Rozdział 17

Wyjechałam z Milicza około godziny 8. O tej samej porze jechali również siatkarze do Twardogóry, gdzie wieczorem mieli rozegrać drugi sparing z Serbią. Tym razem jednak w ciut innym składzie. Igła cieszył się, że zagra. Obiecałam wszystkim trzymać kciuki przed telewizorem. Włożyłam walizkę do BMW i ruszyłam w podróż. Jechałam około dwóch godzin, a wszystko to dzięki autostradzie. Uśmiechnęłam się wjeżdżając do mojego miasta. Nawet korki mi nie przeszkadzały. Zaparkowałam przed blokiem i ruszyłam w kierunku mieszkania.
 - Heeeeej – przywitałam się głośno. Dziewczyny wyleciały z salonu i zaczęły mnie przytulać.
 - Cześć kochana – odparły wesołe. Od razu w ich towarzystwie poczułam się lepiej. Odświeżyłam się po podróży, a potem przegadałam z dziewczynami dobre 2 godziny. Śmiałyśmy się z byle czego, opowiadały mi co się działo w Kato. Nareszcie czułam się dobrze. Zaczęła dochodzić 15, więc zostawiłam blondynki  w mieszkaniu, a sama ruszyłam do salonu fryzjerskiego, który znajdował się 2 kroki stąd. Przywitałam się z Anią. Gdy ona farbowała mi włosy, rozmawiałyśmy o mojej pracy w Spale. Było naprawdę miło. W końcu fryzjerka zaczęła suszyć włosy, a jej mina nie wskazywała nic dobrego.
 - Blanka, ja cię tak strasznie przepraszam. Rany, co ja narobiłam – jęknęła. Moje włosy nie były blond, tylko takie miedziane. Co ja gadam, byłam ruda! (link)
 - Ja ci przefarbuję jeszcze raz na koszt firmy, tylko niestety nie dziś. Może być za tydzień? Tak strasznie cię przepraszam.
 - Spokojnie, nic się nie stało – odparłam. No cóż, nie taki kolor chciałam, ale przecież każdy robi błędy. Gdybym się zdenerwowała i nawrzeszczała na fryzjerkę, to upodobniłabym się do Kubiaka, a tego nie chciałam. Jeszcze tego mi brakuje.

Wróciłam do mieszkania. Usłyszałam jakieś śmiechy z salonu. Po głosach stwierdziłam, że Hubert nas odwiedził. Gdy weszłam do pomieszczenia, to wszyscy zamilkli i wbili we mnie wzrok. Oczy im się rozszerzyły, niczym 5 złotówki. Sąsiad to aż się chipsami zakrztusił.
 - Blanka? – spytała zdezorientowana Sylwia.
 - Tak, tak, to ja – westchnęłam i usiadłam obok nich. – Ania się ciut pomyliła.
 - Ja pierdole – wyrwało się Hubercikowi. – Jesteś ruda!
 - Jaka spostrzegawczość – mruknęłam. – Za tydzień mam kolejną wizytę, ale te parę dni będę musiała przeżyć.
 - W sumie nie jest źle – stwierdziła Daga.
 - No właśnie. Ładnie ci – dodała z uśmiechem druga blondynka.
 - No wiem, nie jest tragicznie. Gdyby np. jakiś różowy wyszedł, to wtedy bym się wściekła. Kto wie, może nie będę musiała się farbować jeszcze raz? – zaśmiałam się.
 - Przyzwyczaisz się i będzie git – stwierdził Hubert. – O której dziś ten mecz?
 - Za godzinę – odpowiedziałam.
 - To ja tu już zostanę – rozsiadł się wygodnie na kanapie.
 - Skoczę do sklepu po jeszcze jedne chipsy, bo widzę, że ktoś jedne wchłonął – mówiąc to spojrzałam wymownie na chłopaka. Akurat miał pełną buzie i wyszczerzył się. Pokręciłam głową z politowaniem.
 - Pójdę z tobą, bo też muszę coś kupić – szybko stwierdziła Sylwia. Wyszłyśmy zatem do osiedlowego sklepiku.
 - No i zostały same gołąbeczki – zaśmiałyśmy się.
 - Ty to masz łeb, Syśka – stwierdziłam, biorąc koszyk w sklepie.
 - No to ba. Ja zawsze z was najmądrzejsza byłam – wyszczerzyła się.
 - Śnisz – wystawiłam jej język.

Niestety dzisiejszy mecz chłopakom nie poszedł. Właściwie większość została już pod koniec zmieniona. A Zbyszek to kompletnie zawalił. Na szczęście Dawid dał dobrą zmianę. Tak strasznie chciałam tam wtedy z nimi być. Widząc Krzyśka, takiego bezsilnego, to mi się serce krajało. No ale cóż, przynajmniej wyciągną wnioski z tej porażki. Jest dużo do poprawienia. Nie rozumiem tylko, co się z nimi stało. Przecież wczoraj, to była całkiem inna reprezentacja. Od razu chwyciłam za komórkę i napisałam Zibiemu SMSa, że ma pilnie odzwonić.
 - Spokojnie, to tylko sparing – uspokajał mnie Hubert.
 - Ale spójrz, jak oni grali. Do Ligi Światowej pozostało 1,5 tygodnia, a oni mają masę elementów do poprawienia. Widziałam, jak trenują i byli przecież świetni – powoli się chyba załamywałam. Okej, Blanka trzeba się wziąć w garść.  Na turnieju pójdzie im lepiej, na pewno.

Radosz zmył się niedługo po zakończeniu meczu. My za to z dziewczynami wzięłyśmy sobie butelkę wina i nalałyśmy do kieliszków. W tle leciał finał Ligi Mistrzów w piłce nożnej, a my sobie gadałyśmy o wszystkim i o niczym. Tak się jakoś stało, że zamiast jednego kieliszka wypiłyśmy 2 butelki. Z naszej trójki niestety ja wypiłam najwięcej. Buzia mi się nie zamykała. Pieprzyłam, co mi ślina na język przyniesie, aż w końcu dotarłam do niewygodnego tematu.
 - Rany, ale mnie ten Kubiak wkur… denerwuje – prychnęłam.
 - No a wy to tego konfliktu przypadkiem nie zażegnaliście? – zdziwiła się Sylwia.
 - Tydzień temu tak, ale w poniedziałek jazda zaczęła się od nowa.
 - Ale czemu? – spytała Daga. Czy one chciały wykorzystać mój nietrzeźwy stan i zmusić do zwierzeń?
 - Pocałował mnie – zaśmiałam się głośno.
 - Że co zrobił?!
 - Pocałował. Tak oo – pokazałam na swoje usta – tutaj.
 - Dałaś mu w twarz, co? – zapytała Woźniak.
 - Chłopak dostał kosza, to się załamał. A że Kubiak ma specyficzny charakter, to przeżywa, to na swój sposób – dodała Zając.
 - Aśka przecież stwierdziła, że ty mu się podobasz – wtrąciła jeszcze Sylwia.
 - Nie dałam mu w twarz – machnęłam ręką. – Nawet wam powiem, ze odwzajemniłam. Wiecie, że on zajebiście całuje? Mamuniu, nigdy mnie tak facet nie całował. Spokojnie mogę mu dać jedenastkę w dziesięciopunktowej skali.
 - Przecież ty go nie znosisz – Dagmara była zdezorientowana.
 - Bo go nie znoszę – uśmiechnęłam się szeroko. – Ale się w nim kurwa zakochałam.
Wzięłam niedawno rozpoczętą trzecią już butelkę wina i zaczęłam pić z gwintu. Blondynki zaczęły mi ją wyrywać, co im się w końcu udało.
 - Ej, no co?! – oburzyłam się.
 - Nie pij więcej.
 - Bo co? Mam problemy, to piję – wzruszyłam ramionami.
 - Ale Blanka, to ci nic nie da. A jutro będziesz mieć kaca.
 - Kaca to ja już mam moralnego. Dlaczego ja pozwoliłam sobie na to, żeby się w tym gamoniu zakochać?
 - Dobrze wiesz, że nad uczuciami nie da się zapanować – Daga przytuliła mnie.
 - Nawet jak tak bardzo, bardzo będę chciała? – bełkotałam.
 - Wtedy się jeszcze nasili.
 - Chujowa ta miłość – stwierdziłam.
 - Niestety, Blanka, niestety – westchnęła Sylwia, przytulając mnie z drugiej strony.
Dziewczyny odprowadziły mnie do pokoju i położyły na łóżku. Ja jednak nie mogłam zasnąć. Wierciłam się, aż w końcu wstałam i poszłam do salonu. Butelka wina tam stała. Jako, iż byłam w stanie, takim jakim byłam, to bez wahania usiadłam na kanapie i zaczęłam pić z gwinta trunek. Rzecz jasna nie wychlałam wszystkiego na raz. Im więcej piłam, tym bardziej było mi niedobrze. Nadal jednak wlewałam w siebie czerwony płyn. Myślałam nad tym, co powiedziałam dziewczynom. Miałam tu odpocząć, a jest jeszcze gorzej. Łzy zaczęły mi kapać po policzkach. Musiałam wyglądać debilnie. Piłam wino prosto z butelki, płakałam i śmiałam się jednocześnie. Swoim zachowaniem obudziłam przyjaciółki. Wyrywały mi prawie pustą butelkę i naskoczyły na mnie.
 - Blanka, co ty wyprawiasz?! – krzyknęła Sylwia.
 - Zwariowałaś, czy co? Przecież, jak się opijesz, to ci to nic nie da – dodała wkurzona Daga. Wzruszyłam ramionami.
 - Ale teraz tak zajebiście kręci mi się w głowie i jest fajnie – wyszczerzyłam się, nadal płacząc. Jestem naprawdę dziwna.
 - Chodź do spania, błagam cię – jęknęła Woźniak. Zsunęłam się na jej ramię.
 - On tak zajebiście całuje, wiecie? Tak cholernie mi wtedy dobrze było – uśmiechnęłam się na wspomnienie smaku ust siatkarza.
 - Blanka, chodź do łóżka – zignorowała mnie Dagmara i pociągnęła w stronę pokoju.
 - On jest taki głupi, ale całuje świetnie. Ale nie próbujcie, dobra? Bo on jest mój – zataczałam się. – Znaczy nie jest mój, bo go nie lubię, ale jest mój bo go kocham.
Tak, gdy jestem pijana, to mówię bardzo logicznie.
 - Blanka, nie pieprz głupot, tylko śpij. Posiedzę tu aż nie zaśniesz – zaproponowała Zając, siadając na podłodze koło łóżka.
 - Dziękuję. Wiecie co dziewczynki? Bo wy jesteście super, naprawdę. Cieszę się, że was mam. Niech mi tylko ten debil z głowy wylezie, to wtedy będę mega szczęśliwa – uśmiechnęłam się i opadłam na poduszkę. Zasnęłam niemal natychmiastowo.

Obudziłam się z ogromnym (ba, wielkim jak Mount Everest!) bólem głowy. Musiałam chwilę sobie posiedzieć, bo cały pokój się kręcił. Ostatni raz piłam. Ostatni raz. Dlaczego wczoraj było mi tak fajnie, a teraz najchętniej bym umarła? Zostawcie mnie i dajcie umrzeć. Jeden człowiek mniej na tym świecie.
Jakimś cudem doczłapałam do kuchni. Blondynki jadły akurat śniadanie.
 - Tutaj jest zestaw dla ciebie – powiedziała Dagmara, wskazując na rzeczy na stole. Jakie one były kochane. Przede mną stała butelka wody, kefir i tabletki od bólu głowy.
 - Gdybym nie miała takiego problemu z poruszaniem się, to bym do was podeszła i przytuliła – uśmiechnęłam się lekko i usiadłam na krześle.
 - Nieźle się wczoraj załatwiłaś – stwierdziła Sylwuśka. Wzięłam tabletkę do ust i popiłam wodą. Naraz wypiłam chyba z 1/3 jej zawartości.
 - Wiem, przepraszam. Głupio mi teraz – skrzywiłam się. – Co w ogóle mówiłam, bo po tym jak przyssałam się do tej trzeciej butelki to nie pamiętam nic.
 - Cały czas tylko powtarzałaś, że Kubiak zajebiście całuje i że jest głupi – odpowiedziała Zając.
 - Fuck – jęknęłam. Po chwili pędem poleciałam do pokoju po komórkę. Dziewczyny przestraszone ruszyły za mną. Zaczęłam przeszukiwać całe mieszkanie w poszukiwaniu telefonu, aż w końcu znalazłam go pod poduszką w salonie. Zaczęłam przepatrywać skrzynkę nadawczą. Odetchnęłam z ulgą.
 - Co ci się stało? – spytała zdezorientowana Sylwia.
 - Bałam się, że do niego napisałam, ale na szczęście aż tak mi nie odbiło.
 - Ej, Blanka, Blanka – pokręciły głową z politowaniem.

______________________

JW 0:3 Czarni Radom
WTF?! Nawet przeprosiny Łasko mnie jakoś nie pocieszyły ;/ Ruchy, chłopaki, ruchy! Było tak dobrze i sie posypało ;C