Rozdział 6

Wygrałam! Dosłownie jedną setną sekundy, ale wygrałam! Zaczęłam skakać i piszczeć z radości. Kubiak wściekły rzucił swoim padem. Uraziło to jego właściciela. Bartek wziął przedmiot do ręki i zaczął go tulić, szeptając: ‘’Spokojnie malutki, zły pan ci już nic nie zrobi’’. Zwykle pewnie bym to jakoś skomentowała, ale teraz byłam taka szczęśliwa, że mogłabym góry przenosić, albo chociaż zacząć tolerować odchyły tych wielkoludów.

 - O tak! O tak! O tak! – piszczałam radośnie. Michał za to klął cały czas. No cóż, przegrana boli. Szczególnie z dziewczyną. A jeszcze szczególniej, że ze mną.

 - Czekam na piosenkę, Michałku – wyszczerzyłam się w jego stronę. Posłał mi wściekłe spojrzenie.

 - Gratulacje, Blanka – Igła uścisnął mi dłoń. – Idź na balkon, a my zejdziemy z Dzikiem na dół.

 - Ale zaraz – przypomniałam sobie coś nagle. – Mieszkam na 3 piętrze. Jak ja cokolwiek usłyszę?

 - Zadbaliśmy o to – powiedział uśmiechnięty Zatorski i pokazał przedmiot, który dzierżył w dłoni. Był to megafon.

 - A oto piosenka – Zbyszek podał Kubiakowi jakąś kartkę.

 -Piter pisał cały ten czas, gdy wy graliście – uśmiechnął się Jarosz. Michał zrobił się biały, jak ściana, gdy zaczął czytać w głowie tekst.

 - Ja tego nie zaśpiewam. Po moim trupie – krzyknął.

 - Ale ja się tak starałem – lamentował Nowakowski.

 - Zakład, to zakład. Zgodziłeś się przed walką – powiedziałam.

Wkurzony siatkarz wyszedł z resztą z pokoju. Ja poszłam w tym czasie na mój balkon. Oparłam się wygodnie o barierkę i wypatrywałam na dole tych wielkoludów. Cały czas banan nie schodził mi z twarzy. Jak ja kochałam wygrywać. A zwycięstwo z Kubiakiem, to miód na moje serce. Daję słowo.

W końcu pojawili się na dole. Pomachałam im, a Dzikowi nawet posłałam buziaka w powietrzu. Był cały czerwony ze złości. Jak mnie ten widok strasznie bawił. Michał dostał od Igły megafon. Trochę to trwało, aby się zebrał i zaczął wydobywać z siebie jakieś dźwięki. W końcu rozpoczął swoje show.

 - Blanka, ty jesteś cudowna. Twe oczy są jak gwiazdy, tak piękne i błyszczące. Twoje usta są słodkie, jak maliny. Chciałbym je smakować dzień w dzień i noc w noc. Blanko, ciągle chodzisz mi po głowie. Blanko, ciągle jesteś w moich snach. Blanko, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz panią Kubiak?

Zakończył swoją piosenkę, a ja i siatkarze kończyliśmy się ze śmiechu. Aż się popłakałam po prostu. Zaczęłam bić brawo. Okazało się, że na balkony wyszli też inni i wszystko słyszeli. Wściekły, jak osa Kubiak rzucił megafonem i ruszył w stronę budynku. Minutę później wzdrygnęłam się, słysząc ostre trzaśniecie drzwiami, jak się domyślam od pokoju 203.

 - Uwielbiam was, chłopcy – krzyknęłam do tych na dole, a oni teatralnie się ukłonili. W wyśmienitych humorach wrócili do ośrodka.

Wybiła godzina 15, czyli pora obiadu. Głodna, jak wilk zeszłam na dół, do stołówki, gdzie o dziwo była już większość. Wzięłam swoją porcję od pani Basi i usiadłam przy stoliku. O dziwo miejsce Kubiaka było puste. Samego zainteresowanego zauważyłam na drugim końcu Sali. Siedział przy stoliku z Wojtaszkiem, Kłosem i Wroną. Oj wkurzył się na maxa. Poczułam coś dziwnego. Tak, jakby przestało mnie to cieszyć. Nie, nie, nie. Ja i wyrzuty sumienia, względem niego? Niemożliwe! To na pewno nie to.

Po obiedzie udałam się na spacer. Akurat pogoda trochę się poprawiła. Nadal było chłodno, ale nie padało. Patrząc na niebo, stwierdziłam, że muszę skorzystać, bo w każdej chwili może zacząć lać. Idąc chodnikiem stwierdziłam, że zadzwonię do taty. Dawno nie rozmawialiśmy. Ponad 2 tygodnie. Byłam ciekawa, co tam słychać u mojej rodzinki.

 - No w końcu moja pierworodna raczyła się odezwać – zaczął tata ze śmiechem.

 - Oj przepraszam – odparłam skruszona. – Co tam u was słychać?

 - Jak to w Wieluniu, cudów nie ma – szczery tatuś.

 - A jak Olga?

 - Teraz lekcje odrabia. Niektórzy się jeszcze uczą, nie wiem, czy wiesz – ale mi aluzje rzucił.

 - Odbiło mi się coś o uszy – zaśmiałam się.

 - A jak ci tam w tej Spale, hmm?

 - Nie narzekam. W sumie nie mam na co. Tutaj jest naprawdę świetnie – rozmarzyłam się.

 - Tylko ty się tam pracą zajmij, a nie podrywaniem siatkarzy – czułam, że grozi mi palcem.

 - Ja się tu tylko pracą zajmuję, tatusiu. Możesz być spokojny.

 - Ty jesteś jeszcze za młoda na chłopaków.

 - Tato – jęknęłam. – Mam 22 lata.

 - Czy chcesz mi powiedzieć, że kogoś masz?! – spytał zestresowany.

 - Nie, nie mam – westchnęłam. – Powiedziałabym ci przecież, gdyby ktoś się pojawił.

 - No wiem, wiem. Ale ta dzisiejsza młodzież to taka zabiegana.

 - Na rozmowę z moim ukochanym tatą zawsze znajdę czas – zaśmiałam się.

 - Muszę kończyć, Blanuś. Ciocia Jadzia przyjechała, bo widzę przez okno.

 - Pozdrów ją – uśmiechnęłam się. – I Olgę rzecz jasna. No i mojego kochanego Hektora.

 - Hektor najwięcej zrozumie – zaśmiał się. – Na razie, Blanka.

 - No pa, pa tatku – zakończyłam rozmowę i schowałam telefon do kieszeni. Zaczynał wiać mocniejszy wiatr, więc postanowiłam wrócić do ośrodka. Będąc w swoim pokoju wyjęłam z szafki czekoladę z orzechami, którą od razu otworzyłam. Wzięłam sobie jedną kostkę i włożyłam do ust. Uwielbiałam czekoladę orzechową. Mmm, delicje! Włączyłam swojego laptopa i zalogowałam się na facebooka. Sprawdziłam wszystkie powiadomienia. Gdy byłam w trakcie przeglądania tablicy wyskoczyło mi okienko z nową wiadomością. Napisała do mnie Asia, dziewczyna Zbyszka. Pogadałyśmy sobie trochę. Rzecz jasna głównym wątkiem było obgadywanie Bartmana. Normalka. Opowiedziałam jej o zakładzie z Dzikiem. Nieźle się uśmiała. Była kilka razy świadkiem naszej wymiany zdań, więc doskonale wiedziała, jak się nie znosimy.

W końcu jednak musiałyśmy skończyć naszą miłą konwersację, ponieważ do mojego pokoju wtargnął szanowny Zbigniew i tak po prostu walnął się na moje łóżko, mnie spychając na sam koniec. Zamknęłam laptopa i odłożyłam na szafkę nocną.

 - Nigdy więcej takich akcji z Kubiakiem – wysapał. Widać, że dopiero trening im się skończył. Fuj, on był cały spocony i leżał na moim czystym łóżeczku! Wyczuwam dziś spanie na podłodze.

 - A to czemu? Zabawnie było przecież – uśmiechnęłam się, a on zgromił mnie spojrzeniem.

 - Może i było, ale się skończyło. Nigdy go takiego wściekłego nie widziałem. A wiesz co teraz ćwiczyliśmy na treningu? Atak i przyjęcie. Kumasz to? Tak się na nas wyżywał, że aż go trener pochwalił, jak to mu dobrze idzie.

Ups, Michałek się zdenerwował. Ale może to naszej reprezentacji pomoże, co? Jakbym go tak przed każdym meczem wkurzała, to wygramy z każdym. Chytry plan.

  - No, ale to nie moja wina przecież – wzruszyłam ramionami. – To wy wymyśliliście taką karę.

 - To wszystko Igła! To był jego pomysł.

I takim oto sposobem przez najbliższe pół godziny słuchałam żalenia się pana Zbigniewa B. Pod koniec zaczął nawet zrzucać całą winę na mnie. Ale nie ze mną takie numery. To nie ja wymyśliłam karę, więc nie ja jestem za to odpowiedzialna. Proste i logiczne.

Praktycznie siłą wygoniłam go z mojego pokoju. Miał 15 minut żeby wziąć prysznic i zejść na kolację. Ta sierota bała się wrócić do siebie, bo był tam Michał. Taki duży, a boi się takiej Kruszyny. No kupa śmiechu. Sama w tym czasie skorzystałam z toalety i poprawiłam włosy. Niestety musiałam zrobić nowego koka, ponieważ tamten się zepsuł. Od rana siedział mi na głowie. W końcu musiał się popsuć. Chwilę przed 19 zeszłam na dół. Wzięłam sobie kawałek zapiekanki ziemniaczanej i usiadłam przy stoliku. Po jakimś czasie dołączyli moi towarzysze. Wszyscy wyglądali tak, jak Zbyszek. Widząc ich tak wszystkich razem, to mi się ich żal zrobiło. No cóż, sami sobie tego piwa nawarzyli.

 - Może go przeproście, co? Da wam wtedy spokój – zaproponowałam.

 - Ale wiesz, że ty też musisz go przeprosić? – odparł Zbyszek. Aż się zakrztusiłam kawałkiem ziemniaczanego plasterka.

 - Że co proszę? – spytałam, niedowierzając.

 - No siedzimy w tym razem. Więc idziemy go przeprosić WSZYSCY – atakujący specjalnie podkreślił ostatnie słowo.

 - To wy wymyślaliście karę, nie ja.

 - Ale to ty wymyśliłaś zakład.

 - Nie pójdę i koniec.

 - Nie masz teraz nic do gadania – dodał Igła.

 - My chcemy przeżyć następne treningi – dorzucił Bartek. Wszyscy wbili spojrzenie we mnie. Westchnęłam zrezygnowana.

 - Ale wy mówicie, a ja stoję z tyłu – powiedziałam stanowczo.

 - Może być – uśmiechnął się Zibi. Siatkarze ustalili, ze po kolacji całą grupą wejdziemy do pokoju i go przeprosimy. Ja w planie miałam ciche stanie z tyłu oczywiście.

Zgodnie z postanowieniem całą paczką wpakowaliśmy się do pokoju, w którym siedział już zdziwiony naszym przybyciem Dziku. Pierwszy z szeregu wypchnięty został Igła, jako pomysłodawca zadania. Dziku skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na nas wyczekująco.

 - No bo my ten.. – zaczął Libero. – Chcemy cię przeprosić za to zadanie.

 - Wszyscy? – siatkarze pokiwali głowami. – No nie wydaje mi się.

Mówiąc to spojrzał na mnie. No nie. Czego on ode mnie jeszcze chce? Nie dość, że tu w ogóle przyszłam, to jeszcze go oddzielnie przepraszać mam? Niedoczekanie.

 - Jeśli usłyszę przeprosiny od Blanki, to dam wszystkim spokój na treningu.

Wszyscy spojrzeli na mnie błagalnie. Zaczęłam bić się z własnymi myślami. Doskonale wiedziałam, co chciał przez to osiągnąć. Gdy go przeproszę, to stracę swoją dumę. Z drugiej strony były te wielkoludy. Piter i Zator tak na mnie patrzyli, że aż mi się serce krajało. Westchnęłam zrezygnowana. Robię to tylko i wyłącznie dla nich. Jasne?

 - Przepraszam –wymamrotałam pod nosem.

 - Słucham? Głośniej – przyjmujący nadstawił ucho.

 - Przepraszam – powiedziałam już głośniej. – Szczęśliwy?

 - Nawet nie wiesz, jak bardzo - uśmiechnął się cwaniacko.

_______________

Blogspot mi zwariował i nie moge zaktualizować ramki z informacją o najbliższym rozdziale. Dlatego pisze tu, iź następny ukaże sie 12.10.2013r. czyli wtedy, kiedy rozpoczyna się PlusLiga :)