Rozdział 27

Dzień przed pierwszym meczem siatkarze mieli odbyć trening na stadionie narodowym. W mediach mowa była głównie o tym, bo mecz otwarcia Mistrzostw Świata 2014 ma się odbyć właśnie tam. No nie wiem, czy to taki rewelacyjny pomysł. Będzie ciężko coś zobaczyć z trybun, bo boisko do siatkówki jest mniejsze, niż do piłki nożnej. Wpakowaliśmy się do autobusu. Już w oddali zauważyłam Igłę z kamerą. Nowe odcinki Igłą Szyte się szykują. No pięknie. Zibi rzecz jasna musiał to skomentować:

 - Ja pierdole, znowu się zaczyna kurwa – mówił przez śmiech. A potem będzie, że w reprezentacji się strasznie przeklina. Krzysiek zaczął niebezpiecznie zbliżać się do mnie z tym swoim sprzętem. Szczerzył się przy tym głupio.

 - Pani fotograf, proszę się ładnie uśmiechnąć – zaśmiał się.

 - Igła, jeżeli zobaczę siebie w jakimkolwiek filmiku, to możesz być pewny, że będziesz zbierać zęby z podłogi – wycedziłam przez zęby. Posłusznie wyłączył kamerę i z przygnębioną miną usiadł na swoim miejscu.

 - Jak możesz naszego Krzysia tak ranić? – spytał z wyrzutem Kurek.

 - Od tego tu jestem – wystawiłam mu język. – A ty Krzysiu, możesz kręcić wszystkich, oprócz mnie.

 - Co to za frajda – jęknął.

Po kilku minutach jednak wyciągnął kamerę i zaczął gadać. Bartek robił głupie miny. Taki mistrz drugiego planu. Natomiast nieświadomy niczego Bartman nawijał dalej o fryzurze Libero. Nie wiem, o co mu chodziło, przecież fajnie miał ułożone włosy. Atakujący natomiast w przeszłości miał parę pomyłek fryzjerskich. Śmiać mi się chce, jak przypominam sobie Zibiego a’la koguta, czy kompletnie łysego. Następnym razem ja będę musiała się z nim wybrać do fryzjera. Samego to strach puścić.

Stadion naprawdę robił wrażenie. Był ogromny i bardzo ładny. Nadal jednak wolałam halę i boisko do siatki. Szanuję jednak wszystkich sportowców oczywiście. Brazylijczycy również przyjechali na ten trening. Wyciągnęliśmy z Wojtkiem nasz sprzęt, a siatkarze zaczęli się rozgrzewać. Choć to następnego dnia miał być ten ważny mecz, to trening przebiegał dość luźno. Igła łaził z tą swoją kamerą i komentował po polsku przeciwników, z czego oni nic rzecz jasna nie rozumieli, tylko odwzajemniali uśmiechy. W końcu obie ekipy postanowiły rozegrać mecz. Nie była to jednak typowa siatkówka. Zamiast odbijać rękami, każdy trzymał piłkę i to nią odbijali. Kubiak zapomniał w szatni ściągnąć okularów, więc teraz chodził i szukał frajera, który mu je potrzyma. Akurat przeglądałam zdjęcia, które zrobiłam, gdy jakiś osobnik stanął nade mną. Uniosłam głowę do góry i zobaczyłam przyjmującego.

 - Przytrzymasz? – wyszczerzył się i pokazał okulary, które trzymał w ręce. Zrobiłam minę, mówiącą: Are you fucking kidding me?

 - Nie? – spytałam ironicznie.

 - Oj no weź – jęknął. – Pamiętaj, że odprowadziłem cie do pokoju, jak byłaś pijana.

Wybełkotałam kilka przekleństw pod nosem i wzięłam te okulary.

 - Dzięki, Ruda – zaśmiał się, a ja spiorunowałam go wzrokiem. Siatkarz pobiegł do reszty i kontynuowali grę. W końcu 11:8 wygrali nasi. Potem były pamiątkowe zdjęcia, które Wojtek powierzył mi zrobić. Przyszła nawet szanowna pani minister Mucha. Wszystko było dobrze, dopóki nie zaczęła odbijać piłki. Widziałam, że chłopaki się powstrzymują, żeby nie roześmiać. W sumie ja też ledwo wytrzymywałam.

Nadszedł ten wielki i wyczekiwany dzień. Już od początku roku w Internecie odliczali dni do pierwszego meczu Biało-Czerwonych w tegorocznej Lidze Światowej. Hala w Warszawie powoli zaczynała wypełniać się kibicami. Ja z Wojtkiem rozkładaliśmy nasze statywy, choć w większości i tak nie będę go używać. Stał on tam tylko dla picu. W końcu siatkarze obu drużyn wyszli na rozgrzewkę. Wszyscy byli bardzo skupieni. Mimo, iż był to pierwszy mecz, to na sam początek najtrudniejszy. Chłopcy się prawie w ogóle nie denerwowali, a ja za to żyłam w stresie. Pierwszy set padł łupem przeciwników, natomiast drugi był już dla nas. Następne dwa, to szkoda słów. Kompletnie nie poznawałam naszych siatkarzy. Gdy sędzia odgwizdał koniec meczu z wynikiem 3:1 dla Canarinhos aż ręce mi opadły. Nie mogłam się jednak przecież załamać. Jeden mecz nic nie znaczy. Jest dużo do poprawy, ale dadzą radę! Prawda? Zawsze dawali.

Wszyscy ze spuszczonymi głowami weszli do autobusu. Nikt nic nie mówił. Jedynie trenerzy rozmawiali na temat taktyki. Co trzeba zmienić, co poprawić itp. Pierwszy raz widziałam milczącego Ignaczaka. No serce mi się krajało. Na kolacji w hotelu już się ciut im humor poprawił. Kurek na wszystkich nawrzeszczał, że muszą wziąć się w garść i w niedzielę pokazać Brazylijczykom, gdzie ich miejsce. To podniosło wszystkich na duchu. Igła zaczął znowu żartować, a Zati narzekać na jedzenie. Nawet tutaj. Jemu to chyba nigdy nie dogodzi.

Większość siatkarzy spotkała się ze swoimi rodzinami, które przybyły na mecz. Miałam przyjemność poznać niektóre. Wprost zakochałam się w małym Winiarskim. Oliwier to po prostu przeurocze dziecko. Gdy tak z jego rodzicami stałam to wpadłam na wspaniały pomysł.

 - A może ja się zajmę Oliwierem? – spytałam. Spojrzeli na mnie zdziwieni. – Mielibyście chwilę dla siebie. Dawno się nie widzieliście.

 - No nie wiem – zaczęła Dagmara. – Nie chciałabym ci robić kłopotu.

 - Jaki kłopot – machnęłam ręką. – Czysta przyjemność.

 - Blanka, będę cię teraz za to przed Kubiakiem bronić – zaśmiał się Michał, puszczając mi oczko.

 - Trzymam za słowo. Chodź, Oli – zwróciłam się do chłopca. – Idziemy na ciacho do kawiarni na dole.

Blondynek uśmiechnął się promiennie i chwycił mnie za rękę. Pożegnaliśmy się z Winiarskimi i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Wtedy zaczepił mnie Igła z Kubiakiem.

 - A ty gdzie porywasz nam młodego Winiarskiego, co? – Ignaczak skrzyżował ręce na piersi.

 - Na ciacho – wyszczerzyłam się.

 - Mamy cie uwolnić od tej złej pani? – zapytał młodego przyjmujący. Posłałam mu piorunujące spojrzenie, ale to zignorował.

 - Ciocia jest spoko – odparł uśmiechnięty malec.

 - Słyszycie? Ciocia jest spoko – zaśmiałam się. – Idziecie z nami?

 - Bardzo chętnie – odparł Krzysiek. – Iwona z maluchami będzie dopiero na meczu z Argentyną.

 - Szkoda.

 - A ty Dziku idziesz? – Libero zwrócił się do Michała. Ten pokiwał twierdząco głową. W czwórkę ruszyliśmy do kawiarni, która znajdowała się na parterze. Zajęliśmy stolik, a po chwili kelnerka przyniosła nam Menu. Z czytaniem Winiarski miał problemy, bo dopiero po wakacjach miał iść do 1 klasy. Litery niby znał. Z łączeniem ich w wyrazy był już problem. Chwila rozmowy z jego rodzicami, a już o nim tyle wiedziałam. Byłabym idealną opiekunką do dzieci. Jak mi nie wyjdzie z fotografią, to przynajmniej wiem, czym mogłabym się zająć.

 - To co chcesz, młody? – zapytał chłopca Libero. – Szarlotka, sernik, krówka…

 - Sernik! – powiedział z wielkim bananem na twarzy.

 - Ja też wezmę sernik – odparłam. – A do tego gorąca czekoladę. Co ty na to?

 - O tak – ucieszył się. Gdy kelnerka przyszła  przyjąć zamówienie, Ignaczak zamówił 2 serniki, szarlotkę i krówkę, a do tego 4 kubki gorącej czekolady z bitą śmietaną. Kiedy ja spalę te kalorie? Oni to przynajmniej mają te treningi i jakieś medyczne cudeńka. A ja? Kurde, gdybyśmy byli w Spale, to chodziłabym rano pobiegać. Tutaj, to ja się zgubię. Pozostają mi tylko ćwiczenia indywidualne. Niedługo zrobi mi się taka opona na brzuchu, że nie wcisnę się już w rozmiar M. Ba, XL będzie za małe!

 - I co powiesz ciekawego, młody? – zapytał Kubiak.

 - Ja mam imię – oburzył się Oli, a ja się zaśmiałam.

 - Nawet dziecko ci pociska – pokiwałam głową z politowaniem. Przyjmujący wywrócił oczami.

 - Przynajmniej jemu się to udało. Nie to, co tobie – uśmiechnął się cwaniacko. Czyli tak się bawimy. Okej. Skoro tak chce.

 - Bo ja do tej pory, to jeszcze nie pokazałam na, co mnie stać – uśmiechnęłam się złośliwie.

 - Rozumiem, że mam się teraz trząść ze strachu? – prychnął, śmiejąc się.

 - Rób, co chcesz. Ja tylko informuję – wzruszyłam ramionami.

 - Widzisz, Oli. I ja muszę czegoś takiego wysłuchiwać codziennie – westchnął Igła. Chłopiec poklepał go pocieszająco po ramieniu.

 - Spoko, wujek. Mama z tatą też się tak czasem kłócą – powiedział. – Ale potem się całują i jest w porządku.

Dobrze, że nie miałam niczego w ustach, bo od razu bym wypluła.

 - Ale twoi rodzice są małżeństwem, u nich to normalne – machnął ręką przyjmujący.

 - To się ożeńcie. Co za problem – wzruszył ramionami. Poprawka. Teraz bym coś chętnie wypluła. Tak dla efektu.

 - Oliwier, uwielbiam cię – Igła zaniósł się niepohamowanym śmiechem, a ja tylko zgromiłam go spojrzeniem. Przy dziecku nie mogłam mu nic więcej zrobić. Później jednak mógł być pewny, że się z nim rozliczę. Na szczęście temat zakończył się, bo przyszła kelnerka z naszymi zamówieniami. Zajęliśmy się jedzeniem. Blondynek cały się upaprał tą czekoladą, więc po zapłaceniu poszliśmy z nim do mojego pokoju, gdzie się umył. Wojtek oznajmił, że może wrócić późno, bo wybierał z siostrą i znajomymi się spotkać. Dochodziła 22. Młody powinien kłaść się już spać, ale nie chciałam jeszcze małżonkom przeszkadzać. A nóż pracują nad rodzeństwem dla niego? Nie no, żartuję. Ułożyłam go więc w moim łóżku. Zasnął niemal natychmiast. Usiadłam między siatkarzami na kanapie.

 - Co cię tak wzięło na pilnowanie Oliwiera? – zapytał ciekawski Ignaczak.

 - Widziałam, że Michał i Dagmara się za sobą stęsknili, więc załatwiłam im chwilę spokoju – odparłam, wzruszając ramionami. – Jak chcesz, to i twoich dzieciaków popilnuję, jak przyjadą do Gdańska.

 - Cały czas, to niee. Ale gdybyś tak z godzinkę, czy dwie ich wzięła – zamyślił się.

 - Da się zrobić – puściłam mu oczko.

 - Na rękach cię będę nosić! – ucieszył się, jak dziecko.

 - Ruda, zmieniasz branżę? – zaśmiał się Michał.

 - Już dawno, to zrobiłam. Nie zauważyłeś? Niańczę już ciebie – uśmiechnęłam się złośliwie.

 - To miała być ta twoja cięta riposta? – prychnął.

 - A to miała być twoja odpowiedź na nią?

 - Znowu? – jęknął Libero.

 - Znowu – odparliśmy równo.

________________

Najbliższy rozdział będzie już w 2014 roku, więc już teraz życzę wam wszystkiego, co najlepsze w Nowym Roku. A najbardziej ucieszyły by was oraz mnie na pewno sukcesy naszej reprezentacji :)