Rozdział 39

Wrocław był naprawdę pięknym miastem. Byłam tu niewiele razy, ale za każdym razem mi się tu  podobało. Po obiedzie siatkarze ruszyli na trening, na halę. Po powrocie i zjedzonej kolacji każdy rozszedł się do swojego pokoju. Skorzystałam z okazji i wgrywałam zdjęcia na laptopa. W pewnym momencie przyszedł do mnie Kubiak.

 - Ubieraj się, wyciągam cię na spacer – wyszczerzył się.

 - Nie chce mi się – jęknęłam.

 - To masz problem – zabrał ma laptopa i pociągnął za rękę. – Ubieraj bluzę i idziemy.

 - Muszę?

 - Musisz – odparł stanowczo. Westchnęłam zrezygnowana i ubrałam bluzę.

Nie wyglądało to, jak normalny spacer. Michał mnie właściwie gdzieś ciągnął. Nie chciało mi się chodzić, a on za wszelką cenę chciał mi coś pokazać. Doszliśmy na most. Tak, ten słynny, na którym było pełno kłódek, które zakochane pary przypinały. Spojrzałam na chłopaka zdezorientowana. Wtedy on z kieszeni wyciągnął kłódkę i mi ją dał. Była na niej napisana data 04.07.2013. Czyli wtedy, gdy zaczęliśmy być razem.

 - Nie wiedziałam, że z ciebie taki romantyk – stwierdziłam.

 - Czasem mi się zdarzy – podrapał się po karku. – Ty zawiesisz, czy ja mam to zrobić?

 - A może razem? - Zaproponowałam. Uśmiechnął się. Kubiak trzymał kłódkę, natomiast ja ją zamykałam. – Co robimy z kluczem?

 - Wyrzucamy – oznajmił i wrzucił go do rzeki. Następnie objął mnie mocno. Wtuliłam się w jego silne ramiona i wdychałam ten intensywny zapach, którym pachniał tylko On.

 - Kocham cię – szepnął mi do ucha.

 - Ja ciebie też – odpowiedziałam.

Gdy wróciliśmy do hotelu, Michał dostał SMSa żebyśmy przyszli do pokoju Igły, bo tam siedzą. Skierowaliśmy się zatem właśnie tam. W środku była oczywiście cała ''elita''.

 - W końcu gołąbeczki raczyły się zjawić – powiedział Igła na ‘dzień dobry’.

 - Zazdrościsz? – wystawiłam mu język i usiadłam Miśkowi na kolanach, obejmując go za szyję.

 - Ale oszczędźcie sobie tych czułości przy nas, co? – skrzywił się Bartek.

 - My mamy nasze drugie połówki daleko, w gwoli przypomnienia – dodał Zibi.

 - Macie problem – wyszczerzył się Michał i skradł mi całusa.

 - Chłopaki, dajcie im spokój – machnął ręką Krzysiek. – Lepsze to, niż żeby mieli skakać sobie do gardeł.

 - Ale jak się miziają, to taki dziwny widok – zadrżał Kurek.

 - Przyzwyczaisz się – uśmiechnęłam się do niego.

 - Ale ja to w ogóle powinienem się obrazić – skrzyżował ręce na piersi. – Ta dwójka – tu wskazał na Libero i atakującego – o wszystkim wiedziała, co się dzieje, a ja musiałem takiego szoku doznać.

 - Biedny Bartuś – rzuciłam z udawanym przejęciem.

 - Śmiej się, śmiej. To nie ja oszukuję wszystkich dookoła i wmawiam, że ktoś jest moim największym wrogiem.

 - Ale akurat kiedyś tak było – wzruszyłam ramionami.

 - Wiesz, Bartek – zaczął Igła. – Kto się czubi, ten się lubi.

Zaśmiali się.

 - Ja tam z moją Natalką od razu się lubiłem.

 - No i popatrz, ile cie ominęło – rzucił ze śmiechem Michał.

 - Przez to wasze gadanie, to do Aśki zadzwonię – oznajmił Zbyszek.

 - Pogodziliście się? – zapytałam.

 - Chyba tak.

 - Chyba?

 - Oj bo.. – westchnął. – Nadal chcę żeby ona ze mną pojechała, ale rozumiem, jeśli się nie zgadza.

 - Już ci mówiłam, że tam by była sama. Tylko z tobą. Zero znajomych. Pewnie siedziałaby całymi dniami w domu. Byłbyś szczęśliwy wtedy?

 - No nie – spuścił głowę.

 - Daj jej czas. Będzie cię przecież odwiedzać – poklepałam go po ramieniu. – Nawet mojej wizyty możesz się spodziewać.

 - Ej, ej. Samej cię nigdzie nie puszczam – oburzył się Kubiak, co wywołało śmiech u innych.

 - Kurde, nie będę mogła podrywać przystojnych Włochów – jęknęłam, za co oberwałam kłuciem palca w żebro.

 - Tylko spróbuj, a będziesz miała przerąbane, a tamten nie będzie oddychał przez prosty nos – skomentował.

 - Zazdrosny Misiek, to waleczny Misiek – zaśmiał się Ignaczak.

 - Mój zazdrośnik – zmierzwiłam mu fryzurę i cmoknęłam w policzek.

W niedzielny wieczór Polacy ponownie zmierzali się z reprezentacją USA. Tym razem nie trzeba było na zakończenie czekać do tie-breaka. Biało-czerwoni wygrali 3:1 i zyskali 3 punkty. Dzięki wynikom innych spotkań wystarczyło, że wygramy pierwszy mecz z Bułgarią i awansujemy do Mar de Platy. Cel był na wyciągniecie ręki. Siatkarze byli naprawdę szczęśliwi. Zresztą nie można im się dziwić. Ruszyłam w ich kierunku w celu pogratulowania. Zauważyłam Michała. Już do niego zmierzałam, gdy podeszła do niego jakaś dziewczyna. Miała reprezentacyjną koszulkę, więc pewnie jakiś kibic. Postanowiłam im nie przeszkadzać. Nagle po prostu nie wierzyłam własnym oczom. Ta brunetka rzuciła mu się na szyję i pocałowała w policzek. Taa, żeby policzek. To było w sam kącik ust! A on wcale nie miał temu nic przeciwko. Jak mógł mnie tak oszukać? Zacisnęłam dłonie w pieści i ruszyłam do wyjścia. Zajęłam swoje miejsce w autobusie i przez cała drogę do nikogo się nie odezwałam. Michał zachowywał się, jak gdyby nigdy nic. Śmiał się razem z innymi. Ja zacisnęłam usta w prostą kreskę i wpatrywałam się w obraz za oknem. Jako pierwsza też wysiadłam z pojazdu. Siatkarze patrzyli na mnie zdziwieni. Wróciłam do pokoju, trzaskając drzwiami. Nie wiedziałam, czy iść do Kubiaka, żeby to z nim wyjaśnić i mu wygarnąć, czy może zaczekać, aż sam się przyzna. Nie wytrzymałam i poszłam do niego. Wydawał się być nawet ciut zmartwiony. Wspaniała gra aktorska. Oskara mu!

 -Musimy pogadać – rzuciłam oschle.

 - Blanka, co się dzieje? Odkąd skończył się mecz, to jesteś taka, że bez kija nie podchodź – wyjaśnił.

 - Ty się jeszcze pytasz, co się dzieje? –prychnęłam. Byłam naprawdę wściekła. Okłamał mnie.

 - Nie rozumiem, o co ci chodzi? – nadal udawał głupiego.

 - Zabawiłeś się mną. Potraktowałeś, jak zabawkę. Doprowadziłeś do tego, że się w tobie zakochałam, a teraz co? Zostawisz i będziesz się śmiać. Sądziłam, że jesteś inny. Obiecywałeś, że mnie nie skrzywdzisz – mówiłam, a łzy zaczęły mi mimowolnie płynąć po policzku. Zbliżył się do mnie zdziwiony. Chciał je otrzeć, przytulić, ale go od razu odepchnęłam. – Nie dotykaj mnie!

 - Blanka, ale ja naprawdę nie wiem, co się stało. W jaki sposób cię skrzywdziłem? Jesteś dla mnie cholernie ważna – mówił przejęty.

 - Jakbym była ważna, to byś się nie obściskiwał z jakąś laską po meczu.

 - To była tylko jakaś fanka. W dodatku sama się na mnie rzuciła – zaczął się wykręcać.

 - A ty jakoś dziwnie nie reagowałeś.

Wtedy przerwało nam czyjeś wejście do pokoju.

 - Michał, widziałem Monikę… - zaczął Zbyszek, ale widząc nas, od razu zamilkł.

 - Monika, tak? – skierowałam się do przyjmującego. – Twoja była? Kłamiesz mi prosto w oczy.

Chciałam go wyminąć, ale przytrzymał mnie za nadgarstek.

 - Okej, powiedziałem że to fanka, bo nie chciałem cię martwić. Od razu ją odepchnąłem.

 - Nie wysilaj się – wyrwałam mu rękę. – Widziałam to przecież. Nie miałeś nic przeciwko. Ba, nawet ci się to podobało.

 - Blanka, co ty pieprzysz?!

 - Daj mi spokój. Zawiodłam się na tobie.

Wyminęłam drugiego siatkarza i biegiem ruszyłam w stronę mojego pokoju. Wychodząc, usłyszałam jeszcze Zbyszka, jak mówi do przyjmującego.

 - No leć za nią, debilu!

Zatrzasnęłam drzwi i oparłam się o nie. Gdy ktoś zaczął się dobijać, to odskoczyłam, jak poparzona.

 - Blanka, otwórz! – krzyczał. – Pogadajmy, wszystko ci wyjaśnię. To nie jest tak, jak myślisz.

 - Daruj sobie te tanie teksty z filmów – rzuciłam z pogardą. – Jesteś skończonym dupkiem i tyle.

 - Otwórz te cholerne drzwi, albo je wyważę!

 - Będziesz musiał odkupić.

 - Wali mnie to. Otwórz!

 - Idź sobie i daj mi spokój!

Położyłam się na łóżku i pozwoliłam łzom płynąć swobodnie. Obiecywał, że nie jest taki, jak Tomek, a okazał się być taki sam. W dodatku głupia mu zaufałam. Wierzyłam w tą jego wielką miłość do mnie, a on chciał się tylko zabawić. Po chwili znowu usłyszałam pukanie.

 - Blanka, to ja, Zbyszek – usłyszałam. – Otwórz mi.

Milczałam.

 - Jestem sam.

Westchnęłam i wstałam z miejsca. Otworzyłam mu drzwi, a gdy tylko przekroczył próg to wtuliłam się w niego mocno. Starał się mnie uspokoić.

 - Blanka, pogadaj z nim – poprosił. Pokręciłam przecząco głową.

 - Nie mam zamiaru go słuchać – odparłam.

 - To naprawdę nie jest tak, jak myślisz.

 - Jeszcze go bronisz? – prychnęłam.

 - Gadałem z nim. Naprawdę to nie jest…

 - Proszę cię, nie tłumacz go.

 - Blanka, jesteś dla mnie, jak młodsza siostra. Gdyby on serio coś zrobił, to od razu dostałby porządne lanie. Idź do niego.

Westchnęłam i otarłam łzy z twarzy.

 - Ale robię to tylko dla ciebie – powiedziałam.

 - Zuch dziewczynka – powiedział i dał mi całusa w czoło. Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam w kierunku drzwi do pokoju przyjmującego. Zapukałam. Miałam tysiąc myśli na minutę. To, co zobaczyłam przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Kto mi otworzył drzwi? No Monika. Zacisnęłam dłonie w pięści. Skąd ona się tu wzięła?

 - Pani do kogo? – spytała, dokładnie mi się przyglądając.

 - Jest Michał?

 - W łazience. Przekażę mu, że byłaś – uśmiechnęła się złośliwie. Gdy zamykała drzwi, to usłyszałam stłumiony głos z łazienki.

 - Kto to był?

 - Nikt ważny – odparła brunetka. Wściekła wróciłam do siebie, gdzie czekał Zibi.

 - No nie mów, że zrezygnowałaś? – jęknął.

 - Wcale nie zrezygnowałam. Zgadnij, kto był w środku i w dodatku otworzył mi drzwi – skrzyżowałam ręce na piersi. – Monika.

 - Co?! – nie dowierzał mi. – Przegiął. Ma przejebane.

Wstał z miejsca i wyszedł. Znowu opadłam na łóżko. Czułam się fatalnie. Zaufałam mu, a on to perfidnie wykorzystał, żeby się mną zabawić. Zagrał na moich uczuciach. Chciałam się jakoś podnieść, być silna, ale czułam się identycznie, jak 2 lata temu. Jakby całkowicie uleciało ze mnie życie.

____________

Jak pisałam ten rozdział, to wydawał się być mniej denny -.- Spokojnie, potem będzie lepiej, trzeba to przeczekać.

Jak widzicie znowu wróciłam do starego systemu i po prawej stronie będę umieszczać datę najbliższego opowiadania. Wyliczyłam sobie, że gdybym wciąż dodawała w takim tempie, jak na początku stycznia, to szybko brakłoby mi rozdziałów, a chcę ten blog długo prowadzić. Więc musicie poćwiczyć trochę swoją cierpliwość. 

Pozdrawiam ;*