Rozdział 22

W sobotę wstałam około godziny 9. Nie chciałam zbyt długo spać, żeby jak najwięcej czasu wykorzystać. Najbliższy przyjazd do Wielunia nie zapowiada się w najbliższym czasie. Przebrałam się więc w coś wygodnego (link) i zeszłam na dół. W kuchni siedział tata. Pił kawę i czytał poranna gazetę. Przywitałam się z nim i zaczęłam przygotowywać sobie musli.

 - Jak się spało? – zapytał ojciec, nie odrywając wzroku od jakiegoś artykułu o polityce.

 - Bardzo dobrze – uśmiechnęłam się. – Tylko trochę dziwnie, bo przyzwyczaiłam się do tych mega długich łóżek w Spale.

 - Potem znowu się przyzwyczaisz do mniejszych rozmiarów – zaśmiał się.

 - Olga jeszcze śpi? – spytałam.

 - O dziwo nie. Poszła z Hektorem na spacer.

 - Kurczę, czemu mnie nie obudziła? Też chciałam się przejść – jęknęłam i wpakowałam sobie do buzi łyżkę musli.

 - To idź do parku. Na pewno tam są – uśmiechnął się. Już wstawałam z miejsca, gdy dodał  – Tylko najpierw zjedz do końca.

Usiadłam z powrotem i w mega błyskawicznym tempie zjadłam posiłek. Następnie rzuciłam tacie szybkie ‘to pa’ i wyszłam z domu. Skierowałam się do parku, który był parę kroków stąd. Rodziciel miał rację, bo już od wejścia zauważyłam Olgę i psa rasy golden retriever . Hektor miał już dobre 10 lat na karku, a mimo to trzymał się świetnie. Został kupiony, gdy Olga skończyła roczek. Taki prezent na urodziny. Mimo, że był jej, to ja również traktowałam go, jak własnego. To taki kochany pieszczoch. W Katowicach niestety nie miałam warunków do trzymania psa w mieszkaniu.

Podeszłam do siostry.

 - Ej młoda, młoda. Czemu mnie nie obudziłaś? – zaczęłam na powitanie. Machnęła tylko ręką.

 - Jesteś gościem, a gości nie należy budzić – wyszczerzyła się.

 - Przypominam ci, że ja w tym domu mieszkałam dłużej, niż ty – pogroziłam jej palcem. Następnie kucnęłam przy psie, który radośnie merdał ogonem. Zaczęłam go głaskać. – Hektorku, ale ja się za tobą stęskniłam kochany. Przytyło ci się troszeczkę, stary.

 - Jest młodszy od ciebie – dogryzła mi siostra.

 - Młoda, kto cię takich tekstów nauczył, co?

 - Od ciebie się nauczyłam – ukazała rząd białych zębów.

 - Kurczę, swoje geny chciałam przekazać dziecku, a tu się okazuje, że przekazałam młodszej siostrze – pokręciłam głową. Wzięłam jakiś patyk i pomachałam nim Hektorowi przed nosem. Następnie rzuciłam go daleko, a golden od razu za nim pobiegł.

 - Według taty jesteś za młoda na dziecko – wyszczerzyła się ponownie.

 - Czy tata ci mówi wszystkie rzeczy, na które JA jestem za młoda? – spytałam z przekąsem. W tym momencie przybiegł pies z kijem w pysku. Wzięłam go od niego i ponownie rzuciłam.

 - Jak gada o tobie z kimś z rodziny, to podsłuchuję po prostu – wzruszyłam ramionami.

 - Nie wolno podsłuchiwać – pogroziłam jej palcem.

 - Za głośno rozmawiają – wystawiła mi język. Pochodziłam jeszcze trochę z Olgą i Hektorem po parku. Po rozmowie z młodszą siostrą stwierdziłam, że to taka młodsza kopia mnie. Jest identyczna, jak ja w jej wieku. Nawet wyglądem byłam podobna. Olga ma inne oczy. Niebieskie po mamie. Ja natomiast mam zielone, jak tata. Nos ona też ma ciut większy niż ja. Z resztą jesteśmy niemal identyczne. Z tą różnicą, że ja teraz mam 22 lata, a ona 11. Jeżeli będzie miała później faktycznie identyczny charakter, to spokojnie sobie w życiu poradzi. O to nie powinnam się bać.

Po kolejnej rundce alejkami parku postanowiłyśmy usiąść na ławce obok małego stawu. Pływały po nim ze 3 kaczki. Na drugim brzegu stały jakieś dzieci ze swoją mamą i rzucały ptakom okruszki. Śmiały się przy tym wesoło. Wyglądały naprawdę uroczo.

 - Wracamy? Bo umówiłam się z Kasią na basen – powiedziała w pewnym momencie Olga. Nie za bardzo chciało mi się już wracać, więc powiedziałam, że ja tu jeszcze zostanę z Hektorem, a ona niech idzie. Dała mi buziaka w policzek i ruszyła w stronę domu. Jakąś minutę później, ktoś usiadł obok mnie na ławce, ale nie obróciłam się żeby zobaczyć kto to.

 - W końcu zostałaś sama i mogłem podejść – usłyszałam głos tego osobnika. Zamarłam. Doskonale wiedziałam do kogo należy. Tyle razy w życiu go słyszałam, że nie da się zapomnieć. Szczególnie po tym, kim ten ktoś się okazał.

 - Co ty tu robisz? – zdziwiłam się. – Przecież przeprowadziłeś się do Łodzi.

 - Ale na wakacje przyjechałem w odwiedziny do rodziny – wzruszył ramionami. – Tęskniłem za tobą.

 - Nie żartuj sobie – prychnęłam. – Nie powinieneś się teraz swoim dzieckiem zajmować?

 - Płacę alimenty. Powiedziałem od samego początku, że ja się żadnym bachorem zajmować nie będę. Wolałem być z tobą, pamiętasz? Ale ty mnie zostawiłaś.

 - Proszę cię, daruj sobie takie teksty. Puszczałeś się na prawo i lewo. Sypiałeś z kim popadnie. Myślisz, że byłabym taka głupia i do ciebie wróciła?

 - Przecież było nam tak dobrze – przybliżył się do mnie, a ja zsunęłam na koniec ławki.

 - Tomek, nie zaczynaj znowu – warknęłam. – Nienawidzę cię. Spieprzyłeś mi 3 lata życia. Jeszcze ci mało?

 - Ale ty naprawdę nie jesteś mi obojętna – ponownie się zbliżył, lecz nie miałam, gdzie uciec.

 - Miałam 2 lata spokoju od ciebie. Dlaczego chcesz mi ten spokój zburzyć?

 - Przecież było nam tak dobrze – złapał mnie za rękę, ale mu ją wyrwałam od razu. – Dlaczego nie chcesz spróbować jeszcze raz?

 - Ty jesteś jakiś nienormalny – warknęłam, wstając z ławki. Aż Hektora przestraszyłam.

 - Może i nienormalny, ale zapamiętaj sobie, Blanka – również wstał i podszedł bardzo blisko mnie. – Ze mną się nie kończy. To ja kończę z innymi.

 - Grozisz mi? – prychnęłam.

 - Ostrzegam. Słyszałem o twojej nowej pracy. Interesująca.

 - Skąd wiesz o mojej pracy? – zdziwiłam się. – Śledzisz mnie, czy co?

 - Muszę wiedzieć, co się dzieje z moją eks – uśmiechnął się cwaniacko.

 - Lecz się człowieku i odczep ode mnie – wysyczałam przez zęby i szybkim krokiem ruszyłam przed siebie. Byłam strasznie zdenerwowana.

 - Ślicznie się złościsz, skarbie – krzyknął, śmiejąc się. Przyspieszyłam kroku. Ledwo Hektor za mną nadążał. Gdy już doszłam do ulicy Sikorskiego usiadłam na przystanku. Nie chciałam w takim stanie przychodzić do domu. Tata od razu wyczułby, że coś nie tak. Nie znał dokładnych przyczyn mojego rozstania z Tomkiem. Gdyby wiedział, jak mnie traktował, to za wszelką cenę chciałby go znaleźć i coś mu zrobić. Po śmierci mamy stał się strasznie nadopiekuńczy, ale przyzwyczaiłam się do tego.

Zastanawiałam się, skąd Tomek tyle o mnie wiedział? O mojej pracy, o tym, że tutaj jestem. Do głowy przychodziły mi jakieś sceny z filmów kryminalnych, które od razu przyprawiały mnie o gęsią skórkę. A jeszcze do niedawna żyłam sobie tak spokojnie, a tu najpierw praktyki w reprezentacji, potem to dziwne uczucie względem Kubiaka, a teraz pojawienie się niezrównoważonego Cybulskiego. Kurde, jak ja zazdroszczę Oldze, że sobie tak beztrosko żyje. Jedynym jej problemem, to może być szkoła. Ona chodzi do 5 klasy podstawówki, więc nauki znowu za dużo nie ma, co równa się z tym, że ma mało problemów.

Posiedziałam tam z 10 minut i w końcu wróciłam do siebie. W dodatku Hektorowi zaczęło się nudzić. Wstałam z miejsca i ruszyłam do domu. Usłyszałam jakieś głosy z kuchni, więc to tam się skierowałam, gdy już odpięłam psu smycz. W pomieszczeniu zastałam tatę, który siedział przy stole oraz ciocię Izę. Akurat kroiła piersi z kurczaka, jak zauważyłam.

 - Wróciłam już – zaczęłam na wstępie. Kobieta od razu wytarła ręce w ręcznik i podeszła do mnie, by mnie mocno uściskać.

 - Jak ty urosłaś, kochanie – powiedziała wesoło. – Ale strasznie schudłaś. 2 dni to za mało na nadrobienie. Na pewno nie możesz dłużej? A tak w ogóle to mów, co tam u ciebie. Widzę, ze kolor włosów zmieniłaś. Bardzo ci ładnie.

Nawijała, jak katarynka. Tata prawie dusił się ze śmiechu, a ja próbowałam jej jakoś przerwać.

 - Ciociu wolniej, bo się zapowietrzysz – zaśmiałam się.

 - Po prostu bardzo się stęskniłam. To mów, co tam u ciebie – ponownie wróciła do krojenia mięsa.

 - W porządku. Nie narzekam – uśmiechnęłam się.

 - A jak z tymi siatkarzami ci się żyje? Bo tata, jak się dowiedział, to myślałam że zwariuje. Ciągle mówił, że ty sama na tylu facetów – zaśmiała się, a ojciec zgromił ją spojrzeniem.

 - Spokojnie, oni mi krzywdy nie zrobią. Traktują mnie, jak przyjaciółkę, a niektórzy nawet jak siostrę – odpowiedziałam.

 - Słyszysz, Karol? – ciocia skierowała się do szwagra. – Nic jej nie zrobi ta ‘banda niewyżytych samców’, jak to określiłeś.

Nie mogłam powstrzymać się od wybuchnięcia śmiechem. Mój tata natomiast zrobił się cały czerwony.

 - Iza, czy ty możesz zająć się tym kurczakiem? Palec sobie utniesz, jak będziesz tyle gadać – powiedział zdenerwowany.

 - Ja nie wiedziałam, tatku, że ty się tak o mnie boisz – powiedziałam.

 - Cioci nie słuchaj, bo ona zawsze wyolbrzymia – wywrócił oczami.

 - Dobrze, już nic nie mówię – ciocia się uśmiechnęła. – A co cię naszło, żeby kolor włosów zmienić?

 - Zawsze chciałam mieć jaśniejsze. A z tego – wzięłam do ręki kilka kosmyków – miał być ciemny blond, ale fryzjerka się pomyliła. Ale taki kolor też jest ładny, więc zostawiłam.

 - I dobrze zrobiłaś. Naprawdę ślicznie wyglądasz, kochanie – uśmiechnęła się szeroko.

 - Dziękuję bardzo – również się uśmiechnęłam.

W czasie, gdy ciocia przygotowywała kurczaka z ryżem i warzywami rozmawialiśmy w trójkę o wszystkim. Ciocia zaliczyła kilka wpadek, wyjawiając mi kompromitujące dla ojca rzeczy. Wyprowadziłam się 3 lata temu, a on nadal nie może się z tym oswoić. W końcu się przyzwyczai. Przynajmniej mam taką nadzieję. Przed godziną 14 wróciła Olga z basenu. Zaczęła opowiadać, jak było fajnie i w ogóle. Pamiętam te wypady na basen w upalne drzwi. Taplanie się w wodzie, opalanie, zabawy. Żyć nie umierać! Teraz już nie miałam czasu na takie coś. Ale mówi się trudno. W końcu nadeszła pora obiadu, na który zawitał również mój kuzyn, syn cioci Izy. Był ode mnie młodszy zaledwie o 2 lata, więc dobrze się dogadywaliśmy. Znaczy w dzieciństwie były z tym małe problemy, bo on chciał się bawić w co innego, a ja w co innego. Nieraz doszło do bójki, ale po chwili konflikt był zażegnany. Daniel studiował ekonomię w Piotrkowie Trybunalskim. Było to jednak blisko, więc mieszkał nadal z rodzicami. Gdy dowiedziałam się, jaki kierunek studiów wybrał, to nieźle się zdziwiłam. Jego zawsze kręciły samochody, wyścigi i ogólnie taka motoryzacja, a tu nagle ekonomia. Nigdy mi w sumie do końca tego nie wytłumaczył. Odpowiadał tylko, ze to jest bardziej przyszłościowe. Nie będę przecież decyzji za niego podejmować. Wybrał, co chciał. Jego życie.

 - Pyszny ten obiad – stwierdziłam, gdy skończyłam jeść.

 - A dziękuję, dziękuję – uśmiechnęła się. – Takie geny. Wszystkie kobiety w naszej rodzinie wspaniale gotują.

 - A mężczyźni to nie? – oburzył się tata.

 - Z tego, co mi Olga mówiła, to spaliłeś wczoraj tą zapiekankę, którą zrobiłam, a ty miałeś tylko pilnować – spojrzała na niego spod byka.

 - Nie przesadzaj – tata wywrócił oczami. – Tylko na wierzchu było troszkę przypalone.

 - Wiecie co? – spytał mój kuzyn. Wszyscy spojrzeli na niego uważnie. – Faktycznie widać, że jesteście rodzeństwem.

Po obiedzie wybrałam się z Danielem i Hektorem na spacer. Stęskniłam się za moim ulubionym kuzynem. W dzieciństwie mimo wielu różnic, to byliśmy prawie nierozłączni. Choć on wolał się bawić autami, a ja lalkami to nawet dobrze się dogadywaliśmy. Był dla mnie bardziej, jak brat, niż kuzyn.

 - Masz plany na dzisiejszy wieczór? – zapytał.

 - No nie, a co? – zaciekawiłam się.

 - Mógłbym cię zabrać gdzieś, ale musisz obiecać, że nie powiesz mojej mamie.

 - Wiesz dobrze, że nie powiem – uśmiechnęłam się.

 - Zabiorę cię na wyścigi.

 - Jakie wyścigi? – zdziwiłam się.

 - Samochodowe. Za miastem są organizowane w każdą sobotę.

 - Legalnie?

 - Legalnie, legalnie. Ale mama jakby się dowiedziała, że w czymś takim biorę udział – pokręcił głową.

 - Czułam, że ta ekonomia to pomyłka jednak – zaśmiałam się.

 - Na te wykłady, to tak dla picu chodzę. Rodzice się ucieszą, ze będę miał jakiś papierek z tytułem magistra, a i tak zajmę się czym innym. Biorę udział w tych wyścigach i nawet dobrze mi idzie. Wygrałem już parę razy. Teraz przygotowuję się do większych wyścigów, na etapie województwa. Za pierwsze miejsce jest 10 tysięcy.

 - No, no – zagwizdałam. – Ciekawie to wykombinowałeś.

 - Jeszcze 4 lata i koniec tej męki ze studiami. Przyznam się rodzicom i będzie okej.

 - A czemu nie chciałeś im powiedzieć od razu?

 - Mama nie lubi, jak szybko jeżdżę, a takie wyścigi się z tym właśnie wiążą – westchnął i kopnął jakiś kamyk.

 - Ale ty jesteś ostrożny, prawda? Bo to jest raczej niebezpieczne. Nie chcę żeby ci się coś stało – spojrzałam na niego.

 - Spokojnie, to jest bezpieczne. Auta są przed każdym startem dokładnie sprawdzane, a trasę znamy dużo wcześniej. Zresztą te wyścigi cotygodniowe to ciągle ta sama droga.

 - Ale i tak uważaj, Daniel – cmoknęłam go w policzek.

 - Ty też uważaj w tej Spale. Na siatkarzy – zaśmiał się.

 - Ja się tam, jak niańka czuję. Oni są, jak dzieci.

 - Przynajmniej się nie nudzisz – stwierdził.

 - Akurat na to nie mogę narzekać – uśmiechnęłam się szeroko.

_______________

Lepiej, niż ostatnio, ale nadal nudno ;<