i odebrałam połączenie.

 - Czy ty wiesz, że naciągasz mnie na koszty rozmowy międzynarodowej? – usłyszałam śmiech przyjaciółki.

 - Teraz dostanę opieprz, za to że nie dzwoniłam? – skrzywiłam się.

 - Jak ty mnie dobrze znasz. Wejdź na skype, mendo. Czekam.

Blondynka się rozłączyła. Sięgnęłam po laptopa, który oczywiście włączał się przez 5 minut. Muszę chyba pomyśleć o zakupie czegoś nowego z większą pojemnością dysku, bo 500 GB to za mało. Przynajmniej dla mnie. Moje zdjęcia potrzebują dużo miejsca. Włączyłam komunikator i już po chwili na ekranie widziałam twarz mojej przyjaciółki. Uśmiechnęłam się do niej promiennie.

 - Hej, Sysia – zaczęłam wesoło.

 - Czy ty już o mnie kompletnie zapomniałaś? – wykrzywiła usta w podkówkę, udając smutek.

 - No sorry, znalazłam sobie lepsze przyjaciółki – wzruszyłam ramionami, a po chwili obie się zaśmiałyśmy.

 - Jak tam Serbia? – spytała po chwili.

 - Cały czas w hotelu siedzę, a za oknem widzę tylko ulice i budynki. Jak wszędzie.

 - To czemu nie pójdziesz się przejść? – zdziwiła się. – Ja bym nie mogła tak na miejscu usiedzieć.

 - Znasz mnie. Od razu się zgubię – wystawiłam jej język, a ona parsknęła śmiechem.

 - Michał cię znajdzie – machnęła ręką.

 - Ta sierota też się zgubi.

 - Ale się dobraliście – pokręciła głową.

 - Jak się gubić, to tylko we dwoje – rzuciłam ze śmiechem.

 - Soł romantiko – ułożyła z rąk serduszko.

 - A gdzie masz Dagę? – zapytałam w końcu.

 - Domyśl się.

 - Mieszkanie obok?

 - Brawo, punkt dla ciebie – klasnęła w dłonie.

 - Ale nie zaniedbuje cię, prawda? Bo jak tak, to już ja sobie z nią pogadam – udawałam groźną.

 - Spokojnie, pamiętam jeszcze, jak ona wygląda, więc chyba nie jest tak źle – poruszyła brwiami. – Ale, jak ona jest z Hubertem, to mi tak smutno, że Zati jest tak daleko.

 - Nie martw się, zobaczycie się niedługo – uśmiechnęłam się lekko, aby dodać jej otuchy. Wiem, że ten gest byt wiele jej nie dawał, ale mimo wsyztsko odwzajemniła go.

 - Za miesiąc w Gdańsku – odpowiedziała, wzdychając.

 - Może da się wykombinować coś wcześniej – zaczęłam, bo w głowie zrodził mi się pewien pomysł.

 - Co ty wymyśliłaś?

 - Jeśli się uda, to załatwię ci bilety na wszystkie mecze Memoriału. Dadze też żeby nie był pokrzywdzona – uśmiechnęłam się. – Ale musisz sobie załatwić nocleg, a ja zacznę kombinować z biletami.

 - Naprawdę mogłabyś to zrobić?! – od razu się ożywiła.

 - Zobaczę, co da się załatwić – uśmiechnęłam się.

 - Rany, Blanka uwielbiam cię! – krzyknęła podekscytowana. – Przytuliłabym cię teraz, ale jesteś za daleko.

 - Przytulisz mnie w Płocku. Tylko nie mów nic Zatiemu, to będzie niespodzianka – puściłam jej oczko. W tym momencie ktoś wszedł do pomieszczenia. Był to Zbyszek. Jego humor niestety nie był jakiś najweselszy. Bez słowa zamknął się w łazience.

 - Sylwia, muszę kończyć – powiedziałam.

 - Coś się stało?

 - Nie wiem i muszę się dowiedzieć. Pa –pomachałam jej i się rozłączyłam. Wtedy przyszedł Michał. On był w lepszym humorze. Czyli raczej się nie pokłócili, bo wtedy przyjmujący rzucałby piorunami we wszystkie strony.

 - Cześć – przywitał się mój chłopak, całując mnie w czoło, a następnie siadając obok.

 - Co się stało Zbyszkowi? – spytałam od razu. – Jest strasznie wkurzony.

 - Nie poszło mu na treningu i.. – ugryzł się w język. Od razu się poderwałam z miejsca.

 - Mów, co wiesz – spojrzałam na niego wzrokiem, nie przyjmującym sprzeciwu. Zmieszał się.

 - Nic nie wiem, tak sobie głośno myślę.

 - Nie jestem ślepa – wywróciłam oczami. – On jest moim przyjacielem, a ty facetem. Nie sądzisz, że do zobowiązuje do jakiejś szczerości na przykład?

Postanowiłam przycisnąć go i wzbudzić jakieś ludzkie odruchy, jak np. wyrzuty sumienia, że coś przede mną ukrywa. I udało mi się. Wszystko od razu powiedział.

 - Wiesz, że na Mistrzostwa pojedzie tylko dwóch atakujących. I najprawdopodobniej wśród nich nie będzie Zbyszka – wyjaśnił, a mnie wbiło w ziemię. Otworzyłam szerzej oczy. Jak to? Najpierw Igła, a teraz Zibi? Takie porządki w kadrze zachodzą za daleko. Kto następny? Piter, Kuraś, a może Ziomek? Ja rozumiem, że Bartman nie był w najlepszej formie, ale… no właśnie. Ja mówię z mojej perspektywy, a trener stara się robić dobrze dla drużyny. Dobrze, że nie przeniosłam tego mojego monologu na głos, bo wyszłabym na jakąś histeryczkę.

 - To pewne? – spytałam tylko.

 - Jeszcze nie, ale wszystko na to wskazuje – westchnął i objął mnie ramieniem.

 - Nie wyobrażam sobie kadry bez Zbyszka. W sumie bez Krzyśka też sobie nie wyobrażałam, ale z nim nie byłam aż tak zżyta.

 - Też będę się dziwnie czuł, bo Zibi był w kadrze wcześniej, niż ja. Mój to właściwie jest 3 sezon dopiero.

 - Obgadujecie mnie – usłyszeliśmy przed sobą. Z łazienki wyszedł właśnie atakujący. Widocznie już ochłonął, bo był jakiś taki bardziej przyjazny na twarzy.

 - To ja skoczę pod prysznic, bo jestem, jak spocona świnia – zaśmiał się Kubi. No tak, najlepiej się zmyć i zostawić mnie samą. Gamoń.

 - Michał ci powiedział? – Zbyszek bardziej stwierdził, niż spytał. Kiwnęłam twierdząco głową. Westchnął i usiadł koło mnie. – Nie powiem, że jestem jakoś wybitnie szczęśliwy, ale to przeżyję. Faktycznie jestem w złej formie, więc to rozumiem.

 - Przecież są gorsi od ciebie, przestań.

 - A widzisz takich w kadrze?

 - Nie wyobrażam sobie kadry bez ciebie – przytuliłam się do niego.

 - Mi też będzie smutno, ale to decyzja trenera – wzruszył ramionami.

 - Ale Michał powiedział, ze to jeszcze nic pewnego.

 - Niby tak, bo wprost tego nie usłyszałem, ale nie oszukujmy się. Moje dni są policzone – zaśmiał się lekko.

 - To poważna sprawa, a ty sobie żartujesz – oburzyłam się.

 - A co, mam płakać?

 - Ja bym pewnie tak zrobiła.

 - Baby – rzucił i oberwał sójkę w bok. – Ała! Będę za tobą tęsknić, rudzielcu.

 - Ty masz mnie tu odwiedzać, jasne? Pojedziesz do tych Włoch, a ja zostanę tu sama – wykrzywiłam usta w podkówkę.

 - Z Michałem – poruszył zabawnie brwiami.

 - Gorzej nie mogłam trafić – zaśmiałam się lekko.

 - Wszystko mu wygadam – wyszczerzył się.

 - Spróbuj tylko, a opowiem wszystkie kompromitujące rzeczy, jakie ci się tu przytrafiły Aśce – ostrzegłam. Uniósł ręce w geście obronnym.

 - Spookoojnie, co tak nerwowo. Przecież ja siedzę cicho.

 - I tak ma być, Bartman! Zbysiu, czy mogę mieć do ciebie prośbę? – zatrzepotałam rzęsami. Uniósł jedną brew do góry, ukazując swoje zaciekawienie.

 - Zależy jakąś – powiedział.

 - Potrzebuję 3 bilety na każdy mecz Memoriału. Jest jakaś szansa, że da się to załatwić?

 - Z tego, co wiem, to jest dość sporo wolnych miejsc, więc nie będzie problemu. Zobaczę, co da się zrobić – uśmiechnął się.

 - Uwielbiam cię – wyszczerzyłam się.

 - Ekhem, ja wszystko słyszę – wtrącił Kubiak, który właśnie wyszedł z łazienki.

 - I dobrze, masz być o mnie zazdrosny – powiedziałam, szczerząc się do niego.

 - Z kim ja żyję – wywrócił oczami, siadając obok mnie.

 - Z najgorszą dziewczyną na świecie – odparłam i skradłam mu całusa.

____________

Rozdział średni, a mój humor wisielczy. Czuję się okropnie. Zbyt emocjonalnie podchodzę do meczy i gdy mojej drużynie coś nie idzie, to strasznie to przeżywam ;/ Nie inaczej jest dziś. Może jutro poczuję się lepiej, kto wie. A może dla wypełnienia mojego stanu potrąci mnie samochód. Życie jest przecież pełne niespodzianek! Najlepsza polska drużyna przegrywa - równie dobrze nagle mogę dostać zawału. Eh ;/ 

Ale pocieszeniem są te 3 indywidualne nagrody. gratulacje dla Miskina, Wojtaszka i Kubiaka! Dla tego ostatniego szczególnie, bo jak dla mnie, to on powinien zostać MVP turnieju. Zagumny tez grał bardzo dobrze, ale chyba dostał tą nagrodę wedle zasady, ze MVP zostaje zawodnik zwycięskiego zespołu. takie jest przynajmniej moje odczucie. 

No to ten... do następnego.