Rozdział 37

Gdy wyszłam przed hotel, to od razu zauważyłam Huberta. Stał na chodniku z rękami w kieszeniach. Uśmiechnął się do mnie, a na powitanie cmoknął w policzek.

 - Gdzie idziemy? – spytałam.

 - Do tej kawiarni naprzeciwko? – zaproponował. Przytaknęłam, więc tam się skierowaliśmy. Zajęliśmy stolik pod ścianą. Podszedł do nas kelner i podał menu. Zamówiłam sobie tylko gorącą czekoladę. Na kawę było za późno.

 - Więc opowiadaj, co cię gnębi – powiedziałam, gdy otrzymaliśmy nasze zamówienia. Chłopak westchnął głęboko.

 - Chodzi o Dagę – zaczął trochę nieśmiało. Podniosłam się od razu. Czyżby on coś do naszej Dagmarki? – Bo ona mi się już od dawna podoba, ale nie wiem, czy ona coś do mnie czuje.

 - No wiesz, jak nie spytasz, to się nie dowiesz – uśmiechnęłam się.

 - Po prostu nie chcę żeby to zniszczyło nasze relacje. Jeśli to ma nie wypalić, to nie chce niczego zmieniać. Będę musiał być tylko jej przyjacielem.

 - Zaryzykuj – powiedziałam. – Dobrze ci radzę. Powiedz jej, co czujesz. Zadbaj o klimat, zaproś ją na kolację do siebie.

 - Przecież ja nie potrafię gotować – jęknął.

 - To możesz coś zamówić. Ważne żeby była odpowiednia atmosfera.

 - Myślisz, że wypali? – zapytał niepewnie.

 - Na pewno – uśmiechnęłam się szeroko.

Wróciłam do pokoju około godziny 21. Od razu potem zjawił się u mnie Igła z Zibim. Ani chwili spokoju tutaj. Ani odrobiny. Rozsiedli się wygodnie na moim łóżku, zajmując je całe. A ja to gdzie usiądę, co?

 - Dziękuję, postoję chłopcy – powiedziałam z sarkazmem. Usiadłam na fotelu.

 - Jak my się o ciebie troszczymy – powiedział przejęty Zbyszek.

 - Noo. Jak cholera – wystawiłam mu język.

 - A jak tam sprawa z Michałem? – zapytał nieświadomy, jak podejrzewam Igła.

 - A jak ma być? – spytałam, udając że nie nic się nie dzieje.

 - Czyli lipa – westchnął Bartman, kładąc ręce na kark. Nie zamierzałam wyprowadzać ich z błędu. Potem będzie zabawniej.

Krzysiek wziął pilot do ręki i zaczął przełączać kanały. Na każdym krzywił się coraz bardziej.

 - Nic nie ma w tej telewizji – westchnął zrezygnowany i wyłączył odbiornik.

 - Lajf is brutal, Zbysiu – powiedziałam, jakże perfekcyjnym angielskim. Wyczuwacie sarkazm, prawda?

 - Dokładnie – westchnął. Wtedy poznałam, że coś jest nie tak. Przyjrzałam mu się uważnie.

 - Stało się coś? – zapytałam.

 - Z Aśką się pokłóciłem – posmutniał.

 - O co wam poszło? – dopytywał Libero.

 - Chciałem żeby pojechała ze mną do Włoch. Zapewniłem ją, że to tylko rok, ale się uparła, że chce być w Polsce. Będę za nią cholernie tęsknił. Zwariuję tam.

 - Zibii – przeniosłam się obok niego i objęłam ramieniem. – Nie dziwię jej się. Ty tam jedziesz grać, a ona? Ani znajomych, ani rodziny. Nic. Będzie się czuła zagubiona.

 - No fakt, nie pomyślałem o tym – stwierdził.

 - No widzisz. Daj jej czas. Przecież może cię często odwiedzać. Może zechce się tam wprowadzić po jakimś czasie.

 - Pogadam z nią – wstał gwałtownie z miejsca. – Dzięki, Blanka. Jesteś najlepsza.

Cmoknął mnie w policzek i wyszedł z pokoju, po drodze wyciągając komórkę z kieszeni. Gdy zamykał drzwi zauważyłam, że przykłada ją do ucha.

 - Mam nadzieję, że przez to się nie rozstaną – westchnęłam.

 - Za bardzo się kochają. A jak ktoś się kocha, to musi być razem – wzruszył ramionami Igła. – Spokojnie, nie musisz się martwić.

 - Po prostu się boję, że przez taką głupotę mogą się poważnie pokłócić, a co gorsza rozstać – skrzywiłam się.

 - Ty się ostatnio wszystkiego boisz. Przemyślałaś sobie moje słowa? O tym, żebyś przestała się bać i zaufała?

 - A co to ma wspólnego ze Zbyszkiem i Aśką? – zdziwiłam się. No dobra, udawałam głupią. Doskonale wiedziałam, co miał na myśli.

 - Wiesz, o co mi chodzi – wywrócił oczami.

 - Jeszcze nie przemyślałam, ale przemyślę. Nie martw się o mnie – uśmiechnęłam się. Westchnął zrezygnowany. Posłałam mu buziaka w powietrzu.

Czas spędzony w Katowicach minął bardzo szybko. Następnego dnia miał odbyć się mecz z USA. Wielu sceptyków nie przewidywało wygranej dla naszego zespołu. Ja jednak mocno wierzyłam, ze im się uda. W końcu ostatnio grali prawie tak dobrze, jak w zeszłym roku. Forma nie była idealna, ale znowu nie było tragicznie.

W czwartkowy wieczór postanowiłam pokazać Michałowi pewne miejsce. Moje ulubione w Katowicach. On tak, jak ja lubił piękne widoki, więc myślę, że mu się spodoba. Sięgnęłam więc po telefon i napisałam wiadomość do przyjmującego: Co powiesz na spacer? Chcę ci pokazać ciekawe miejsce. Bądź u mnie za pół godziny J . Odpisał niemal od razu, że się zgadza. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Zaczęłam się przygotowywać. Ubrałam tą sukienkę, którą kupiłam ostatnio z dziewczynami. Skoro stwierdziły, że Kubiak padnie z wrażenia, to czemu mam nie skorzystać? Na nogi włożyłam wygodne koturny (link). Włosy podkręciłam lekko na prostownicy. Gdy nakładałam tusz do rzęs, usłyszałam, jak ktoś wchodzi do pokoju. Szybko wyszłam z łazienki i wpadłam na Kubiaka. Przytrzymał mnie żebym nie upadła. Zaśmialiśmy się.

 - Pięknie wyglądasz – Michałowi aż oczy się zaświeciły. Czyli dziewczyny miały rację.

 - Dziękuję – uśmiechnęłam się. Wzięłam swój czarny kardigan i skierowałam się w kierunku drzwi. – No rusz się.

Siatkarz podążył za mną. Wyszliśmy z budynku i pokierowałam nas odpowiednią drogą. Mieliśmy kawałek drogi do przejścia, jednak mijała ona w bardzo miłej atmosferze. Co chwilę z czegoś żartowaliśmy. Naprawdę dobrze czuliśmy się w swoim towarzystwie. Nie obyło się bez paru utarczek słownych, ale były to drobnostki. Nie to, co kiedyś.

 - Daleko jeszcze? – jęknął w pewnym momencie.

 - Jeszcze kawałeczek – odpowiedziałam.

 - Idziemy do lasu? – zdziwił się, widząc sporą ilość drzew przy drodze. Doszliśmy na ubocze miasta.

 - A czy wyglądam, jakbym szła do lasu? – spytałam retorycznie.

 - Trafna uwaga – przyznał. Betonową ścieżką ruszyliśmy na górę. Doszliśmy na szczyt. Była tam ławka, na której często przesiadywałam. Uwielbiałam to miejsce. Mogłam z niego podziwiać całą panoramę miasta. Usiedliśmy.

 - Pięknie tu, co? – spytałam towarzysza.

 - Noo. Oboje lubimy takie widoki – zaśmiał się. W ciszy zaczęliśmy się wpatrywać w krajobraz. Gdy wychodziliśmy było w miarę jasno. Teraz mogliśmy obserwować zachód słońca. Znowu sceneria niczym wyrwana z romansu. Przyjmujący objął mnie ostrożnie, jakby bał się mojej reakcji. Ja natomiast mocniej wtuliłam się w jego ramię, obejmując w pasie jedną ręką. Było mi w takiej pozycji idealnie. Zupełnie, jak wtedy na plaży.

Nie mam pojęcia, jak długo tak siedzieliśmy wtuleni, ale chyba dość sporo, ponieważ słońce całkowicie zniknęło z nieba. Ściemniało się i robiło chłodniej. Naciągnęłam bardziej rękawy. Wtedy Dziku zdjął swoją bluzę i nałożył mi na ramiona.

 - Dlaczego mnie tu zabrałaś? – zapytał. Głupi, jakby nie wiedział.

 - Byle kogo się chyba w takie miejsca nie zabiera, nie sądzisz? – zaśmiałam się.

 - Nie jestem dla ciebie byle kim? – spytał z błyskiem w oku.

 - No chyba wiesz. Mówiłam ci.

 - A ja obiecałem nie naciskać – uśmiechnął się nikle. Musnęłam delikatnie jego usta.

 - I za to ci dziękuję – szepnęłam.

 - Nie pomagasz mi, całując mnie – oznajmił. Wzruszyłam ramionami.

 - W takim razie nie będę tego robić.

 - Poćwiczę trochę swoją cierpliwość – uśmiechnął się cwaniacko i już po chwili czułam jego wargi na swoich. Trochę dziwny był ten nasz układ. Nie byliśmy razem, ale gdy byliśmy sami, to zachowywaliśmy się, jak para. Może najwyższa pora to zmienić?

 - Wracajmy – powiedziałam, wstając z miejsca. Wróciliśmy do hotelu.

Przed samym budynkiem podjęłam dość ważną decyzję. Złapałam go za rękę i splotłam swoje palce z jego. Spojrzał na mnie zdezorientowany.

 - Czy to znaczy..? – chyba zaczął się domyślać. Brawa za kumatość. Wstałam na palcach i cmoknęłam go w policzek.

 - Tak – powiedziałam z uśmiechem. Ucieszył się, jak małe dziecko. Trzymając się za ręce weszliśmy do środka. Nie spotkaliśmy żadnej żywej duszy na korytarzu. Przyjmujący oczywiście zamierzał odprowadzić mnie do drzwi.

 - Ja pierdole, Kubiak wyrwał laskę! – wydarł się zaskoczony Winiarski. Odwróciliśmy się w jego stronę. Gdy mnie zobaczył, to omal oczy mu z orbit nie wyszły.

 - Że wy.. razem? – pytał cicho, nie dowierzając. W sumie nie dziwiłam mu się. Pokiwaliśmy z Miśkiem głowami. Miśkiem… czyż to nie brzmi uroczo? Mój Misiek. Ale mnie wzięło.

 - Nabijacie się ze mnie, tak? Przecież wy się nie znosicie!

 - Trochę się pozmieniało, Winiarku – zaśmiałam się.

 - Nie no. Jaja sobie robicie i tyle – skrzyżował ręce na piersi. Westchnęłam i przyciągnęłam Kubiaka do siebie. Złożyłam na jego ustach namiętny pocałunek, a potem ponownie spojrzałam w kierunku drugiego przyjmującego.

 - O kurwa - wyrwało mu się. Zszokowany zniknął za drzwiami swojego pokoju. Wzruszyliśmy ramionami i poszliśmy przed siebie. Po chwili staliśmy już pod moimi drzwiami. Michał ułożył dłonie na moich biodrach i oparł swoje czoło o moje.

 - Naprawdę jesteś tylko moja? – spytał dla pewności.

 - Tylko i wyłącznie – zaśmiałam się, opierając ręce na jego karku. Pocałowaliśmy się na pożegnanie.

 - O ja.. to jednak prawda! – usłyszeliśmy z oddali głos Nowakowskiego. Wywróciłam oczami.

 - Wzbudzamy niezłą sensację – stwierdził Michał, a następnie odwrócił się w kierunku środkowego.

 - Tak, Piter. Jestem z Blanką. A teraz idź i nam nie przeszkadzaj – uśmiechnął się cwaniacko i ponownie przyssał do moich ust. Byłam w siódmym niebie. Wreszcie czułam się tak naprawdę szczęśliwa w każdym calu. 

______________

Ej, bo ja wa za bardzo rozpieszczam...
Ale mam nadzieję, że ten rozdział wam się podoba ;)