Rozdział 38

Ubrałam się rano (link) i jak zwykle ruszyłam na śniadanie. Na schodach zauważyłam Bartmana, Kurka, Igłę i Michała. Podbiegłam do nich. Kubiak objął mnie jedną ręką w pasie i pocałował w skroń. Pozostała trójka zatrzymała się gwałtownie. Spojrzeli na nas zdezorientowani.

 - Czy my o czymś nie wiemy? – zapytał niepewnie Krzysiek.

 - Ej, zaraz. Żartujecie sobie z nas, prawda? – powiedział Bartek. – Wy się nie znosicie przecież.

Wywróciłam oczami. Oni naprawdę byli niekumaci, czy co?

 - Noo jesteśmy razem– oznajmiłam im. Początkowe zdziwienie przeszło w atak euforii. Ignaczak wepchał się miedzy nas i objął każdego z osobna ramieniem.

 - Ja to wiedziałem, ja to po prostu wiedziałem – zachwycał się.

 - Ale od kiedy? – dopytywał się Zbyszek. Spojrzeliśmy na siebie.

 - Oficjalnie od wczoraj – odpowiedział mój chłopak. O rany, jak to brzmi. Trochę nieswojo czułam się z tą świadomością.

 - To było jakieś nieoficjalnie?

 - Można tak, to ująć – przyjmujący wzruszył ramionami.

 - Michał miał taki okres próbny – zaśmiałam się.

 - I widać pierwszy raz coś zdał – wyszczerzył się Kurek. Dziku posłał mu mordercze spojrzenie.

 - Tylko, Michałku takie przyjacielskie ostrzeżenie na nową drogę życia – zaczął Krzysiu, klepiąc go po klatce piersiowej. Brunet spojrzał na niego uważnie. – Jak skrzywdzisz Blankę, to ci nogi z dupy powyrywam.

 - A ja pomogę – dodał Bartman, krzyżując ręce na piersi. Misiek spojrzał na nich przestraszony, a po chwili objął mnie mocniej.

 - Możecie być spokojni – odparł, a ja się uśmiechnęłam.

 - Ah, ta miłość – Bartek otarł wyimaginowaną łzę.

O godzinie 20 rozpoczął się mecz. Świątynia polskiej siatkówki była zapełniona po same brzegi. Byłam już kilka razy tutaj i za każdym razem atmosfera była niesamowita. Tym razem uczestniczyłam w tym wydarzeniu od innej strony. Masa biało-czerwonych koszulek i szalików na trybunach była taka przyjemna dla oczu. Gdy został odśpiewany hymn, to po prostu miałam dreszcze na całym ciele. Magiczne przeżycie.

Mecz był bardzo zacięty. W 4 partii nasi mieli mały problem. Chwila moment, a USA wygrałaby z nami za 3 punkty. Na całe szczęście udało się doprowadzić do tie-breaka. I tak, mamy wywalczone 2 punkty! Kolejne zwycięstwo z rzędu. Przyczynili się do niego w dużej mierze kibice. Naprawdę, takich jak tutaj, to nie ma nigdzie indziej. Bo w Polsce sport traktuje się nie, jak jakieś zwykłe dyscypliny. Tutaj w kibicowanie wkłada się całe serce.

Atmosfera w autobusie była bardzo radosna. Ale czemu tu się dziwić? Z wygranej trzeba się cieszyć! Do hotelu wróciliśmy przed północą. Mimo długiej walki, to siatkarze mieli w sobie masę energii. Gdyby nie fakt, że jutro czeka ich trening, to zapewne przeszliby się gdzieś zabawić. Niestety nie ma tak dobrze.

Wzięłam szybki prysznic i wróciłam do pokoju. Gdy tylko przekroczyłam próg, to przez okno zobaczyłam chwilowy blask, a następnie usłyszałam huk. Od razu wskoczyłam pod kołdrę i przykryłam się pod sam nos. No pięknie. Była burza. Miałam jednak nadzieję, że szybko przejdzie. Jak zwykle nadzieja matką głupich. Mijały kolejne minuty, a na dworze był istny Armagedon. Sięgnęłam po komórkę i wystukałam SMSa do Michała. Już po dwóch minutach zapukał do drzwi. Kurde, zamknęłam je na klucz. Musiałam zatem wstać by mu otworzyć. Wszedł do środka.

 - Co się stało? – spytał zmartwiony.

 - Burza – powiedziałam cicho. Przypominałam taką małą, bezbronną dziewczynkę. Kubiak zaśmiał się cicho i mnie przytulił.

 - Spokojnie, zostanę z tobą – powiedział, całując mnie w czubek głowy. Wtedy znowu rozległ się ogromny grzmot. Pisnęłam i podskoczyłam do góry. Kubiak zaprowadził mnie do łóżka, a sam połozył się obok. Wtuliłam się w niego mocno, a on gładził mnie po plecach.

 - Śpij – powiedział cicho. Gdy tak leżałam blisko niego, czułam się o wiele spokojniej. Nie żałuję ani trochę, że zgodziłam się być z Dzikiem. W dodatku ufałam mu, choć tak się tego bałam. Teraz nie miałam już żadnych obaw.

Otworzyłam powoli zaspane oczy. Nadal tkwiłam w uścisku Kubiaka. Pasowało mi się jakoś z niego wyswobodzić i iść się umyć, ale nie chciałam obudzić siatkarza. Delikatnie zaczęłam się podnosić. Otworzył oczy i ziewnął.

 - Już wstajesz? – zapytał zachrypniętym głosem.

 - Tak, idę się umyć. Śpij jeszcze – nachyliłam się nad nim, by go pocałować przelotnie w usta. Przytrzymał mnie dłużej, ale w końcu się wyrwałam. – Nie za dużo ci?

 - Ani trochę – wyszczerzył się. Wystawiłam mu język i zniknęłam w łazience. Umyłam siebie i włosy, które następnie wysuszyłam. Nie wzięłam ubrań, więc owinięta w sam ręcznik skierowałam się do pokoju. Kubiak nadal leżał sobie wygodnie na moim łóżku. Zaczął wodzić za mną wzrokiem.

 - Takie widoki, to ja mogę mieć codziennie – poruszył zabawnie brwiami.

 - Marzenie, kotku – puściłam mu oczko.

 - Chcesz wystawić moją cierpliwość na próbę? – wstał z łóżka. Podszedł do mnie, gdy stałam przy otwartej szafie. Objął mnie od tyłu w pasie. Zaczął jeździć nosem po linii mojej szyi.

 - Misiek – jęknęłam, gdy łaskotał mnie swoim oddechem.

 - Nie moja wina, że tak na mnie działasz – szepnął mi do ucha.

 - Chcę się ubrać – próbowałam mu się jakoś wyrwać, ale chyba nawet sama nie chciałam. Przy nim traciłam nad sobą kontrolę.

 - Nie krępuj się.

 - Michał noo – otrząsnęłam się w końcu i odepchnęłam go od siebie. Uśmiechnął się cwaniacko. Spojrzałam na jego dłoń. Trzymał ją na końcówce mojego ręcznika. Wystarczył jeden ruch, a stałabym przed nim tak, jak pan Bóg stworzył. Jego niedoczekanie.

 - Tylko spróbuj, a własnoręcznie cię wykastruję – warknęłam, wbijając w niego wściekłe spojrzenie. Cofnął się natychmiast z rękami w górze.

 - Już nic nie robię – oznajmił pokornie.

 - Grzeczny chłopczyk – pogłaskałam go po głowie. Ruszyłam w stronę łazienki.

 - Ruda diablica – rzucił pod nosem, ale doskonale to usłyszałam.

 - Jak wyjdę, to masz w ryj, skarbeńku – posłałam mu całusa w powietrzu i zamknęłam się w łazience. Ubrałam się (link) i splotłam włosy w kłosa. Gdy wyszłam, to Michała już u mnie nie było. No fakt, dochodziła 8. Sam też się przecież musiał ogarnąć.

Weszłam do restauracji i zajęłam swoje stałe miejsce. Po chwili zaczęła do mnie dołączać reszta. Michał próbował dać mi buziaka w policzek, ale się uchyliłam. Wśród siatkarzy można było usłyszeć zdziwione ‘uuu’. Tylko Kubiak się skrzywił. No trudno, jak kara, to kara.

 - Nadal się złościsz? – jęknął, siadając na krześle. Zignorowałam go i zajęłam się robieniem kanapki. Westchnął zrezygnowany.

 - Pierwsza kłótnia w związku – Ignaczak zatarł ręce. – Robi się ciekawie.

 - A o co wam poszło? – zapytał zaciekawiony Zbyszek.

 - Obraził mnie – odparłam.

 - Ale, co w tym było obraźliwego? – oburzył się Dziku.

 - Wszystko – warknęłam.

 - Jezu, ale ty problemy robisz – wywrócił oczami.

 - Nie wiem, czy pamiętasz, ale od zawsze taka byłam – prychnęłam.

 - No właśnie wiem – westchnął. – Niestety.

Zamilkliśmy i kontynuowaliśmy spożywanie śniadania. Nie, to nie. Dobra, robiłam z igły widły, ale niech wie, że ze mną nie ma łatwego życia. Nie to, że chciałam go do siebie zniechęcić. Po prostu… nie no, właściwie sama siebie już nie ogarniam. Jestem typem człowieka, który stawia usilnie na swoim, choć nawet nie ma racji.

Rozeszliśmy się do swoich pokoi. O 9 mieliśmy wyjechać do Wrocławia. Ja na szczęście byłam już kompletnie spakowana.  Miałam jeszcze chwilę czasu, więc położyłam się na łóżku i przeglądałam zdjęcia, które miałam na aparacie. Przez przypadek weszłam w galerię z filmami i znalazłam jakiś dziwny. Trwał kilka minut, ale ekran był cały czarny. Nie pamiętałam żebym coś takiego nagrywała. Włączyłam go. Na początku były to tylko szumy. Wyłapałam jednak dźwięk głosu mojego i Michała. Aparat musiał się przez przypadek włączyć i to nagrał wszystko. Niestety musiałam polegać tylko na dźwięku. Teraz zaczynało do mnie docierać, co to było za nagranie. Był to ten wieczór, gdy wróciłam pijana i jak się później okazało całowaliśmy się. To jednak był chyba bardzo namiętny pocałunek, bo hałas na to wskazywał. Cud, że Wojtek się nie obudził. W pewnym momencie jednak przestaliśmy. Usłyszałam Michała, który mówi, że nie możemy zajść dalej, bo to by było nie fair. Potem zrobiło mi się niedobrze, więc wymiotowałam w łazience. Tego moja lustrzanka już dokładnie nie zarejestrowała, bo swoje robiła odległość. W końcu to był aparat fotograficzny, a nie kamera. Wróciliśmy i Kubiak położył mnie w łóżku. To, co mnie rozczuliło, to gdy powiedział : Dobranoc, śliczna. Czyli już wtedy go do mnie ciągło. Mnie w sumie do niego też, ale to szczegół. Usłyszałam jeszcze tekst: cholernie mnie kręcisz. Poczułam normalnie jakieś stado motyli w brzuchu. Czemu ja tego nie zapamiętałam?! Koniec picia alkoholu w nadmiarze! Uśmiechnęłam się sama do siebie, wyłączając aparat. Nie dane było mi długie rozmyślanie, bo ktoś wtargnął do mojego pokoju.

 - Co ty tak ten aparat przytulasz? – zapytał Kubiak. Rozejrzałam się. Przyszedł sam, więc mogłam mu opowiedzieć.

 - Nie wolno? – prychnęłam. Usiadł za mną i mnie objął. Pocałował delikatnie w ramię.

 - Nie fochaj się już, kotek – wymruczał mi do ucha.

 - To mnie nie nazywaj, Rudą – skrzyżowałam ręce na piersi.

 - Trzeba było się tak nie farbować – zaśmiał się cicho.

 - Podobno ci się podobało – wykrzywiłam usta w podkówkę.

 - Czyli to dlatego je zostawiłaś? – spojrzał na mnie, unosząc jedną brew do góry. Zmieszałam się trochę. Musnął moje wargi na chwilę.

 - Pamiętasz, jak odprowadziłeś mnie, gdy byłam pijana? – zapytałam. Skinął twierdząco głową. – Wszystko się przez przypadek nagrało.

Pomachałam mu aparatem przed twarzą.

 - Serio? – spytał zaskoczony.

 - Tak. Tylko bez obrazu. Sam dźwięk, bo ciemno było.

 - I co w związku z tym?

 - Strasznie napalona byłam – zaśmiałam się.

 - Ale nie mogłem cię tak wykorzystać. W dodatku na drugi dzień nic kompletnie nie pamiętałaś.

 - Mam takie pytanie.. kiedy dotarło do ciebie, że coś do mnie czujesz?

 - Wtedy, gdy się pierwszy raz pocałowaliśmy w Spale – przyznał. – A ty?

Westchnęłam.

 - Trochę skomplikowane. Sama nie wiem, bo cały czas się przed tym broniłam.

Przytulił mnie mocniej.

 - Niepotrzebnie.

 - Teraz już wiem – uśmiechnęłam się lekko. – Chodź, bo nie zdążymy na autobus.

 - Ale już nie jesteś zła, prawda? – spytał dla pewności. Aby go upewnić pocałowałam go w usta, a potem wstałam z łóżka.

 - Chodź już – pociągnęłam go za rękę. Splotłam moje palce z jego i wyszliśmy z pokoju, wcześniej zamykając drzwi. Michał powiedział, że najpierw pomoże mi z moją walizką, a potem dopiero wróci po swoją. Było mi miło, że tak mi pomagał. Jako dziewczyna miałam dość ciężką tą walizkę.

Zajęłam swoje miejsce w autobusie. Wszyscy zaczęli się już schodzić. Włożyłam słuchawki do uszu i przymknęłam oczy. 

______________

To jest jeden z tych nudniejszych rozdziałów. 63 komentarze?! Wow. Wiem, ze przyzwyczaiłam was do częstszych rozdziałów, ale ostatni dni poświęciłam historii, której w sumie dalej nie umiem ;/ 

Takie małe pytanko do was :) Jaki moment, scena, albo wątek w całym opowiadaniu do tej pory wam się najbardziej podobał? :)