Rozdział 59

 - To o czym chciałeś pogadać, Krzysiu? – spytałam.

 - Nie pochwaliłaś się staremu i poczciwemu Ignaczakowi, że się pogodziłaś z Michałem – wyjaśnił. – Należy ci się niezłe lanie, młoda damo.

 - Przepraszam. Nie było czasu jakoś – odparłam skruszona.

 - Przynajmniej już jest okej i to jest najważniejsze – uśmiechnął się, co odwzajemniłam. – Nie było jednak tak źle, jak mówiłaś. Nie zerwaliście.

 - Ale na to się zanosiło – westchnęłam.

 - Jak zwykle przesadziłaś. Ale wasz związek bez kłótni nie byłby związkiem – zaśmiał się.

 - No nudno by było – wyszczerzyłam się. – Ale takiej, jak ta to nie chcę powtarzać.

 - A co do tego właśnie. Jak tam Zati i Sylwia?

 - Nie wiem – wzruszyłam ramionami. – Odkąd Paweł pojechał do Katowic, to się żadne nie odzywa.

 - Pewnie są zajęci – Ignaczak poruszył charakterystycznie brwiami.

 - Miałam do nich dzwonić, ale w takim wypadku lepiej im nie przeszkadzać – odparłam z uśmiechem.

 - Zacnie czynisz.

 - Krzysiu, idź spać, bo sypiesz średniowiecznymi tekstami – spojrzałam na niego z politowaniem.

 - To mój nowy image – przeczesał swoją fryzurę.

 - A co Iwona na to?

 - Denerwuje się – zaśmiał się.

 - Nie dziwię się.

 - Kończę już, bo obiecałem Domi bajkę przeczytać .

 - Pozdrów wszystkich – uśmiechnęłam się.

 - A ty pilnuj Dzika – rzucił ze śmiechem.

 - Zawsze go pilnuję – puściłam mu oczko.

Pożegnaliśmy się i zamknęłam laptopa. Dokładnie w tym momencie ktoś zapukał do moich drzwi. Po chwili w środku stał już Zatorski. Uśmiechał się, więc w głowie miałam same optymistyczne myśli.

 - Cześć – przywitał się, zamykając drzwi.

 - Hej- odparłam. – No i jak? Mów!

 - Udało się! – krzyknął ucieszony i mocno mnie przytulił. – I to wszystko dzięki tobie.

 - Przestań, bo popadnę w samozachwyt – zaśmiałam się. – Czyli jesteście razem, tak?

 - Jesteśmy – powiedział dumnie. – Żal mi było od niej wyjeżdżać. Ale ma być na naszych wszystkich meczach w Gdańsku.

 - Dacie radę przez ten miesiąc – poklepałam go po ramieniu.

 - No ja myślę – wyszczerzył się. – A ty już pogodziłaś się z Michałem? Ja cię naprawdę przepraszam, czuję się za to odpowiedzialny..

 - Przestań – machnęłam ręką. – To nie twoja wina. Ja zawaliłam. Ale już jest okej między nami.

 - To bardzo się cieszę, by gdybyście zerwali, to w życiu bym sobie tego nie wybaczył – westchnął.

 - Ej, uśmiechnij się. Jesteś z Sylwią. Leć do niej zadzwoń – zaśmiałam się.

 - Dobrze, że mi przypomniałaś – uderzył się otwartą dłonią w czoło. – Miałem dać znać, jak przyjadę.

 - Zginiesz beze mnie – wystawiłam mu język.

 - Jeszcze raz wielkie dzięki – pocałował mnie w policzek i wybiegł szczęśliwy w pokoju. Pokręciłam głową ze śmiechem. Zatorski w drzwiach minął się z Kubiakiem.

 - Są razem? – spytał ciekawski przyjmujący.

 - Są – wyszczerzyłam się.

 - Twoja misja spełniona – pocałował mnie czule w czoło. – Niezła z ciebie swatka.

 - To już moja druga para – powiedziałam dumna.

 - W CV sobie zapisz – wystawił mi język.

 - Zabawne – mruknęłam, udając obrażoną.

 - Chodź teraz ze mną. Mam coś dla ciebie – rzucił tajemniczo i pociągnął mnie za rękę. Wyszliśmy z pokoju i schodami skierowaliśmy się na górę.

 - Idziemy na dach? – spytałam. Kiwnął twierdząco głową. Podał mi swoją bluzę.

 - Żebyś się nie przeziębiła – powiedział. Posłusznie włożyłam ją na siebie. W końcu dotarliśmy na samą górę. Było coś za jasno. Po chwili wiedziałam już dlaczego.

 - Postanowiłem powtórzyć niespodziankę – powiedział siatkarz, gdy moim oczom ukazało się serce ułożone z małych świeczek. Przytuliłam się do niego mocno.

 - Czasami jesteś takim mega słodkim Misiem – powiedziałam.

 - Tylko czasami? – oburzył się.

 - Tak, bo czasem jesteś wredny – wyszczerzyłam się.

 - I vice versa – odparł z łobuzerskim uśmiechem.

 - Gamoń – zaśmiałam się cicho.

Następnego dnia wstałam wpół do 7. W głowie miałam tylko: asieniewyspaam. Mi potrzeba minimum 11 godzin snu. No cóż, mam w sobie wiele cech z leniwca. Wzięłam prysznic, który lekko pobudził mnie do życia i umyłam włosy, które następnie wysuszyłam. Gdy je rozczesywałam, to znowu rzuciły mi się w oczy te odrosty. Niestety nie miałam teraz kompletnie czasu, by cokolwiek z nimi zrobić. Związałam je w luźnego koka, a następnie się ubrałam (link). Założyłam moje nowiuteńkie air-maxy. Początkowo szkoda mi było ponad 3 stówy dać za buty, ale zamówiłam zza granicy i wyszło taniej. Były naprawdę śliczne.

Zeszłam na stołówkę. Byłam jedną z pierwszych. Nie była to dla mnie nowość. Wzięłam od pani Basi porcję musli i usiadłam na swoim miejscu. Po chwili dołączyli inni siatkarze. Gwiazdy się przecież zawsze spóźniają, co nie? Michał przywitał mnie całusem w policzek i usiadł obok.

 - A ty znowu tą ohydę wcinasz? – skrzywił się Nowakowski.

 - Masz coś do mojego musli? – uniosłam podejrzliwie jedną brew.

 - Bo to przecież niedobre – wyjaśnił.

 - Kto, co lubi – wzruszyłam ramionami i włożyłam do ust następną łyżkę.

 - Moja Ola też to je. Nigdy nie zrozumiem dziewczyn.

 - Pozdrów Olę – wyszczerzyłam się.

Poranny trening przebiegał, jak zwykle. Rozgrzewka, a następnie ćwiczenia z piłkami. Każdy skupił się na innym elemencie, a potem się zmieniali. Wykonywali to wszystko w nadzwyczajnym skupieniu. Sami przecież wiedzieli, że muszą się przyłożyć, bo od tego wiele zależy. Chodziłam między nimi i robiłam im zdjęcia, starając się nie przeszkadzać. Po ponad trzech godzinach trener powiedział, że mogą już wrócić do siebie. Za kilka godzin i tak szykowała im się powtórka z rozrywki. Ja natomiast do końca dnia miałam już wolne. Jako, iż była ładna pogoda, to postanowiłam wyjść porobić parę zdjęć przyrodzie. Idąc korytarzem natknęłam się na Bartka i Kubę.

 - A pani fotograf gdzie się wybiera? – zapytał Jarosz.

 - Na spacer – odparłam.

 - Tak sama? Bez Michała? Podejrzane – stwierdził Kurek.

 - A co, samej mi nie wolno? – wystawiłam mu język.

 - A może my dotrzymamy ci towarzystwa? – zaproponował Rudy.

 - Skoro musicie – wywróciłam teatralnie oczami, a po chwili się zaśmiałam. – To chodźcie, chodźcie.

 - Gdzie idziecie? – zaciekawił się Zbyszek z Michałem, którzy do nas podeszli.

 - Na spacer – wyszczerzył się Kuraś.

 - To się dołączamy – oznajmił Michał, obejmując mnie ramieniem. Zanim dojdziemy do wyjścia, to zleci się cała kadra. A szykował się spokojny spacerek. Pięcioosobową grupą ruszyliśmy na zewnątrz. Drogą, która prowadziła przez las zaczęliśmy się kierować na wprost. Oczywiście ja zostawałam w tyle, bo co chwilę zatrzymywałam się, by coś sfotografować.

 - Blanka, co ty masz ciekawego w tych kwiatkach, czy innych chwastach? – zdziwił się Bartek.

 - Tutaj masz modeli pierwsza klasa – Bartman wypiął dumnie klatę do przodu. Udawałam, że nie wiem, o co mu chodzi i zaczęłam się rozglądać.

 - Gdzie ich  masz? – spytałam. Spojrzał na mnie spod byka.

 - Zabawne – mruknął pod nosem.

 - Okej, okej, żartuję przecież – wystawiłam mu język. – Chodź tu przystojniaku – pociągnęłam go za rękę i kazałam ustawić się ładnie przy barierce.

 - Ekhem – chrząknął Kubiak. – Ja wszystko słyszę.

 - Tobie też potem cyknę fotę – puściłam mu oczko i zabrałam się za fotografowanie atakującego.

I tak zwykły spacer przerodził się w sesję siatkarzy. Oczywiście gwiazdą stał się Zbyszek, który miał niezłe parcie na szkło. Do ośrodka wróciliśmy na obiad. W drzwiach stołówki minęliśmy się z naburmuszonym Zatorskim, który z niej wychodził.

 - A ty gdzie? – zapytał Kuba.

 - Do siebie – mruknął Libero.

 - Już zjadłeś? – zdziwiłam się. Obiad serwują dopiero od jakiś dwóch minut.

 - Nie zamierzam jeść w takich warunkach – powiedział oburzony. Zatorowe humorki część kolejna.

 - Co się znowu stało? –zapytał mój chłopak, wzdychając.

 - Spytajcie Pitera – prychnął. – Z kimś takim nie zamierzam dłużej przebywać. Idę zadzwonić do Sylwii i się wyżalić.

Odszedł, zostawiając nas w osłupieniu. Wzruszyłam ramionami i weszłam do środka. Skierowaliśmy się do naszego stolika, gdzie znajdował się już Nowakowski. Postanowiłam spytać go, co się stało. Poprosiłam zatem Miśka, żeby przyniósł mi jedzenie, a sama ruszyłam na miejsce.

 - Coś ty Zatiemu zrobił? – zapytałam prosto z mostu.

 - On się na żartach nie zna – mruknął niezadowolony środkowy.

 - A tak bardziej szczegółowo? – poprosiłam.

 - Chciałem mu tylko kawał zrobić, no.. – spuścił wzrok.

 - Piotrek, dowiem się w końcu, czy nie?

 - Jak Paweł się odwrócił to całe jego jedzenie polałem octem – powiedział skruszony. Gdy to usłyszałam, to nie wiedziałam, czy śmiać się, czy płakać.

 - I tylko o to poszło? – spytałam dla pewności. Kiwnął twierdząco głową. Strzeliłam tzw. Face palma. Tragedia, po prostu tragedia. Choć tyle dobrego, że są świetnymi siatkarzami. Większego pożytku z nich nie ma.

 - Gorzej, niż dzieci – stwierdziłam już na głos.

 - Ej, nie obrażaj mnie! – oburzył się.

 - Ja nie obrażam, tylko stwierdzam fakty – wzruszyłam ramionami. W tym momencie dołączyła do nas reszta siatkarzy. Kubiak postawił przede mną talerz z parującym jedzeniem. No tak, jego wysłać po coś. Nabrał tego tyle, jakbym co najmniej tydzień nie jadła.

 - Więcej się nie dało? – mruknęłam, sięgając po widelec.

 - Jedz i nie marudź – wystawił mi język. 

_________________________

Kompletnie nie potrafię trzymać się terminów.